A Book of Simple Living : Brief Notes from the Hills - Ruskin Bond

ఇది నేను పుస్తకాల గురించి సహజంగా రాసే వ్యాసం కాదు..ఒక పఠనానుభవం నుండి వెలికి వచ్చిన జ్ఞాపకాలను పంచుకునే ప్రయత్నం మాత్రమే..ఆసక్తి లేని వాళ్ళు చదవడం విరమించుకోవచ్చు. 

పుస్తకపఠనం ద్వారా నేర్చుకునే పాఠాల కంటే వాస్తవిక అనుభవాలు నేర్పించే పాఠాలు గొప్పవి..ఈ పుస్తకం నేను బహుశా ఒక పది-పదిహేనేళ్ళ క్రితం చదివి ఉంటే 'ఆహా ఎంత గొప్ప రచన' అనుకునేదాన్నేమో,ఎందుకంటే ఇది ఒక జీవితాన్ని సమూలంగా మార్చగల సత్తా ఉన్న రచన..ఇప్పుడలా అనుకోనని కాదు,ఇది అచ్చంగా అటువంటి రచనే..కానీ ఇప్పుడీ పుస్తకంలో రచయిత జీవితాన్ని నేను జీవించి ఉండడం వల్ల నాకు ఇందులో కొత్తదనమేమీ కనిపించలేదు..ఈ పుస్తకాన్ని నేనొక జీవితకాలం ఆలస్యంగా చదవడం దానికొక కారణం..హిమాలయాల్లో 25 రోజులపాటు సుదీర్ఘంగా సాగిన రోడ్ ట్రిప్ లాంటి అనుభవాలూ, కొడైకెనాల్,ఊటీ,మూనార్ లాంటి హిల్ స్టేషన్స్ లో తరచూ గడిపిన రోజులూ ప్రకృతికి మమ్మల్ని దగ్గరగా తీసుకొచ్చాయి..ఏదేమైనా కొద్ది రోజులు చుట్టపు చూపుగా వెళ్ళి చూసి రావడానికీ, అక్కడే సుదీర్ఘకాలం స్థానికుల్లా ప్రకృతితో మమేకమై జీవించడానికీ చాలా వ్యత్యాసం ఉంటుందన్న విషయం మాకు కాస్త ఆలస్యంగా అర్థం అయ్యింది.

Image Courtesy Google

పొట్టకూటి కోసం ప్రతి మూడేళ్ళకోసారి ఊర్లు మారవలసిన ఉద్యోగం కావడంతో చిన్నప్పటినుండీ పట్టణవాసం తప్ప పల్లెటూర్లు ఎరుగని నాకు ట్రాన్స్ఫర్ కారణంగా ఉత్తర కేరళలోని వాయనాడ్ లో కొంతకాలం నివాసం ఉండవలసి వచ్చింది..పోస్టింగ్ ఇచ్చిన నీలగిరుల్లోని (ఊటీ దగ్గర తమిళనాడు) అయ్యన్ కొల్లై లో సరైన స్కూళ్ళు లేకపోవడంతో దగ్గరలో ఉన్న సుల్తాన్ భతేరీ (కేరళ) లో ఇల్లు వెతుకున్నాం..రెండిటికీ మధ్య 18 km దూరం..రోజూ అరగంటసేపు దట్టమైన నీలగిరి కొండల్లోంచి ఇంటికీ,ఆఫీసుకి రెండు రాష్ట్రాల మధ్య ప్రయాణం ఆయనకు ఒక కొత్త అనుభవం..చెన్నై ,కోయింబత్తూర్ లాంటి మహానగరాల్లో ట్రాఫిక్ జామ్ లకు అలవాటైన ప్రాణాలకు ఇదొక వరంలా అనిపించింది..రేర్ వ్యూ మిర్రర్ లోకి దృష్టి సారిస్తే వెనుక పది,పదిహేను వాహనాలకు బదులుగా పచ్చదనం బాక్గ్రౌండ్ లో ఖాళీ రోడ్లు దర్శనమిచ్చేవి.

ఉత్తర వాయనాడ్ అనేకమంది ఆదివాసీ తెగలతో కమర్షియల్ కేరళకు సుదూరమైన ప్రాంతం..చెన్నై నుండి షిఫ్టింగ్ ఏర్పాట్ల రీత్యా ముందే వెళ్లిన ఆయన్ని ఊరు ఎలా ఉంది  అనడిగితే, ఏమీ చెప్పకుండా,నువ్వే చూస్తావుగా,తినబోతూ రుచెందుకు అని తన సహజమైన మిస్టిక్ ఎయిర్ తో ఒక నవ్వు నవ్వారు..సరే బ్లాంక్ ఇంప్రెషన్ తో ఆ ఊరికి చేరుకున్నాం..పట్టణాలకు భిన్నంగా ఎటు చూసినా కనుచూపుమేరల్లా పచ్చదనం,అక్కడక్కడా చీమల్లా దోమల్లా మనుషులు..ఇల్లు చేరాక (ఆ ఊరంతటిలో ఉన్న ఒకే ఒక్క అపార్ట్మెంటు) లివింగ్ రూమ్,బెడ్ రూము కిటీకీలు తెరిచి చూద్దుము కదా,ఇంటి చుట్టూ దట్టంగా అమరిపోయిన కాఫీ తోటలూ,పెప్పర్ తోటలూ..కాసేపు నా కళ్ళను నేనే నమ్మలేకపోయాను.

ఈ పుస్తకంలో ముస్సోరీ లో తన ఇంట్లో కిటికీ ప్రక్కన కూర్చుని గడిపే సమయం గురించి The leaves are a fresh pale green in the spring rain. I can look at the trees from my window—look down on them almost, because the window is on the first floor of the cottage, and the hillside runs at a sharp angle into the ravine. I do nearly all my writing at this window seat. Whenever I look up, the trees remind me that they are there. They are my best critics. As long as I am aware of their presence, I may avoid the thoughtless and the trivial.అంటారు రస్కిన్ బాండ్.

అమ్మా,నేనూ కాఫీ పిచ్చివాళ్ళమేమో ఇక మా ఆనందానికి అవధుల్లేవు..'మిషన్ కష్మీర్' లో ప్రీతి జింటాలా "सोचो के झीलों का शहर हो..लहरों पे अपना एक घर हो" అనే పాటను హమ్ చేసుకుంటూ ఇల్లంతా సర్దేసుకున్నాను..ఇంటిప్రక్కనే ఉన్న తేజస్ రిసార్ట్ లో శెలవులు ఎంజాయ్ చెయ్యడానికొచ్చే టూరిస్టులు ఒక రోజుకి పాతికవేలు రెంట్ కడితే, మా ఇంటి అద్దె నెలకు పదివేలు మాత్రమే..అలా దేవభూమిలో ప్రకృతితో అడుగులో అడుగువేసి జీవించే వరం మాకు కోరుకోకుండానే లభించింది..ఎక్కడున్నా ఆ ఊరిని సొంతం చేసుకుని అక్కడి సంస్కృతినీ,ఆ పరిసరాల్ని తనివితీరా అనుభవించే తత్వమున్న మాకు, ఎప్పటిలాగే అక్కడ రాబోయే రోజులు ఎలా గడపబోతామా అన్న కనీస స్పృహ కూడా లేకపోవడం విశేషం.

పశ్చిమ కనుమల్లో పగటి కంటే రాత్రుళ్ళు సుదీర్ఘంగా అనిపించేవి..షాపింగులు,మాల్స్,బీచ్,కల్చరల్ ఈవెంట్స్,మూవీ పార్టీలూ,కార్పొరేట్ డిన్నర్లు లాంటివాటితో  మాకు చెన్నై లో రాత్రి సాయంత్రం 7 తరువాత జీవితం మొదలయ్యేది..భతేరీలో  చెన్నై కు భిన్నంగా సాయంత్రం 6 గంటలు దాటితే జీవితం స్థంభించేది..అన్ని దుకాణాలూ మూతబడేవి..గూళ్ళకు చేరే పక్షులతో, చిమ్మెటలూ, మిణుగురుల రణగొణధ్వనులతో పరిసరాలన్నీ నిండిపోయేవి..గడియారం ముల్లుతో సహా ఆగకుండా పరిగెత్తడమే తప్ప దొర్లిపోతున్న క్షణాలని ఒడిసిపట్టుకోవాలనే ఆలోచనలేని కాంక్రీటు జంగిల్స్ నుండి వచ్చిన మాకు రోజులో 24 గంటలు ఉంటాయన్న స్పృహ తొలిసారిగా కలిగింది..బోలెడంత ఖాళీ సమయం..మొదట్లో ఆ స్తబ్దతను ఏం చేసుకోవాలో తెలీలేదు..కానీ అక్కడ ఆకూ,మొక్కా,పక్షీ,ప్రాణీ తమ దైనందిన జీవితాన్ని మాకు మెల్లగా పరిచయం చేశాయి..ఉదయం 7 గంటలకు సూర్యుడు నడినెత్తికి వచ్చేవరకూ తెల్లారని మాకు 5 గంటలకు వణికించే చలిలో లేవకపోతే తప్ప ఆవు పాలు దొరకేవి కాదు..అలా పెందలాడే నిద్రలేవడం వల్ల నులివెచ్చని సూర్యోదయాలు చెంపల్ని తాకుతుంటే కలిగే తన్మయత్వం అనుభవంలోకి వచ్చింది..తరువాత ఉదయపు నడకకు బయలుదేరేవాళ్ళం..దారిపొడవునా పచ్చదనం,అన్ని కాలాల్లోనూ విరగబూసే ఎర్రటి మందారాలూ,అల్లం,పసుపు,అరటి,కర్రపెండలం,పనస తోటల మీదుగా ఆదివాసీ నివాసాలను దాటుకుంటూ సాగే నడకలో మధ్య మధ్య జింకలు,లేళ్ళు అనేకం కనిపించేవి..పచ్చని కొండల మీదుగా తేలి వెళ్ళిపోతున్న తెల్లని మేఘాలతో పోటీపడుతూ ఎత్తుపల్లాల దారుల్లో సాగే మా నడకలో అలసట తెలిసేది కాదు..చూపులు కలిపితే అమర్యాద అనుకునే పట్టణవాసులకు భిన్నంగా కళ్ళలో కళ్ళుపెట్టి మొహంలోకి పరీక్షగా చూస్తూ పలకరింపుగా చిరునవ్వు నవ్వే పాదచారులు ఎదురయ్యేవారు..కానీ వీళ్ళకు భిన్నంగా ఆదివాసీల మొహాల్లో మాత్రం పలకరింపు చిరునవ్వు స్థానంలో అనుమానం కనిపించేది.

ఆ ఊళ్ళో రాత్రంతా వెలిగే వీధి దీపాలను ఆర్పే బాధ్యతను ఎవరు ఆ దారంట ముందు వెళ్తే వాళ్ళు తీసుకునేవారు..తెల్లని పంచెలు కట్టుకున్న వ్యక్తులు చురుగ్గా నడుస్తూ ఒక్కో వీధి దీపాన్నీ అలవాటుగా అట్టే శ్రమలేకుండా ఆపుకుంటూ వెళ్ళిపోయేవారు..తెల్లవారు ఝామున  మసక వెలుతురులో అడవిపక్షుల సంగీతం వింటూ కాఫీ తాగడం రోజు మొత్తం మీద మాకు ఇష్టమైన అలవాటుగా మారిపోయింది..బహుశా మేము మాటలకంటే నిశ్శబ్దాన్ని ఎక్కువ ఇష్టపడడం అక్కడే నేర్చుకున్నాం..మా మాటలు అక్కడ ఇంకా మగత నిద్రలో జోగుతున్న ప్రకృతి నిద్రను భగ్నం చేస్తాయేమో అనిపించేది..కాస్త పొద్దెక్కాక వక్క చెట్లెక్కేవాళ్ళూ, కాఫీ,మిరియం తోటల్లో పనులు చెయ్యడానికి వచ్చే వాళ్ళూ, కూనిరాగాలు తీస్తున్నారా అని అనుమానం వచ్చేట్టుగా సంగీతంలా ఉండే మళయాళీ భాషలో గుసగుసగా చెప్పుకునే కబుర్లు చెవిన పడుతుండేవి.

ఇక ఆ పచ్చిగాలికి మధ్యాహ్నపు వేళల్లో కూడా ఇట్టే నిద్ర పట్టేసేది..కిటికీ ప్రక్కన పడుకుని పుస్తకం చదువుకుంటూ, మధ్య మధ్యలో కిటికీ బయట అడవిని చూస్తూ నిద్రలోకి జారిపోయేదాన్ని..ప్రశాంతమైన నిద్ర..గడియారపు ముల్లు శబ్దం,నా గుండె చప్పుడూ తప్ప మరేమీ వినిపించనంత నిశ్శబ్దం. Sleep—‘the gentlest of the gods’, says Ovid. Cherish it. Honour it by giving it most of your night and an hour of your day when you can. అని గుర్తు చేస్తారు బాండ్.

The evening drink, a good, light meal, a hot-water bottle in winter and an open window in summer—these are good sleeping aids, but none more important than a free and easy mind. ‘With quiet mind go take they rest,’ said a wise man, and there is much truth in that statement. Forget and forgive at sunset, and then the day’s deeds are truly done. Then sleep.

ఆ కొండల్లో ఎటువంటి అరుపులూ,కేకలూ,పెద్ద పెద్ద ధ్వనులతో కూడిన హడావుడీ లేకుండా చాలా నిదానంగా,నిశ్శబ్దంగా సాగే రోజువారీ జీవితానికి గుర్తులుగా ఇంట్లో ఫిల్టర్ లోనుండి వచ్చే కాఫీ  ఘుమఘుమలూ, పెంకుటిళ్ళ చిమ్నీల్లోంచి వచ్చే పొగలూ ,రోజూ ఒకే సమయానికి  పాల కాన్ తీసుకుని నడుచుకుంటూ వెళ్ళే పొరుగింటి పన్నెండెకరాల ఆసామీ, ఆఫీసుకు తయారై వెళ్ళే అందమైన చారడేసి కళ్ళ కేరళ కుట్టీలూ, కట్టెల మోపుల్ని తలపై పెట్టుకుని వరుసగా నడుచుకుంటూ వెళ్ళే తోటపనివాళ్ళు..ఇంటి వాకిళ్ళలో రంగురంగుల రూపాల్లో తలలూపుతూ పలకరించే అడవిపూలూ..వీటన్నిటిమధ్యా జీవితం ప్రతిరోజూ పండగలా ఉండేది..ఒక రోజొక విచిత్రం జరిగింది..తెల్లవారుతూనే దుప్పటిముసుగు తీసేసరికి ముక్కుపుటాలు పగిలిపోయేంత సువాసన..ఏ కిటికీ సందులోంచి ఏ కొత్త పువ్వో సుగంధాలు వెదజల్లుతోందేమో అని బెడ్రూమ్ కిటికీ తెరచి చూస్తే కిటికీ బయట కాఫీ మొక్కలన్నిటికీ తెల్లని పువ్వులు పూసేసి ఉన్నాయి..పారిజాతాల్ని తలపించే ఆ సువాసన అద్భుతం..వెంటనే ఈయన్ని నిద్రలేపి బయటకి వెళ్ళి చూస్తే ఎదురింట్లో ప్రక్క ఇంట్లో అన్ని చోట్లా పువ్వులు పూసేసి ఉన్నాయి..సంవత్సరంలో ఒక్క సారే ఇలా కాఫీ పువ్వులు పూస్తాయిట..ఊరంతా పువ్వులే..ఆలస్యం చేస్తే ఈ అందమైన దృశ్యం ఎక్కడ మిస్ అయిపోతామో అన్నట్లు మేము బ్రష్ చేసుకుని కెమెరా భుజాన వేసుకుని బయటకి పరిగెత్తాం..  నడుచుకుంటూ వెళ్తుంటే ఊరంతా తెల్లని పువ్వులే..సుల్తాన్ భతేరీ మొత్తం ఆ రోజు ఆ సువాసనలతో నిండిపోయింది..దాన్ని దేవలోకమని ఎందుకంటారో ఆ క్షణంలో అర్ధమైంది.

ఇక పశ్చిమకనుమల్లో వర్షాకాలపు సొగసులు ఏమని చెప్పను ! కుండపోత వర్షం తరువాత చెట్టూ,చేమా,పొదలూ,తీగల సమేతంగా అడవిలో మహావృక్షాలన్నీ అప్పుడే మంగళస్నానాలాచరించినట్లు తాజాగా కనిపించేవి..వర్షానంతరం ఆ పచ్చటి పసిరిక వాసనైతే వర్ణించనలవి కాదు..మారే ఋతువులతో మారే అడవి రంగుల్నీ ,ఎప్పుడూ చూడని రకరకాల అడవి పూలూ,పళ్ళనీ ,గ్రీన్ కలర్ లో అన్ని షేడ్స్ నీ అక్కడే ప్రత్యక్షంగా చూశాము..స్వచ్ఛమైన గాలీ,నీరూ,కనుల విందుగా ప్రకృతి, 'సంతృప్తి'కి కొత్త అర్థాలు తెలియజెప్పాయి : అక్కడ గడిపిన రోజుల్లో ఈ జీవితానికింకేం కావాలనిపించేది..వేల రూపాయలు ఖర్చుపెట్టి గడిపే మెట్రో వీకెండ్స్ లో ఇటువంటి సంతృప్తి ఎప్పుడూ అనుభవించింది లేదు..ఇది పూర్తిగా వేరు.

We don’t have to circle the world in order to find beauty and fulfilment.  After all, most of living has to happen in the mind. To quote one anonymous sage from my trivet: ‘The world is only the size of each man’s head.అంటారు బాండ్.

ఇక వారాంతాలు తోల్ పెట్టి,బందీపూర్,ముతంగా అడవులను దాటుకుంటూ మధ్య మధ్యలో ఆగుతూ లాంగ్ డ్రైవ్ లకు వెళ్ళేవాళ్ళం..కొన్ని చోట్ల ఫారెస్ట్ రేంజర్లు,స్టాఫ్ తో మాటామంతీ  కలిపేవాళ్ళం..వాళ్ళు అక్కడి సంగతులన్నీ మాకు పూస గుచ్చినట్లు చెప్పేవారు..ఏనుగులు సంచరించే చోట్లు కాబట్టి జాగ్రత్త అని హెచ్చరించేవారు..చివరగా వాయనాడ్ ఫేమస్ 'కట్టా చాయ్' తో మాకు ఆతిథ్యం ఇచ్చి గానీ పంపేవారు కాదు..వర్షాకాలాల్లో గొడుగులు వేసుకుని అడవుల్లోకి నడుచుకుంటూ వెళ్ళేవాళ్ళం..మా నడకలో వేగం ఉండేది కాదు..చుట్టూ ప్రకృతిలో కనిపించే ప్రతీ చిన్న సంగతినీ పరిశీలిస్తూ నడిచేవాళ్ళం..ఎప్పుడూ చూడని పక్షులేవో కనిపించేవి, వాననీటికి తడిసిన పువ్వులు నవ్వుతూ పలకరించేవి..ఒకసారి గూడలోరు రోడ్ లో కారులో వెళ్తున్నాం..మా వెనుక వచ్చే కార్లు ఎక్కువ శాతం అతి వేగంగా హారన్ కొడుతూ L బోర్డు తగిలించుకున్నవాళ్ళలా వెళ్తున్న మమ్మల్ని దాటుకుని ముందుకు వెళ్ళిపోయేవి..మాకు గమ్యం చేరాలన్న హడావుడి లేదు..అసలైన ఆనందం గమ్యాన్ని చేరడం కంటే ప్రయాణాన్ని అనుభవించడంలో ఉంటుందన్న స్పృహ ఉన్నవాళ్ళం..మేము వేగంగా వెళ్ళిపోతే దారిలో కనిపించిన టీ స్టాల్ లో హోరుమని వర్షంలో ఆగి టీ తాగే అదృష్టం కోల్పోయేవాళ్ళం,ఆ టీ షాపు ఓనర్ తోనూ ,అతడి మూడేళ్ళ పిల్లవాడితోనూ కబుర్లు చెప్పే అవకాశం చేజార్చుకునేవాళ్ళం..గమ్యం చేరాలన్న హడావుడితో ప్రయాణిస్తే అంబలవాయల్ లో బంతిపూల తోటలూ,కర్ణాకట పల్లెల్లో పొద్దుతిరుగుడు తోటలూ ,చేరంగోడ్ లో మిరియాల తోటలూ కలియతిరుగుతూ వాటిని కోసుకునే అవకాశం కోల్పోయేవాళ్ళం.

I learned early—without quite realizing it—that the pleasure of travel is in the journey, and not so much in reaching one’s destination. Destinations rarely live up to the traveller’s expectations. And the pleasure is further reduced if you’re checking your watch all the time. In travel, as in life, give yourself plenty of time, so that you won’t have to rush—you miss seeing the world around you when you are in a great rush, or if you seal yourself off in air-conditioned cars and trains, afraid of the heat and dust.

The adventure is not in arriving, it’s in the on-the-way experience. It is not in the expected; it’s in the surprise. You are not choosing what you shall see in the world, but giving the world an even chance to see you.

మరో విశేషం ఏంటంటే ఆ ఊళ్ళో ఒక వినాయకుడి గుడి ఉండేది..అక్కడ ప్రతి శుక్రవారం ఊరంతా వచ్చి దీపాలు వెలిగించేవాళ్ళు..మేము కూడా ఆ సంప్రదాయంలో ఇష్టంగా పాలుపంచుకునేవాళ్ళం..ఆ గుడిలో థెయ్యమ్,చెండా మేళం మొదలైన సాంస్కృతిక కార్యక్రమాలు ఎంతో వైభవంగా జరిగేవి..ఇలా చెప్పుకుంటూపోతే ఒక జీవితానికి సరిపడే అనుభవాలను అక్కడ ప్రోగు చేసుకున్నాం..ఆ విధంగా ప్రకృతితో పరిచయం జీవితం పట్ల మా దృక్పథాన్ని సమూలంగా మార్చేసింది..మాకు ప్రాథాన్యతలు తెలిసివచ్చాయి..దేవభూమిలో మేము గడిపిన సమయం జీవితాన్ని సంతోషమయం చేసుకోవడానికి విలాసవంతమైన జీవన విధానం అవసరంలేదనీ, చిన్న చిన్న సంతోషాలే జీవితాన్ని సుసంపన్నం చేస్తాయనీ, ప్రకృతితో,పరిసరాలతో,సాటి మనుషులతో స్నేహం జీవితాన్ని అర్థవంతం చేస్తుందనీ నేర్పించింది..ఈ పుస్తకంలో బాండ్ వ్యాసాలు కూడా ఇదే చెబుతాయి, ప్రతీ క్షణం పూర్తి స్పృహతో జీవించడం ఎంతో అవసరమంటారు బాండ్..ముఖ్యంగా ఏకాంతాన్నీ,నిశ్శబ్దాన్నీ అనుభవించగలగడం ఒక వరమని అంటారు.

And as I sat there, pondering on my future, a line from Thoreau kept running through my head. ‘Why should I feel lonely? Is not our planet in the Milky Way?’  Wherever I went, the stars were there to keep me company. And I knew that as long as I responded, in both a physical and mystical way, to the natural world—sea, sun, earth, moon and stars—I would never feel lonely upon this planet.

రస్కిన్ బాండ్ ఈ రచనలో ముస్సోరీ,డెహ్రాడూన్ లలో తన జీవితాన్ని గురించి ఇటువంటి విషయ విశేషాలే తన అద్భుతమైన నేరేటివ్ స్కిల్స్ తో చిన్న చిన్న వ్యాసాల రూపంలో మనతో పంచుకున్నారు..ఇది చిన్నా-పెద్దా ప్రతి ఒక్కరూ చదవవలసిన రచన..ముఖ్యంగా జీవితంలోకి కొత్త ఆశలతో అడుగుపెట్టబోయే యువతీ,యువకులు తప్పకుండా చదవలసిన రచన.

పుస్తకంనుండి మరి కొన్ని వాక్యాలు : 

ఏకాంతాన్ని గురించి రస్కిన్ బాండ్,

By all means use sometimes to be alone!

Salute thyself: see what thy soul doth wear! —George Herbert.

It seems to me that most people are scared of solitude, for almost everything is carried out on a crowded scale. Clubs, wedding parties, sporting events, political meetings, victory parades, religious events, melas, even prayer meetings—the bigger the crowd, the more successful the event! Let a man be seen walking about the hills or countryside alone, and he will be labelled an eccentric.
For most people loneliness is wrongly linked to unhappiness. Their minds are not deep enough to appreciate the sweetness and balm of solitude; they are afraid of life itself, of coming face to face with themselves.
Most of the time we are taken up with family life or working for a living. To get away from it all, just once in a while, into the hills or fields or bylanes, where ‘I am I’, is to enjoy undisturbed serenity. It helps one to contemplate, to create a philosophy of life, to take the mind off the nagging cares of pressures of this age of technological mayhem.
But you do not have to turn your back on the world at large in order to find true solitude. A solitary spirit can move around with the crowd while still holding on to his innate reserve of solitude. Some people choose to sail around the world in small boats. Others remain in their own small patch, yet see the world in a grain of sand.

ప్రేమను గురించి బాండ్ అభిప్రాయాలు: 

Young couples, usually honeymooners, crowd the Mussoorie Mall. It is good to see new love in full bloom. Not all of them will remain in love with each other, but today they are and it makes them all beautiful, and fearless.
I have fallen in love many times. I still keep falling in love! As a youth, loneliness always went hand in hand with a powerful pull or attraction towards another person, be it boy or girl—and very often without that individual being aware of it. I think I expressed this feeling in a short poem, ‘Passing By’, which I wrote many years ego:
Enough for me that you are beautiful:
Beauty possessed diminishes.
Better a dream of love
Than love’s dream broken
Better a look exchanged
Than love’s word spoken.
Enough for me that you walk past,
A firefly flashing in the dark.
It was probably written as a result of unrequited love. For whenever I pursued a loved one, that person proved elusive. On the other hand, the most lasting relationships have been those that have grown slowly, without fret or frenzy.
Declarations of passionate love or undying friendship are fine in their own way, and perhaps necessary; but the important thing is to feel comfortable with someone, and not have to keep proving yourself in one way or another.
In moments of rare intimacy two people are of one mind and one body, speaking only in thoughts, brilliantly aware of each other. I have known such moments—and who knows, I may know them again!

We must love someone.
We must keep loving, all our days,
Someone, anyone, anywhere
Outside our selves;
For even the sarus crane
Will grieve over its lost companion,
And the seal its mate.
Somewhere in life
There must be someone
To take your hand
And share the torrid day.
Without the touch of love
There is no life, and we must fade away.

And as I write this, I’m reminded of other consolations.
The winter sun on old bones.
The laughter of a child.
A cricket singing in a shady nook.
The smell of frying onions.
A small bird’s nest.
A kiss in the dark.
New moon in a deep purple sky.

The ancient Hebrew sage Hillel has been my guide:
If I am not for myself,
Who will be for me?
And if I am not for others,
What am I?
And if not now, when?

I am a pagan, pure and simple; sensitive to touch and colour and fragrance and odour and sounds of every description; a creature of instinct, of spontaneous attractions, given to illogical fancies and attachments. As a guide I am of little use to anyone, least of all to myself.  I think the best advice I ever had was contained in these lines from Shakespeare which my father had copied into one of my notebooks when I was nine years old :  This above all, to thine own self be true, And it must follow as the night of the day, Thou can’st not then be false to any man.

I feel it too, old as I am. I would like nothing better than to hold someone warm and beautiful in my arms, once again. Am I asking for too much? Well, one can always dream… No one can take our dreams away!  And until death comes, all is life.