'DO I WISH TO
KEEP UP WITH
THE TIMES ?
NO.'
ఇటువంటి ముందుమాటతో మొదలయ్యే పుస్తకం ఎటువంటిదో ప్రత్యేకం చెప్పనక్కర్లేదు..
ఊరందరిదీ ఒక దారైతే ఉలిపికట్టెది ఒక దారి అన్నట్లు అమెరికన్ రచయిత,ఎన్విరాన్మెంటల్ ఆక్టివిస్ట్ అయిన వెన్డెల్ బెర్రీ నలుగురూ నడిచే దారిని గుడ్డిగా అనుసరించకుండా తనకంటూ ఒక ప్రత్యేకమైన మార్గాన్ని ఏర్పరుచుకున్న వ్యక్తి..ఎనర్జీ కార్పొరేషన్స్ వల్ల మానవాళికి జరిగే మేలు కంటే కీడే ఎక్కువ అని నమ్మే వ్యక్తి కావడంతో వృత్తిరీత్యా వ్యవసాయదారుడైన బెర్రీ తన వ్యవసాయం ఎక్కువగా గుర్రాలను ఉపయోగించి చేసేవారట,అలాగే ప్రవృత్తి రీత్యా రచయిత కావడంతో తన రచనల్ని కేవలం ఒక పెన్సిలూ,పెన్నూ,పేపరూ ఉపయోగించి రాసేవారు..తరువాత ఆయన భార్య ఆ ప్రతుల్ని రాయల్ స్టాండర్డ్ టైప్ రైటర్లో టైప్ చేసి,ప్రూఫ్ రీడింగ్ చేసేవారట.."మేమిద్దరం ఇష్టపడి చేసే ఈ పని ఒక 'లిటరరీ కాటేజ్ ఇండస్ట్రీ'" అంటారు బెర్రీ..కంప్యూటర్ కొనుక్కోమని ఎంతమంది సలహా చెప్పినా తన భార్య ఇష్టపడి చేసే విలువకట్టలేని పనికి ప్రత్యామ్నాయంగా ఒక మెషీన్ ను వాడడం తనకు ఇష్టం లేదంటారు..దీనికి మరో కారణంగా ఎనర్జీ కార్పొరేషన్స్ మీద సాధ్యమైనంత వరకూ ఆధారపడకూడనే తన సిద్ధాంతాన్ని గుర్తుచేస్తారు..హార్పర్స్ మ్యాగజైన్ లో బెర్రీ రాసిన 'Why I am Not Going to Buy a Computer' అనే వ్యాసంలో ఇదంతా చదివిన పాఠకులు పత్రికాముఖంగా ఆయన మీద తీవ్రమైన విమర్శలతో కూడిన లేఖలు రాశారు.ఆ లేఖల్లో,
*Wife – a low-tech energy-saving device. Drop a pile of handwritten notes on Wife and you get back a finished manuscript, edited while it was typed.
*History teaches us that Wife can also be used to beat rugs and wash clothes by hand, thus eliminating the need for the vacuum cleaner and washing machine, two more nasty machines that threaten the act of writing.
అంటూ అనేకమంది బెర్రీ మీద వ్యంగ్యాస్త్రాలు సంధిస్తారు..దీనికి సమాధానంగా ఆయన
'What are People For ?' అనే వ్యాసాల సంకలనంలో ప్రచురించిన 'Feminism, the Body and the Machine’ అనే వ్యాసంలో వారికి సమాధానమిచ్చారు..ఈ పుస్తకంలో ఆ రెండు వ్యాసాలూ ఉంటాయి.
సమీక్షలు రెండు రకాలు..మనం రచయిత చెప్పుల్లో మన కాళ్ళు దూర్చే ప్రయత్నం చేసి రాసేవి కొన్నైతే,రచయిత చెప్పుల సైజు మరీ పెద్దది గనుక,అందులో కాళ్ళు పెట్టే అవకాశం లేక మన చెప్పులు మనం తొడుక్కుని ఒక ప్రక్కగా నిలబడి రాసేవి మరికొన్ని..ఇది మొదటి రకం సమీక్ష..పాఠకులు తమ ఆలోచనా సరళిని రచయిత దృక్పథం తాలుకు తూకపురాళ్ళ వేసి తూచుకునే ప్రయత్నం చెయ్యడానికి అనువైన రచన ఈ పెంగ్విన్ మోడరన్ సిరీస్ లో భాగంగా అమెరికన్ రచయిత వెన్డెల్ బెర్రీ రాసిన 'Why I Am Not Going to Buy a Computer'..ఇది చదువుతున్నప్పుడు ఫ్రెడ్రిక్ బాక్మన్ రాసిన 'A Man Called Ove' లో ఆధునిక తరాన్ని ఏవగించుకునే ఛాదస్తపు ఓవ్ చాలాసార్లు గుర్తొచ్చారు.
ఈ కంప్యూటర్ కాలంలో కంప్యూటర్ ఉపయోగించనివారూ,మొబైల్స్ వినియోగం ఎక్కువగా ఉన్న కాలంలో అవి వాడనివాళ్ళూ,రియాలిటీ షోస్ కాలంలో వాటిని చూడని వాళ్ళూ,ఇంట్లో టీవీ సెట్,మొబైల్స్ లాంటివి కుటుంబ సంబంధాలను దెబ్బతీస్తాయని భావించేవాళ్ళు,భార్యాభర్తలిద్దరూ ఉద్యోగం చేసే కంటే తల్లిదండ్రులిద్దరిలో ఎవరో ఒకరు కుటుంబం,పిల్లల బాధ్యత తీసుకోవడం అవసరం అనుకునేవాళ్ళు,చదువుని డబ్బు సంపాదించడానికి మార్గంగా మాత్రమే చూడనివాళ్ళు,హోటల్ లో తినడం కంటే ఇంట్లో స్వయంగా వండుకుని తినడం ఆరోగ్యానికి మంచిది అని అనుకునే వాళ్ళు,ఆరోగ్యకరమైన మానవ సంబంధాల్లో హక్కులూ,ఆత్మాభిమానాలూ ఉండవని గుడ్డిగా నమ్మేవాళ్ళూ,వంటావార్పులు తెలిసుండడం,పిల్లల ఆలనా పాలనా చూడడం బానిసత్వం కాదనీ,మనిషి ప్రాథమిక బాధ్యత కుటుంబ వ్యవస్థ నుండే మొదలవ్వాలనీ గుర్తించేవారు,ఒకరికి సహాయంగా ఉండడం,ఇల్లు ఊడవడం,అంట్లు తోమడం లాంటివి తమపని తాము గౌరవంగా చేసుకోవడమే తప్ప చెయ్యకూడని పనులు కాదని అనుకునేవాళ్ళు,కార్పెంటరీ,ఎలక్ట్రిసిటీ పనులు,బ్యాంకు వ్యవహారాలూ,తోటపనీ వంటి ఇంటా,బయటా పనులన్నీ కొంతవరకూ తెలిసి ఉండడం అవసరమనుకునేవాళ్ళు,అన్నిటినీ మించి 'పని' ఏదైనా పనే అనీ,మనిషన్నవాడికి అన్ని పనులూ తెలిసి ఉండాలని,ఆడైనా మగైనా తమ పనులు తాము చేసుకోవడంలో నామోషీ లేదని భావించేవాళ్ళు ఇలా చెప్పుకుంటూ పోతే ఈ తరహా మనుషులు నేటి ఆధునిక తరంలో ఛాందసులుగా,వెర్రివాళ్ళుగా పరిగణింపబడుతున్నారు..ఆధునిక తరంలో పనికి నిర్వచనాలు మారిపోయాయి..నూటికి తొంభై శాతం మంది,పని అంటే ఫలితం డబ్బు రూపేణా వచ్చేదిగా,చదువుని డబ్బు సంపాదనకు మార్గంగా మాత్రమే చూస్తున్న దురదృష్టకర పరిస్థితులు నెలకొన్నాయి..కానీ నలుగురూ నడిచే దారి మంచిదేనా ?? మెజారిటీ తీసుకునే నిర్ణయాలు ఉత్తమమైనవీ,అనుసరించదగ్గవీనా ?? సూపర్ పవర్ దేశాధినేతగా ట్రంప్ ని చూసినప్పుడల్లా 'ఖచ్చితంగా కాదు' అని అనాలనిపిస్తుంది :) మార్క్ ట్వైన్ అంటారు,'Whenever you find yourself on the side of the majority, it is time to pause and reflect' అని..కానీ మార్క్ ట్వైన్ చెప్పినా లేక మరో రాబర్ట్ ఫ్రాస్ట్ లాంటి వాళ్ళు చెప్పినా మనిషి మాత్రం తన సౌకర్యార్థం నలుగురూ నడిచే దారిని అనుసరించడమే ఇష్టపడతాడు.. అప్పుడూ,ఇప్పుడూ మనిషికి కావాల్సింది సౌకర్యవంతమైన జీవితం..కానీ దీనికోసం మనిషి చెల్లిస్తున్న మూల్యం ఏంటనేది ఆలోచించుకోమంటారు బెర్రీ.
ఒక తరంలో పురుషులు పొలాల్లో కాయకష్టం చేసి డబ్బు సంపాదించే పని మానేసి చదువుకుని ఉద్యోగాలు చెయ్యడం సౌకర్యంగా భావించారు,క్రమంగా స్త్రీలు కూడా వంటిల్లు దాటి సాధికారత దిశగా ప్రయాణించడంతో నేడు స్త్రీ పురుషులు ఇద్దరూ ఉద్యోగాలు చేస్తున్నారు..ఎంత చెట్టుకి అంత గాలి రీతిలో కన్స్యూమరిజం వెఱ్ఱితలలు వేస్తున్న తరుణంలో విలాసాలు కాస్తా మనిషి ప్రాథమిక అవసరాలుగా ఎప్పుడు మారిపోయాయో తెలీని స్థితిలో కుటుంబంలో ఇద్దరూ ఉద్యోగం చేస్తే గానీ పూటగడవని స్థితికి చేరుకున్నాం..ఈ క్రమంలో కుటుంబ వ్యవస్థ చిన్నాభిన్నమైంది అంటారు బెర్రీ..కుటుంబ వ్యవస్థ,ప్రకృతి మనిషి మనుగడలో కీలక పాత్ర పోషిస్తాయని మనసా వాచా కర్మణా నమ్మే ఆయన marriage as a state of mutual help, and the household as an economy గా చూడాలంటారు..కానీ ప్రస్తుతం సాంకేతిక విప్లవం తద్వారా ఆకాశాన్నంటిన కన్స్యూమరిజం వెరసి నేటి వివాహ వ్యవస్థ పరిస్థితి ఇదీ అంటారు :
Marriage, in other words, has now taken the form of divorce: a prolonged and impassioned negotiation as to how things shall be divided. During their understandably temporary association, the ‘married’ couple will typically consume a large quantity of merchandise and a large portion of each other. The modern household is the place where the consumptive couple do their consuming. Nothing productive is done there. Such work as is done there is done at the expense of the resident couple or family, and to the profit of suppliers of energy and household technology. For entertainment, the inmates consume television or purchase other consumable diversion elsewhere.
There are, however, still some married couples who understand themselves as belonging to their marriage, to each other, and to their children. What they have they have in common, and so, to them, helping each other does not seem merely to damage their ability to compete against each other. To them, ‘mine’ is not so powerful or necessary a pronoun as ‘ours.'
కన్సల్టెంట్ ఇంజినీర్ అయిన తన భార్య తన తీరిక సమయంలో తనకు సహాయం చెయ్యడం బానిసత్వం అనే ఫెమినిస్టులు ఆమె ఒక కార్పొరేట్ ఉద్యోగంలో మరో స్త్రీ/పురుషుడి వద్ద జీతం తీసుకుని పని చెయ్యడాన్ని మాత్రం బానిసత్వం కాదని ఎలా అంటారని సూటిగా ప్రశ్నిస్తారు.
But what appears infuriate them the most is their supposition that she works for nothing. They assume – and this is the orthodox assumption of the industrial economy – that the only help worth giving is not given at all, but sold. Love, friendship, neighborliness, compassion, duty – what are they? We are realists. We will be most happy to receive your check.
సహజవనరుల సంరక్షణ ధ్యేయంగా జరిగే ఉద్యమాల్లో సైతం ప్రొడక్షన్ ని మాత్రమే పర్యావరణ సమతౌల్యం దెబ్బతినడానికి కారణంగా చూపిస్తారు తప్ప ప్రొడక్షన్ ని నిర్దేశించే వినియోగాన్ని ఎందుకు విస్మరిస్తారో అర్ధం కాదంటూ,అవసరాలకూ,విలాసాలకూ తేడా తెలుసుకోవడం పూర్తిగా వినియోగదారుని నైతికత మీదే ఆధారపడుతుందంటారు బెర్రీ..తాను కంప్యూటర్ కొనకూడదనుకోవడంలో,కంప్యూటర్ ఉపయోగించి రాసేవారు బాగా రాయారని చెప్పే ఉద్దేశ్యం లేదనీ,మంచి సాహిత్యం కంప్యూటర్ ఉపయోగించకుండా కూడా రాయొచ్చని చెప్పడం మాత్రమే తన ఉద్దేశ్యమనీ స్పష్టం చేస్తారు..కానీ సాంకేతికత మనిషి శరీరాన్నిసౌకర్యాలకు బానిసగా మార్చి,బలహీన పరుస్తుందని అంటూ (The danger most immediately to be feared in ‘technological progress’ is the degradation and obsolescence of the body.),రచయిత స్వయంగా తన చేత్తో రచనలు చేసినప్పుడు అతడి శరీరం,మనసూ,సృజనాత్మకత ఈ మూడూ కలిసి పనిచేసిన ఫలితంగా ఉత్పన్నమయ్యే ఆర్ట్ వెలకట్టలేని తృప్తినిస్తుందంటారు బెర్రీ.
(In fact, I know a publisher who says that under the influence of computers – or of the immaculate copy that computers produce – many writers are now writing worse.) But I do say that in using computers writers are flirting with a radical separation of mind and body, the elimination of the work of the body from the work of the mind. The text on the computer screen, and the computer printout too, has a sterile, untouched, factorymade look, like that of a plastic whistle or a new car. The body does not do work like that. The body characterizes everything it touches. What it makes it traces over with the marks of its pulses and breathings, its excitements, hesitations, flaws, and mistakes. On its good work, it leaves the marks of skill, care, and love persisting through hesitations, flaws, and mistakes. And to those of us who love and honor the life of the body in this world, these marks are precious things, necessities of life.
ఇందులో ఫెమినిస్టులతో పాటు పురుషాహంకారులకూ,ఆ మాటకొస్తే తనపర భేదం లేకుండా సామజిక బాధ్యతను విస్మరించి నా చిన్ని పొట్టకు శ్రీరామ రక్షా అనుకుంటూ తాము గీసుకున్న చట్రాల్లో బ్రతికేస్తున్న ప్రతీ మనిషికీ చురకలంటించిన అనేక అంశాలున్నాయి..భూమిని నమ్ముకుని వ్యవసాయం చెయ్యడంలో ఉన్న స్వతంత్రత ఒకరి క్రింద పని చెయ్యడంలో లేదని బెర్రీ ఘంటాపధంగా చెప్పడంలో ఒక గతించిన తరంలోని రైతు బిడ్డల స్వాభిమాన స్వరం వినిపిస్తుంది.
Women have complained, justly, about the behavior of ‘macho’ men. But despite their he-man pretensions and their captivation by masculine heroes of sports, war, and the Old West, most men are now entirely accustomed to obeying and currying the favor of their bosses. Because of this, of course, they hate their jobs – they mutter, ‘Thank God it’s Friday’ and ‘Pretty good for Monday’ – but they do as they are told. They are more compliant than most housewives have been. Their characters combine feudal submissiveness with modern helplessness. They have accepted almost without protest, and often with relief, their dispossession of any usable property and, with that, their loss of economic independence and their consequent subordination to bosses.
పుస్తకం నుండి మరికొన్ని వాక్యాలు,
I know that I am in dangerous territory, and so I had better be plain: what I have to say about marriage and household I mean to apply to men as much as to women. I do not believe that there is anything better to do than to make one’s marriage and household, whether one is a man or a woman. I do not believe that ‘employment outside the home’ is as valuable or important or satisfying as employment at home, for either men or women. It is clear to me from my experience as a teacher, for example, that children need an ordinary daily association with both parents. They need to see their parents at work; they need, at first, to play at the work they see their parents doing, and then they need to work with their parents. It does not matter so much that this working together should be what is called ‘quality time,’ but it matters a great deal that the work done should have the dignity of economic value.
Do I wish to keep up with the times? No.
My wish simply is to live my life as fully as I can. In both our work and our leisure, I think, we should be so employed. And in our time this means that we must save ourselves from the products that we are asked to buy in order, ultimately, to replace ourselves.
Thoroeu words :
Why should anybody wait to do what is right until everybody does it? It is not ‘significant’ to love your own children or to eat your own dinner, either. But normal humans will not wait to love or eat until it is mandated by an act of Congress.
KEEP UP WITH
THE TIMES ?
NO.'
ఇటువంటి ముందుమాటతో మొదలయ్యే పుస్తకం ఎటువంటిదో ప్రత్యేకం చెప్పనక్కర్లేదు..
ఊరందరిదీ ఒక దారైతే ఉలిపికట్టెది ఒక దారి అన్నట్లు అమెరికన్ రచయిత,ఎన్విరాన్మెంటల్ ఆక్టివిస్ట్ అయిన వెన్డెల్ బెర్రీ నలుగురూ నడిచే దారిని గుడ్డిగా అనుసరించకుండా తనకంటూ ఒక ప్రత్యేకమైన మార్గాన్ని ఏర్పరుచుకున్న వ్యక్తి..ఎనర్జీ కార్పొరేషన్స్ వల్ల మానవాళికి జరిగే మేలు కంటే కీడే ఎక్కువ అని నమ్మే వ్యక్తి కావడంతో వృత్తిరీత్యా వ్యవసాయదారుడైన బెర్రీ తన వ్యవసాయం ఎక్కువగా గుర్రాలను ఉపయోగించి చేసేవారట,అలాగే ప్రవృత్తి రీత్యా రచయిత కావడంతో తన రచనల్ని కేవలం ఒక పెన్సిలూ,పెన్నూ,పేపరూ ఉపయోగించి రాసేవారు..తరువాత ఆయన భార్య ఆ ప్రతుల్ని రాయల్ స్టాండర్డ్ టైప్ రైటర్లో టైప్ చేసి,ప్రూఫ్ రీడింగ్ చేసేవారట.."మేమిద్దరం ఇష్టపడి చేసే ఈ పని ఒక 'లిటరరీ కాటేజ్ ఇండస్ట్రీ'" అంటారు బెర్రీ..కంప్యూటర్ కొనుక్కోమని ఎంతమంది సలహా చెప్పినా తన భార్య ఇష్టపడి చేసే విలువకట్టలేని పనికి ప్రత్యామ్నాయంగా ఒక మెషీన్ ను వాడడం తనకు ఇష్టం లేదంటారు..దీనికి మరో కారణంగా ఎనర్జీ కార్పొరేషన్స్ మీద సాధ్యమైనంత వరకూ ఆధారపడకూడనే తన సిద్ధాంతాన్ని గుర్తుచేస్తారు..హార్పర్స్ మ్యాగజైన్ లో బెర్రీ రాసిన 'Why I am Not Going to Buy a Computer' అనే వ్యాసంలో ఇదంతా చదివిన పాఠకులు పత్రికాముఖంగా ఆయన మీద తీవ్రమైన విమర్శలతో కూడిన లేఖలు రాశారు.ఆ లేఖల్లో,
*Wife – a low-tech energy-saving device. Drop a pile of handwritten notes on Wife and you get back a finished manuscript, edited while it was typed.
*History teaches us that Wife can also be used to beat rugs and wash clothes by hand, thus eliminating the need for the vacuum cleaner and washing machine, two more nasty machines that threaten the act of writing.
అంటూ అనేకమంది బెర్రీ మీద వ్యంగ్యాస్త్రాలు సంధిస్తారు..దీనికి సమాధానంగా ఆయన
'What are People For ?' అనే వ్యాసాల సంకలనంలో ప్రచురించిన 'Feminism, the Body and the Machine’ అనే వ్యాసంలో వారికి సమాధానమిచ్చారు..ఈ పుస్తకంలో ఆ రెండు వ్యాసాలూ ఉంటాయి.
 |
| Image Courtesy Google |
ఈ కంప్యూటర్ కాలంలో కంప్యూటర్ ఉపయోగించనివారూ,మొబైల్స్ వినియోగం ఎక్కువగా ఉన్న కాలంలో అవి వాడనివాళ్ళూ,రియాలిటీ షోస్ కాలంలో వాటిని చూడని వాళ్ళూ,ఇంట్లో టీవీ సెట్,మొబైల్స్ లాంటివి కుటుంబ సంబంధాలను దెబ్బతీస్తాయని భావించేవాళ్ళు,భార్యాభర్తలిద్దరూ ఉద్యోగం చేసే కంటే తల్లిదండ్రులిద్దరిలో ఎవరో ఒకరు కుటుంబం,పిల్లల బాధ్యత తీసుకోవడం అవసరం అనుకునేవాళ్ళు,చదువుని డబ్బు సంపాదించడానికి మార్గంగా మాత్రమే చూడనివాళ్ళు,హోటల్ లో తినడం కంటే ఇంట్లో స్వయంగా వండుకుని తినడం ఆరోగ్యానికి మంచిది అని అనుకునే వాళ్ళు,ఆరోగ్యకరమైన మానవ సంబంధాల్లో హక్కులూ,ఆత్మాభిమానాలూ ఉండవని గుడ్డిగా నమ్మేవాళ్ళూ,వంటావార్పులు తెలిసుండడం,పిల్లల ఆలనా పాలనా చూడడం బానిసత్వం కాదనీ,మనిషి ప్రాథమిక బాధ్యత కుటుంబ వ్యవస్థ నుండే మొదలవ్వాలనీ గుర్తించేవారు,ఒకరికి సహాయంగా ఉండడం,ఇల్లు ఊడవడం,అంట్లు తోమడం లాంటివి తమపని తాము గౌరవంగా చేసుకోవడమే తప్ప చెయ్యకూడని పనులు కాదని అనుకునేవాళ్ళు,కార్పెంటరీ,ఎలక్ట్రిసిటీ పనులు,బ్యాంకు వ్యవహారాలూ,తోటపనీ వంటి ఇంటా,బయటా పనులన్నీ కొంతవరకూ తెలిసి ఉండడం అవసరమనుకునేవాళ్ళు,అన్నిటినీ మించి 'పని' ఏదైనా పనే అనీ,మనిషన్నవాడికి అన్ని పనులూ తెలిసి ఉండాలని,ఆడైనా మగైనా తమ పనులు తాము చేసుకోవడంలో నామోషీ లేదని భావించేవాళ్ళు ఇలా చెప్పుకుంటూ పోతే ఈ తరహా మనుషులు నేటి ఆధునిక తరంలో ఛాందసులుగా,వెర్రివాళ్ళుగా పరిగణింపబడుతున్నారు..ఆధునిక తరంలో పనికి నిర్వచనాలు మారిపోయాయి..నూటికి తొంభై శాతం మంది,పని అంటే ఫలితం డబ్బు రూపేణా వచ్చేదిగా,చదువుని డబ్బు సంపాదనకు మార్గంగా మాత్రమే చూస్తున్న దురదృష్టకర పరిస్థితులు నెలకొన్నాయి..కానీ నలుగురూ నడిచే దారి మంచిదేనా ?? మెజారిటీ తీసుకునే నిర్ణయాలు ఉత్తమమైనవీ,అనుసరించదగ్గవీనా ?? సూపర్ పవర్ దేశాధినేతగా ట్రంప్ ని చూసినప్పుడల్లా 'ఖచ్చితంగా కాదు' అని అనాలనిపిస్తుంది :) మార్క్ ట్వైన్ అంటారు,'Whenever you find yourself on the side of the majority, it is time to pause and reflect' అని..కానీ మార్క్ ట్వైన్ చెప్పినా లేక మరో రాబర్ట్ ఫ్రాస్ట్ లాంటి వాళ్ళు చెప్పినా మనిషి మాత్రం తన సౌకర్యార్థం నలుగురూ నడిచే దారిని అనుసరించడమే ఇష్టపడతాడు.. అప్పుడూ,ఇప్పుడూ మనిషికి కావాల్సింది సౌకర్యవంతమైన జీవితం..కానీ దీనికోసం మనిషి చెల్లిస్తున్న మూల్యం ఏంటనేది ఆలోచించుకోమంటారు బెర్రీ.
ఒక తరంలో పురుషులు పొలాల్లో కాయకష్టం చేసి డబ్బు సంపాదించే పని మానేసి చదువుకుని ఉద్యోగాలు చెయ్యడం సౌకర్యంగా భావించారు,క్రమంగా స్త్రీలు కూడా వంటిల్లు దాటి సాధికారత దిశగా ప్రయాణించడంతో నేడు స్త్రీ పురుషులు ఇద్దరూ ఉద్యోగాలు చేస్తున్నారు..ఎంత చెట్టుకి అంత గాలి రీతిలో కన్స్యూమరిజం వెఱ్ఱితలలు వేస్తున్న తరుణంలో విలాసాలు కాస్తా మనిషి ప్రాథమిక అవసరాలుగా ఎప్పుడు మారిపోయాయో తెలీని స్థితిలో కుటుంబంలో ఇద్దరూ ఉద్యోగం చేస్తే గానీ పూటగడవని స్థితికి చేరుకున్నాం..ఈ క్రమంలో కుటుంబ వ్యవస్థ చిన్నాభిన్నమైంది అంటారు బెర్రీ..కుటుంబ వ్యవస్థ,ప్రకృతి మనిషి మనుగడలో కీలక పాత్ర పోషిస్తాయని మనసా వాచా కర్మణా నమ్మే ఆయన marriage as a state of mutual help, and the household as an economy గా చూడాలంటారు..కానీ ప్రస్తుతం సాంకేతిక విప్లవం తద్వారా ఆకాశాన్నంటిన కన్స్యూమరిజం వెరసి నేటి వివాహ వ్యవస్థ పరిస్థితి ఇదీ అంటారు :
Marriage, in other words, has now taken the form of divorce: a prolonged and impassioned negotiation as to how things shall be divided. During their understandably temporary association, the ‘married’ couple will typically consume a large quantity of merchandise and a large portion of each other. The modern household is the place where the consumptive couple do their consuming. Nothing productive is done there. Such work as is done there is done at the expense of the resident couple or family, and to the profit of suppliers of energy and household technology. For entertainment, the inmates consume television or purchase other consumable diversion elsewhere.
There are, however, still some married couples who understand themselves as belonging to their marriage, to each other, and to their children. What they have they have in common, and so, to them, helping each other does not seem merely to damage their ability to compete against each other. To them, ‘mine’ is not so powerful or necessary a pronoun as ‘ours.'
కన్సల్టెంట్ ఇంజినీర్ అయిన తన భార్య తన తీరిక సమయంలో తనకు సహాయం చెయ్యడం బానిసత్వం అనే ఫెమినిస్టులు ఆమె ఒక కార్పొరేట్ ఉద్యోగంలో మరో స్త్రీ/పురుషుడి వద్ద జీతం తీసుకుని పని చెయ్యడాన్ని మాత్రం బానిసత్వం కాదని ఎలా అంటారని సూటిగా ప్రశ్నిస్తారు.
But what appears infuriate them the most is their supposition that she works for nothing. They assume – and this is the orthodox assumption of the industrial economy – that the only help worth giving is not given at all, but sold. Love, friendship, neighborliness, compassion, duty – what are they? We are realists. We will be most happy to receive your check.
(In fact, I know a publisher who says that under the influence of computers – or of the immaculate copy that computers produce – many writers are now writing worse.) But I do say that in using computers writers are flirting with a radical separation of mind and body, the elimination of the work of the body from the work of the mind. The text on the computer screen, and the computer printout too, has a sterile, untouched, factorymade look, like that of a plastic whistle or a new car. The body does not do work like that. The body characterizes everything it touches. What it makes it traces over with the marks of its pulses and breathings, its excitements, hesitations, flaws, and mistakes. On its good work, it leaves the marks of skill, care, and love persisting through hesitations, flaws, and mistakes. And to those of us who love and honor the life of the body in this world, these marks are precious things, necessities of life.
ఇందులో ఫెమినిస్టులతో పాటు పురుషాహంకారులకూ,ఆ మాటకొస్తే తనపర భేదం లేకుండా సామజిక బాధ్యతను విస్మరించి నా చిన్ని పొట్టకు శ్రీరామ రక్షా అనుకుంటూ తాము గీసుకున్న చట్రాల్లో బ్రతికేస్తున్న ప్రతీ మనిషికీ చురకలంటించిన అనేక అంశాలున్నాయి..భూమిని నమ్ముకుని వ్యవసాయం చెయ్యడంలో ఉన్న స్వతంత్రత ఒకరి క్రింద పని చెయ్యడంలో లేదని బెర్రీ ఘంటాపధంగా చెప్పడంలో ఒక గతించిన తరంలోని రైతు బిడ్డల స్వాభిమాన స్వరం వినిపిస్తుంది.
Women have complained, justly, about the behavior of ‘macho’ men. But despite their he-man pretensions and their captivation by masculine heroes of sports, war, and the Old West, most men are now entirely accustomed to obeying and currying the favor of their bosses. Because of this, of course, they hate their jobs – they mutter, ‘Thank God it’s Friday’ and ‘Pretty good for Monday’ – but they do as they are told. They are more compliant than most housewives have been. Their characters combine feudal submissiveness with modern helplessness. They have accepted almost without protest, and often with relief, their dispossession of any usable property and, with that, their loss of economic independence and their consequent subordination to bosses.
పుస్తకం నుండి మరికొన్ని వాక్యాలు,
I know that I am in dangerous territory, and so I had better be plain: what I have to say about marriage and household I mean to apply to men as much as to women. I do not believe that there is anything better to do than to make one’s marriage and household, whether one is a man or a woman. I do not believe that ‘employment outside the home’ is as valuable or important or satisfying as employment at home, for either men or women. It is clear to me from my experience as a teacher, for example, that children need an ordinary daily association with both parents. They need to see their parents at work; they need, at first, to play at the work they see their parents doing, and then they need to work with their parents. It does not matter so much that this working together should be what is called ‘quality time,’ but it matters a great deal that the work done should have the dignity of economic value.
Do I wish to keep up with the times? No.
My wish simply is to live my life as fully as I can. In both our work and our leisure, I think, we should be so employed. And in our time this means that we must save ourselves from the products that we are asked to buy in order, ultimately, to replace ourselves.
Thoroeu words :
Why should anybody wait to do what is right until everybody does it? It is not ‘significant’ to love your own children or to eat your own dinner, either. But normal humans will not wait to love or eat until it is mandated by an act of Congress.
No comments:
Post a Comment