మొహబ్బతే సినిమాలో ఒక సందర్భంలో బచ్చన్ గంభీరమైన స్వరంలో 'I don't like changes' అంటాడు..బిగ్ బీ వీరాభిమానిగా ఎంత బాగా చెప్పారో అని చప్పట్లు కొట్టినా మనకు నచ్చదని 'మార్పు' ఆగిపోదనేది మాత్రం సత్యం ..మనిషి చేతిలో ఉన్నదల్లా పాతను బంగారంలా భద్రంగా దాచుకుని,కొత్తను మనస్ఫూర్తిగా ఆహ్వానించడమే..నేటి శాస్త్రసాంకేతికరంగం మానవసమాజాన్ని సమూలంగా మార్చేస్తూ అభివృద్ధి దిశగా(?) పరుగులుతీస్తోంది..Mark O'Connell రచన 'To Be a Machine' (నాన్ ఫిక్షన్) చదివినప్పుడు అందులో ఆర్టిఫిషియల్ ఇంటెలిజెన్స్ తో మనుషుల్ని పోలిన యంత్రాలను తయారు చెయ్యడంలో సఫలీకృతమైన శాస్త్ర సాంకేతిక రంగం హ్యూమన్ consciousness కోడ్ ని కూడా బ్రేక్ చేసే దిశగా చేస్తున్న పరిశోధనల గురించి రాశారు..ఆ చివరి ప్రయత్నం కూడా ఫలిస్తే తరువాత ఏం జరుగుతుంది ? మనుషులతో సరిసమానమైన భావోద్వేగాలు,consciousness కలిగి ఉండే రోబోట్స్ మానవ సమాజంలో సులభంగా ఇమిడిపోతాయా ? నిత్యజీవితంలో మనుషులతో వాటి సంబంధ బాంధవ్యాలు ఎలా ఉండబోతాయి ? హ్యూమనోయిడ్ రోబోట్స్ తో కలిసిమెలసి జీవించే మానవ సమాజాల భవిష్యత్తు ఎలా ఉండబోతోంది ? ఇటువంటి అంశాలను విశ్లేషిస్తూ బ్రిటీషు రచయిత Ian McEwan రాసిన నవలే ఈ 'Machines like me'.
అనగనగా 1980ల కాలంనాటి లండన్ లో ఛార్లీ ఫ్రెండ్(32) అనే ఒక యువకుడు..ఆంథ్రోపాలజీ చదివి వివిధ వృత్తులు చేసి చివరకు స్టాక్ బ్రోకర్ గా అస్థిరమైన జీవితం గడుపుతున్న ఛార్లీకి టెక్నాలజీ అంటే విపరీతమైన పిచ్చి..సాంకేతిక పురోగతికి స్వర్ణయుగంలాంటి ఎనభయ్ ల కాలంలో శాస్త్రజ్ఞులు ఆడమ్(12),ఈవ్(13) అనే 25 రోబోట్లను తయారు చేయగా అందులో ఒక ఆడమ్ ను ఛార్లీ కొనుగోలు చేస్తాడు..ఛార్లీ తల్లి వారసత్వంగా వచ్చిన ఇంటిని అమ్మి,ఉన్న సొమ్మంతా వెచ్చించి కొన్న ఆడమ్ ప్రత్యేకత ఏంటంటే అతడు నీలికళ్ళతో అచ్చం మనిషిని పోలి ఉంటాడు..ఆడమ్ లో అన్ని మానవ సహజమైన భావోద్వేగాలూ ఉంటాయి..పసిబిడ్డలా ఆడమ్ కళ్ళు తెరచిన దగ్గర నుండీ తన చుట్టూ ఉన్న ప్రపంచాన్ని చూసి వాటికనుగుణంగా తన వ్యక్తిత్వం రూపొందించుకుంటూ ఉంటాడు..ఎలక్ట్రానిక్స్,ఆంథ్రోపాలజీ లను దూరపు బంధువులనుకుంటే,నేటి ఆధునిక సమాజం వారిద్దరినీ వివాహ బంధంతో ముడివేసింది..వారి కలయికకు ప్రతిఫలమే ఈ 'ఆడమ్'.
ఇక ప్రొటొగోనిస్ట్ ఛార్లీ తన ప్రేమికురాలు మిరాండాతో సహజీవనం చేస్తూ ఉంటాడు..ఆడమ్ కు సంబంధించిన పాస్వర్డ్ వివరాలను మిరాండాకు ఇచ్చి అతడి వ్యక్తిత్వ నిర్మాణంలో ఆమెకు కూడా సరిసమానమైన భాగస్వామ్యం ఇస్తాడు ఛార్లీ..ఈ విధంగా వారు ముగ్గురూ కలిసి ఒకే అపార్టుమెంటులో జీవిస్తూ ఉంటారు..అన్ని మానవ సహజమైన భావోద్వేగాలూ ఉన్న ఆడమ్ కూడా మిరండాతో ప్రేమలో పడతాడు,ఆమె మీద తన ప్రేమను వర్ణిస్తూ హైకూలూ కూడా రాస్తుంటాడు..ఈ ప్రేమ వ్యవహారం ఛార్లీకి ఇబ్బందికరంగా ఉన్నాఆడమ్ ఒక రోబోట్ అని తన మనసుకు నచ్చజెప్పుకుంటుంటాడు..ఛార్లీ ఇచ్చిన పాత కంప్యూటర్లో స్టాక్ మార్కెట్ లో ట్రేడింగ్ చేస్తూ పెద్ద మొత్తంలో డబ్బు సంపాదిస్తాడు ఆడమ్..ఆ డబ్బుతో ఒక పెద్ద ఇల్లు కొనుక్కుని జీవితంలో స్థిర పడదామనుకుంటారు ఛార్లీ,మిరాండాలు..ఈ లోగా మిరాండా ఒక క్రిమినల్ కేసులో ఇరుక్కున్న ఉదంతంతో కథ మలుపు తిరుగుతుంది..మిరాండాను అమితంగా ప్రేమించిన ఆడమ్(రోబోట్),ఛార్లీ ఇద్దరూ ఆమెను ఆ కేసు నుండి బయటపడెయ్యడానికి ఏం చేశారన్నది మిగతా కథ.
అటోన్మెంట్,చిల్డ్రన్ ఆక్ట్ వంటి ప్రసిద్ధి చెందిన నవలల్ని రాసిన Ian McEwan సరికొత్త నవల 'మెషీన్స్ లైక్ మీ' మానవీయ విలువలకీ,యాంత్రికతకీ మధ్య సంఘర్షణను అద్భుతంగా ప్రతిబింబిస్తుంది..శాస్త్ర సాంకేతికాభివృద్ధి తారాస్థాయికి చేరిన ఈ కాలంలో నాన్ ఫిక్షన్ లోనే కాదు ఫిక్షన్ లో కూడా ఈ తరహా రచనలు విరివిగా ప్రచురితమవుతున్నాయి..ఈ కాల్పనిక కథలో ప్రపంచ యుద్ధ వీరుడుగా కొనియాడబడే సర్ అలాన్ ట్యూరింగ్ డెబ్భై ఏళ్ళ వృద్ధునిగా దర్శనమిస్తారు..టెక్నాలజీ పురోగతిని గురించి అలాన్ ట్యూరింగ్ బ్రతికుంటే ఎటువంటి అభిప్రాయాలు వెలిబుచ్చారో ఇందులో చూడవచ్చు...ఆడమ్ కథ,బదులు తోచని అనేక ప్రశ్నలకు తెరతీస్తుంది..మనిషికీ యంత్రానికీ మధ్య ఉన్న భేదం కేవలం భావోద్వేగాలేనా ? లేక మనిషిని మిగతా జీవుల నుండి వేరు చేసే యోచించే గుణం,భావాలను నియంత్రించుకునే వివేకం లాంటి అంశాలతో పాటు మరింకేమైనా ఉన్నాయా ? మానవ సమాజంలో అధర్మం కూడా ఒక్కోసారి నైతిక కోణం నుంచి చూస్తే ధర్మంగా అనిపిస్తుంది..మన సమాజంలో ఒక మనిషిని హత్య చెయ్యడం నేరం..కానీ ఒక మృగాన్ని తలపించే క్రూరమైన నేరం చేసిన మనిషిని చట్టబద్ధంగా హత్య చేసి శిక్షిస్తాం..మాములు మనిషి చేస్తే హత్య చట్టం చేతిలోకి చేరేసరికి ధర్మంగా రూపాంతరం చెందుతుంది..అలాగే దైనందిన వ్యవహారాల్లో,మానవ సంబంధాల్లో అసత్యాలు నిత్యావసరాలు..మోర్టాలిటీని అంగీకరించని మనిషి జీవితం,దాని చుట్టూ పెనవేసుకునే మానవ సంబంధాలు సైతం అనేకమైన అసత్యపు పునాదుల మీదే నిలబడతాయనడం అతిశయోక్తి కాదేమో..ఎంత ధర్మబద్ధుడైనా ఒక మనిషి ఒక నిర్ణీత సమయంలో ఎలా వ్యవహరిస్తాడనేది ఊహించడం సాటి మనుషులకే కష్టం..అటువంటిది మనుషులకే అర్ధం కాని మనిషి మెదడుని మనిషి తయారు చేసిన మరో యంత్రం అర్ధం చేసుకోగలదా !! నైతికత ముసుగులో నిత్యం ఒకర్నొకరు మోసం చేసుకుంటూ బ్రతికే మానవ సమాజంలో పేరుకున్న ఈ హిపోక్రసీ ఆడమ్ లాంటి యంత్రాలకు అర్ధం కాదు..అందువల్ల శాస్త్రజ్ఞులు తయారుచేసిన మొత్తం 25 రోబోట్స్ లో కొన్ని రోబోట్స్ మానవ సమాజాన్ని అర్ధం చేసుకోలేక ఒంటరితనంతో తీవ్రమైన నిరాశానిస్పృహలకు లోనై తమ టెక్నాలజీని తామే నిర్వీర్యం చేసుకుని ఆత్మహత్యలకు పాల్పడతాయి..మిరండా కేసును పరిశీలించిన దృష్ట్యా ఆమెకు శిక్షపడాలని ఆడమ్ భావిస్తాడు..కానీ తమ భవిష్యత్తు అంతా నాశనం అయిపోతుందన్న భయంతో ఆడమ్ తల మీద దాడి చేసి అతన్ని నిర్వీర్యుణ్ణి చేస్తాడు ఛార్లీ...చివరకు మనిషి మేథస్సు వల్ల జన్మించిన యంత్రం,మనిషి నైతికత వైఫల్యం వల్ల అతని చేతిలోనే హతమవుతుంది..ఈ కథలో తమకు అనుగుణంగా ధర్మాన్ని మార్చుకునే మనుషుల నైతికవైఫల్యం స్పష్టంగా కనిపిస్తుంది..ఈ విషయంపై అలాన్ ట్యూరింగ్ వ్యక్తపరిచే అభిప్రాయాలు చదివి తీరాల్సిందే..భావోద్వేగాలను అద్భుతంగా చిత్రించగల నేర్పున్న రచయిత ఇయాన్ మాకివాన్..అయినా నా వరకూ ఈ నవలలో నచ్చని అంశాలు కూడా చాలానే ఉన్నాయి..వర్తమానంతో ముడిపెట్టి రాసినా సరిపోయే ఈ నవలను ఎనభైల దశకానికి చెందిన లండన్ రాజకీయాలకు ముడిపెట్టి రాయవలసిన అవసరం నాకైతే ఎంత మాత్రం కనిపించలేదు..కథకు సమాంతరంగా,సంబంధం లేకుండా సాగే 1980 ల నాటి లండన్ రాజకీయ స్థితిగతుల సుదీర్ఘమైన వివరణలు విసుగు తెప్పిస్తాయి..అర్జెంటీనాకూ,యునైటెడ్ కింగ్డమ్ కూ మధ్య జరిగిన Falklands War లో మార్గరెట్ థాచర్ పాత్రను గురించీ రచయిత చేసిన లోతైన విశ్లేషణలు మెచ్చుకోదగినవైనా కథకు సంబంధించి చాలా అసందర్భంగా అనిపించాయి..
'మొరాలిటీ' మనిషికి అన్నివేళలా ఎండమావిలాగే మిగిలిపోయింది..నైతికత మనిషి ఏనాటికీ సాధించలేనిదీ,మనిషికి జీవితంలో అన్వయించుకోడానికి సాధ్యం కానిదీను..మన పురాణేతిహాసాలే దీనికి సాక్ష్యం..మనిషి రూపొందించుకున్న నియమావళిలో అసత్యాలు,అధర్మాలు కూడా ఒక్కోసారి నిత్యావసరాలు..పూర్తి స్థాయి నైతిక విలువలతో బ్రతికిన మనిషి లేడు..ఇక ముందు ఉండబోడు..ఈ విషయాన్ని ఆడమ్ స్పష్టం చేస్తాడు..అతని దృష్టిలో నేరం ఎవరు చేసినా నేరమే..అది ఆడమ్ ప్రేమించిన మిరాండా చేసినా సరే(Adam’s symmetrical notion of justice)..మనిషైన ఛార్లీకీ ,యంత్రమైన ఆడమ్ కీ ఉన్న భేదం ఇక్కడే కనిపిస్తుంది..మనుషుల్ని భావోద్వేగాలే నడిపిస్తాయి..అన్నిటినీ మించి గట్ ఫీలింగ్ అనే ఒక రకమైన conscience నడిపిస్తుంది..ఈ consciousness ని ఒక యంత్రానికి ఆపాదించడం సాధ్యమేనా అంటే,సాధ్యం కాదని ఈ నవల ఋజువు చేస్తుంది..యాంత్రికత ముందు తలదించుకున్న మనిషి నైతికతకు ఈ నవల ఒక మంచి ఉదాహరణ.
పుస్తకం నుండి కొన్ని వాక్యాలు,
 |
| Image Courtesy Google |
ఇక ప్రొటొగోనిస్ట్ ఛార్లీ తన ప్రేమికురాలు మిరాండాతో సహజీవనం చేస్తూ ఉంటాడు..ఆడమ్ కు సంబంధించిన పాస్వర్డ్ వివరాలను మిరాండాకు ఇచ్చి అతడి వ్యక్తిత్వ నిర్మాణంలో ఆమెకు కూడా సరిసమానమైన భాగస్వామ్యం ఇస్తాడు ఛార్లీ..ఈ విధంగా వారు ముగ్గురూ కలిసి ఒకే అపార్టుమెంటులో జీవిస్తూ ఉంటారు..అన్ని మానవ సహజమైన భావోద్వేగాలూ ఉన్న ఆడమ్ కూడా మిరండాతో ప్రేమలో పడతాడు,ఆమె మీద తన ప్రేమను వర్ణిస్తూ హైకూలూ కూడా రాస్తుంటాడు..ఈ ప్రేమ వ్యవహారం ఛార్లీకి ఇబ్బందికరంగా ఉన్నాఆడమ్ ఒక రోబోట్ అని తన మనసుకు నచ్చజెప్పుకుంటుంటాడు..ఛార్లీ ఇచ్చిన పాత కంప్యూటర్లో స్టాక్ మార్కెట్ లో ట్రేడింగ్ చేస్తూ పెద్ద మొత్తంలో డబ్బు సంపాదిస్తాడు ఆడమ్..ఆ డబ్బుతో ఒక పెద్ద ఇల్లు కొనుక్కుని జీవితంలో స్థిర పడదామనుకుంటారు ఛార్లీ,మిరాండాలు..ఈ లోగా మిరాండా ఒక క్రిమినల్ కేసులో ఇరుక్కున్న ఉదంతంతో కథ మలుపు తిరుగుతుంది..మిరాండాను అమితంగా ప్రేమించిన ఆడమ్(రోబోట్),ఛార్లీ ఇద్దరూ ఆమెను ఆ కేసు నుండి బయటపడెయ్యడానికి ఏం చేశారన్నది మిగతా కథ.
అటోన్మెంట్,చిల్డ్రన్ ఆక్ట్ వంటి ప్రసిద్ధి చెందిన నవలల్ని రాసిన Ian McEwan సరికొత్త నవల 'మెషీన్స్ లైక్ మీ' మానవీయ విలువలకీ,యాంత్రికతకీ మధ్య సంఘర్షణను అద్భుతంగా ప్రతిబింబిస్తుంది..శాస్త్ర సాంకేతికాభివృద్ధి తారాస్థాయికి చేరిన ఈ కాలంలో నాన్ ఫిక్షన్ లోనే కాదు ఫిక్షన్ లో కూడా ఈ తరహా రచనలు విరివిగా ప్రచురితమవుతున్నాయి..ఈ కాల్పనిక కథలో ప్రపంచ యుద్ధ వీరుడుగా కొనియాడబడే సర్ అలాన్ ట్యూరింగ్ డెబ్భై ఏళ్ళ వృద్ధునిగా దర్శనమిస్తారు..టెక్నాలజీ పురోగతిని గురించి అలాన్ ట్యూరింగ్ బ్రతికుంటే ఎటువంటి అభిప్రాయాలు వెలిబుచ్చారో ఇందులో చూడవచ్చు...ఆడమ్ కథ,బదులు తోచని అనేక ప్రశ్నలకు తెరతీస్తుంది..మనిషికీ యంత్రానికీ మధ్య ఉన్న భేదం కేవలం భావోద్వేగాలేనా ? లేక మనిషిని మిగతా జీవుల నుండి వేరు చేసే యోచించే గుణం,భావాలను నియంత్రించుకునే వివేకం లాంటి అంశాలతో పాటు మరింకేమైనా ఉన్నాయా ? మానవ సమాజంలో అధర్మం కూడా ఒక్కోసారి నైతిక కోణం నుంచి చూస్తే ధర్మంగా అనిపిస్తుంది..మన సమాజంలో ఒక మనిషిని హత్య చెయ్యడం నేరం..కానీ ఒక మృగాన్ని తలపించే క్రూరమైన నేరం చేసిన మనిషిని చట్టబద్ధంగా హత్య చేసి శిక్షిస్తాం..మాములు మనిషి చేస్తే హత్య చట్టం చేతిలోకి చేరేసరికి ధర్మంగా రూపాంతరం చెందుతుంది..అలాగే దైనందిన వ్యవహారాల్లో,మానవ సంబంధాల్లో అసత్యాలు నిత్యావసరాలు..మోర్టాలిటీని అంగీకరించని మనిషి జీవితం,దాని చుట్టూ పెనవేసుకునే మానవ సంబంధాలు సైతం అనేకమైన అసత్యపు పునాదుల మీదే నిలబడతాయనడం అతిశయోక్తి కాదేమో..ఎంత ధర్మబద్ధుడైనా ఒక మనిషి ఒక నిర్ణీత సమయంలో ఎలా వ్యవహరిస్తాడనేది ఊహించడం సాటి మనుషులకే కష్టం..అటువంటిది మనుషులకే అర్ధం కాని మనిషి మెదడుని మనిషి తయారు చేసిన మరో యంత్రం అర్ధం చేసుకోగలదా !! నైతికత ముసుగులో నిత్యం ఒకర్నొకరు మోసం చేసుకుంటూ బ్రతికే మానవ సమాజంలో పేరుకున్న ఈ హిపోక్రసీ ఆడమ్ లాంటి యంత్రాలకు అర్ధం కాదు..అందువల్ల శాస్త్రజ్ఞులు తయారుచేసిన మొత్తం 25 రోబోట్స్ లో కొన్ని రోబోట్స్ మానవ సమాజాన్ని అర్ధం చేసుకోలేక ఒంటరితనంతో తీవ్రమైన నిరాశానిస్పృహలకు లోనై తమ టెక్నాలజీని తామే నిర్వీర్యం చేసుకుని ఆత్మహత్యలకు పాల్పడతాయి..మిరండా కేసును పరిశీలించిన దృష్ట్యా ఆమెకు శిక్షపడాలని ఆడమ్ భావిస్తాడు..కానీ తమ భవిష్యత్తు అంతా నాశనం అయిపోతుందన్న భయంతో ఆడమ్ తల మీద దాడి చేసి అతన్ని నిర్వీర్యుణ్ణి చేస్తాడు ఛార్లీ...చివరకు మనిషి మేథస్సు వల్ల జన్మించిన యంత్రం,మనిషి నైతికత వైఫల్యం వల్ల అతని చేతిలోనే హతమవుతుంది..ఈ కథలో తమకు అనుగుణంగా ధర్మాన్ని మార్చుకునే మనుషుల నైతికవైఫల్యం స్పష్టంగా కనిపిస్తుంది..ఈ విషయంపై అలాన్ ట్యూరింగ్ వ్యక్తపరిచే అభిప్రాయాలు చదివి తీరాల్సిందే..భావోద్వేగాలను అద్భుతంగా చిత్రించగల నేర్పున్న రచయిత ఇయాన్ మాకివాన్..అయినా నా వరకూ ఈ నవలలో నచ్చని అంశాలు కూడా చాలానే ఉన్నాయి..వర్తమానంతో ముడిపెట్టి రాసినా సరిపోయే ఈ నవలను ఎనభైల దశకానికి చెందిన లండన్ రాజకీయాలకు ముడిపెట్టి రాయవలసిన అవసరం నాకైతే ఎంత మాత్రం కనిపించలేదు..కథకు సమాంతరంగా,సంబంధం లేకుండా సాగే 1980 ల నాటి లండన్ రాజకీయ స్థితిగతుల సుదీర్ఘమైన వివరణలు విసుగు తెప్పిస్తాయి..అర్జెంటీనాకూ,యునైటెడ్ కింగ్డమ్ కూ మధ్య జరిగిన Falklands War లో మార్గరెట్ థాచర్ పాత్రను గురించీ రచయిత చేసిన లోతైన విశ్లేషణలు మెచ్చుకోదగినవైనా కథకు సంబంధించి చాలా అసందర్భంగా అనిపించాయి..
'మొరాలిటీ' మనిషికి అన్నివేళలా ఎండమావిలాగే మిగిలిపోయింది..నైతికత మనిషి ఏనాటికీ సాధించలేనిదీ,మనిషికి జీవితంలో అన్వయించుకోడానికి సాధ్యం కానిదీను..మన పురాణేతిహాసాలే దీనికి సాక్ష్యం..మనిషి రూపొందించుకున్న నియమావళిలో అసత్యాలు,అధర్మాలు కూడా ఒక్కోసారి నిత్యావసరాలు..పూర్తి స్థాయి నైతిక విలువలతో బ్రతికిన మనిషి లేడు..ఇక ముందు ఉండబోడు..ఈ విషయాన్ని ఆడమ్ స్పష్టం చేస్తాడు..అతని దృష్టిలో నేరం ఎవరు చేసినా నేరమే..అది ఆడమ్ ప్రేమించిన మిరాండా చేసినా సరే(Adam’s symmetrical notion of justice)..మనిషైన ఛార్లీకీ ,యంత్రమైన ఆడమ్ కీ ఉన్న భేదం ఇక్కడే కనిపిస్తుంది..మనుషుల్ని భావోద్వేగాలే నడిపిస్తాయి..అన్నిటినీ మించి గట్ ఫీలింగ్ అనే ఒక రకమైన conscience నడిపిస్తుంది..ఈ consciousness ని ఒక యంత్రానికి ఆపాదించడం సాధ్యమేనా అంటే,సాధ్యం కాదని ఈ నవల ఋజువు చేస్తుంది..యాంత్రికత ముందు తలదించుకున్న మనిషి నైతికతకు ఈ నవల ఒక మంచి ఉదాహరణ.
పుస్తకం నుండి కొన్ని వాక్యాలు,
I’d been expecting a friend. I was ready to treat Adam as a guest in my home, as an unknown I would come to know. I’d thought he would arrive optimally adjusted. Factory settings – a contemporary synonym for fate. My friends, family and acquaintance, all had appeared in my life with fixed settings, with unalterable histories of genes and environment. I wanted my expensive new friend to do the same. Why leave it to me? But of course, I knew the answer. Not many of us are optimally adjusted. Gentle Jesus? Humble Darwin? One every 1,800 years. Even if it knew the best, the least harmful, parameters of personality, which it couldn’t, a worldwide corporation with a precious reputation couldn’t risk a mishap. Caveat emptor.
Before us sat the ultimate plaything, the dream of ages, the triumph of humanism – or its angel of death.
Only anthropologists, who studied other cultures in depth, who knew the beautiful extent of human variety, fully grasped the absurdity of human universals. People who stayed behind at home in comfort understood nothing, not even of their own cultures. One of my teachers liked to quote Kipling – ‘And what should they know of England who only England know?'
He stood before me, perfectly still in the gloom of the winter’s afternoon. The debris of the packaging that had protected him was still piled around his feet.He emerged from it like Botticelli’s Venus rising from her shell.
I had a sense then of his loneliness, settling like a weight around his muscular shoulders. He had woken to find himself in a dingy kitchen, in London SW9 in the late twentieth century, without friends, without a past or any sense of his future. He truly was alone.
We could become slaves of time without purpose. Then what? A general renaissance, a liberation into love, friendship and philosophy, art and science, nature worship, sports and hobbies, invention and the pursuit of meaning? But genteel recreations wouldn’t be for everyone.Violent crime had its attractions too, so did bare-knuckle cage-fighting, VR pornography, gambling, drink and drugs, even boredom and depression. We wouldn’t be in control of our choices. I was proof of that.
Today, I welcomed and forgave everyone. We would all turn out well. We were all bound together in our own overlapping but distinct forms of comedy. Others might also have a lover living with a death threat. But no one else with an arm in a cast had a machine for a love rival.
‘We don’t see everywhere. We can’t see behind our heads. We can’t even see our chins. Let’s say our field of vision is almost 180 degrees, counting in peripheral awareness. The odd thing is, there’s no boundary, no edge. There isn’t vision and then blackness, like you get when you look through binoculars. There isn’t something, then nothing. What we have is the field of vision, and then beyond it, less than nothing.’‘So?’‘So this is what death is like. Less than nothing. Less than blackness. The edge of vision is a good representation of the edge of consciousness. Life then death. It’s a foretaste, Charlie, and it’s there all day
Transcribing human experience into words, and the words into aesthetic structures isn’t possible for a machine.
The collar of his suit jacket became snared on a chrome plate that housed a seat-belt reel. When I unhooked him, he seemed to think his dignity was compromised. As we began the long crawl through Wandsworth he was moody, our reluctant back-seat teenage son on a family outing.ఆడమ్ లో పేరుకున్న నిరాశ,
‘A self, created out of mathematics, engineering, material science and all the rest. Out of nowhere. No history – not that I’d want a false one. Nothing before me. Self-aware existence. I’m lucky to have it, but there are times when I think that I ought to know better what to do with it. What it’s for. Sometimes it seems entirely pointless'
I couldn’t quite say why, but it was both comic and sad that he was wearing a seat belt.
No comments:
Post a Comment