జీవితం ఎంత చిన్నదో అర్ధం అయ్యాక,కాలం విలువ తెలిసొచ్చాక,ఏదైనా విషయం మళ్ళీ మళ్ళీ వినాలన్నా,చదవాలన్నా అసహనం ఆవరిస్తోంది..కథకు ఎంతమాత్రం సంబంధం లేని,కథాగమనాన్ని ఏమాత్రం ప్రభావితం చెయ్యని అంశాలను చొప్పించి పేజీలు పేజీలు సాగదీసే రచనల మధ్య ఈ 'Grief is the thing with feathers' ఒక ఉపశమనం అనొచ్చు...అతి తక్కువ పదాల్లో చాలా ఎక్కువ అనుభూతుల్ని మన సొంతం చేసే బహుకొద్ది రచనల్లో ఇదొకటి..
 |
| Image courtesy Google |
ఈ పుస్తకానికీ,ఈ మధ్యనే చదివిన Helen MacDonald రాసిన H is for Hawk కూ కథాపరంగా చాలా పొంతనలున్నాయి..రెండిటికీ కథావస్తువు Grief కావడం ఒకటైతే,రెండు పుస్తకాల్లోనూ పక్షుల్ని metaphor గా వాడారు..ఎటొచ్చీ Helen రచన పూర్తిస్థాయి గద్యంలో ఉంటే,మాక్స్ పోర్టర్ రచన గద్యం పద్యం మేళవింపులా ఉంది..లండన్ కు చెందిన మాక్స్ పోర్టర్ తొలి నవల అయిన ఈ Grief is the thing with feathers,International Dylan Thomas Prize ను సొంతం చేసుకోవడమే కాకుండా,Goldsmiths Prize,Guardian First Book Award లకు నామినేట్ చెయ్యబడింది..
రచయిత అయిన ఒక తండ్రి,ఆయన ఇద్దరు పిల్లలు,ఒక కాకి..ఈ ముగ్గురి కథే ఈ పుస్తకం..ఈ మధ్య కాలంలో చదివిన అతి చిన్న పుస్తకం ఇది,కేవలం 100 పేజీలు..ఇంట్లోనే జరిగిన ఒక ఆక్సిడెంట్ లో భార్య ఆకస్మిక మరణంతో కృంగిపోయి ఉన్న తండ్రి Ted Hughes's Crow గురించి ‘Crow on the Couch, a wild analysis’ ను రాస్తూ ఉండగా ఆ Crow(grief ) ఇంట్లోకి వచ్చి స్థిరపడుతుంది..ఇక్కడ Crow ను grief కు (శోకానికి) మెటాఫోర్ గా వాడారు మాక్స్..
Crow(grief ) నల్లనిది,శోకం తాలూకూ చీకటిని సూచిస్తుంది..కావ్ కావ్ మంటూ చికాకుపరుస్తుంది..తననొక డాక్టర్ గా,స్నేహితునిగా,దెయ్యంగా,విశ్లేషకునిగా,babysitter గా అభివర్ణించుకుంటుంది..తాను ఎన్నో మెమోయిర్స్ రాశానంటుంది..మనుషులు శోకంలో ఉన్నప్పుడు తప్ప మందమతులంటుంది..
He could learn a lot from me.
That’s why I’m here.
అంటూ మృత్యువు తలుపుతట్టిన ఆ ఇంట్లోకి అడుగుపెట్టిన Crow (grief ),తన అవసరం ఇక ఉండనంతవరకూ వాళ్ళతోనే ఉంటానంటుంది..
I won’t leave until you don’t need me any more.
ఇది పూర్తి స్థాయి నవల అని చెప్పలేము,ఇందులో కవిత్వం కూడా ఉంది..కొన్నివాస్తవాలతో పాటు కొన్ని కల్పితాలూ ఉన్నాయి..దీని Genre ఇదీ అంటూ ఒక గాటికి కట్టెయ్యడం కష్టమే..ఇందులో బాగా నచ్చిన విషయం మెటాఫోరికల్/పొయెటిక్ నేరేషన్..మాక్స్ పోర్టర్ పదాలను అలవోకగా ఉపయోగించిన తీరు గణితంలో ఒక తెలివైన కుర్రవాడు అంకెలతో చేసే విన్యాసాల్ని తలపిస్తుంది..
స్మశాన వైరాగ్యం అనుభవిస్తూ ఉన్నప్పుడు శోకం ఎన్నో పాఠాలు నేర్పుతుందంటారు..ఈ క్రింద వాక్యాలు రెండు మూడు సార్లు చదివాను..ఇలాంటి వర్ణన ఇంతవరకూ వినలేదు..
There is a fascinating constant exchange between Crow’s natural self and his civilised self, between the scavenger and the philosopher,the goddess of complete being and the black stain, between Crow and his birdness.It seems to me to be the self-same exchange between mourning and living, then and now.I could learn a lot from him.
ఇందులో Grief ను వివిధ దశల్లో చర్చించారు..
Grief felt fourth-dimensional, abstract, faintly familiar. I was cold.
మరణం అంటే తెలీని వయసులో తల్లిని పోగొట్టుకున్న ఇద్దరు చిన్నపిల్లల అంతరంగాన్ని మాక్స్ ఆవిష్కరించిన తీరు మనసుకి హత్తుకుంటుంది...
There were no crowds and no uniformed strangers and there was no new language of crisis.
We stayed in our PJs and people visited and gave us stuff.
Holiday and school became the same.
భార్య మరణాన్ని గురించిన శోకంలో భర్త అంతరంగం..
She was not busy dying, and there is no detritus of care, she was simply busy living, and then she was gone.
She won’t ever use (make-up, turmeric, hairbrush, thesaurus).
She will never finish (Patricia Highsmith novel, peanut butter, lip balm).
And I will never shop for green Virago Classics for her birthday.
I will stop finding her hairs.
I will stop hearing her breathing.
మరణాన్ని అంగీకరించలేని మానవ నైజాన్ని ఉదహరిస్తూ,
We used to think she would turn up one day and say it had all been a test.
We used to think we would both die at the same age she had.
We used to think she could see us through mirrors.
పిల్లల మాటల్లో కవిత్వాన్ని ఇలా ఎత్తిపొడుస్తారు..
I don’t like Hughes and I don’t like poetry.
Insanity. Pretentiousness. Denial. Indulgence. Nonsense.
"బాధే సౌఖ్యమనే భావన రానీవోయ్" అని ఒక మహానుభావుడు అన్నట్లు శోకాన్ని అనుభవించడాన్ని కూడా ఒక మెడిటేషన్ గా చూపిస్తూ,
Moving on, as a concept, is for stupid people,because any sensible person knows grief is a long-term project.I refuse to rush.The pain that is thrust upon us let no man slow or speed or fix.
మామూలు పరిస్థితుల్లో ఈ రచన చదివిదానికంటే,Grieving phase లో ఉండి చదవడం వలన ఈ రచన నా మనసుకి మరింత దగ్గరగా అనిపించింది..ఇప్పట్లో ఇలాంటి పుస్తకాలు వద్దు అనుకుంటున్నా,రివ్యూలు చూసి చదవకుండా ఉండలేకపోయినందుకు ఇది నన్ను నిరాశపరచలేదనే చెప్పాలి..ఇలాంటి పుస్తకాలు జ్ఞాపకాల్ని తట్టిలేపి మర్చిపోయిన గాయాల్ని గుర్తు చేస్తాయన్న భ్రమను పటాపంచలు చేస్తూ విచిత్రంగా ఇదొక అనిర్వచనీయమైన అనుభూతిని మిగిల్చింది..
"Life is short,” Porter explains, “and I wanted to write something short.”గార్డియన్ లో ప్రచురించబడిన వ్యాసంలో ఈ పుస్తకం నిడివి గురించి మాక్స్ పోర్టర్ మాటలు ఆయనపై గౌరవాన్ని కలిగించాయి...
పుస్తకం నుండి మరి కొన్ని నచ్చిన వాక్యాలు,
The sound of her voice was stinging, like a moon-dragged starvation surging into every hopeless raw vacant pore, undoing, exquisite undoing.
MAN I would be done grieving?
BIRD No, not at all. You were done being hopeless. Grieving is something you’re still doing, and something you don’t need a crow for.
MAN I agree. It changes all the time.
BIRD Grief?
MAN Yes.
BIRD It is everything. It is the fabric of selfhood, and beautifully chaotic. It shares mathematical characteristics with many natural forms.
What good is a crow to a pack of grieving humans? A huddle.
A throb.
A sore.
A plug.
A gape.
A load.
A gap.
Soft.
Slight.
Like light, like a child’s foot talcum-dusted and kissed, like stroke-reversing suede, like dust, like pins and needles, like a promise, like a curse, like seeds, like everything grained, plaited, linked, or numbered, like everything nature-made and violent and quiet.
No comments:
Post a Comment