సాధారణంగా రచనావ్యాసంగంలో ఉన్నవారు (లేదా కళాకారులు ఎవరైనాసరే) పాఠకలోకానికి వీలైనంత దూరంగా ఉండడానికి ఇష్టపడతారు..అందులోనూ అంతర్ముఖులైన రచయితల సంగతైతే ఇహ చెప్పనే అక్కర్లేదు..అలా అని తమ ఆలోచనల్ని ప్రపంచంతో పంచుకోవాలనే ఆరాటం వారికి ఉండదని కాదు..బాహ్య ప్రపంచంతో మమేకమవ్వడానికి వారెన్నుకునే మార్గం వేరంతే..ఈ కోవకి చెందిన వారు తాము రాసిన అక్షరాల మాటున దాగి తమను ఎవరైనా గుర్తిస్తారా ! లేదా ! అని వేచి చూస్తుంటారు..కానీ అలాంటివారికి కూడా కీర్తి ప్రతిష్టలను ఆర్జించి,ఒక స్థాయికి వచ్చాకా,ఆ ముసుగును తీసేసి అందరితో తనంత తానుగా కలవాలనే వింత కోరిక కలుగుతుందేమో..అలా తాను సృష్టించిన పాత్రల స్వరంలో,వారి వ్యక్తిత్వంలో ఆవిష్కరించిన తన అంతరంగాన్ని తనదైన స్వరంలో బహిర్గతం చెయ్యాలనే ఆలోచనే ఈ రచనకు పునాది అంటారు అమెరికన్ రచయిత్రి ఉర్సులా లెగైన్..చిన్నారులను,పెద్దలనూ కూడా తానూ సృష్టించిన ఫాంటసీ ప్రపంచాల్లో విహరింపజేసిన ఉర్సులా లెగైన్ ఎనభయ్యో పడిలోకి అడుగుపెట్టాకా స్వేఛ్చగా తన గళాన్ని వినిపించాలనే కోరిక కలిగింది అంటారు..85 ఏళ్ళ వయసులో జోస్ సరమగో రాసిన బ్లాగ్ తనకు ఈ వ్యాసాలు రాసే స్ఫూర్తినిచ్చిందంటారు..
I never wanted to blog before. I’ve never liked the word blog—I suppose it is meant to stand for bio-log or something like that, but it sounds like a sodden tree trunk in a bog, or maybe an obstruction in the nasal passage (Oh, she talks that way because she has such terrible blogs in her nose). I was also put off by the idea that a blog ought to be “interactive,” that the blogger is expected to read people’s comments in order to reply to them and carry on a limitless conversation with strangers. I am much too introverted to want to do that at all. I am happy with strangers only if I can write a story or a poem and hide from them behind it, letting it speak for me.
సైన్స్ ఫిక్షన్/ఫాంటసీ లంటే మొదట్నుంచీ అయిష్టత ఉన్న నేను ఉర్సులా లెగైన్ రచనలు చదవలేదు ! కానీ మొన్న జనవరి 22 న గతించిన ఉర్సులా గురించి అనేక పత్రికల్లో విశేషంగా ప్రచురించిన వ్యాసాల్లో ఆమెను కేవలం ఒక సైన్స్ ఫిక్షన్ రచయిత్రిగానే చూడడం సరికాదనే వాదన వినిపించింది..దానికి తోడు బ్రెయిన్ పికింగ్స్ లో రాసిన కొన్ని ఆర్టికల్స్ ఈవిడ రచనలు చదవాలనే ఆసక్తి కలిగించాయి..ఉర్సులా లెగైన్ బ్లాగ్ లో రాసిన వ్యాసాల్లో కొన్ని ఉత్తమమైనవాటిని సంగ్రహించి ఈ పుస్తకాన్ని ప్రచురించారట..
No Time to Spare:Thinking About What Matters అనే ఈ పుస్తకంలో సరమగో వ్యాసాల్లా రాజకీయ,సామాజిక అంశాలు కాక ఉర్సులా వ్యక్తిగత జీవితానికీ,అనుభవాలకూ సంబంధించిన విశేషాలు ఉంటాయి..మనకు బాగా తెలిసిన ఒక బామ్మగారింటికెళ్తే ఆవిడ తన జీవిత సారాన్నంతా ఓపిగ్గా మనకు పిచ్చాపాటీ కబుర్లలో రంగరించి చెప్తూ ఉంటే ఎలా ఉంటుందో ఈ పుస్తకం చదువుతుంటే అలా ఉంటుంది..అన్నట్లు ఈ బామ్మగారి హుషారు చూసి పొరపాటున "మీకు వయసైపోలేదు బామ్మగారూ,మీరు జస్ట్ ఇరవైల్లో ఉన్నారు" అన్నారా !! అంతే సంగతులు..బామ్మగారి ఆగ్రహానికి గురికాక తప్పదు..
వృద్ధాప్యం గురించి రాస్తూ, Old age isn’t a state of mind. It’s an existential situation. అంటారు ఉర్సులా..పాజిటివ్ థింకింగ్ మంచిదేగానీ వయసైపోయిందన్న నిజాన్ని ఒప్పుకోవడంలో ఒక హుందాతనముందంటారు..వృద్ధాప్యంలో కూడా ఇరవైల్లో ఉన్నామనుకుని మనసుని మభ్యపెట్టుకోవడం అబద్ధాన్ని జీవించడమే అంటారు..
Encouragement by denial, however well-meaning, backfires. Fear is seldom wise and never kind.
“old age is for anyone who gets there.”
'Spare time' గురించి మాట్లాడుతూ డబ్బు సంపాదనకు దోహదపడనంత మాత్రానా ఏ వ్యాపకమూ విలువ లేనిది అయిపోదు అంటారు..అన్నట్లు క్యాపిటలిస్టు విధానాలంటే సరిపడని ఈ బామ్మగారు అర్ధం పర్ధం లేని ప్రశ్నల్ని అడిగారని హార్వర్డ్ యూనివర్సిటీకి ఇచ్చిన ఒక చక్కని సమాధానం ఏంటంటే,
The second is “Economic stability and growth for the U.S.”
That stymied me totally. What a marvelous example of capitalist thinking, or nonthinking: to consider growth and stability as the same thing!
I finally wrote in the margin, “You can’t have both,” and didn’t check a box.
అందమైన కథలు చెప్పే ఈ బామ్మగారికి కోపం కూడా జాస్తి..కానీ అదుపులో ఉన్నంతవరకు కోపం మంచిదే కాక అవసరం కూడా అంటారు..ముఖ్యంగా ఆవిడకు అస్సలు నచ్చని రచయితలను గూర్చిన ప్రశంసలు విన్నప్పుడు తనలో అసూయతో కూడిన అసహనం,కోపం పుట్టుకొస్తాయని చెప్పడం ఆమెలోని నిజాయితీకి ఒక చిన్న ఉదాహరణ..
Jealousy sticks its nasty yellow-green snout mostly into my life as a writer. I’m jealous of other writers who soar to success on wings of praise, I’m contemptuously angry at them, at the people who praise them—if I don’t like their writing. I’d like to kick Ernest Hemingway for faking and posturing when he had the talent to succeed without faking. I snarl at what I see as the unending overestimation of James Joyce. The enshrinement of Philip Roth infuriates me. But all this jealous anger happens only if I don’t like what they write. If I like a writer’s writing, praise of that writer makes me happy. I can read endless appreciations of Virginia Woolf. A good article about José Saramago makes my day. So evidently the cause of my anger isn’t so much jealousy or envy as, once again, fear. Fear that if Hemingway, Joyce, and Roth really are The Greatest, there’s no way I can ever be very good or very highly considered as a writer—because there’s no way I am ever going to write anything like what they write or please the readers and critics they please.
Anger’s connection with hatred is surely very complicated, and I don’t understand it at all, but again fear seems to be involved. If you aren’t afraid of someone or something threatening or unpleasant, you can as a rule despise it, ignore it, or even forget it. If you fear it, you have to hate it. I guess hatred uses anger as fuel. I don’t know. I don’t really like going to this place.
ఈ బామ్మగారికి పార్డ్ (Pard) అనే ఒక పెంపుడు పిల్లి కూడా ఉంది..ఆవిడకి అదంటే ఎంత ఇష్టమో,ఆవిడ సంభాషణల్లో దాని గురించిన కబుర్లు దొర్లని సందర్భాలు బహు అరుదు..
భాష/వ్యాకరణ దోషాలు ఈ బామ్మగారికి అస్సలు గిట్టవు..Would you please f...ing stop ? అనే వ్యాసం చదువుతున్నంతసేపూ నవ్వుతూనే ఉన్నాను..వాక్యాన్ని ఎలా పూర్తి చెయ్యాలో తెలియని ఆధునిక రచయితలు,సినిమా వాళ్ళు ఈ F..K,S..T లాంటి పదాలను తరచూ వాడటం పట్ల తీవ్రమైన అసహనం వెళ్ళగక్కారు..సరిగ్గా చెప్పాలంటే బాగా గడ్డి పెట్టారు..
And finally we began to hear them from the lips of the stars of Hollywood. So now the only place to get away from them is movies before 1990 or books before 1970 or way, way out in the wilderness.But make sure there aren’t any hunters out in the wilderness about to come up to your bleeding body and say, Aw, shit, man, I thought you was a fucking moose.
ఇక ఈ పుస్తకంలో రచయిత్రి స్పృశించని అంశాలు లేవు..అమెరికా క్యాపిటలిస్ట్ విధానాలను తనదైన శైలిలో పలుచోట్ల తూర్పారబట్టారు..సైనికుల యూనిఫామ్ మొదలు,ఆహారపు అలవాట్లు,గ్లోబలైజేషన్,కాలుష్యం లాంటి సామాజిక అంశాలూ,పలు రచనల గురించి తన అభిప్రాయాలూ,రచయితల గురించిన విషయవిశేషాలూ ఆసక్తి కరంగా రాశారు..తనకు పాఠకుల దగ్గర్నుంచి,ముఖ్యంగా పిల్లల దగ్గర్నుంచి వచ్చే ఉత్తరాలు ప్రియమంటూనే,కొన్ని విసిగించిన సందర్భాలు గురించి కూడా రాస్తారు..కథలు రాయాలనుకున్నవాళ్ళు తప్పకుండా చదవాల్సిన పుస్తకం ఇది..ఒక సుప్రసిద్ధ రచయిత్రిగా ఉర్సులా అనుభవాలు రచయితలకు మార్గదర్శకాలు..తాను నమ్మిన సిద్ధాంతాలకు కట్టుబడి ఒక సారి నెబ్యులా ప్రైజ్ ను తిరస్కరించడం గురించి రాస్తూ మార్కెటింగ్ పేరుతో సాహిత్యానికి బెస్ట్ సెల్లర్,నోబెల్ విన్నర్ లాంటి ట్యాగ్ లను తగిలించడం పట్ల అసంతృప్తి వ్యక్తం చేస్తారు..ఫెమినిజం గురించి రాస్తూ వర్జీనియా ఉల్ఫ్ అభిమానిగా సాహిత్య రంగంలో స్తీల పట్ల ఉన్న వివక్షను దుయ్యబట్టారు..సాహిత్యం ఈ బహుమతులు,జాతి,లింగ వివక్షలన్నిటికీ అతీతమైనది అన్న ఆమె పట్ల అపారమయిన గౌరవం కలిగిన సందర్భం అది..
I began quite a while ago to resist declarations of literary greatness in the sense of singling out any one book as TGAN, or even making lists of the Great American Books. Partly because the supposed categories of excellence omitting all genre writing, and the awards and reading lists and canons routinely and unquestioningly favoring work by men in the eastern half of the United States, made no sense to me. But mostly because I didn’t and don’t think we have much idea of what’s enduringly excellent until it’s endured. Been around quite a long time. Five or six decades, to start with.
రచయిత్రిగా అక్షరాలతో తన అనుబంధాన్ని అంతే అందమైన అక్షరాల్లో పొందుపరిచారు..
And right along with that, inseparably, I like the dances of meaning words do with one another, the endless changes and complexities of their interrelationships in sentence or text, by which imaginary worlds are built and shared. Writing engages me in both these aspects of words, in an inexhaustible playing, which is my lifework.
Words are my matter—my stuff. Words are my skein of yarn, my lump of wet clay, my block of uncarved wood. Words are my magic, antiproverbial cake. I eat it, and I still have it.
ఆమెకిష్టమైన హోమర్ రచనల్ని The Iliad,The Odyssey లను ప్రస్తావిస్తూ ఇలియడ్ ను మహాభారతంతో పోలుస్తూ ఆమె ఆలోచనల్ని పంచుకున్నారు..
I don’t know any war story comparable to The Iliad except maybe the huge Indian epic the Mahabharata. Its five brother-heroes are certainly heroes, it’s their story—but it’s also the story of their enemies, also heroes, some of whom are really great guys—and it’s all so immense and complicated and full of rights and wrongs and implications and gods who interfere even more directly than the Greek gods do—and then, after all, is the end tragic or is it comic? The whole thing is like a giant cauldron of ever-replenished food you can dive your fork into and come out with whatever you need most to nourish you just then. But next time it may taste quite different. And the taste of the Mahabharata as a whole is very, very different from that of The Iliad, above all because The Iliad is (unjust divine intervention aside) appallingly realistic and bloodthirstily callous about what goes on in a war. The Mahabharata’s war is all dazzling fantasy, from the superhuman exploits to the superduper weapons. It’s only in their spiritual suffering that the Indian heroes become suddenly, heartbreakingly, heart-changingly real.
రాయడం గురించి ఆవిడ వెలిబుచ్చిన కొన్ని అమూల్యమైన అభిప్రాయాలు,
Writing is a risky bidness. No guarantees. You have to take the chance. I’m happy to take it. I love taking it. So my stuff gets misread, misunderstood, misinterpreted—so what? If it’s the real stuff, it will survive almost any abuse other than being ignored, disappeared, not read.
It’s a job I do as a reviewer, and I enjoy it. But my job as a fiction writer is to write fiction, not to review it. Art isn’t explanation. Art is what an artist does, not what an artist explains. (Or so it seems to me, which is why I have a problem with the kind of modern museum art that involves reading what the artist says about a work in order to find out why one should look at it or “how to experience” it.)
A biography, for instance, can’t really have a plot, unless the subject obligingly provided one by living it. But the great biographers make you feel that the story of the life they’ve told has an aesthetic completeness equal to that of plotted fiction. Lesser biographers and memoirists often invent a plot to foist onto their factual story—they don’t trust it to work by itself, so they make it untrustworthy.
The Grapes of Wrath ను తన దృష్టిలో The Great American Novel గా అభివర్ణిస్తూ,ఆర్ట్ ను ఇలా నిర్వచించారు,
Art is not a horse race. Literature is not the Olympics. The hell with The Great American Novel. We have all the great novels we need right now—and right now some man or woman is writing a new one we won’t know we needed till we read it.
Where is the great American novel by anybody? And I’d answer that: Who cares? I think this is pretty much what Mr. Hamid says more politely, when he says that art is bigger than notions of black or white, male or female, American or non. Human beings don’t necessarily exist inside of (or correspond to) the neat racial, gendered or national boxes into which we often unthinkingly place them. It’s a mistake to ask literature to reinforce such structures. Literature tends to crack them. Literature is where we free ourselves.
Three cheers and Amen to that.
పిల్లల గురించి ఆమె వెలిబుచ్చిన అభిప్రాయాలు పెద్దలకు పాఠాల్లా అనిపించాయి..
No wonder kids always ask, “Are we there yet?” Because they are there. It’s just the harried parents who aren’t, who have to have all this huge distance between things and have to drive and drive and drive to get to there. That makes no sense to a kid. Maybe that’s why they can’t see scenery. Scenery is between where they are.
చివరగా మనిషి పురోభివృద్ధికి,సాక్ష్యాలు అడిగే సైన్స్ ఎంత ముఖ్యమో మతపరమైన,సంప్రదాయపరమైన విషయాల్లో నమ్మకం కలిగివుండటం కూడా అంతే అవసరం అని మూలాల్ని మర్చిపోకూడదని హితవు చెప్తారు.. పిల్లల్లో ఈ నమ్మకం ఏర్పరచడం మరింత అవసరం అంటారు..
Our kids had Santa Claus; we read the poem, and left milk and cookies out for him; and so do their kids. To me, that’s what’s important. That the bonding ritual be honored, the myth reenacted and carried forward in time.
ఈ సోషల్ మీడియా కాలంలో పర్సనల్ ఒపీనియన్ పాత్రను విశదీకరిస్తూ ఆమె అన్న ఈ మాటలు మనల్ని ఖచ్చితంగా ఆలోచనలో పడేస్తాయి,
When there’s no social pressure behind it, respectful behavior becomes a decision, an individual choice. Americans, even when they pay pious lip service to Judeo-Christian rules of moral behavior, tend to regard moral behavior as a personal decision, above rules, and often above laws. This is morally problematic when personal decision is confused with personal opinion. A decision worthy of the name is based on observation, factual information, intellectual and ethical judgment. Opinion—that darling of the press, the politician, and the poll—may be based on no information at all. At worst, unchecked by either judgment or moral tradition, personal opinion may reflect nothing but ignorance, jealousy, and fear.
పుస్తకం నుండి మరికొన్ని,
MY DEAR,
The creative adult is the child who survived. The creative adult is the child who survived after the world tried killing them, making them “grown up.” The creative adult is the child who survived the blandness of schooling, the unhelpful words of bad teachers, and the nay-saying ways of the world. The creative adult is in essence simply that, a child.
Falsely yours,
Ursula Le Guin.
ఫాంటసీ ప్రపంచం గురించి ఉర్సులా మాటల్లోనే,
Fantasy doesn’t say, “Nothing is”—that’s nihilism. And it doesn’t say, “It ought to be this way”—that’s utopianism, a different enterprise. Fantasy isn’t meliorative. The happy ending, however enjoyable to the reader, applies to the characters only; this is fiction, not prediction and not prescription.
Those who dismiss fantasy less fiercely, from a less absolutist stance, usually call it dreaming, or escapism. Dream and fantastic literature are related only on a very deep, usually inaccessible level of the mind. Dream is free of intellectual control; its narratives are irrational and unstable, and its aesthetic value is mostly accidental. Fantastic literature, like all the verbal arts, must satisfy the intellectual as well as the aesthetic faculty. Fantasy, odd as it sounds to say so, is a perfectly rational undertaking.
I never wanted to blog before. I’ve never liked the word blog—I suppose it is meant to stand for bio-log or something like that, but it sounds like a sodden tree trunk in a bog, or maybe an obstruction in the nasal passage (Oh, she talks that way because she has such terrible blogs in her nose). I was also put off by the idea that a blog ought to be “interactive,” that the blogger is expected to read people’s comments in order to reply to them and carry on a limitless conversation with strangers. I am much too introverted to want to do that at all. I am happy with strangers only if I can write a story or a poem and hide from them behind it, letting it speak for me.
 |
| Image courtesy Google |
No Time to Spare:Thinking About What Matters అనే ఈ పుస్తకంలో సరమగో వ్యాసాల్లా రాజకీయ,సామాజిక అంశాలు కాక ఉర్సులా వ్యక్తిగత జీవితానికీ,అనుభవాలకూ సంబంధించిన విశేషాలు ఉంటాయి..మనకు బాగా తెలిసిన ఒక బామ్మగారింటికెళ్తే ఆవిడ తన జీవిత సారాన్నంతా ఓపిగ్గా మనకు పిచ్చాపాటీ కబుర్లలో రంగరించి చెప్తూ ఉంటే ఎలా ఉంటుందో ఈ పుస్తకం చదువుతుంటే అలా ఉంటుంది..అన్నట్లు ఈ బామ్మగారి హుషారు చూసి పొరపాటున "మీకు వయసైపోలేదు బామ్మగారూ,మీరు జస్ట్ ఇరవైల్లో ఉన్నారు" అన్నారా !! అంతే సంగతులు..బామ్మగారి ఆగ్రహానికి గురికాక తప్పదు..
వృద్ధాప్యం గురించి రాస్తూ, Old age isn’t a state of mind. It’s an existential situation. అంటారు ఉర్సులా..పాజిటివ్ థింకింగ్ మంచిదేగానీ వయసైపోయిందన్న నిజాన్ని ఒప్పుకోవడంలో ఒక హుందాతనముందంటారు..వృద్ధాప్యంలో కూడా ఇరవైల్లో ఉన్నామనుకుని మనసుని మభ్యపెట్టుకోవడం అబద్ధాన్ని జీవించడమే అంటారు..
Encouragement by denial, however well-meaning, backfires. Fear is seldom wise and never kind.
“old age is for anyone who gets there.”
'Spare time' గురించి మాట్లాడుతూ డబ్బు సంపాదనకు దోహదపడనంత మాత్రానా ఏ వ్యాపకమూ విలువ లేనిది అయిపోదు అంటారు..అన్నట్లు క్యాపిటలిస్టు విధానాలంటే సరిపడని ఈ బామ్మగారు అర్ధం పర్ధం లేని ప్రశ్నల్ని అడిగారని హార్వర్డ్ యూనివర్సిటీకి ఇచ్చిన ఒక చక్కని సమాధానం ఏంటంటే,
The second is “Economic stability and growth for the U.S.”
That stymied me totally. What a marvelous example of capitalist thinking, or nonthinking: to consider growth and stability as the same thing!
I finally wrote in the margin, “You can’t have both,” and didn’t check a box.
అందమైన కథలు చెప్పే ఈ బామ్మగారికి కోపం కూడా జాస్తి..కానీ అదుపులో ఉన్నంతవరకు కోపం మంచిదే కాక అవసరం కూడా అంటారు..ముఖ్యంగా ఆవిడకు అస్సలు నచ్చని రచయితలను గూర్చిన ప్రశంసలు విన్నప్పుడు తనలో అసూయతో కూడిన అసహనం,కోపం పుట్టుకొస్తాయని చెప్పడం ఆమెలోని నిజాయితీకి ఒక చిన్న ఉదాహరణ..
Jealousy sticks its nasty yellow-green snout mostly into my life as a writer. I’m jealous of other writers who soar to success on wings of praise, I’m contemptuously angry at them, at the people who praise them—if I don’t like their writing. I’d like to kick Ernest Hemingway for faking and posturing when he had the talent to succeed without faking. I snarl at what I see as the unending overestimation of James Joyce. The enshrinement of Philip Roth infuriates me. But all this jealous anger happens only if I don’t like what they write. If I like a writer’s writing, praise of that writer makes me happy. I can read endless appreciations of Virginia Woolf. A good article about José Saramago makes my day. So evidently the cause of my anger isn’t so much jealousy or envy as, once again, fear. Fear that if Hemingway, Joyce, and Roth really are The Greatest, there’s no way I can ever be very good or very highly considered as a writer—because there’s no way I am ever going to write anything like what they write or please the readers and critics they please.
Anger’s connection with hatred is surely very complicated, and I don’t understand it at all, but again fear seems to be involved. If you aren’t afraid of someone or something threatening or unpleasant, you can as a rule despise it, ignore it, or even forget it. If you fear it, you have to hate it. I guess hatred uses anger as fuel. I don’t know. I don’t really like going to this place.
ఈ బామ్మగారికి పార్డ్ (Pard) అనే ఒక పెంపుడు పిల్లి కూడా ఉంది..ఆవిడకి అదంటే ఎంత ఇష్టమో,ఆవిడ సంభాషణల్లో దాని గురించిన కబుర్లు దొర్లని సందర్భాలు బహు అరుదు..
భాష/వ్యాకరణ దోషాలు ఈ బామ్మగారికి అస్సలు గిట్టవు..Would you please f...ing stop ? అనే వ్యాసం చదువుతున్నంతసేపూ నవ్వుతూనే ఉన్నాను..వాక్యాన్ని ఎలా పూర్తి చెయ్యాలో తెలియని ఆధునిక రచయితలు,సినిమా వాళ్ళు ఈ F..K,S..T లాంటి పదాలను తరచూ వాడటం పట్ల తీవ్రమైన అసహనం వెళ్ళగక్కారు..సరిగ్గా చెప్పాలంటే బాగా గడ్డి పెట్టారు..
And finally we began to hear them from the lips of the stars of Hollywood. So now the only place to get away from them is movies before 1990 or books before 1970 or way, way out in the wilderness.But make sure there aren’t any hunters out in the wilderness about to come up to your bleeding body and say, Aw, shit, man, I thought you was a fucking moose.
ఇక ఈ పుస్తకంలో రచయిత్రి స్పృశించని అంశాలు లేవు..అమెరికా క్యాపిటలిస్ట్ విధానాలను తనదైన శైలిలో పలుచోట్ల తూర్పారబట్టారు..సైనికుల యూనిఫామ్ మొదలు,ఆహారపు అలవాట్లు,గ్లోబలైజేషన్,కాలుష్యం లాంటి సామాజిక అంశాలూ,పలు రచనల గురించి తన అభిప్రాయాలూ,రచయితల గురించిన విషయవిశేషాలూ ఆసక్తి కరంగా రాశారు..తనకు పాఠకుల దగ్గర్నుంచి,ముఖ్యంగా పిల్లల దగ్గర్నుంచి వచ్చే ఉత్తరాలు ప్రియమంటూనే,కొన్ని విసిగించిన సందర్భాలు గురించి కూడా రాస్తారు..కథలు రాయాలనుకున్నవాళ్ళు తప్పకుండా చదవాల్సిన పుస్తకం ఇది..ఒక సుప్రసిద్ధ రచయిత్రిగా ఉర్సులా అనుభవాలు రచయితలకు మార్గదర్శకాలు..తాను నమ్మిన సిద్ధాంతాలకు కట్టుబడి ఒక సారి నెబ్యులా ప్రైజ్ ను తిరస్కరించడం గురించి రాస్తూ మార్కెటింగ్ పేరుతో సాహిత్యానికి బెస్ట్ సెల్లర్,నోబెల్ విన్నర్ లాంటి ట్యాగ్ లను తగిలించడం పట్ల అసంతృప్తి వ్యక్తం చేస్తారు..ఫెమినిజం గురించి రాస్తూ వర్జీనియా ఉల్ఫ్ అభిమానిగా సాహిత్య రంగంలో స్తీల పట్ల ఉన్న వివక్షను దుయ్యబట్టారు..సాహిత్యం ఈ బహుమతులు,జాతి,లింగ వివక్షలన్నిటికీ అతీతమైనది అన్న ఆమె పట్ల అపారమయిన గౌరవం కలిగిన సందర్భం అది..
I began quite a while ago to resist declarations of literary greatness in the sense of singling out any one book as TGAN, or even making lists of the Great American Books. Partly because the supposed categories of excellence omitting all genre writing, and the awards and reading lists and canons routinely and unquestioningly favoring work by men in the eastern half of the United States, made no sense to me. But mostly because I didn’t and don’t think we have much idea of what’s enduringly excellent until it’s endured. Been around quite a long time. Five or six decades, to start with.
రచయిత్రిగా అక్షరాలతో తన అనుబంధాన్ని అంతే అందమైన అక్షరాల్లో పొందుపరిచారు..
And right along with that, inseparably, I like the dances of meaning words do with one another, the endless changes and complexities of their interrelationships in sentence or text, by which imaginary worlds are built and shared. Writing engages me in both these aspects of words, in an inexhaustible playing, which is my lifework.
Words are my matter—my stuff. Words are my skein of yarn, my lump of wet clay, my block of uncarved wood. Words are my magic, antiproverbial cake. I eat it, and I still have it.
ఆమెకిష్టమైన హోమర్ రచనల్ని The Iliad,The Odyssey లను ప్రస్తావిస్తూ ఇలియడ్ ను మహాభారతంతో పోలుస్తూ ఆమె ఆలోచనల్ని పంచుకున్నారు..
I don’t know any war story comparable to The Iliad except maybe the huge Indian epic the Mahabharata. Its five brother-heroes are certainly heroes, it’s their story—but it’s also the story of their enemies, also heroes, some of whom are really great guys—and it’s all so immense and complicated and full of rights and wrongs and implications and gods who interfere even more directly than the Greek gods do—and then, after all, is the end tragic or is it comic? The whole thing is like a giant cauldron of ever-replenished food you can dive your fork into and come out with whatever you need most to nourish you just then. But next time it may taste quite different. And the taste of the Mahabharata as a whole is very, very different from that of The Iliad, above all because The Iliad is (unjust divine intervention aside) appallingly realistic and bloodthirstily callous about what goes on in a war. The Mahabharata’s war is all dazzling fantasy, from the superhuman exploits to the superduper weapons. It’s only in their spiritual suffering that the Indian heroes become suddenly, heartbreakingly, heart-changingly real.
రాయడం గురించి ఆవిడ వెలిబుచ్చిన కొన్ని అమూల్యమైన అభిప్రాయాలు,
Writing is a risky bidness. No guarantees. You have to take the chance. I’m happy to take it. I love taking it. So my stuff gets misread, misunderstood, misinterpreted—so what? If it’s the real stuff, it will survive almost any abuse other than being ignored, disappeared, not read.
It’s a job I do as a reviewer, and I enjoy it. But my job as a fiction writer is to write fiction, not to review it. Art isn’t explanation. Art is what an artist does, not what an artist explains. (Or so it seems to me, which is why I have a problem with the kind of modern museum art that involves reading what the artist says about a work in order to find out why one should look at it or “how to experience” it.)
A biography, for instance, can’t really have a plot, unless the subject obligingly provided one by living it. But the great biographers make you feel that the story of the life they’ve told has an aesthetic completeness equal to that of plotted fiction. Lesser biographers and memoirists often invent a plot to foist onto their factual story—they don’t trust it to work by itself, so they make it untrustworthy.
The Grapes of Wrath ను తన దృష్టిలో The Great American Novel గా అభివర్ణిస్తూ,ఆర్ట్ ను ఇలా నిర్వచించారు,
Art is not a horse race. Literature is not the Olympics. The hell with The Great American Novel. We have all the great novels we need right now—and right now some man or woman is writing a new one we won’t know we needed till we read it.
Where is the great American novel by anybody? And I’d answer that: Who cares? I think this is pretty much what Mr. Hamid says more politely, when he says that art is bigger than notions of black or white, male or female, American or non. Human beings don’t necessarily exist inside of (or correspond to) the neat racial, gendered or national boxes into which we often unthinkingly place them. It’s a mistake to ask literature to reinforce such structures. Literature tends to crack them. Literature is where we free ourselves.
Three cheers and Amen to that.
పిల్లల గురించి ఆమె వెలిబుచ్చిన అభిప్రాయాలు పెద్దలకు పాఠాల్లా అనిపించాయి..
No wonder kids always ask, “Are we there yet?” Because they are there. It’s just the harried parents who aren’t, who have to have all this huge distance between things and have to drive and drive and drive to get to there. That makes no sense to a kid. Maybe that’s why they can’t see scenery. Scenery is between where they are.
చివరగా మనిషి పురోభివృద్ధికి,సాక్ష్యాలు అడిగే సైన్స్ ఎంత ముఖ్యమో మతపరమైన,సంప్రదాయపరమైన విషయాల్లో నమ్మకం కలిగివుండటం కూడా అంతే అవసరం అని మూలాల్ని మర్చిపోకూడదని హితవు చెప్తారు.. పిల్లల్లో ఈ నమ్మకం ఏర్పరచడం మరింత అవసరం అంటారు..
Our kids had Santa Claus; we read the poem, and left milk and cookies out for him; and so do their kids. To me, that’s what’s important. That the bonding ritual be honored, the myth reenacted and carried forward in time.
ఈ సోషల్ మీడియా కాలంలో పర్సనల్ ఒపీనియన్ పాత్రను విశదీకరిస్తూ ఆమె అన్న ఈ మాటలు మనల్ని ఖచ్చితంగా ఆలోచనలో పడేస్తాయి,
When there’s no social pressure behind it, respectful behavior becomes a decision, an individual choice. Americans, even when they pay pious lip service to Judeo-Christian rules of moral behavior, tend to regard moral behavior as a personal decision, above rules, and often above laws. This is morally problematic when personal decision is confused with personal opinion. A decision worthy of the name is based on observation, factual information, intellectual and ethical judgment. Opinion—that darling of the press, the politician, and the poll—may be based on no information at all. At worst, unchecked by either judgment or moral tradition, personal opinion may reflect nothing but ignorance, jealousy, and fear.
పుస్తకం నుండి మరికొన్ని,
MY DEAR,
The creative adult is the child who survived. The creative adult is the child who survived after the world tried killing them, making them “grown up.” The creative adult is the child who survived the blandness of schooling, the unhelpful words of bad teachers, and the nay-saying ways of the world. The creative adult is in essence simply that, a child.
Falsely yours,
Ursula Le Guin.
ఫాంటసీ ప్రపంచం గురించి ఉర్సులా మాటల్లోనే,
Fantasy doesn’t say, “Nothing is”—that’s nihilism. And it doesn’t say, “It ought to be this way”—that’s utopianism, a different enterprise. Fantasy isn’t meliorative. The happy ending, however enjoyable to the reader, applies to the characters only; this is fiction, not prediction and not prescription.
Those who dismiss fantasy less fiercely, from a less absolutist stance, usually call it dreaming, or escapism. Dream and fantastic literature are related only on a very deep, usually inaccessible level of the mind. Dream is free of intellectual control; its narratives are irrational and unstable, and its aesthetic value is mostly accidental. Fantastic literature, like all the verbal arts, must satisfy the intellectual as well as the aesthetic faculty. Fantasy, odd as it sounds to say so, is a perfectly rational undertaking.
No comments:
Post a Comment