సాహితీ ప్రక్రియల్లో ఫాంటసీని ఒక అత్యుత్తమమైన ప్రక్రియగా పరిగణిస్తారు..ఈ ఫాంటసీని కాఫ్కా,బోర్హెస్ లాంటి వాళ్ళు తమ గంభీరమైన తాత్విక శైలిలో పాఠకులకు అందీ అందని పుల్లని ద్రాక్షగా చేస్తే కాల్వినో,కెరెట్ లాంటి వాళ్ళు కాస్త ఉదారంగా తమ సరళత్వంతో దానిని పాఠకులకు అందుబాటులోకి తీసుకొచ్చారు..ఇక చాలా underrated ఫ్రెంచ్ రచయిత మార్సెల్ ఐమీ మాత్రం ఆ సరళత్వానికి చక్కని హాస్యాన్ని మేళవించి ఫాంటసీని సామాన్యులకు పళ్ళెంలో ఫలాహరంలా విందు చేస్తారు.
ఐమీ శైలిని గురించి చెప్పాలంటే "Martin the Novelist" అనే కథను మంచి ఉదాహరణగా చెప్పొచ్చు..గేమ్ ఆఫ్ థ్రోన్స్ చూస్తున్నప్పుడు వరుసగా హీరోలూ,హీరోయిన్లు అనుకున్నవాళ్ళందరూ చచ్చిపోతుంటే ఆ రచయిత కాస్త బ్రేక్ తీసుకుని కాఫీ తాగొస్తే బావుణ్ణనిపించింది..ఈ కథ చదివినప్పుడు George R. R. Martin అనేకసార్లు గుర్తొచ్చారు..కానీ ఈ కథలో రచయిత పేరు కూడా మార్టిన్ అని పెట్టడం కేవలం యాదృచ్ఛికమేనా అనిపించింది :) రచనా వ్యాసంగంలో రచయితలు పడే ఇబ్బందులు ఈ కథలో ప్రధానాంశం..సమాజానికి అనుగుణంగా తనను మార్చుకోలేకా,తన సృజనాత్మకతను చంపుకోలేకా ఒక నవలాకారుడు మార్టిన్ పడే సంఘర్షణను ఈ కథలో అద్భుతంగా చిత్రించారు..కథ విషయానికొస్తే,ఒకానొకప్పుడు తన రచనల్లో ప్రధాన పాత్రలనూ,ఇతరత్రా చిన్నాచితకా పాత్రలనూ అలవాటుగా,ఇష్టంగా చంపేసే మార్టిన్ అనే ఒక నవలాకారుడుండేవాడు.అతడు ఎంత ప్రయత్నించినా ఈ పాత్రలను చంపేసే విచిత్రమైన అలవాటు మాత్రం పోయేది కాదు.
కానీ నిజానికి మార్టిన్ చాలా దయగల రచయిత..తన పాత్రలను పండుముసలి వయసు వరకూ సజీవంగా ఉంచాలని ఎంత ప్రయత్నించినా పాత్రల్ని చంపాలనే ప్రేరణ మాత్రం అతడిలో చాలా తీవ్రంగా ఉండేది..ఒకసారి ఒక నవలలో తన హీరోయిన్ ని ఎలా అయినా బ్రతికించుకోడానికి మిగతా పాత్రలన్నింటినీ చంపేస్తాడు..తన తెలివితేటలకు తానే మురిసిపోతూ భుజం తట్టుకుంటుండగా పాపం ఆ పేద హీరోయిన్ థ్రోమ్బోసిస్ (రక్తం గడ్డకట్టుట) అనే వ్యాధితో నవల ముగిసేలోపు కేవలం పదిహేను లైన్ల ముందు ఠపీమని మరణిస్తుంది..ఇక ఇది అయ్యేపని కాదని కూలబడిన మార్టిన్ కు మరో మెరుపులాంటి ఆలోచన వస్తుంది..ఈసారి అతడు తన నవలలో ఐదేళ్ళు దాటని పసిపిల్లలను ప్రధానపాత్రలుగా చేసుకుని కథ రాయడం మొదలుపెడతాడు..కానీ నవల పదిహేనువందల పేజీలకు చేరేసరికి వాళ్ళందరూ Octogenarians (ఎనభయ్యేళ్ళ వారు) గా మారతారు..ఇక ఆ దేవుడు కూడా వాళ్ళని చావకుండా కాపాడలేకపోతాడు..
కానీ ఈ కారణంగా అటు అతడి రచనల్ని ఎంతో ఇష్టంగా చదివే పాఠకులకూ,ఇటు ప్రచురణకర్తలకూ కూడా అతడిపై చాలా కోపంగా ఉండేది..క్రమేపీ మార్టిన్ రచనలకి పాఠకుల కొరత మొదలైంది..మార్టిన్ ఒక రచయితగా తన నిజాయితీని చంపుకోలేక,పేదరికాన్ని ఎదుర్కోలేక నానావస్థలూ పడుతుంటాడు..మార్టిన్ తీరుకి విసిగివేసారిన ప్రచురణకర్త,అతడు రాయబోయే మరో కొత్త కథను గురించి ప్రస్తావించడానికి వచ్చిన మార్టిన్ తో ఏ ముఖ్య పాత్రనూ చంపకుండా ఆ నవలను రాయమనీ,లేకపోతే అతడి నవలను ప్రచురించనని హెచ్చరిస్తూ మాట తీసుకుంటాడు.ఇక మన రచయిత మార్టిన్ గారి కష్టాలు మొదలవుతాయి..కథ పబ్లిషర్ అడిగినట్లు రాస్తే ఒక రచయితగా తన వృత్తికి న్యాయం చెయ్యలేడు..అలాగే తనకు నచ్చినట్లు కథ రాస్తే తన జీవనోపాథి కోల్పోతాడు..ఈ క్లిష్టమైన పరిస్థితిలో మార్టిన్ Alfred Soubiron అనే నలభై ఐదేళ్ళ నీలి కళ్ళ కథానాయకుడి గురించి ఒక కథను రాయడం మొదలుపెడతాడు.ఈ కథా,అందులోని మలుపులూ పాఠకులు చదివి తీరాల్సిందే..ఈ మధ్యకాలంలో ఒక కథ చదివి ఇంత కడుపుబ్బ నవ్వుకున్నది లేదు..కథలోని పాత్రలు సజీవంగా మార్టిన్ కళ్ళముందు ప్రత్యక్షమవ్వగా రచయితకూ,పాత్రలను మధ్య జరిగే సంవాదం,రచయిత అంతః సంఘర్షణా ఈ కథను ఒక అసాధారణమైన కథగా నిలబెడతాయి.
పుస్తకంలోనుండి కొన్ని వాక్యాలు,
It is not unusual for a novelist to be visited by his characters, although they do not ordinarily
manifest themselves in so substantial a form.
I have less responsibility in the matter than you might think. (An honest novelist is like God, he has only limited powers. His creatures are free. He can only suffer with them in their misfortunes and regret that their prayers are in vain. He has over them only the power of life and death; and in the sphere of chance, where destiny sometimes allows him a small margin, he may be able to afford them modest consolations. But we can no more change our minds than can God himself. All things are ordained in the beginning, and once the arrow has been loosed it cannot be drawn back.'
'What right? The novelist's right, of course! I can't make my characters laugh when they feel like crying. I can't make them behave according to impulses which are not theirs, but I can always bring their lives to an end. Death is something that everyone carries with him at every moment so that any moment I care to choose is the right one.'
And writers are nothing but bloody butchers! Come along, darling, you go first. He wanted to murder me. Jiji, I'm afraid. God knows what he'll be up to next, in his infernal novels. The man frightens me.
 |
| Image Courtesy Google |
కానీ నిజానికి మార్టిన్ చాలా దయగల రచయిత..తన పాత్రలను పండుముసలి వయసు వరకూ సజీవంగా ఉంచాలని ఎంత ప్రయత్నించినా పాత్రల్ని చంపాలనే ప్రేరణ మాత్రం అతడిలో చాలా తీవ్రంగా ఉండేది..ఒకసారి ఒక నవలలో తన హీరోయిన్ ని ఎలా అయినా బ్రతికించుకోడానికి మిగతా పాత్రలన్నింటినీ చంపేస్తాడు..తన తెలివితేటలకు తానే మురిసిపోతూ భుజం తట్టుకుంటుండగా పాపం ఆ పేద హీరోయిన్ థ్రోమ్బోసిస్ (రక్తం గడ్డకట్టుట) అనే వ్యాధితో నవల ముగిసేలోపు కేవలం పదిహేను లైన్ల ముందు ఠపీమని మరణిస్తుంది..ఇక ఇది అయ్యేపని కాదని కూలబడిన మార్టిన్ కు మరో మెరుపులాంటి ఆలోచన వస్తుంది..ఈసారి అతడు తన నవలలో ఐదేళ్ళు దాటని పసిపిల్లలను ప్రధానపాత్రలుగా చేసుకుని కథ రాయడం మొదలుపెడతాడు..కానీ నవల పదిహేనువందల పేజీలకు చేరేసరికి వాళ్ళందరూ Octogenarians (ఎనభయ్యేళ్ళ వారు) గా మారతారు..ఇక ఆ దేవుడు కూడా వాళ్ళని చావకుండా కాపాడలేకపోతాడు..
కానీ ఈ కారణంగా అటు అతడి రచనల్ని ఎంతో ఇష్టంగా చదివే పాఠకులకూ,ఇటు ప్రచురణకర్తలకూ కూడా అతడిపై చాలా కోపంగా ఉండేది..క్రమేపీ మార్టిన్ రచనలకి పాఠకుల కొరత మొదలైంది..మార్టిన్ ఒక రచయితగా తన నిజాయితీని చంపుకోలేక,పేదరికాన్ని ఎదుర్కోలేక నానావస్థలూ పడుతుంటాడు..మార్టిన్ తీరుకి విసిగివేసారిన ప్రచురణకర్త,అతడు రాయబోయే మరో కొత్త కథను గురించి ప్రస్తావించడానికి వచ్చిన మార్టిన్ తో ఏ ముఖ్య పాత్రనూ చంపకుండా ఆ నవలను రాయమనీ,లేకపోతే అతడి నవలను ప్రచురించనని హెచ్చరిస్తూ మాట తీసుకుంటాడు.ఇక మన రచయిత మార్టిన్ గారి కష్టాలు మొదలవుతాయి..కథ పబ్లిషర్ అడిగినట్లు రాస్తే ఒక రచయితగా తన వృత్తికి న్యాయం చెయ్యలేడు..అలాగే తనకు నచ్చినట్లు కథ రాస్తే తన జీవనోపాథి కోల్పోతాడు..ఈ క్లిష్టమైన పరిస్థితిలో మార్టిన్ Alfred Soubiron అనే నలభై ఐదేళ్ళ నీలి కళ్ళ కథానాయకుడి గురించి ఒక కథను రాయడం మొదలుపెడతాడు.ఈ కథా,అందులోని మలుపులూ పాఠకులు చదివి తీరాల్సిందే..ఈ మధ్యకాలంలో ఒక కథ చదివి ఇంత కడుపుబ్బ నవ్వుకున్నది లేదు..కథలోని పాత్రలు సజీవంగా మార్టిన్ కళ్ళముందు ప్రత్యక్షమవ్వగా రచయితకూ,పాత్రలను మధ్య జరిగే సంవాదం,రచయిత అంతః సంఘర్షణా ఈ కథను ఒక అసాధారణమైన కథగా నిలబెడతాయి.
పుస్తకంలోనుండి కొన్ని వాక్యాలు,
It is not unusual for a novelist to be visited by his characters, although they do not ordinarily
manifest themselves in so substantial a form.
I have less responsibility in the matter than you might think. (An honest novelist is like God, he has only limited powers. His creatures are free. He can only suffer with them in their misfortunes and regret that their prayers are in vain. He has over them only the power of life and death; and in the sphere of chance, where destiny sometimes allows him a small margin, he may be able to afford them modest consolations. But we can no more change our minds than can God himself. All things are ordained in the beginning, and once the arrow has been loosed it cannot be drawn back.'
'What right? The novelist's right, of course! I can't make my characters laugh when they feel like crying. I can't make them behave according to impulses which are not theirs, but I can always bring their lives to an end. Death is something that everyone carries with him at every moment so that any moment I care to choose is the right one.'
And writers are nothing but bloody butchers! Come along, darling, you go first. He wanted to murder me. Jiji, I'm afraid. God knows what he'll be up to next, in his infernal novels. The man frightens me.
No comments:
Post a Comment