A Cat - Leonard Michaels

నాకు పెట్స్ అంటే మహా ఎలర్జీ..కానీ కొన్ని మినహాయింపులున్నాయి,కుక్కపిల్లలంటే ఎంత ముద్దో,కుక్కలంటే అంత అసహ్యం,ఎస్ కాస్త కాంప్లికేటెడ్ వ్యవహారం అన్నమాట..అవి నాలుక చాపి ప్రేమగా మొహమంతా నాకడం,మట్టి కళ్ళతో మనమీద ఎక్కడం,వాటి జూలు క్లౌడ్స్ లా ఇల్లంతా వ్యాపించడం ఇదంతా మహా చిరాగ్గా ఉంటుంది..అలా అని నాకు కుక్కలతో అనుబంధం లేకపోవడం ఏమీ లేదు,ఫ్లాష్ బ్యాక్ లోకి వెళ్తే నా జీవితంలో కూడా ఒక చిన్న కుక్కపిల్ల ఉండేది,దాని పేరు బన్సీ..పదేళ్ళ వయసులో రోడ్డు మీద అటు ఇటు పరుగులు పెడుతూ పిల్లలతో ఆడుకుంటుంటే మా మామయ్య సైకిల్ మీద వస్తూ దారిలో ఆగారు..సైకిల్ హ్యాండిల్ కి చిన్న కూరగాయల బుట్ట తగిలించి ఉంది.."ఓయ్ పిల్లలూ,ఇటు చూడండి" అన్నారు,చూద్దుము కదా,బుట్టలో చిన్న దొంతర వేసిన బట్టల మధ్య ఒక తెల్లని బుజ్జి కుక్కపిల్ల..దాన్ని చూడగానే అందరం దానితో ప్రేమలో పడిపోయాం,మా అందరికీ ఇక దానితోడిదే లోకం అయిపోయింది..అది బుల్లి బుల్లి కాళ్ళతో గడప దాటడానికి అవస్థ పడుతుంటే చూసి పగలబడి నవ్వేవాళ్ళం..దానికి పాలు నేను పడతానంటే నేను పడతానని పోటీలుపడి పోట్లాడుకునేవాళ్ళం,అది వయసైపోయి మమ్మల్ని వదిలివెళ్ళిపోయిన తరువాత మళ్ళీ మరో కుక్కపిల్లని పెంచడానికి ధైర్యం చాలలేదు..అధికశాతం మంది పిల్లులకంటే కుక్కల్ని ఇష్టపడతారు..పిల్లుల్ని చూస్తే వాటి సైజుని మించిన గర్వంతో పొగరుబోతుల్లా 'నీ లెక్క నాకేంటోయ్' అన్నట్లు కనిపిస్తాయేమో.

Image Courtesy Google

సాధారణంగా పిల్లుల్ని ఇష్టపడేవారు కూడా ప్రత్యేకమైన వ్యక్తులై ఉంటారు..రెసిప్రొకసీ లేకుండా(?) ప్రేమను పంచడం అంత సులభం కాదు మరి..ముఖ్యంగా ఇంట్రావర్టులకీ,మిస్ఫిట్ లకీ,పిల్లులకీ ఒక అవినాభావ సంబంధం ఉంటుంది..కుక్కపిల్లలు యజమానిని నిజాయితీగా ప్రేమిస్తాయి,యజమాని కష్టసుఖాల్లో మేమున్నామంటూ తమ ప్రేమని చిన్న చిన్న సంజ్ఞలతో వ్యక్తం చేస్తాయి,ఇంటిని కాపలా కాస్తాయి,వాటిని ట్రైన్ చెయ్యడం వీలుపడుతుంది..కానీ పిల్లుల సంగతి వేరు..అవి సర్వస్వతంత్రంగా వ్యవహరిస్తాయి,ట్రైనింగ్ వాటికి సరిపడదు,వినయవిధేయతలు,తలొగ్గి ఉండడం లాంటివి వాటికి చేతకాదు..రాక్ స్టార్ ఫ్రెడ్డీ మెర్క్యూరీ లాగే అమెరికన్ రచయిత లియోనార్డ్ మైఖేల్స్ కు కూడా పిల్లులంటే ప్రాణం..పిల్లుల గురించి శాస్త్రీయంగా కనుగొన్న వివరాలు కాకుండా వాటి సహచర్యంలో తన అనుభవాల ద్వారా ఈ పుస్తకాన్ని రాశారు మైఖేల్స్..ఇందులో ఈ మిస్టీరియస్ జీవిని గురించి చాలా ఆసక్తికరమైన విషయవిశేషాలున్నాయి..పిల్లుల పలు భావోద్వేగాలను ప్రతిబింబిస్తూ చక్కని చిత్రాలతో కూడిన ప్రోజ్ పీసెస్ పుస్తకాన్ని క్రిందపెట్టకుండా వన్ సిట్టింగ్ లో చదివిస్తాయి..కాగా పలు నవలలతో పాటుగా సొంటాగ్ మెమోయిర్ కూడా రాసిన సిగ్రిడ్ నూనెజ్ దీనికి ముందుమాట రాశారు.

A cat is content to be a cat. A cat is not owned by anybody. అనే వాక్యంతో పిల్లుల సర్వస్వతంత్రమైన వ్యక్తిత్వాన్ని వివరిస్తూ ఈ పుస్తకం మొదలవుతుంది.పిల్లి కళ్ళుమూసుకుని పాలు త్రాగుతూ తననెవరూ చూడట్లేదు అనుకుంటుందట. 

A cat doesn’t look at itself when you hold it up to a mirror. It acts as if nothing appeared in the glass. That’s because a cat believes it is invisible. A cat has to believe this,because, when stalking, it has to be invisible in the eyes of its prey. To be a cat you must be invisible and very real at the same time. Worshippers believe this of God.

“The soul of another is a dark forest”sounds like what a cat might say,but it comes from a story by Chekhov.

ఈ క్రింద వాక్యంలో పిల్లి స్వభావం ఇంట్రావర్ట్ లక్షణాల్ని తలపిస్తుంది..ఇంట్రావర్టులు మొదట్లో వెనకడుగువేసినా,సాన్నిహిత్యాన్ని ఇష్టపడకపోయినా,ఎవరైనా మచ్చిక చేసుకుని స్నేహం చేస్తే వారి కంపెనీని ఇష్టపడతారు.

"Touch it wrong, or at the wrong moment,and a cat slips out of reach. It doesn’t want to be touched. But catch it anyway and a cat goes limp in your arms.It wants to be touched."

ఏకాంతాన్ని ఇష్టపడేవాళ్ళకి కుక్కల కంటే పిల్లులు మంచి సాహచర్యాన్ని అందిస్తాయి అంటారు మైఖేల్స్..కుక్కపిల్లలు చేసే హడావుడి,అటెన్షన్ సీకింగ్ పిల్లి పిల్లుల విషయంలో ఉండదు..అవి యజమాని మౌనాన్ని అన్నివిధాలా గౌరవిస్తాయి.

"When it comes to loneliness, a cat is excellent company. It is a lonely animal. It understands what you feel. A dog also understands, but it makes such a big deal of being there for you, bumping against you, flopping about your feet, licking your face. It keeps saying, “Here I am.” Your loneliness then seems lugubrious. A cat will just be, suffering with you in philosophical silence."

"With a dog in the house, you imagine yourself protected against intruders and you sleep better. With a cat in the bed,you don’t think about intruders. You feel innocent,and it seems no harm will come. A cat can’t protect you against intruders, only against dreams,the terrors within."

"When a cat decides—entirely on its own—to come to you,it is moved entirely from within. A cat does not feel compelled to do anything by convention or custom or guilt, so its decision is freely made, natural, and profound. It offers you truly personal recognition, a pleasure otherwise received only from a lover,though never so pure and trustworthy."

జీవితంలో నిరంతరం ఏదో ఒకటి చేస్తూనే ఉండాలి..మనిషన్నాకా ఏదైనా సాధించాలి అనుకునేవారు కొందరైతే,జీవించి ఉండడమే ఒక వరమని భావించేవాళ్ళు మరికొందరు..వీళ్ళకి ఎటువంటి ఆదుర్దా,హడావుడి లేకుండా చుట్టూ ప్రపంచాన్ని పరికిస్తూ ప్రశాంతంగా జీవించడమే గొప్ప విషయం. 

"It isn’t that a cat has nothing to say, but it wouldn’t want to write a poem or a book or anything. In contrast Virginia Woolf felt the day had been wasted if she didn’t write in her diary. For a cat, just to live is splendid."

"A cat may love you, but unlike people it can’t say, “I love you like a million dollars,”or “I love you so much I want to eat you up,” or “I’d die for you.” With its little soul,a cat loves you as much as it can without insisting, without risk to you of disappointment, humiliation, or grief."

"A cat demands respect for the distance between itself and other creatures, but anytime it likes it smears its face against you, leaps into your lap or into your bed, and sleeps with you. It shows no respect for distance. This is paradoxical and self-contradictory, but a cat isn’t worried about logic. From a certain point of view, such godlike arrogance demonstrates enlightenment, the achievement of nirvana."

మనుషులు పరుల సమక్షంలో ఉన్న సమయంలో ముఖాలకు అందమైన ముసుగులు ధరిస్తారు..ఎక్కడ ఉన్నా తమలా తాము ఉండగలగడం నేటి ఆధునికతరంలో చాలామంది విషయంలో ఒక లగ్జరీ..వేసే ప్రతి అడుగులోనూ సమాజం యొక్క ఆమోదం,అంగీకారం నేటి నాగరికునికి అత్యావశ్యకమైన అంశం..కానీ పిల్లులకు అటువంటి అవసరంలేదు.   

"Watch a cat closely for a long time and you will begin to wonder if it isn’t conscious of being watched, playing a role, pretending to be a cat."

ఇది కేవలం పిల్లుల గురించిన పుస్తకం మాత్రమే అనుకుంటే పొరపాటే..హెలెన్ మాక్ డోనాల్డ్ రచన 'H is for Hawk',పాట్రిక్ స్వెన్సన్ రచన 'The Book of Eels' ల తరహాలో ఇవి మానవనైజాన్ని పశునైజంతో  పోలుస్తూ లియోనార్డ్ రాసిన ఫిలసాఫికల్ మ్యూజింగ్స్..హ్యాపీ రీడింగ్.

The Days of Abandonment - Elena Ferrante

Basically,I am convinced that not only are there no “major” or “minor” writers, but writers themselves do not exist — or at least they do not count for much. అంటారు నోబుల్ గ్రహీత ఇటాలో కాల్వినో..అదే విధంగా ఒక రచన అక్షర రూపం దాల్చాక ఆ రచనకూ,రచయితకూ మధ్య ఉన్న సంబంధం పూర్తిగా తెగిపోతుంది అంటారు రోలాండ్ బార్త్..ఈ ప్రతిపాదనలను తన రచనావ్యాసంగానికి తు.చ తప్పకుండా అన్వయించుకున్నారు ఇటలీకి చెందిన నియోపోలిటన్ రచయిత్రి ఎలెనా ఫెరాంటే..సమకాలీన రచయిత్రులలో ప్రముఖురాలైనప్పటికీ ఆమె ఈనాటికీ తన ఐడెంటిటీ ని గోప్యంగానే ఉంచారు..ఇక్కడ తొలిసారిగా ఒక రచయిత్రి ఫోటో బదులు ఆమె అనేక రచనల్ని అనువదించిన ఆన్ గోల్డ్స్టయిన్ ఫోటో జత చేయాల్సి వచ్చింది.

Image Courtesy Google

కళనూ,కళాకారుణ్ణీ ఎంత వేరు చేసి చూసే ప్రయత్నం చేసినా కొన్ని సందర్భాల్లో కళ మీద కళాకారుడి ఛరిష్మా కనబరిచే ఆధిపత్యం విస్మరించలేనిది..అలాగే కొన్నిసార్లు  రచనల కంటే వాటి వెనుక ఉన్న మిస్టీరియస్ రచయితలు మరింత ఆసక్తికరంగా అనిపించడం సర్వసాధారణం..ఏదైనా ఒక పుస్తకంలో ప్రథమ పురుషలో ఉన్న నేరేషన్ చదువుతున్నామనుకోండి,ఎక్కడో ఒక సందర్భంలో ప్రొటొగోనిస్ట్ అభిప్రాయాలు మనల్ని విస్మయపరిచినప్పుడు మనం మధ్యలో కథ చదవడం ఆపేసి ఆ రచయిత పూర్వాపరాలు ఏమిటా అని గూగుల్ లో సెర్చ్ చేస్తాం..ఆ అనుభవాల వెనకున్న ముఖాన్ని నిశితంగా పరిశీలిస్తాం,వెలిబుచ్చిన అభిప్రాయాలకు మూలం ఏమిటా అని అతడి వ్యక్తిగత జీవితంపై దృష్టిసారిస్తాం..చివరగా మన ఊహాత్మకతకు రచయిత రూపంలో ఒక స్పష్టమైన ఆకారాన్ని తయారుచేసుకుంటాం..ఇది చాలామంది పాఠకులకు అనుభవంలో ఉన్న విషయమే..కానీ ఈ కథను చదివినప్పుడు మన ఊహలకు అటువంటి స్పష్టత దొరకదు,ఎందుకంటే కథలో ప్రొటొగోనిస్ట్ ముఖాన్ని రచయిత్రిలో వెతికే అవకాశం మనకు లేదు..చాలా ఏళ్ళ క్రితం ఎలిజబెత్ గిల్బర్ట్ రచన 'ఈట్,ప్రే,లవ్' చదివినప్పుడు,ఏమిటో ఈ కడుపునిండిన కష్టాలు అనిపించింది..ఆ తరువాత కమలా దాస్ 'మై స్టోరీ' చదివినప్పుడు ఆమె అర్థంపర్థంలేని ఆలోచనా ధోరణికి ఆమెపై తీవ్రమైన విముఖత కలిగింది (బహుశా ఇరవైలలో చదవడం వల్ల కావచ్చు,ఇప్పుడు చదివితే ఎలా ఉంటుందో చెప్పడం కష్టం) ఎలెనా ఫెరాంటే ఐడెంటిటీ తెలియదు గనుక ఆమె వ్యక్తపరిచిన అభిప్రాయాలకు ఆమె వ్యక్తిగత జీవితానికీ ముడిపెట్టి ఆమెను విమర్శించే అవకాశం పాఠకులకు లేదు..ఇది నిస్సందేహంగా ఈ రచనకు అదనపు ప్రయోజనాన్ని చేకూర్చింది అనిపించింది.

ఇక కథ విషయానికొస్తే 15 ఏళ్ళ కాపురం తరువాత పరస్త్రీ వ్యామోహంలోపడి ప్రొటొగోనిస్ట్ వోల్గా (38) ను ఆమె భర్త మారియో (40) హఠాత్తుగా వదిలేసి వెళ్ళిపోతాడు..ఇద్దరు పిల్లలు జన్నీ,ఇలారియాల బాధ్యతతో పాటు జీవితంలో హఠాత్తుగా ఏర్పడిన ఊహించని ఖాళీని ఎలా పూరించుకోవాలో తెలీక తీవ్రమైన వత్తిడికి లోనవుతుంది ఓల్గా..అటువంటి పరిస్థితిని ఎదుర్కోవడంలో ఒక స్త్రీ పడే సంఘర్షణను మనసుకు హత్తుకునే గద్య కవిత్వంగా మలిచారు ఫెరాంటే..ఈ కథలో చాలా వ్యక్తిగతమైన వివరాలతో భార్యా భర్తల మధ్య ఏర్పడే ఖాళీతనాన్ని,దాంపత్య సంబంధాల్లో మొనాటనీని విశ్లేషిస్తారు ఫెరాంటే..ఇందులో కథ చాలా సాధారణమైన అంశమే గానీ కథనం మాత్రం ప్రత్యేకమైనది.

ఒక స్త్రీనీ,పురుషుడినీ కేవలం వివాహమనే సామజిక కట్టుబాటు మాత్రమే కలిపి ఉంచుతుందంటే ఎందుకో నమ్మబుద్ధి కాదు..దాన్ని నిలబెట్టుకోవడంలో వ్యక్తిగత నిబధ్ధత అన్నివేళలా కీలకపాత్ర పోషిస్తుంది..అనేక సర్దుబాట్లు,రాజీలు,త్యాగాలు,ఆమోదాలు వీటన్నిటి మధ్యా ఒకరిలో ఉన్న లోపాలను మరొకరు అంగీకరిస్తూ ముందుకు సాగడమే చక్కని దాంపత్యానికి సూత్రం అంటూ ఉంటారు..కానీ మనసు కోతిలాంటిది,మారియోకు యవ్వనంలో ఉన్న కార్లా (19) పై వ్యామోహం కలుగుతుంది..తనలో అనిశ్చితినీ,అస్థిరమైన మనస్తత్వాన్నీ సమర్ధించుకోలేక ఆమెకు నిజం చెప్పకుండా,తన చేదు బాల్యాన్ని అడ్డుపెట్టుకుని ఓల్గాతో విడిపోతాడు..'An absence of sense, he explained, with unusual emphasis, repeating the expression he had used years before..కానీ తన భావాలను తాను తెలుసుకోలేని అస్పష్టతను మొదట్నుంచీ మారియో సహజ స్వభావంగా భావించి ఎప్పటిలాగే అతడు తిరిగి వస్తాడేమో అని ఎదురుచూస్తుంది ఓల్గా.. Mario was like that, I said to myself: tranquil for years, without a single moment of confusion, and then suddenly thrown off by a nothing.

తొలినాళ్ళలో చాలా ఓర్పుగా అతడికోసం ఎదురు చూసిన ఓల్గాలో క్రమేపీ సహనం నశిస్తుంది..కనీసం ఫోన్ నెంబర్ కూడా ఇవ్వకుండా మాయమైపోయి మళ్ళీ 34 రోజుల తరువాత చాలా మాములుగా ఏమీ జరగనట్లు పిల్లల్ని చూడడానికి వచ్చిన మారియోని చూసి ఆశ్చర్యపోతుంది ఓల్గా..ఒకప్రక్క తాను అతడి ధ్యాసలో డిప్రెషన్ కు గురై క్రుంగి కృశించిపోతే అతడు మాత్రం చాలా ప్రశాంతంగా ఏమీ జరగనట్లు ఆనందంగా కనపడడం ఆమెకు మనసు మెలితిప్పిన భావన కలుగుతుంది..దానికి కారణం అతడి జీవితంలో నాలుగేళ్ళ క్రితం పరిచయమైన మరో స్త్రీ కార్లా అని తెలుసుకుంటుంది.

While I bore—as soon as his startled gaze touched me I was certain of it—all the signs of suffering, he could not hide those of well-being, perhaps of happiness.

Women without love lose the light in their eyes, women without love die while they are still alive.

నిజానికి భార్యాభర్తల మధ్య ఉండేది కేవలం ఎమోషనల్ ఇన్వెస్ట్మెంట్ మాత్రమే అయితే,అది కేవలం మానసికమైనదే కాబట్టి కొంతకాలం బాధపడినా ప్రాక్టికల్ గా చూస్తే బంధాన్ని తెంచుకోవడం పెద్ద కష్టమేమీ కాదు..కానీ జీవిత భాగస్వాములు ఆర్ధికంగా,శారీరకంగా,మానసికంగా,సామాజికంగా ఇలా అనేక విధాలుగా  ఒకరిపై ఒకరు ఆధారపడతారు..అందులోనూ ఆర్థికస్వాతంత్య్రం లేని స్త్రీ అయితే మరింత భర్తపై ఆధారపడుతుంది..15 ఏళ్ళ సంసారంలో భర్తకూ,పిల్లలకూ సపర్యలు చేసే క్రమంలో ఓల్గా తనను తాను పూర్తిగా కోల్పోతుంది..తన ఇష్టాయిష్టాలు,అభిరుచులు అన్నీ మర్చిపోయి మారియో కెరీర్ ను స్థిరపరిచే క్రమంలో ఓల్గా కుటుంబం,పిల్లల బాధ్యతను నెత్తిన వేసుకుని తన కెరీర్ ను సైతం పణంగా పెడుతుంది..కానీ రేవు దాటాక తెప్ప తగలేసిన తీరులో మారియో జీవితంలో స్థిరపడగానే కుటుంబాన్ని విస్మరించి స్వార్ధంగా తనదారి తాను చూసుకుంటాడు..ఓల్గా సంఘర్షణలో మరో కోణం కూడా ఉంది..భార్యాభర్తలమధ్య అవగాహనా రాహిత్యం వల్ల మనస్పర్థలు తలెత్తి విడిపోవడం సర్వసాధారణంగా జరిగేదే..కానీ భర్త పరాయి స్త్రీపై వ్యామోహంతో భార్యను వదిలివెయ్యడంలో ఒకరకమైన క్రూరత్వం ఉంది..ఈ రెండో కోణంలో బాధితురాలైన (poverella-ఇటాలియన్) స్త్రీ ఘోరమైన అవమానానికీ,తిరస్కారానికీ గురవుతుంది..ఈ కారణంగా ఓల్గాలో ఆత్మవిశ్వాసం దెబ్బతింటుంది,తనలో లేనిదేమిటో కార్లా లో ఉన్నదేమిటో అర్థంకాక,ఆమె తాను అందంగా లేననే అభద్రతా భావంతో మానసికంగా,శారీరకంగా కృంగిపోతుంది..కానీ మారియో విషయంలో ఇవేమీ జరగవు..అతడికి తన పురుషాధిక్యతను మరోసారి నిరూపించుకోడానికి కార్లా రూపంలో మరో అవకాశం దొరికింది అంతే..ఓల్గాకు మారియో పై ప్రేమ మొదట ద్వేషంగా,అటుపై ఏ భావమూ లేనితనంగా రూపాంతరం చెందే క్రమాన్ని రచయిత్రి ఎక్కడా పట్టుసడలకుండా రాసుకొచ్చారు..మారియో కి ఇష్టమైన కుక్కపిల్ల ఒట్టో మరణంతో ఓల్గా కు మారియో పై ప్రేమ కూడా పూర్తిగా చచ్చిపోతుంది..దానితో పాటు ఆమె అనుభవించిన దుక్ఖం నుండి కూడా విడుదల లభిస్తుంది..మరి మారియో మళ్ళీ వచ్చాడా ? ఓల్గా అతణ్ణి క్షమించగలిగిందా ? తెలుసుకోవాలంటే పుస్తకం చదవండి.

When my eyes dried and the last sobs died in my breast, I realized that Mario had become again the good man he had perhaps always been, I no longer loved him.

జీవితంలో ఎంతో జాగ్రత్తగా చేసుకునే ఏ ఛాయిస్ అయినప్పటికీ అందులో మంచి-చెడూ రెండూ ఉంటాయి..ఎవర్నైనా గుడ్డిగా ప్రేమించడం తప్పనీ,ఎమోషనల్ అటాచ్మెంట్ ఉండకూడదనీ,దాని వల్ల బాధపడకుండా బయటపడగలమనీ నేటి మేనేజ్మెంట్ గురువులు ఘోషిస్తున్నారు..నిజమే బాధపడకుండా బయటపడగలమేమో ,అలాగే ఎక్కడ హర్ట్ అవుతామో అని నిరంతరం భయపడుతూ జీవితాన్ని సంపూర్ణంగా జీవించకుండా మిగిలిపోనూగలం..భవిష్యత్తుని స్పష్టంగా ఊహించడం కష్టం..కానీ ఆ అనిశ్చితిలోనే అంతర్లీనమైన జీవన మాధుర్యం ఉంటుంది..ఎదురయ్యే ఎత్తుపల్లాలను ఎదుర్కునే ధైర్యాన్నికూడా ఇలాంటి సంఘర్షణలనుండే నేర్చుకుని మనిషి ఒక పరిపూర్ణమైన వ్యక్తిగా మారతాడు..పడిపోవడం తప్పు కాదు..పడిన చోటే ఉండిపోయి లేవకపోవడమే తప్పు అన్నారెవరో.

పుస్తకంనుండి మరికొన్ని వాక్యాలు, 

So I had learned to speak little and in a thoughtful manner, never to hurry, not to run even for a bus, but rather to draw out as long as possible the time for reaction, filling it with puzzled looks, uncertain smiles.

I saw the cover again in every detail. My French teacher had assigned it when I had told her too impetuously, with ingenuous passion, that I wanted to be a writer. It was 1978, more than twenty years earlier. “Read this,” she had said to me, and diligently I had read it. But when I gave her back the volume, I made an arrogant statement: these women are stupid. Cultured women, in comfortable circumstances, they broke like knickknacks in the hands of their straying men. They seemed to me sentimental fools: I wanted to be different, I wanted to write stories about women with resources, women of invincible words, not a manual for the abandoned wife with her lost love at the top of her thoughts. I was young, I had pretensions.

I didn’t like the impenetrable page, like a lowered blind. I liked light, air between the slats. I wanted to write stories full of breezes, of filtered rays where dust motes danced. And then I loved the writers who made you look through every line, to gaze downward and feel the vertigo of the depths, the blackness of inferno. I said it breathlessly, all in one gulp, which was something I never did, and my teacher smiled ironically, a little bitterly. She, too, must have lost someone, something.

All the fault of spies, I thought, false friends, people who always side with those who enjoy themselves, happy and free, never with the unhappy. I knew it very well. They preferred new, lighthearted couples, who are out and about long into the night, the satisfied faces of those who do nothing but fuck.

I had disappeared into his minutes, into his hours, so that he could concentrate. I had taken care of the house, I had taken care of the meals, I had taken care of the children, I had taken care of all the boring details of everyday life, while he stubbornly climbed the ladder up from our unprivileged beginnings. And now, now he had left me, carrying off, abruptly, all that time, all that energy, all that effort I had given him, to enjoy its fruits with someone else, a stranger who had not lifted a finger to bear him and rear him and make him become what he had become.

Habitual acts, they are performed in the head even when you don’t perform them. Or you perform them in reality,even when the head out of habit has stopped taking account of them.

But I immediately removed that idea of solicitude attributed to a man from whom I solicited nothing anymore. I was an obsolete wife, a cast-off body, my illness is only female life that has outlived its usefulness.

In the evening after that encounter, before going to sleep, I felt that his smell still emanated from the closets, was exhaled by the drawer of his night table, the walls, the shoe rack. In the past months that olfactory signal had provoked nostalgia, desire, rage. Now I associated it with Otto’s death and it no longer moved me. I discovered that it had become like the memory of the odor of an old man who, on a bus, has rubbed off on us the desires of his dying flesh. This fact annoyed me, depressed me.

What a complex foamy mixture a couple is. Even if the relationship shatters and ends, it continues to act in secret pathways, it doesn’t die, it doesn’t want to die.

I took a pair of scissors and, for a whole long silent evening, cut out eyes, ears, legs, noses, hands of mine, of the children, of Mario. I pasted them onto a piece of drawing paper. The result was a single body of monstrous futurist indecipherability, which I immediately threw in the garbage.

Love Thy Critic - Ruskin Bond

'రైటింగ్ ఈజ్ ఎ సోలిటరీ బిజినెస్' అనో 'ఎ రైటర్ షుడ్ బీ రెడ్,నాట్ హర్డ్' అనో ఎంతమంది రచయితలు చెప్పినా రాయడం వెనకున్న అర్థం పరమార్థం కొందరు రచయితలకు బోథపడుతున్నట్లు అనిపించదు..ఒకప్పుడు ఇండియా టుడే లో రస్కిన్ బాండ్ తన పుస్తకం గురించి ఒక ఘోరమైన పదజాలంతో కూడిన విమర్శ చదివారట. 1937 లో హెమ్మింగ్వే కు ఇలాంటి పరిస్థితే ఎదురైనప్పుడు ఆయనేం చేశారో గుర్తు తెచ్చుకున్నారట..మాక్స్ ఈస్టమన్ అనే విమర్శకుడు హెమ్మింగ్వే 'డెత్ ఇన్ ది ఆఫ్టర్నూన్' ను సమీక్షిస్తూ అందులో హెమ్మింగ్వే మగతనాన్ని ప్రశ్నిస్తూ వ్యంగ్యంగా ఆ పుస్తకానికి 'బుల్ ఇన్ ది ఆఫ్టర్నూన్' అని పేరు పెట్టారట..ఆ తరువాత ఒక సందర్భంలో హెమ్మింగ్వే కు మాక్స్ ఈస్టమన్ తారసపడినప్పుడు మాక్స్ తలమీద పుస్తకంతో ఒక్కటి బాది,ఆయనను మట్టికరిపించారట..కానీ ఇప్పుడు రస్కిన్ విషయంలో చిక్కేమిటంటే ఆయన విమర్శకురాలు ఒక స్త్రీ.."ఆమెతో కుస్తీకి దిగితే ఖచ్చితంగా నేను ఓడిపోతానని తెలుసు" అని చమత్కరిస్తారు రస్కిన్..ఇక్కడ రచయితలకు రెండే రెండు మార్గాలు,పాఠకుల విమర్శను పట్టించుకోకుండా తమ సృజనాత్మక శక్తిని తమ రచనలపై పెట్టి తమ పని తాము చేసుకోవడం,లేదా వారితో పబ్లిక్ గా మల్లయుద్ధానికి దిగడం.

Image Courtesy Google

ఒక్కోసారి పరువూ,మర్యాదలకు భంగం కలిగిస్తూనో,నిజమైన టాలెంట్ ను కూడా చిన్నచూపు చూసే రీతిలోనో విమర్శకులకూ,రచయితలకూ మధ్య చాలా అభ్యంతరకరమైన రీతిలో వాగ్వివాదాలు జరుగుతాయి..అందులోనూ చాలా దిగజారుడు స్థాయి విమర్శకులు మాత్రమే రచయితల రచనలను గూర్చి కాకుండా వారిపై వ్యక్తిగతమైన దూషణలకు దిగుతారు..ఇది కేవలం అసూయనో,దుర్భుద్ధితోనో చేసేపని కాకా మరొకటి కాదంటారు రస్కిన్.

రచయితలపై కొన్ని తీవ్ర విమర్శలు చేసిన విమర్శకులను గురించి ప్రస్తావిస్తూ,

* Thomas Carlyle called Emerson ‘a hoary-headed and toothless baboon’ and wrote of Charles Lamb: ‘a more pitiful, rickety, gasping, staggering Tomfool I do not know.’ కానీ మనం ఎమెర్సన్ నీ,లాంబ్ నీ చదువుతాం గానీ కార్లైల్ ని ఎవరు చదువుతారు ??

* Of Walt Whitman, one reviewer said: ‘Whitman is as unacquainted with art as a hog is with mathematics.’ 

* Swift was accused of having ‘a diseased mind’ and Henry James was called an ‘idiot and a Boston idiot to boot, than which there is nothing lower in the world’. 

*Their critics have long been forgotten, but just occasionally an author turns critic with equal virulence. There was the classic Dorothy Parker review which read: ‘This is not a novel to be tossed aside lightly. It should be thrown with great force.

* Macaulay sneered at Wordsworth’s ‘crazy mystical metaphysics, the endless wilderness of dull, flat, prosaic twaddle’, 

ఇలాంటి అనేకమంది ప్రముఖ రచయితల గురించి రాస్తూ,ఇంతవరకూ షేక్స్పియర్ ను మించి ఎవరూ విమర్శింపబడలేదు అనడం చాలా ఆశ్చర్యాన్ని కలిగిస్తుంది.

Hamlet was described by Voltaire as ‘the work of a drunken savage’, and Pepys said A Midsummer Night’s Dream was ‘the most insipid, ridiculous play that I ever saw in my life’.

కానీ ఇక్కడ గ్రహించిన విషయం ఏమిటంటే ఆర్ట్ విషయంలో మహామహులు కూడా విమర్శలకు అతీతులు కాదు అని..ఇంతకుమునుపు చాలా వ్యాసాల్లో ప్రస్తావించినట్లుగానే వ్యక్తిగత విమర్శ కానంత వరకూ ఒక రచన గురించిన విమర్శను స్వాగతించడానికి సిద్ధంగా ఉన్నవారే రచనావ్యాసంగం జోలికి వెళ్తే మంచిది..ఎందుకంటే ఒకటి,పాఠకుల ఊహాత్మకతను అదుపు చేసే అవకాశం రచయితకు లేదు గనుక..రెండు,తమ రచన ఉత్తమమైనదని ప్రతీ పాఠకుడినీ ఒప్పించడం రచయితకు సాధ్యం కాదు గనుక.

కానీ రచయితలు ఈ తిరస్కారాల్నీ,విమర్శల్నీ తీసుకోవాలా అనే ప్రశ్న వస్తే రాజకీయనాయకులకూ,స్పోర్ట్స్ పర్సన్స్ కీ,నటులకీ తప్పనప్పుడు రచయితలే విధంగా మినహాయింపు అంటారు రస్కిన్.

As E.M. Forster once said: ‘No author has the right to whine. He was not obliged to be an author. He invited publicity, and he must take the publicity that comes along Of course, some reviewers do go a little too far, like the one who once referred to ‘that well-known typist Harold Robbins’.

రచనావ్యాసంగాన్ని జీవనోపాధిగా చేసుకోవడాన్ని యుద్దరంగంలో నిరాయుధులుగా ఉండడంతో సరిసమానంగా అభివర్ణిస్తూ, అప్పుడప్పుడూ కొంతమంది అపరిచిత వ్యక్తులు తారసపడి "మీరు మంచి రచయితేనా ? " అని అడిగినప్పుడు ఏమి చెప్పాలో పాలుపోక దిక్కులు చూస్తానంటారు రస్కిన్ బాండ్ :) 

ఇక విమర్శ విషయానికొద్దాం..విమర్శకు కొలమానాలేమిటి ? పెద్ద గీతా చిన్న గీతా తరహాలో ఒక రచన నాణ్యత తెలియాలంటే దానిని మిగతా రచనలతో పోల్చి చూడడం తప్పనిసరి..ఇక్కడ మరో ప్రశ్న తలెత్తుతుంది..మన సాహిత్యం గొప్పదా ? పరాయి సాహిత్యం గొప్పదా ? మన బావిలో నీళ్ళ పరిమాణం అంచనా వెయ్యాలంటే మరో బావిని పరిశీలించాలి లేదా బావి బయట తలపెట్టి సముద్రాన్నో,నదినో,అదీ కాకపోతే ఒక చెరువునో చూస్తేనే మన నీళ్ళ పరిమాణం,నాణ్యత లాంటివి అవగతమవుతాయి..మనదంతా ఉత్తమ సాహిత్యం పరాయిదంతా వట్టి పైత్యం అనుకుంటూ తమ బావిని దాటి బయటకు వెళ్ళే అలవాటులేని విమర్శకులు (?) ,సాహిత్యకారులు (?) చేసే తీర్మానాలు ఉత్త కాలక్షేపం కబుర్లుగా కొట్టిపారెయ్యవచ్చు..వాటికి అంతకు మించిన విలువను ఆపాదించడం అనవసరం..చందమామ అంటే వల్లమాలిన ఇష్టం ఉన్నా,చలం,విశ్వనాథల మీద అభిమానం ఉన్నా జీవితమంతా కేవలం చందమామ గుణగణాలను భట్రాజు బృందంలా పొగుడుకుంటూ బ్రతికెయ్యడం 'అసలుసిసలు' పాఠకులూ,సాహితీ అభిలాష ఉన్నవారూ,సాహితీ వేత్తలూ  చెయ్యరు..అక్కడే ఆగిపోకుండా 'వాట్ నెక్స్ట్ ?' అని ఆసక్తిగా చుట్టూ చూస్తారు..నాలుగుపుస్తకాలు చదవగానే,రాయగానే విమర్శకులూ,రచయితలూ అయిపోయామనుకున్న భ్రమలో తాము తయారుచేసుకున్న కోటరీల కరతాళ ధ్వనులమధ్య మరో శబ్దం చెవులకు వినిపించనంత మైకంలో మైమరిచిపోయిన రచయితలు దీర్ఘకాలికంగా గుర్తుండిపోయే రచనలు చేసే సృజనకారులు ఎంతమాత్రం కాలేరు,ఇక ఏబీసీడీలు నేర్చుకోగానే మన చదువు పూర్తైపోయిందనుకునే పాఠకుల గురించి మాట్లాడుకోనవసరం అసలే లేదు..సాహితీమథనానికి ఆకాశమే హద్దు..ఎన్ని చదివినా,ఎంత రాసినా ఇంకా మన అజ్ఞానాన్ని మనకు గుర్తు చేస్తూ ఏదో మిగిలిపోయిందనే స్పృహ పాఠకుడినో,రచయితనో ముందుకు నడిపించాలి..తమ ఊహాత్మకతను,ఆర్టిస్టిక్ మ్యూజ్ నూ నిరంతరం విమర్శకులకు ధీటైన జవాబిచ్చే క్రమంలో తాకట్టు పెట్టుకోవడం సృజనకారులు విషయంలో వృథాప్రయాస తప్ప మరొకటి కాదు..ఇది ఎలా ఉంటుందంటే పాఠకుడికి మన రచనను చదివి ఏమి ఆలోచించాలో,ఏమి ఊహించుకోవాలో మన దగ్గర కూర్చోబెట్టుకుని నేర్పించే ప్రయత్నం చెయ్యడంలా ఉంటుంది..సిగిస్మండ్ క్రిఝిజానోవ్స్కీ,ఫెర్నాండో పెస్సోవా లాంటి దిగ్గజాలే తమ రచనలకు వారి కాలంలో సరైన ఆదరణ లేక అనామకులుగా జీవించి ఈ లోకం నుండి నిష్క్రమించారు..ఇప్పుడు మళ్ళీ ఇన్నేళ్ళలో వారి రచనలు వెలుగుచూశాయి,కాలపరీక్షకు ఎదురీది నిలిచి ఇప్పటికీ పాఠకుల నీరాజనాలందుకుంటున్నాయి..అదేమీ కాదు మా శ్రమకు తగ్గ ఫలం,ఫలితం దక్కనప్పుడు మేమెందుకు రచనలు చెయ్యాలి అంటారా ? అయితే మీరు మరో వ్యాపకం చూసుకుంటే మంచిదండీ...Art is definitely not for you.