What mattered was to humble himself, to organize his heart to match the rhythm of the days instead of submitting their rhythm to the curve of human hopes. Just as there is a moment when the artist must stop, when the sculpture must be left as it is, the painting untouched—just as a determination not to know serves the maker more than all the resources of clairvoyance—so there must be a minimum of ignorance in order to perfect a life in happiness. Those who lack such a thing must set about acquiring it: unintelligence must be earned.
కామూను ఇష్టపడడానికి ఇలాంటి ఆణిముత్యాల్లాంటి వాక్య నిర్మాణంకంటే వేరే కారణాలేవీ అవసరంలేదనుకుంటా ! అసలు ఇలాంటివి చదివి చప్పట్లు కొట్టకుండా ఉండటం సాధ్యమేనా ! అమాంతం పెదవుల పైకి వచ్చిన చిరునవ్వును కాసేపు ఆగమని రెండు మూడు సార్లు ఈ వాక్యాలను తృప్తిగా చదువుకున్నాను..
హ్యాపీ లైఫ్ గురించి తెలుసుగానీ ఈ హ్యాపీ డెత్ ఏంటబ్బా ? అసలు మరణంలో సంతోషం ఏంటి ! మరణమంటేనే విషాదం కదా ! అసలు మనిషన్నాకా అంతిమఘడియల్లో కూడా ఆనందంగా ఉండటం సాధ్యమేనా ! పూర్తి స్థాయి మెలకువతో రెప్పపాటు కాలంలో వదిలిపోయే తుదిశ్వాసని ఆహ్వానించడం అసలు అయ్యేపనేనా ! ఈ కోణంలో ఈ 'హ్యాపీ డెత్' అనే పుస్తకం సాగుతుంది..
అటు పుట్టుకకీ,ఇటు మరణానికీ మధ్యన ఏదో ఉంటుంది..దాన్ని నిర్వచించడానికి సులువుగా 'జీవితం' అనే మూడక్షరాల చిన్న పదం వాడేస్తాం..కానీ జీవితమంటే అనే ప్రశ్న వచ్చినప్పుడు,దాని అర్ధం-పరమార్ధం వెతికేవారికి తన వెతుకులాటలో తనకు తెలిసిన సమాధానాలను ఇందులో పొందుపరిచారు కామూ..కామూ ఇరవైల తొలినాళ్ళలో రాసిన ప్రతుల్ని ఆయన మరణానంతరం,అంటే సుమారు పదేళ్ళ తరువాత ప్రచురించారు..ఈ రచన మరణం గురించిన స్పృహ కలిగిన కొత్తల్లో కామూ ఆలోచనలకు అద్దం పడుతుంది,Belcourt లోని వర్కింగ్ మెన్ డిస్ట్రిక్ట్ లో కామూ బాల్యం,సెంట్రల్ యూరోప్ యాత్రలు,Fichu హౌస్ జ్ఞాపకాలను వెలికితీస్తుంది..
ఈ నవలని Natural Death,Conscious Death అని రెండు భాగాలుగా విడదీశారు..మొదటి భాగం 'నేచురల్ డెత్' లో Belcourt లోని Algiers Municipal Depot లో ఒక సాధారణ ఉద్యోగి పాట్రిస్ మెర్సల్ట్ తన ప్రియురాలు మార్తే(Marthe) మాజీ ప్రియుడు,ప్రస్తుతం రెండు కాళ్ళు పోగొట్టుకున్న జాగ్రెస్ (Roland Zagreus) ను హత్య చేసి అతని డబ్బు తీసుకుని దేశం వదిలి వెళ్ళిపోవడంతో మొదలవుతుంది..రెండో భాగం “Conscious Death” భూత-వర్తమాన కాలాల మధ్య ఏకకాలంలో నడుస్తుంది..తల్లి మరణానంతరం ఒంటరిగా తన గదిలో మెర్సల్ట్ పేదరికం,మెర్సల్ట్ ఇంట్లో అద్దెకుంటున్న మరో ఒంటరి Cardona కథ,మార్తే తో మెర్సల్ట్ సంబంధం,Zagreus తో సుదీర్ఘమైన సంభాషణలు ఉంటాయి..దేశం వదిలిన మెర్సల్ట్ ప్రేగ్ లో కొంతకాలం గడిపి 'ఆనందం' ఎండమావి కావడంతో తన దేశానికి (అల్జీరియా ను సూర్యుడున్న చోటుగా అభివర్ణిస్తారు) తిరుగు ప్రయాణమవుతాడు..
He was back, convinced that travel now meant an alien way of life to him: wandering seemed no more than the happiness of an anxious man.
అటు తరువాత ఆనందాన్ని చేరుకునే క్రమంలో రెండు విధాలుగా జీవిస్తాడు..మొదట 'House above the World' లో ముగ్గురు పిల్లలు Catherine, Rose, and Claire లతో గడిపి ఆ పైన Chenoua లో ఒక సముద్రతీరపు ఇంట్లో ఏకాంతంగా (ascetic solitude) జీవిస్తాడు..అదే సమయంలో తీవ్ర అనారోగ్యం పాలై స్నేహితుడు/డాక్టర్ బెర్నార్డ్,భార్య Lucienne,మిత్రుల రాకపోకలతో తన గమ్యమైన ఆనందాన్ని అంతిమ ఘడియల్లో చేరుకుంటాడు..డబ్బుతో సంతోషం ముడిపడి ఉంటుందనే ఆలోచనని తొలి భాగంలో కలుగజేస్తే,జీవితం పట్ల మన దృక్పధాన్ని మించింది లేదని రెండో భాగంలో తీర్మానిస్తారు..
“You make the mistake of thinking you have to choose, that you have to do what you want, that there are conditions for happiness. What matters—all that matters, really— is the will to happiness, a kind of enormous, ever-present consciousness. The rest—women, art, success—is nothing but excuses. A canvas waiting for our embroideries."
ఈ కథలో సంక్లిష్టమైన కామూ మార్కు అబ్సర్డిటీ పాళ్ళ సంగతి అటుంచితే మంచి మంచి సంభాషణలుంటాయి..ముఖ్యంగా జాగ్రెస్-మెర్సల్ట్ మధ్య జరిగే సంభాషణలు ఇందులో కీలక పాత్ర పోషిస్తాయి..తానేమీ మాట్లాడకుండానే ఎదుటివాళ్ళనుంచి సమాధానాలు రాబట్టే మెర్సల్ట్ వ్యక్తిత్వం కూడా ఆసక్తికరంగా ఉంటుంది..కానీ కామూ మిగతా పుస్తకాలతో పోలిస్తే ఇందులో మెర్సల్ట్ కు కాస్త వాక్స్వాతంత్య్రం దొరికిందనే చెప్పచ్చు..ముఖ్యంగా స్ట్రేంజర్,ఫాల్ లతో పోలిస్తే ఇందులో ప్రొటొగోనిస్ట్ పాట్రిస్ మెర్సల్ట్ పాత్ర నిర్మాణం మరింత సజీవంగా ఉండి,యువకుడైన కామూను అర్ధం చేసుకోడానికి దోహదపడుతుంది..అల్జీరియా సముద్రపు అలల వర్ణనల్లో,ఏప్రిల్ మాసపు నునువెచ్చని సూర్యకాంతుల్లో,ఫ్యాక్టరీ సైరన్ల మోతలో,ఇలా రచయితకు తన పరిసరాలతో ఉన్న అనుబంధం, అల్జీరియా పట్ల ఆయనకున్న ప్రేమ అడుగడుగునా వ్యక్తమవుతూనే ఉంటుంది..కామూ రచయితగా తొలిదశలో రాండమ్ గా రాసిన ప్రతులు కావడంతో వాటికి పుస్తక రూపం ఇవ్వడంలో రచయిత లేని లోటు స్పష్టంగా కనపడుతుంది .. కాస్త దీనికి Jean Sarocchi రాసిన ఆఫ్టర్ వర్డ్ కొంతవరకూ రచనలోని సంక్లిష్టతను అర్ధం చేసుకోడానికి ఉపయోగపడింది..
At the summer’s end, the carobs drench all Algeria with the smell of love, and in the evening or after the rain, it is as if the entire earth were resting, after giving itself to the sun, its womb drenched with a sperm smelling of bitter almonds.
మెర్సల్ట్ కు స్త్రీలతో ఉన్న సంబంధాలు,అదే సమయంలో ఆ సంబంధాల పట్ల అతని నిర్లిప్త వైఖరి కామూ ఆలోచనల్లో స్తీని ఆవిష్కరిస్తుంది..
"There’s the risk of being loved, little Catherine, and that would keep me from being happy.”
"People don’t love each other at our age, Marthe-they please each other, that’s all. Later on, when you’re old and impotent, you can love someone. At our age, you just think you do. That’s all it is.”
He decided that she was probably not very intelligent, and that pleased him. There is something divine in mindless beauty.
జీవన్మరణాల మధ్య కాలాన్ని సంతోషంగా గడపడమే మనిషి ఏకైక లక్ష్యమనే కామూ వాదనలో ఆశావహదృక్పధం కనిపిస్తుంది..అదే సమయంలో ఆ సంతోషాన్ని సొంతం చేసుకోవడానికి ధనవంతుడై ఉండాలన్న జాగ్రెస్ వాదనను విని మెర్సల్ట్ అతన్నే హత్య చేసి ఏ శిక్షా లేకుండా తప్పించుకోవడంలో అబ్సర్డిటీ కనిపిస్తుంది..అసలు జీవితాన్ని సంపూర్ణంగా జీవించలేనివారికే అది విషాదం అంటారు కామూ..
Staggering slightly, he stopped and took a deep breath. Millions of tiny white smiles thronged down from the blue sky. They played over the leaves still cupping the rain, over the damp earth of the paths, soared to the blood-red tile roofs, then back into the lakes of air and light from which they had just overflowed. A tiny plane hummed its way across the sky. In this flowering of air, this fertility of the heavens, it seemed as if a man’s one duty was to live and be happy.
We don’t have time to be ourselves. We only have time to be happy.
Zagreus was staring at the window now. A car drove slowly past, making a faint chewing sound. Motionless, Zagreus seemed to be contemplating all the inhuman beauty of this April morning.
Consciousness తొలిదశలో మెర్సల్ట్ ఆలోచనలు..నేను వాహ్ అనుకోకుండా ఉండలేని మరో అద్భుతమైన వర్ణన..
Mersault wrote his name with one finger on the steamed-over percolator. He blinked his eyes. Every day his life alternated between this calm consumptive and Emmanuel bursting into song, between the smell of coffee and the smell of tar, alienated from himself and his interests, from his heart, his truth. Things that in other circumstances would have excited him left him unmoved now, for they were simply part of his life, until the moment he was back in his room using all his strength and care to smother the flame of life that burned within him.
మరణాన్ని గురించి మెర్సల్ట్ అనుభవాలు..
But now the poverty in solitude was misery. And when Mersault thought sadly of the dead woman, his pity was actually for himself.
And holding out the photograph, he stammered: “I loved her, I loved her,” and Mersault translated: “She loved me.” “She’s dead,” and Mersault understood: “I’m alone.
And for ten years, the sick woman endured that life. The suffering had lasted so long that those around her grew accustomed to her disease and forgot that she was deathly ill, that she would die. One day she died.
మనిషి ఆనందంగా జీవించడంలో డబ్బు చాలా కీలకమైన అంశమని చెప్తూ మెర్సల్ట్ తో జాగ్రెస్ అనే మాటలు ఆలోచింపజేస్తాయి..సమయాన్ని డబ్బుతో ముడిపెడుతూ జాగ్రెస్ సంభాషణలు..
Time is money, equally true, in the reverse: Money is time—“For a man who is ‘well born,’ to be happy is to partake of the common lot not with the will to renunciation, but with the will to happiness. In order to be happy, time is necessary—a great deal of time. Happiness too is a long patience. And time is the need for money which robs us of it. Time can be bought. Everything can be bought. To be rich is to have time to be happy when one is worthy of being so.”
“What I’m sure of,” he began, “is that you can’t be happy without money. That’s all. I don’t like superficiality and I don’t like romanticisim. I like to be conscious. And what I’ve noticed is that there’s a kind of spiritual snobbism in certain ‘superior beings’ who think that money isn’t necessary for happiness. Which is stupid, which is false, and to a certain degree cowardly.
“You see, Mersault, all the misery and cruelty of our civilization can be measured by this one stupid axiom: happy nations have no history.
Don’t think I’m saying that money makes happiness. I only mean that for a certain class of beings happiness is possible, provided they have time, and that having money is a way of being free of money.
పుస్తకం నుండి మరికొన్ని...
Mersault realized that his rebellion was the only authentic thing in him, and that everything else was misery and submission.
The god worshipped here was the god man fears and honors, not the god who laughs with man before the warm frolic of sea and sun.
Eliane, whom Mersault calls the Idealist. “Why?” Eliane asks. “Because when you hear something true that upsets you, you say, ‘That’s true, but it’s not good.’ ”
He discovered the cruel paradox by which we always deceive ourselves twice about the people we love—first to their advantage, then to their dis-advantage.
The apartment was over a horse butcher’s. Leaning over his balcony, he could smell blood as he read the sign: “To Man’s Noblest Conquest.”
He did not want to die like a sick man. He did not want his sickness to be what it is so often, an attenuation, a transition to death. What he really wanted was the encounter between his life—a life filled with blood and health—and death.
కామూను ఇష్టపడడానికి ఇలాంటి ఆణిముత్యాల్లాంటి వాక్య నిర్మాణంకంటే వేరే కారణాలేవీ అవసరంలేదనుకుంటా ! అసలు ఇలాంటివి చదివి చప్పట్లు కొట్టకుండా ఉండటం సాధ్యమేనా ! అమాంతం పెదవుల పైకి వచ్చిన చిరునవ్వును కాసేపు ఆగమని రెండు మూడు సార్లు ఈ వాక్యాలను తృప్తిగా చదువుకున్నాను..
 |
| Image courtesy Google |
అటు పుట్టుకకీ,ఇటు మరణానికీ మధ్యన ఏదో ఉంటుంది..దాన్ని నిర్వచించడానికి సులువుగా 'జీవితం' అనే మూడక్షరాల చిన్న పదం వాడేస్తాం..కానీ జీవితమంటే అనే ప్రశ్న వచ్చినప్పుడు,దాని అర్ధం-పరమార్ధం వెతికేవారికి తన వెతుకులాటలో తనకు తెలిసిన సమాధానాలను ఇందులో పొందుపరిచారు కామూ..కామూ ఇరవైల తొలినాళ్ళలో రాసిన ప్రతుల్ని ఆయన మరణానంతరం,అంటే సుమారు పదేళ్ళ తరువాత ప్రచురించారు..ఈ రచన మరణం గురించిన స్పృహ కలిగిన కొత్తల్లో కామూ ఆలోచనలకు అద్దం పడుతుంది,Belcourt లోని వర్కింగ్ మెన్ డిస్ట్రిక్ట్ లో కామూ బాల్యం,సెంట్రల్ యూరోప్ యాత్రలు,Fichu హౌస్ జ్ఞాపకాలను వెలికితీస్తుంది..
ఈ నవలని Natural Death,Conscious Death అని రెండు భాగాలుగా విడదీశారు..మొదటి భాగం 'నేచురల్ డెత్' లో Belcourt లోని Algiers Municipal Depot లో ఒక సాధారణ ఉద్యోగి పాట్రిస్ మెర్సల్ట్ తన ప్రియురాలు మార్తే(Marthe) మాజీ ప్రియుడు,ప్రస్తుతం రెండు కాళ్ళు పోగొట్టుకున్న జాగ్రెస్ (Roland Zagreus) ను హత్య చేసి అతని డబ్బు తీసుకుని దేశం వదిలి వెళ్ళిపోవడంతో మొదలవుతుంది..రెండో భాగం “Conscious Death” భూత-వర్తమాన కాలాల మధ్య ఏకకాలంలో నడుస్తుంది..తల్లి మరణానంతరం ఒంటరిగా తన గదిలో మెర్సల్ట్ పేదరికం,మెర్సల్ట్ ఇంట్లో అద్దెకుంటున్న మరో ఒంటరి Cardona కథ,మార్తే తో మెర్సల్ట్ సంబంధం,Zagreus తో సుదీర్ఘమైన సంభాషణలు ఉంటాయి..దేశం వదిలిన మెర్సల్ట్ ప్రేగ్ లో కొంతకాలం గడిపి 'ఆనందం' ఎండమావి కావడంతో తన దేశానికి (అల్జీరియా ను సూర్యుడున్న చోటుగా అభివర్ణిస్తారు) తిరుగు ప్రయాణమవుతాడు..
He was back, convinced that travel now meant an alien way of life to him: wandering seemed no more than the happiness of an anxious man.
అటు తరువాత ఆనందాన్ని చేరుకునే క్రమంలో రెండు విధాలుగా జీవిస్తాడు..మొదట 'House above the World' లో ముగ్గురు పిల్లలు Catherine, Rose, and Claire లతో గడిపి ఆ పైన Chenoua లో ఒక సముద్రతీరపు ఇంట్లో ఏకాంతంగా (ascetic solitude) జీవిస్తాడు..అదే సమయంలో తీవ్ర అనారోగ్యం పాలై స్నేహితుడు/డాక్టర్ బెర్నార్డ్,భార్య Lucienne,మిత్రుల రాకపోకలతో తన గమ్యమైన ఆనందాన్ని అంతిమ ఘడియల్లో చేరుకుంటాడు..డబ్బుతో సంతోషం ముడిపడి ఉంటుందనే ఆలోచనని తొలి భాగంలో కలుగజేస్తే,జీవితం పట్ల మన దృక్పధాన్ని మించింది లేదని రెండో భాగంలో తీర్మానిస్తారు..
“You make the mistake of thinking you have to choose, that you have to do what you want, that there are conditions for happiness. What matters—all that matters, really— is the will to happiness, a kind of enormous, ever-present consciousness. The rest—women, art, success—is nothing but excuses. A canvas waiting for our embroideries."
ఈ కథలో సంక్లిష్టమైన కామూ మార్కు అబ్సర్డిటీ పాళ్ళ సంగతి అటుంచితే మంచి మంచి సంభాషణలుంటాయి..ముఖ్యంగా జాగ్రెస్-మెర్సల్ట్ మధ్య జరిగే సంభాషణలు ఇందులో కీలక పాత్ర పోషిస్తాయి..తానేమీ మాట్లాడకుండానే ఎదుటివాళ్ళనుంచి సమాధానాలు రాబట్టే మెర్సల్ట్ వ్యక్తిత్వం కూడా ఆసక్తికరంగా ఉంటుంది..కానీ కామూ మిగతా పుస్తకాలతో పోలిస్తే ఇందులో మెర్సల్ట్ కు కాస్త వాక్స్వాతంత్య్రం దొరికిందనే చెప్పచ్చు..ముఖ్యంగా స్ట్రేంజర్,ఫాల్ లతో పోలిస్తే ఇందులో ప్రొటొగోనిస్ట్ పాట్రిస్ మెర్సల్ట్ పాత్ర నిర్మాణం మరింత సజీవంగా ఉండి,యువకుడైన కామూను అర్ధం చేసుకోడానికి దోహదపడుతుంది..అల్జీరియా సముద్రపు అలల వర్ణనల్లో,ఏప్రిల్ మాసపు నునువెచ్చని సూర్యకాంతుల్లో,ఫ్యాక్టరీ సైరన్ల మోతలో,ఇలా రచయితకు తన పరిసరాలతో ఉన్న అనుబంధం, అల్జీరియా పట్ల ఆయనకున్న ప్రేమ అడుగడుగునా వ్యక్తమవుతూనే ఉంటుంది..కామూ రచయితగా తొలిదశలో రాండమ్ గా రాసిన ప్రతులు కావడంతో వాటికి పుస్తక రూపం ఇవ్వడంలో రచయిత లేని లోటు స్పష్టంగా కనపడుతుంది .. కాస్త దీనికి Jean Sarocchi రాసిన ఆఫ్టర్ వర్డ్ కొంతవరకూ రచనలోని సంక్లిష్టతను అర్ధం చేసుకోడానికి ఉపయోగపడింది..
At the summer’s end, the carobs drench all Algeria with the smell of love, and in the evening or after the rain, it is as if the entire earth were resting, after giving itself to the sun, its womb drenched with a sperm smelling of bitter almonds.
మెర్సల్ట్ కు స్త్రీలతో ఉన్న సంబంధాలు,అదే సమయంలో ఆ సంబంధాల పట్ల అతని నిర్లిప్త వైఖరి కామూ ఆలోచనల్లో స్తీని ఆవిష్కరిస్తుంది..
"There’s the risk of being loved, little Catherine, and that would keep me from being happy.”
"People don’t love each other at our age, Marthe-they please each other, that’s all. Later on, when you’re old and impotent, you can love someone. At our age, you just think you do. That’s all it is.”
He decided that she was probably not very intelligent, and that pleased him. There is something divine in mindless beauty.
జీవన్మరణాల మధ్య కాలాన్ని సంతోషంగా గడపడమే మనిషి ఏకైక లక్ష్యమనే కామూ వాదనలో ఆశావహదృక్పధం కనిపిస్తుంది..అదే సమయంలో ఆ సంతోషాన్ని సొంతం చేసుకోవడానికి ధనవంతుడై ఉండాలన్న జాగ్రెస్ వాదనను విని మెర్సల్ట్ అతన్నే హత్య చేసి ఏ శిక్షా లేకుండా తప్పించుకోవడంలో అబ్సర్డిటీ కనిపిస్తుంది..అసలు జీవితాన్ని సంపూర్ణంగా జీవించలేనివారికే అది విషాదం అంటారు కామూ..
Staggering slightly, he stopped and took a deep breath. Millions of tiny white smiles thronged down from the blue sky. They played over the leaves still cupping the rain, over the damp earth of the paths, soared to the blood-red tile roofs, then back into the lakes of air and light from which they had just overflowed. A tiny plane hummed its way across the sky. In this flowering of air, this fertility of the heavens, it seemed as if a man’s one duty was to live and be happy.
We don’t have time to be ourselves. We only have time to be happy.
Zagreus was staring at the window now. A car drove slowly past, making a faint chewing sound. Motionless, Zagreus seemed to be contemplating all the inhuman beauty of this April morning.
Consciousness తొలిదశలో మెర్సల్ట్ ఆలోచనలు..నేను వాహ్ అనుకోకుండా ఉండలేని మరో అద్భుతమైన వర్ణన..
Mersault wrote his name with one finger on the steamed-over percolator. He blinked his eyes. Every day his life alternated between this calm consumptive and Emmanuel bursting into song, between the smell of coffee and the smell of tar, alienated from himself and his interests, from his heart, his truth. Things that in other circumstances would have excited him left him unmoved now, for they were simply part of his life, until the moment he was back in his room using all his strength and care to smother the flame of life that burned within him.
మరణాన్ని గురించి మెర్సల్ట్ అనుభవాలు..
But now the poverty in solitude was misery. And when Mersault thought sadly of the dead woman, his pity was actually for himself.
And holding out the photograph, he stammered: “I loved her, I loved her,” and Mersault translated: “She loved me.” “She’s dead,” and Mersault understood: “I’m alone.
And for ten years, the sick woman endured that life. The suffering had lasted so long that those around her grew accustomed to her disease and forgot that she was deathly ill, that she would die. One day she died.
మనిషి ఆనందంగా జీవించడంలో డబ్బు చాలా కీలకమైన అంశమని చెప్తూ మెర్సల్ట్ తో జాగ్రెస్ అనే మాటలు ఆలోచింపజేస్తాయి..సమయాన్ని డబ్బుతో ముడిపెడుతూ జాగ్రెస్ సంభాషణలు..
Time is money, equally true, in the reverse: Money is time—“For a man who is ‘well born,’ to be happy is to partake of the common lot not with the will to renunciation, but with the will to happiness. In order to be happy, time is necessary—a great deal of time. Happiness too is a long patience. And time is the need for money which robs us of it. Time can be bought. Everything can be bought. To be rich is to have time to be happy when one is worthy of being so.”
“What I’m sure of,” he began, “is that you can’t be happy without money. That’s all. I don’t like superficiality and I don’t like romanticisim. I like to be conscious. And what I’ve noticed is that there’s a kind of spiritual snobbism in certain ‘superior beings’ who think that money isn’t necessary for happiness. Which is stupid, which is false, and to a certain degree cowardly.
“You see, Mersault, all the misery and cruelty of our civilization can be measured by this one stupid axiom: happy nations have no history.
Don’t think I’m saying that money makes happiness. I only mean that for a certain class of beings happiness is possible, provided they have time, and that having money is a way of being free of money.
పుస్తకం నుండి మరికొన్ని...
Mersault realized that his rebellion was the only authentic thing in him, and that everything else was misery and submission.
The god worshipped here was the god man fears and honors, not the god who laughs with man before the warm frolic of sea and sun.
Eliane, whom Mersault calls the Idealist. “Why?” Eliane asks. “Because when you hear something true that upsets you, you say, ‘That’s true, but it’s not good.’ ”
He discovered the cruel paradox by which we always deceive ourselves twice about the people we love—first to their advantage, then to their dis-advantage.
The apartment was over a horse butcher’s. Leaning over his balcony, he could smell blood as he read the sign: “To Man’s Noblest Conquest.”
He did not want to die like a sick man. He did not want his sickness to be what it is so often, an attenuation, a transition to death. What he really wanted was the encounter between his life—a life filled with blood and health—and death.
No comments:
Post a Comment