యుద్ధాన్ని గురించి అందంగా ఆకర్షణీయంగా చెప్పడానికేముంటుంది !! లోహపు సవ్వడి..చిక్కుల ముడి..అస్తవ్యస్తం...గందరగోళం..అందరూ చివరికి మృత్యువును చేరుకుంటారు..ఇక చెప్పడానికి మాటలు,కోరుకునే కోరికలూ ఏమీ మిగలవు...నరమేథం తరువాత అంతటా మిగిలేది నిశ్శబ్దమే..పక్షులకి తప్ప..
And what do the birds say? All there is to say about a massacre, things like “Poo-tee-weet?”'
ఈ తరహా డార్క్ హ్యూమర్ సృష్టిలో చేయితిరిగిన రచయిత కర్ట్ వనేగట్ రచన ఈ 'స్లాటర్ హౌస్ ఫైవ్',రెండో ప్రపంచ యుద్ధంలో డ్రెజ్డెన్ (Dresden) పైజరిగిన బాంబు దాడి నేపథ్యంలో అల్లుకున్న సైన్స్ ఫిక్షన్/ Anti-war కథ..ఎంతో హైప్ ఉన్న కొన్ని పుస్తకాలు చాలా కాలం నుంచీ చదువుదామనుకున్న తరువాత చదివితే,గాలి తీసేసినట్లుగా,అసలీ పుస్తకంలో ఇంతేముంది అనిపించడం నాకు చాలా సార్లు అనుభవంలోకొచ్చిన విషయమే..కానీ ఈ పుస్తకం అలాంటి అనుభవాలకి ఖచ్చితమైన మినహాయింపు..
సెమీ ఆటోబయోగ్రఫీగా భావించే ఈ కథను మనకు వనేగట్ తానే నేరేటర్ గా చెప్తూ ఉంటారు.. యుద్ధాన్ని గురించిన రచన చెయ్యడానికి ముందు ఒక రచయితలో జరిగే సంఘర్షణ,అంతర్మధనం ఆయనలో స్పష్టంగా కనిపిస్తాయి..ఈ పుస్తకాన్ని గురించి తన స్నేహితుని భార్య మేరీ O'Hare తో చెప్తూ ఈ కథను 'Children’s Crusade' గా అభివర్ణిస్తారు..యుద్ధం గురించి యదార్ధాలు మాత్రమే రాస్తానని ఆమెకిచ్చిన మాటను నిలబెట్టుకుంటూ ఈ రచనను ఆమెకు అంకితమిచ్చారు..
“I don’t think this book of mine is ever going to be finished. I must have written five thousand pages by now, and thrown them all away. If I ever do finish it, though, I give you my word of honor: there won’t be a part for Frank Sinatra or John Wayne.
“I tell you what,” I said, “I’ll call it ‘The Children’s Crusade.’”
ఒక సందర్భంలో నువ్వు ప్రతినాయక పాత్రలతో ఏ పుస్తకమూ రాయలేదు ఎందుకని అని తండ్రి అడిగితే,యుద్ధానంతరం కాలేజీలో నేర్చుకున్న విషయాల్లో అదొకటి అని రచయిత వనేగట్ చల్లగా సమాధానమిస్తారు..పక్షాలు తీసుకోవడం,మంచి-చెడులు,ధర్మాధర్మాలు బేరీజు వెయ్యడం యుద్ధం విషయంలో సాధ్యం కాదనే ఆయన వాదనలో నిర్లిప్తత,నిస్సహాయతతో కూడిన ఆగ్రహం పెల్లుబుకుతాయి..ఇందులో ఆయన ఎంచుకున్న స్వరం గట్టిగా అరిచి చెప్పే అబద్దంలా కాకుండా,ఆగ్రహాన్ని అదుపు చేసుకుంటూ కోప్పడే తల్లి మందలింపులా సుతిమెత్తగా ఉంటుంది..
“It was all right,” said Billy. “Everything is all right, and everybody has to do exactly what he does. I learned that on Tralfamadore.”
People aren’t supposed to look back. I’m certainly not going to do it anymore. I’ve finished my war book now. The next one I write is going to be fun. This one is a failure, and had to be, since it was written by a pillar of salt.
ఇది అమెరికన్ ఆర్మీలో ఒక మతప్రచారకుని అసిస్టెంటు 'బిల్లీ పిలిగ్రిమ్' కథ..ఈ పిలిగ్రిమ్ (యాత్రికుడు) విచిత్రంగా కాలంలో ప్రయాణిస్తుంటాడు..ఒకసారి కళ్ళు మూసి తెరిచేలోగా ఒక కాలం నుండి మరో కాలానికి వెళ్ళిపోతాడు..ఒక సమయంలో 1944లో జర్మనీలో యుద్ధఖైదీగా పట్టుబడి మంచులో చెప్పుల్లేకుండా నడుస్తుంటే,మరు నిముషంలో 1967 లో యుద్ధఛాయలు లేని ప్రశాంతమైన వాతావరణంలో తన కాడిలాక్ డ్రైవ్ చేస్తుంటాడు..యుద్ధంలో హీరోలంటూ ఎవరూ ఉండరనీ,ఉండేదల్లా బాధితులేననీ రుజువు చేస్తున్నట్లుగా ఉంటుంది బిల్లీ పాత్ర చిత్రీకరణ..బిల్లీలో మనకొక హీరో కాకుండా ఒక అమాయకుడైన సగటు మనిషి కనిపిస్తాడు...దీనికి తోడు అతని దేహ నిర్మాణం కూడా అర్భకంగా ఉంటుంది..ఈ సగటు మనిషికి యుద్ధం వద్దు..శాంతి కావాలి..తుపాకీ గుళ్ళ శబ్దం కాదు,నిశ్శబ్దం కావాలి..కానీ జరిగేదాన్ని నిస్సహాయంగా,నిమిత్తమాత్రంగా చూస్తూ మానసిక సంతులనం కోల్పోతాడు..Post-traumatic stress disorder తో ఆస్పత్రి పాలవుతాడు..కోలుకున్న తరువాత సంపన్నురాలూ,స్థూలకాయురాలైన (Valencia Merbel) వాలెన్సియా ను వివాహం చేసుకుని బార్బరా,రాబర్ట్ అనే ఇద్దరు పిల్లల తండ్రై ఆప్టోమెట్రీ స్కూల్ ని నడుపుతున్నప్పటికీ యుద్ధం తాలూకూ నీడలు అతన్ని వదిలిపోవు...తన కూతురు వివాహమైన రాత్రి Tralfamadorians అనే గ్రహాంతరవాసులకు పట్టుబడి వారి గ్రహానికి చేరి అక్కడ Montana Wildhack అనే సినీనటితో మరో బిడ్డను కంటాడు..ఈ Tralfamadorians భూగ్రహ వాసులను గూర్చి వ్యక్తపరిచే అభిప్రాయాలు,వారి సిద్ధాంతాలు,ఆదర్శాలు ఆసక్తికరంగానూ,అబ్సర్డ్ గానూ ఉంటాయి.
ఇందులో డ్రెజ్డెన్ లో ఆ ఉత్పాతానికి ప్రత్యక్ష సాక్షి అయిన బిల్లీ పిలిగ్రిమ్ మనకు చెప్పాలనుకున్నవి ఎన్నో విడమర్చి చెప్పలేదు.."నేను ఆ సమయంలో అక్కడే ఉన్నాను కానీ నాకు దాని గురించి మాట్లాడాలని లేదు,అసలు మాట్లాడుకోడానికేం లేదు" అంటాడు..అతని మౌనంలోనే మనల్ని సమాధానాలు వెతుక్కోమంటాడు..కానీ బిల్లీ చర్యలూ,అతని వింత ప్రవర్తనా ఆ అనుభవాలన్నీ తేటతెల్లం చేస్తాయి...హాస్పటల్లో తల్లీ,స్నేహితుడు మతపరమైన విషయాల గురించీ,అందమైన ప్రపంచాన్ని గురించీ మాట్లాడుకుంటుంటే,అవి అతని చెవులకు కర్ణ కఠోరంగా అనిపించి,వాళ్ళెప్పుడెళ్ళిపోతారా అని దుప్పటి ముసుగులోంచి బిత్తర చూపులు చూసే బిల్లీ పిలిగ్రిమ్ అమాయకపు చేష్టల్లో యుద్ధం తాలూకూ క్రూరత్వం కనిపిస్తుంది..యుద్ధం అతని మనసులో చేసిన గాయాలు చివరి వరకూ పచ్చిగా నెత్తురోడుతూనే ఉంటాయి..
పుస్తకాల్లో,సినిమాల్లో యుద్ధాన్ని గొప్పగా అభివర్ణిస్తారు..ఉహూ,నిజానికి ప్రోత్సహిస్తారు..అందులో హీరోలు పరాక్రమవంతుల్లా చేసే పోరాట సన్నివేశాలుంటాయి..కానీ వాస్తవంలో పిల్లలు,అమాయకులు పాలుపంచుకునే ఆ యుద్ధంలో ప్రాణభీతి మాత్రమే ఉంటుందనే వాదన దిశగా ఈ నవల సాగుతుంది..ఇందులో కూడా వనేగట్ స్త్రీలు ఫన్నీగా ఉంటారు..వారందరిలో గయ్యాళితనం,నోటి దురుసు లాంటివి తగుమోతాదుల్లో,స్త్రీ సహజ ప్రవృత్తిలో అవి కూడా భాగం అన్నట్లు చిత్రిస్తారు.. కూతురు బార్బరాను గురించి చెప్తూ,
All this responsibility at such an early age made her a bitchy flibbertigibbet. అంటారు.. :)
ఒక సందర్భంలో హిరోషిమా దాడి కంటే డ్రెజ్డెన్ లో నరమేధం ఎంత భయనకమో అమెరికనన్లకే తెలీదు,ఆమాటకొస్తే నాకూ తెలీదు..ఎందుకంటే పెద్దగా పబ్లిసిటీ లేదంటారు..మరో సందర్భంలో పవిత్రమైన క్రైస్తవ పీఠాన్ని,వారి వాద్యపరికరాన్నీ వాక్యూం క్లీనర్ కంపెనీ తయారు చేసిందంటారు..మరి అందులో పవిత్రత ఎలా వచ్చిందనేది ఆయన ప్రశ్న.. మతం పేరుతో జరిగే మారణహోమానికి పవిత్రతను ఎలా ఆపాదించాలో అర్ధంకాని తన అసమర్థతను సమర్ధవంతంగా ఇంత తేలికపాటి వాక్యాల్లో ఇమడ్చడం వనేగట్ కు మాత్రమే సాధ్యం..
ఈ కథలో మధ్య మధ్యలో "అదిగో అక్కడ నేనే","అది నేనే" అంటూ మన రచయిత కూడా మెరుపులా మెరిసి మాయమవుతుంటారు..తనది కాని అనుభవాన్ని రాయడం సులభం కాదనే వాదనకి ఈ రచనని మరో ఉదాహరణగా చెప్పొచ్చు..అందుకే ఈ రచనని వనేగట్ సెమీ ఆటోబయోగ్రఫీగా చూస్తారు.మృత్యువు గురించి మాట్లాడిన ప్రతిసారీ "So it goes" అని వాక్యాన్ని ముగించడం,జెర్మన్ల పళ్ళను పియానో మెట్లతో పోల్చడం,ఒక సైనికుని శ్వాసని మస్టర్డ్ గ్యాస్,గులాబీలతో పోల్చడం, “If you’re ever in Cody, Wyoming,” I said to him lazily, “just ask for Wild Bob.” / “You guys go on without me,”అని బిల్లీ చేత పదే పదే అనిపించడం ఇవన్నీ వనేగట్ కి మార్కు డార్క్ హ్యూమర్ కీ,అబ్సర్డిటీకి దర్పణం పడతాయి..ఇందులో ఆయన విసిరిన పంచ్ లూ,సంధించిన వ్యంగ్యాస్త్రాలు కోకొల్లలు..వనేగట్ అభిమానులకు ఈ పుస్తకం ఒక పూర్తి స్థాయి విందు భోజనం చేస్తున్నట్లు ఉంటుంది..సెటైర్ ఇష్టపడేవారైతే తప్పకుండా చదవాల్సిన పుస్తకం..
పుస్తకం నుండి నచ్చిన వాక్యాలు మరికొన్ని,
Billy had an extremely gruesome crucifix hanging on the wall of his little bedroom in Ilium. A military surgeon would have admired the clinical fidelity of the artist’s rendition of all Christ’s wounds—the spear wound, the thorn wounds, the holes that were made by the iron spikes. Billy’s Christ died horribly. He was pitiful. So it goes.
Four inches of unmarked snow blanketed the ground. The Americans had no choice but to leave trails in the snow as unambiguous as diagrams in a book on ballroom dancing—step, slide, rest—step, slide, rest.
It was a pleasure collecting point for prisoners of war. Billy and Weary were taken inside, where it was warm and smoky. There was a fire sizzling and popping in the fireplace. The fuel was furniture. There were about twenty other Americans in there, sitting on the floor with their backs to the wall, staring into the flames—thinking whatever there was to think, which was zero. Nobody talked. Nobody had any good war stories to tell".
Billy’s smile as he came out of the shrubbery was at least as peculiar as Mona Lisa’s, for he was simultaneously on foot in Germany in 1944 and riding his Cadillac in 1967. Germany dropped away, and 1967 became bright and clear, free of interference from any other time.
Among the things Billy Pilgrim could not change were the past, the present, and the future.
Billy found the afternoon stingingly exciting. There was so much to see—dragon’s teeth, killing machines, corpses with bare feet that were blue and ivory. So it goes.
Kilgore Trout became Billy’s favorite living author, and science fiction became the only sort of tales he could read.
She upset Billy simply by being his mother. She made him feel embarrassed and ungrateful and weak because she had gone to so much trouble to give him life, and to keep that life going, and Billy didn’t really like life at all.
“How’s the patient?” he asked Derby. “Dead to the world.” “But not actually dead.”
బిల్లీ చదివిన ఒక సైన్స్ ఫిక్షన్ కథ,
The visitor from outer space made a serious study of Christianity, to learn, if he could,
why Christians found it so easy to be cruel. He concluded that at least part of the trouble was slipshod storytelling in the New Testament. He supposed that the intent of the Gospels was to teach people, among other things, to be merciful, even to the lowest of the low. But the Gospels actually taught this: Before you kill somebody, make absolutely sure he isn’t well connected. So it goes.
Everything was beautiful and nothing hurt..
“All the real soldiers are dead,” she said. It was true. So it goes.
“Are—are you Kilgore Trout?” “Yes.” Trout supposed that Billy had some complaint about the way his newspapers were being delivered. He did not think of himself as a writer for the simple reason that the world had never allowed him to think of himself in this way
Everybody was thrilled to have a real author at the party, even though they had never read his books.
“All he does in his sleep is quit and surrender and apologize and ask to be left alone.”
The battle of the laboratories held fateful risks for us as well as the battles of the air, land, and sea, and we have now won the battle of the laboratories as we have won the other battles. We are now prepared to obliterate more rapidly and completely every productive enterprise the Japanese have above ground in any city, said Harry Truman. We shall destroy their docks, their factories, and their communications. Let there be no mistake; we shall completely destroy Japan’s power to make war. It was to spare— And so on..
Actually, Billy’s outward listlessness was a screen. The listlessness concealed a mind which was fizzing and flashing thrillingly. It was preparing letters and lectures about the flying saucers, the negligibility of death, and the true nature of time.
That was one of the things about the end of the war: Absolutely anybody who wanted a weapon could have one. They were lying all around.
"There’s more to life than what you read in books,” said Weary. “You’ll find that out.”
It was very good for me, because I saw a lot of authentic backgrounds for made-up stories which I will write later on. One of them will be “Russian Baroque” and another will be “No Kissing” and another will be “Dollar Bar” and another will be “If the Accident Will,” and so on. And so on..
And what do the birds say? All there is to say about a massacre, things like “Poo-tee-weet?”'
ఈ తరహా డార్క్ హ్యూమర్ సృష్టిలో చేయితిరిగిన రచయిత కర్ట్ వనేగట్ రచన ఈ 'స్లాటర్ హౌస్ ఫైవ్',రెండో ప్రపంచ యుద్ధంలో డ్రెజ్డెన్ (Dresden) పైజరిగిన బాంబు దాడి నేపథ్యంలో అల్లుకున్న సైన్స్ ఫిక్షన్/ Anti-war కథ..ఎంతో హైప్ ఉన్న కొన్ని పుస్తకాలు చాలా కాలం నుంచీ చదువుదామనుకున్న తరువాత చదివితే,గాలి తీసేసినట్లుగా,అసలీ పుస్తకంలో ఇంతేముంది అనిపించడం నాకు చాలా సార్లు అనుభవంలోకొచ్చిన విషయమే..కానీ ఈ పుస్తకం అలాంటి అనుభవాలకి ఖచ్చితమైన మినహాయింపు..
 |
| Image Courtesy Google |
“I don’t think this book of mine is ever going to be finished. I must have written five thousand pages by now, and thrown them all away. If I ever do finish it, though, I give you my word of honor: there won’t be a part for Frank Sinatra or John Wayne.
“I tell you what,” I said, “I’ll call it ‘The Children’s Crusade.’”
ఒక సందర్భంలో నువ్వు ప్రతినాయక పాత్రలతో ఏ పుస్తకమూ రాయలేదు ఎందుకని అని తండ్రి అడిగితే,యుద్ధానంతరం కాలేజీలో నేర్చుకున్న విషయాల్లో అదొకటి అని రచయిత వనేగట్ చల్లగా సమాధానమిస్తారు..పక్షాలు తీసుకోవడం,మంచి-చెడులు,ధర్మాధర్మాలు బేరీజు వెయ్యడం యుద్ధం విషయంలో సాధ్యం కాదనే ఆయన వాదనలో నిర్లిప్తత,నిస్సహాయతతో కూడిన ఆగ్రహం పెల్లుబుకుతాయి..ఇందులో ఆయన ఎంచుకున్న స్వరం గట్టిగా అరిచి చెప్పే అబద్దంలా కాకుండా,ఆగ్రహాన్ని అదుపు చేసుకుంటూ కోప్పడే తల్లి మందలింపులా సుతిమెత్తగా ఉంటుంది..
“It was all right,” said Billy. “Everything is all right, and everybody has to do exactly what he does. I learned that on Tralfamadore.”
People aren’t supposed to look back. I’m certainly not going to do it anymore. I’ve finished my war book now. The next one I write is going to be fun. This one is a failure, and had to be, since it was written by a pillar of salt.
ఇది అమెరికన్ ఆర్మీలో ఒక మతప్రచారకుని అసిస్టెంటు 'బిల్లీ పిలిగ్రిమ్' కథ..ఈ పిలిగ్రిమ్ (యాత్రికుడు) విచిత్రంగా కాలంలో ప్రయాణిస్తుంటాడు..ఒకసారి కళ్ళు మూసి తెరిచేలోగా ఒక కాలం నుండి మరో కాలానికి వెళ్ళిపోతాడు..ఒక సమయంలో 1944లో జర్మనీలో యుద్ధఖైదీగా పట్టుబడి మంచులో చెప్పుల్లేకుండా నడుస్తుంటే,మరు నిముషంలో 1967 లో యుద్ధఛాయలు లేని ప్రశాంతమైన వాతావరణంలో తన కాడిలాక్ డ్రైవ్ చేస్తుంటాడు..యుద్ధంలో హీరోలంటూ ఎవరూ ఉండరనీ,ఉండేదల్లా బాధితులేననీ రుజువు చేస్తున్నట్లుగా ఉంటుంది బిల్లీ పాత్ర చిత్రీకరణ..బిల్లీలో మనకొక హీరో కాకుండా ఒక అమాయకుడైన సగటు మనిషి కనిపిస్తాడు...దీనికి తోడు అతని దేహ నిర్మాణం కూడా అర్భకంగా ఉంటుంది..ఈ సగటు మనిషికి యుద్ధం వద్దు..శాంతి కావాలి..తుపాకీ గుళ్ళ శబ్దం కాదు,నిశ్శబ్దం కావాలి..కానీ జరిగేదాన్ని నిస్సహాయంగా,నిమిత్తమాత్రంగా చూస్తూ మానసిక సంతులనం కోల్పోతాడు..Post-traumatic stress disorder తో ఆస్పత్రి పాలవుతాడు..కోలుకున్న తరువాత సంపన్నురాలూ,స్థూలకాయురాలైన (Valencia Merbel) వాలెన్సియా ను వివాహం చేసుకుని బార్బరా,రాబర్ట్ అనే ఇద్దరు పిల్లల తండ్రై ఆప్టోమెట్రీ స్కూల్ ని నడుపుతున్నప్పటికీ యుద్ధం తాలూకూ నీడలు అతన్ని వదిలిపోవు...తన కూతురు వివాహమైన రాత్రి Tralfamadorians అనే గ్రహాంతరవాసులకు పట్టుబడి వారి గ్రహానికి చేరి అక్కడ Montana Wildhack అనే సినీనటితో మరో బిడ్డను కంటాడు..ఈ Tralfamadorians భూగ్రహ వాసులను గూర్చి వ్యక్తపరిచే అభిప్రాయాలు,వారి సిద్ధాంతాలు,ఆదర్శాలు ఆసక్తికరంగానూ,అబ్సర్డ్ గానూ ఉంటాయి.
ఇందులో డ్రెజ్డెన్ లో ఆ ఉత్పాతానికి ప్రత్యక్ష సాక్షి అయిన బిల్లీ పిలిగ్రిమ్ మనకు చెప్పాలనుకున్నవి ఎన్నో విడమర్చి చెప్పలేదు.."నేను ఆ సమయంలో అక్కడే ఉన్నాను కానీ నాకు దాని గురించి మాట్లాడాలని లేదు,అసలు మాట్లాడుకోడానికేం లేదు" అంటాడు..అతని మౌనంలోనే మనల్ని సమాధానాలు వెతుక్కోమంటాడు..కానీ బిల్లీ చర్యలూ,అతని వింత ప్రవర్తనా ఆ అనుభవాలన్నీ తేటతెల్లం చేస్తాయి...హాస్పటల్లో తల్లీ,స్నేహితుడు మతపరమైన విషయాల గురించీ,అందమైన ప్రపంచాన్ని గురించీ మాట్లాడుకుంటుంటే,అవి అతని చెవులకు కర్ణ కఠోరంగా అనిపించి,వాళ్ళెప్పుడెళ్ళిపోతారా అని దుప్పటి ముసుగులోంచి బిత్తర చూపులు చూసే బిల్లీ పిలిగ్రిమ్ అమాయకపు చేష్టల్లో యుద్ధం తాలూకూ క్రూరత్వం కనిపిస్తుంది..యుద్ధం అతని మనసులో చేసిన గాయాలు చివరి వరకూ పచ్చిగా నెత్తురోడుతూనే ఉంటాయి..
పుస్తకాల్లో,సినిమాల్లో యుద్ధాన్ని గొప్పగా అభివర్ణిస్తారు..ఉహూ,నిజానికి ప్రోత్సహిస్తారు..అందులో హీరోలు పరాక్రమవంతుల్లా చేసే పోరాట సన్నివేశాలుంటాయి..కానీ వాస్తవంలో పిల్లలు,అమాయకులు పాలుపంచుకునే ఆ యుద్ధంలో ప్రాణభీతి మాత్రమే ఉంటుందనే వాదన దిశగా ఈ నవల సాగుతుంది..ఇందులో కూడా వనేగట్ స్త్రీలు ఫన్నీగా ఉంటారు..వారందరిలో గయ్యాళితనం,నోటి దురుసు లాంటివి తగుమోతాదుల్లో,స్త్రీ సహజ ప్రవృత్తిలో అవి కూడా భాగం అన్నట్లు చిత్రిస్తారు.. కూతురు బార్బరాను గురించి చెప్తూ,
All this responsibility at such an early age made her a bitchy flibbertigibbet. అంటారు.. :)
ఒక సందర్భంలో హిరోషిమా దాడి కంటే డ్రెజ్డెన్ లో నరమేధం ఎంత భయనకమో అమెరికనన్లకే తెలీదు,ఆమాటకొస్తే నాకూ తెలీదు..ఎందుకంటే పెద్దగా పబ్లిసిటీ లేదంటారు..మరో సందర్భంలో పవిత్రమైన క్రైస్తవ పీఠాన్ని,వారి వాద్యపరికరాన్నీ వాక్యూం క్లీనర్ కంపెనీ తయారు చేసిందంటారు..మరి అందులో పవిత్రత ఎలా వచ్చిందనేది ఆయన ప్రశ్న.. మతం పేరుతో జరిగే మారణహోమానికి పవిత్రతను ఎలా ఆపాదించాలో అర్ధంకాని తన అసమర్థతను సమర్ధవంతంగా ఇంత తేలికపాటి వాక్యాల్లో ఇమడ్చడం వనేగట్ కు మాత్రమే సాధ్యం..
ఈ కథలో మధ్య మధ్యలో "అదిగో అక్కడ నేనే","అది నేనే" అంటూ మన రచయిత కూడా మెరుపులా మెరిసి మాయమవుతుంటారు..తనది కాని అనుభవాన్ని రాయడం సులభం కాదనే వాదనకి ఈ రచనని మరో ఉదాహరణగా చెప్పొచ్చు..అందుకే ఈ రచనని వనేగట్ సెమీ ఆటోబయోగ్రఫీగా చూస్తారు.మృత్యువు గురించి మాట్లాడిన ప్రతిసారీ "So it goes" అని వాక్యాన్ని ముగించడం,జెర్మన్ల పళ్ళను పియానో మెట్లతో పోల్చడం,ఒక సైనికుని శ్వాసని మస్టర్డ్ గ్యాస్,గులాబీలతో పోల్చడం, “If you’re ever in Cody, Wyoming,” I said to him lazily, “just ask for Wild Bob.” / “You guys go on without me,”అని బిల్లీ చేత పదే పదే అనిపించడం ఇవన్నీ వనేగట్ కి మార్కు డార్క్ హ్యూమర్ కీ,అబ్సర్డిటీకి దర్పణం పడతాయి..ఇందులో ఆయన విసిరిన పంచ్ లూ,సంధించిన వ్యంగ్యాస్త్రాలు కోకొల్లలు..వనేగట్ అభిమానులకు ఈ పుస్తకం ఒక పూర్తి స్థాయి విందు భోజనం చేస్తున్నట్లు ఉంటుంది..సెటైర్ ఇష్టపడేవారైతే తప్పకుండా చదవాల్సిన పుస్తకం..
పుస్తకం నుండి నచ్చిన వాక్యాలు మరికొన్ని,
Billy had an extremely gruesome crucifix hanging on the wall of his little bedroom in Ilium. A military surgeon would have admired the clinical fidelity of the artist’s rendition of all Christ’s wounds—the spear wound, the thorn wounds, the holes that were made by the iron spikes. Billy’s Christ died horribly. He was pitiful. So it goes.
Four inches of unmarked snow blanketed the ground. The Americans had no choice but to leave trails in the snow as unambiguous as diagrams in a book on ballroom dancing—step, slide, rest—step, slide, rest.
It was a pleasure collecting point for prisoners of war. Billy and Weary were taken inside, where it was warm and smoky. There was a fire sizzling and popping in the fireplace. The fuel was furniture. There were about twenty other Americans in there, sitting on the floor with their backs to the wall, staring into the flames—thinking whatever there was to think, which was zero. Nobody talked. Nobody had any good war stories to tell".
Billy’s smile as he came out of the shrubbery was at least as peculiar as Mona Lisa’s, for he was simultaneously on foot in Germany in 1944 and riding his Cadillac in 1967. Germany dropped away, and 1967 became bright and clear, free of interference from any other time.
Among the things Billy Pilgrim could not change were the past, the present, and the future.
Billy found the afternoon stingingly exciting. There was so much to see—dragon’s teeth, killing machines, corpses with bare feet that were blue and ivory. So it goes.
Kilgore Trout became Billy’s favorite living author, and science fiction became the only sort of tales he could read.
She upset Billy simply by being his mother. She made him feel embarrassed and ungrateful and weak because she had gone to so much trouble to give him life, and to keep that life going, and Billy didn’t really like life at all.
“How’s the patient?” he asked Derby. “Dead to the world.” “But not actually dead.”
బిల్లీ చదివిన ఒక సైన్స్ ఫిక్షన్ కథ,
The visitor from outer space made a serious study of Christianity, to learn, if he could,
why Christians found it so easy to be cruel. He concluded that at least part of the trouble was slipshod storytelling in the New Testament. He supposed that the intent of the Gospels was to teach people, among other things, to be merciful, even to the lowest of the low. But the Gospels actually taught this: Before you kill somebody, make absolutely sure he isn’t well connected. So it goes.
Everything was beautiful and nothing hurt..
“All the real soldiers are dead,” she said. It was true. So it goes.
“Are—are you Kilgore Trout?” “Yes.” Trout supposed that Billy had some complaint about the way his newspapers were being delivered. He did not think of himself as a writer for the simple reason that the world had never allowed him to think of himself in this way
Everybody was thrilled to have a real author at the party, even though they had never read his books.
“All he does in his sleep is quit and surrender and apologize and ask to be left alone.”
The battle of the laboratories held fateful risks for us as well as the battles of the air, land, and sea, and we have now won the battle of the laboratories as we have won the other battles. We are now prepared to obliterate more rapidly and completely every productive enterprise the Japanese have above ground in any city, said Harry Truman. We shall destroy their docks, their factories, and their communications. Let there be no mistake; we shall completely destroy Japan’s power to make war. It was to spare— And so on..
Actually, Billy’s outward listlessness was a screen. The listlessness concealed a mind which was fizzing and flashing thrillingly. It was preparing letters and lectures about the flying saucers, the negligibility of death, and the true nature of time.
That was one of the things about the end of the war: Absolutely anybody who wanted a weapon could have one. They were lying all around.
"There’s more to life than what you read in books,” said Weary. “You’ll find that out.”
It was very good for me, because I saw a lot of authentic backgrounds for made-up stories which I will write later on. One of them will be “Russian Baroque” and another will be “No Kissing” and another will be “Dollar Bar” and another will be “If the Accident Will,” and so on. And so on..
No comments:
Post a Comment