'Nobody realizes that some people expend tremendous energy merely to be normal.' అంటారు ఫ్రెంచ్ రచయిత ఆల్బర్ట్ కామూ..అస్తిత్వవాదం అర్థం తెలీకో,లేక తెలిసినా తెలియనట్లు తెచ్చిపెట్టుకున్న అజ్ఞానంతోనో జీవితాన్ని ఆనందంగా బ్రతికేసే వివేకవంతులు కొందరైతే ,కళ్ళుమిరుమిట్లు గొలిపే వెలుగులో జీవితాన్ని సంపూర్ణంగా దర్శించాలని తపనపడుతూ నిత్యం అవిశ్రాంతంగా సత్యశోధనలో మునిగితేలేవాళ్ళు మరికొందరు..కొందరికి సరళంగా,సాధారణంగా అనిపించే విషయాలు కొందరికి మాత్రం అతి సంక్లిష్టంగా అనిపిస్తాయెందుకూ !! ఇంద్రధనుస్సును తలపించే జీవితం కొందరికి మాత్రం వర్ణవిహీనంగా ఎందుకనిపిస్తుంది !! జీవితంలో ఎన్ని ఒడిదుడుకులు వచ్చినా ఎదురీది పోరాడి గెలవాలనే జీవితేఛ్ఛ కొందరిదైతే,దూదిపింజలాంటి అల్పమైన జీవితం పోరాటయోగ్యమైనది కాదని కొందరు ఎందుకనుకుంటారు !! మనిషిగా పుట్టినప్పటికీ ఈ భూమ్మీద తోటి మనుషులలో ఒకరిగా తనను తాను ఐడెంటిఫై చేసుకోవడంలో కొందరు మాత్రమే ఎందుకు విఫలమవుతారు !! ఇలాంటి ప్రశ్నలకు స్పష్టమైన సమాధానాలు చెప్పడం కష్టమంటారు ఫ్రెంచ్ రచయిత,ఆర్టిస్టు అయిన Edouard Leve..ఈ పుస్తకం రాసిన సరిగ్గా పది రోజులకు తన 42 ఏళ్ళ వయసులో ఆత్మహత్యకు పాల్పడిన లెవీ రచనను ఒక నవలగా కంటే ఒక 'పబ్లిక్ సూసైడ్ నోట్' లా చదవడం అవసరం.
ఈ కథంతా 'నువ్వు' అంటూ ఆత్మహత్య చేసుకున్న ఒక స్నేహితుణ్ణి సంభోదిస్తూ సెకండ్ పర్సన్ లో సాగుతుంది..ఇందులో కథంటూ ప్రత్యేకం ఏమీ లేకపోయినా ఈ రచనను చదివించేలా చేసిన అంశం సెకండ్ పర్సన్ నెరేషన్ కావడమే అనిపించింది..అనేక విడివిడి సందర్భాలను డాట్స్ లాగా కలుపుకుంటూ ఒక జర్నల్ ని తలపించే కథనంలో భాగంగా లేవనెత్తే అనేక అస్తిత్వవాద ప్రశ్నలు పాఠకులతో రచయిత ప్రత్యక్షంగా సంభాషిస్తున్న భావనను కలిగిస్తాయి..కాగా కొన్ని సార్లు ఈ కథలో పాఠకుల్ని కూడా భాగస్వాముల్ని చేసుకునే దిశగా సన్నిహితమైన సంభాషణలుంటాయి.
మనిషికి ప్రేమించేవాళ్ళకంటే అర్ధంచేసుకునేవాళ్ళు దొరకడం ఒక అదృష్టం..అలా కానినాడు చుట్టూ రక్తసంబంధీకులూ,స్నేహితులూ,సన్నిహితులూ ఇలా ఎంతమందున్నా వర్ణించనలవికాని పరాయీకరణ భావనలో కొట్టుకుపోతాడు..ఆత్మహత్యల కథలు వింటే ఒక్కోసారి మనిషి 'Belongingness' కోసం పడే తపన మరిదేని కోసమూ పడడేమో అని కూడా అనిపిస్తుంది.
పుస్తకం నుండి కొన్ని వాక్యాలు..
In front of an object whose function you did not know, but which you knew you could understand if you made the effort, you sometimes preferred to remain at the stage of speculation and spectacle, as when you basked in front of a beautiful landscape: to see it from a distance was enough for you; you didn’t need to walk through it. To catch sight of an island from a boat could be more pleasurable than ever setting foot on it.
Since you seldom spoke, you were rarely wrong. You seldom spoke because you seldom went out. If you did go out, you listened and watched. Now, since you no longer speak, you will always be right. In truth, you do still speak: through those, like me, who bring you back to life and interrogate you. We hear your responses and admire their wisdom. If the facts turn out to contradict your counsel, we blame ourselves for having misinterpreted you. Yours are the truths, ours are the errors.
You remain alive insofar as those who have known you outlive you. You will die with the last of them. Unless some of them have made you live on in words, in the memory of their children. For how many generations will you live on like this, as a character from a story?
You preferred reading standing up in bookstores to reading sitting down in libraries. You wanted to discover today’s literature, not yesterday’s. The past belongs to libraries, the present to bookstores. You were, however, more interested in the dead than in contemporaries. More than anything else, you used to read what you called “the living dead”: deceased authors still in print. You trusted publishers to bring yesterday’s knowledge into actuality today. You didn’t really believe in miraculous discoveries of forgotten authors. You thought time would sort them all out, and that it’s better to read authors from the past who are published today than to read today’s authors who would be forgotten tomorrow.
Being forgotten spares me the trouble of having to shine.”
In art, to reduce is to perfect. Your disappearance bestowed a negative beauty on you.
You renounced the future, the future that allows for survival, because we believe it is infinite. We want to be able to embrace all the earth, to taste all its fruits, to love all men. You rejected these illusions, which feed us with hope.
While traveling, a new destination would seem more desirable to you than wherever you were, right up to the moment you got there and found that your dissatisfaction had followed you: the mirage had shifted to the next stopover point. Yet your preceding stops would become more attractive as you got further away from them. For you, the past would be forever improving, the future would draw you forward, but the present would weigh you down.When you traveled, it was to taste the pleasures of being a stranger in a strange town. You were a spectator and not an actor: mobile voyeur, silent listener, accidental tourist. At random, you would visit public spaces, squares, streets, and parks. You would go into stores, restaurants, churches, and museums. You liked public places where no one was surprised if you stood still in the middle of the urban flux. The crowd guaranteed your anonymity.
You used to drift through a visual form of communism, according to which things belonged to those who looked at them. In the midst of this utopia, which only your fellow lone voyagers would perceive, you used to transgress society’s rules unknowingly, and no one would hold you accountable for it. You would mistakenly enter private residences, go to concerts to which you had not been invited, eat at community banquets where you could only guess the community’s identity when they started giving speeches. Had you behaved like this in your own country, you would have been taken for a liar or a fool. But the improbable ways of a foreigner are accepted. Far from your home, you used to taste the pleasure of being mad without being alienated, of being an imbecile without renouncing your intelligence, of being an impostor without culpability.
In books, life, whether it was documented or invented, seemed to you more real than the life you saw and heard for yourself. It was when you were alone that you used to perceive real life. When you recalled it, it was made weaker by your memory’s many points of imprecision. But others had imagined life in books: what you were reading was the superimposition of two consciousnesses, yours and that of the author. You used to doubt what you had perceived, but never what others invented. You suffered real life in its continuous stream, but you controlled the flow of fictional life by reading at your own rhythm: you could stop, speed up, or slow down; go backward or jump into the future. As a reader, you had the power of a god: time submitted to you. As for words, even the best-chosen ones, they passed like the wind. They would leave traces in your memory, but your recollecting them made you doubt their existence. Did you reconstruct them as they had been spoken, or did you remodel them in your own style?
 |
| Image Courtesy Google |
మనిషికి ప్రేమించేవాళ్ళకంటే అర్ధంచేసుకునేవాళ్ళు దొరకడం ఒక అదృష్టం..అలా కానినాడు చుట్టూ రక్తసంబంధీకులూ,స్నేహితులూ,సన్నిహితులూ ఇలా ఎంతమందున్నా వర్ణించనలవికాని పరాయీకరణ భావనలో కొట్టుకుపోతాడు..ఆత్మహత్యల కథలు వింటే ఒక్కోసారి మనిషి 'Belongingness' కోసం పడే తపన మరిదేని కోసమూ పడడేమో అని కూడా అనిపిస్తుంది.
"నువ్వు ఈ ప్రపంచంలో ఇమడలేవని నీకు అనిపించినప్పుడు నీకు ఆశ్చర్యం కలగలేదు కానీ ఈ ప్రపంచం చేత సృష్టించబడిన జీవి ఇక్కడే పరాయివాడిగా జీవిస్తున్నందుకు నీకు ఆశ్చర్యంగా ఉంది..మొక్కలు ఆత్మహత్య చేసుకుంటాయా ? నిరాశానిస్పృహలతో మృగాలు మరణిస్తాయా ? అవి తమ ధర్మాన్ని నిర్వర్తిస్తాయి లేదా ఈ భూమ్మీద నుండి మౌనంగా అదృశ్యమైపోతాయి..బహుశా నీవొక దుర్బలుడివి,ఒక ఆకస్మిక పరిణామపు తుది మజిలీవి,పురోభివృద్ధికి ఎంతమాత్రమూ ఆస్కారంలేని ఒక తాత్కాలిక వ్యతిరిక్తానివి." అంటారొకచోట.
"వయసుతోపాటు దుఃఖం కూడా తగ్గుముఖం పడుతుందని నువ్వు నమ్ముతావు,ఎందుకంటే అప్పుడు విచారంగా ఉండడానికి నీకు ఎక్కువ కారణాలు ఉంటాయనుకుంటావు..యవ్వనంలో ఉన్నప్పుడు నీ బాధ తీర్చలేనిది,ఎందుకంటే అది ఎవరి దృష్టికీ అందనిది..నిరాధారమైనదీ,నిరర్ధకమైనదీను..Your suicide was scandalously beautiful." అంటారు మరోచోట.ఆత్మహత్య వివరణను కోరుతుంది.దానికి కారణభూతమైన అంశాలపై ఆరాతీస్తూ మృతుల సన్నిహితుల మధ్య చాలా కాలంపాటు సంతాపసహిత విశ్లేషణలకు దారితీస్తుంది..పైకి నవ్వుతూ తుళ్ళుతూ అతి సాధారణంగా కనిపించే వ్యక్తుల హృదయాంతరాల్లో ముసురుకున్న చీకట్లు ప్రాణాలు తీసుకునే దిశగా ఎలా ప్రేరేపిస్తాయో ఆ దారుల్లో తుదికంటా ప్రయాణం చేసినవారికి తప్ప చెప్పడం కష్టం..కానీ చిక్కేమిటంటే ఆ దారుల్లో ప్రయాణించి వెనుదిరిగి వచ్చినవారు లేరు..కానీ ఈ రచనలో ఆత్మహత్యకు పాల్పడిన వ్యక్తి మనస్థితిని అంచనా వేసే దిశగా పలు విశ్లేషణలుంటాయి.
"నిజానికి నీకు చావంటే భయం లేదు..దానిని కోరుకోకుండానే నువ్వా మార్గంలో అడుగుపెట్టావు,యెఱుకలేనిదాన్ని ఎవరు కోరుకుంటారు ? నువ్వు జీవితాన్ని తిరస్కరించలేదు కానీ సుదూరతీరాలపట్ల నీకున్న రుచిని చాటుకున్నావు..నీకు అపరిచితమైన ఆవలితీరంలో ఉన్నదేదో ఇక్కడికంటే సుందరమైనదని పందెం వేశావు..నువ్వో పుస్తకం చదువుతున్నప్పుడు “Other Works By" పేజీకి మళ్ళీ మళ్ళీ వెళ్ళి చూస్తావు..అవి చదివే ఉద్దేశ్యం నీకుందో లేదో తెలీదు గానీ ఆ కొత్త శీర్షికలు సూచించే కొత్త లోకాలను ఊహించుకుంటూ నీ మనసు ఆనందడోలికల్లో తేలియాడుతుంది..'Neruda’s Residence on Earth' ను నువ్వు చదవలేదు,ఆ సంపుటిలో ఉన్న కవిత్వం ఆ శీర్షిక స్థాయికి తూగలేదేమోనని భయపడ్డావు..అపరిచితమైనవిగా ఉన్నపుడే అవి నీకు వాస్తవంగా,సన్నిహితంగా అగుపించాయి..పరిచయాలు నీకు నిరాశనే మిగులుస్తాయనుకుంటావు."
"నీ జీవితం ఒక పరికల్పన..వృద్ధాప్యంతో మరణించినవారు భూతకాలపు సృష్టిగా మిగిలిపోతారు,వారి గురించి ఆలోచిస్తే వారి గతించిన జీవితం గుర్తొస్తుంది..నీ గురించి ఆలోచిస్తే నువ్వెలా జీవించి ఉండేవాడివో అని తలపోస్తాము..You were, and you will remain, made up of possibilities." అంటారు మరణించిన స్నేహితుణ్ణి గుర్తుచేసుకుంటూ.ఈ రచన ఆద్యంతమూ ఒక 'రెస్ట్లెస్ టోన్' లో సాగుతుంది..పోగొట్టుకున్న దాని గురించి వెతుకులాట,తెలీని తీరాలను చేరుకోవాలనే తపన మనిషిలో స్వభావసిద్ధమైన అంశాలైనప్పటికీ ఈ రచనలో అవి ఒక ఉన్మాద స్థాయిలో కనిపిస్తాయి..ఎల్లపుడూ మెలకువగా ఉండే స్పృహ మనిషికి శాపమో వరమో అర్ధంకానీ సందిగ్ధంలోకి పాఠకుల్ని నెట్టేస్తుందీ కథ..జీవితాన్ని సంపూర్ణంగా ఆస్వాదించాలంటే అనుక్షణం పూర్తిస్థాయి స్పృహతో ఉండాలని అంటుంటారు కానీ ఒక్కసారంటూ ఆ భావోద్వేగాల అలజడితో మమేకమయ్యాక మళ్ళీ జీవితంనుండి విడివడి నిర్లిప్తంగా ఉండగలగడం సాధ్యమేనా అనే పలు ప్రశ్నలు లేవనెత్తుతుందీ పుస్తకం..కొందరు రచయితలు పాఠకుల్ని చెయ్యి పట్టుకుని జాగ్రత్తగా గమ్యం చేరేవరకూ ప్రయాణం చేయిస్తారు,కానీ పాఠకులపై కించిత్ కన్సర్న్ కూడా లేకుండా తమతో పాటు సుళ్ళుతిరుగుతున్న లోతైన అగాథంలోకి లాగేసుకుని అమాంతం చెయ్యి వదిలేసే రచయిత ఈ లెవీ..ఈ పుస్తకంలో అంతర్లీనంగా ఉండే 'Melancholy' మూడ్ ని తప్పించుకోవడం పాఠకుల తరం కాదు..దుఃఖాన్ని ఆలింగనం చేసుకోగలిగే సంసిద్ధత ఉన్న సమయాల్లో మాత్రమే చదవాల్సిన పుస్తకం ఇది..జాగ్రత్త సుమా..
పుస్తకం నుండి కొన్ని వాక్యాలు..
In front of an object whose function you did not know, but which you knew you could understand if you made the effort, you sometimes preferred to remain at the stage of speculation and spectacle, as when you basked in front of a beautiful landscape: to see it from a distance was enough for you; you didn’t need to walk through it. To catch sight of an island from a boat could be more pleasurable than ever setting foot on it.
Since you seldom spoke, you were rarely wrong. You seldom spoke because you seldom went out. If you did go out, you listened and watched. Now, since you no longer speak, you will always be right. In truth, you do still speak: through those, like me, who bring you back to life and interrogate you. We hear your responses and admire their wisdom. If the facts turn out to contradict your counsel, we blame ourselves for having misinterpreted you. Yours are the truths, ours are the errors.
You remain alive insofar as those who have known you outlive you. You will die with the last of them. Unless some of them have made you live on in words, in the memory of their children. For how many generations will you live on like this, as a character from a story?
You preferred reading standing up in bookstores to reading sitting down in libraries. You wanted to discover today’s literature, not yesterday’s. The past belongs to libraries, the present to bookstores. You were, however, more interested in the dead than in contemporaries. More than anything else, you used to read what you called “the living dead”: deceased authors still in print. You trusted publishers to bring yesterday’s knowledge into actuality today. You didn’t really believe in miraculous discoveries of forgotten authors. You thought time would sort them all out, and that it’s better to read authors from the past who are published today than to read today’s authors who would be forgotten tomorrow.
Being forgotten spares me the trouble of having to shine.”
In art, to reduce is to perfect. Your disappearance bestowed a negative beauty on you.
You renounced the future, the future that allows for survival, because we believe it is infinite. We want to be able to embrace all the earth, to taste all its fruits, to love all men. You rejected these illusions, which feed us with hope.
While traveling, a new destination would seem more desirable to you than wherever you were, right up to the moment you got there and found that your dissatisfaction had followed you: the mirage had shifted to the next stopover point. Yet your preceding stops would become more attractive as you got further away from them. For you, the past would be forever improving, the future would draw you forward, but the present would weigh you down.When you traveled, it was to taste the pleasures of being a stranger in a strange town. You were a spectator and not an actor: mobile voyeur, silent listener, accidental tourist. At random, you would visit public spaces, squares, streets, and parks. You would go into stores, restaurants, churches, and museums. You liked public places where no one was surprised if you stood still in the middle of the urban flux. The crowd guaranteed your anonymity.
You used to drift through a visual form of communism, according to which things belonged to those who looked at them. In the midst of this utopia, which only your fellow lone voyagers would perceive, you used to transgress society’s rules unknowingly, and no one would hold you accountable for it. You would mistakenly enter private residences, go to concerts to which you had not been invited, eat at community banquets where you could only guess the community’s identity when they started giving speeches. Had you behaved like this in your own country, you would have been taken for a liar or a fool. But the improbable ways of a foreigner are accepted. Far from your home, you used to taste the pleasure of being mad without being alienated, of being an imbecile without renouncing your intelligence, of being an impostor without culpability.
In books, life, whether it was documented or invented, seemed to you more real than the life you saw and heard for yourself. It was when you were alone that you used to perceive real life. When you recalled it, it was made weaker by your memory’s many points of imprecision. But others had imagined life in books: what you were reading was the superimposition of two consciousnesses, yours and that of the author. You used to doubt what you had perceived, but never what others invented. You suffered real life in its continuous stream, but you controlled the flow of fictional life by reading at your own rhythm: you could stop, speed up, or slow down; go backward or jump into the future. As a reader, you had the power of a god: time submitted to you. As for words, even the best-chosen ones, they passed like the wind. They would leave traces in your memory, but your recollecting them made you doubt their existence. Did you reconstruct them as they had been spoken, or did you remodel them in your own style?
No comments:
Post a Comment