One of the most effective forms of healing has been largely neglected by doctors and patients—that’s healing by reading. If you are in the dumps or in bed with a bug, or recovering from a serious illness, or waiting for a fracture to heal, get hold of books by your favourite authors and read as much as you can. You will start feeling better far sooner than if you simply lie on your back and feel sorry for yourself. (If the books put you to sleep, all the better.) And it’s safe, too: I have yet to hear of anyone dying from an overdose of reading. -- Ruskin Bond.'
ఇది చదవగానే ముందు నవ్వొచ్చినా తరువాత నిజమే కదా అనిపించింది..ఈ వాక్యాలు రస్కిన్ బాండ్ 'A Little Book of Life' లోనివి..ఇది చదివాకా సొంత ఘోషనుకోకపోతే ఈ రెండు ముక్కలూ రాద్దామని అనిపించింది..ఒకరికైనా ఉపయోగపడుతుందేమోనని..గత మూడేళ్ళలో మా కుటుంబంలో ఆరుగులు వ్యక్తులు వరుసగా వెళ్ళిపోయారు..వెళ్ళిపోయినవాళ్ళందరూ చిన్నప్పటినుండీ నా మీద ఎంతో ప్రభావం చూపించినవాళ్ళు,నాతో బాగా ఎమోషనల్ అటాచ్మెంట్ ఉన్నవాళ్లూను.. అమ్మ,అన్నయ్య,అత్త ఇలా ఒక్కొక్కరూ ఒక్కో విధమైన వెలితిని నింపేసి వెళ్ళిపోయారు..సరే ఇప్పుడీ ఉపోద్ఘాతమంతా వదిలేస్తే ఓ మూడేళ్ళ క్రితం అంతా సజావుగా ఉన్న లైఫ్ ఒక్కసారిగా తలక్రిందులైపోయినట్లైంది..జీవితం నాకేం నేర్పిందో తెలీదు గానీ ఒక్క మరణం మాత్రం మనిషికి చాలా నేర్పిస్తుందని ఖచ్చితంగా చెప్పగలను..రెండేళ్ళపాటు వరుస దెబ్బలు తిని తిని,చూస్తుండగానే అందమైన ప్రపంచం అనుకున్నదంతా భ్రమ అని తీవ్రమైన నిరాశ, నిస్పృహలు, వైరాగ్యం వచ్చేశాయి..అమ్మ తో పాటు,నన్ను ఎత్తుకు పెంచినవాళ్ళు,కుటుంబంలో చాలా ముఖ్యమైన వ్యక్తులు ఒక్కొక్కరూ మెల్లిగా నిష్క్రమిస్తుంటే నా చిన్నతనాన్ని కూడా వాళ్ళతో ఒక్కసారిగా తీస్కెళ్ళిపోయినట్లనిపించింది..వెళ్ళేవాళ్ళు వెళ్తూ వెళ్తూ వాళ్ళతో పాటు ముడిపడి ఉన్న నా అస్తిత్వాన్ని తలా నాలుగు ముక్కలూ పంచుకుని తీసుకెళ్ళిపోయారు..ఎన్నో జ్ఞాపకాలు మిగిలాయి గానీ అవి నిజమని నన్ను నమ్మించగలిగే కంటికి కనిపించే సాక్ష్యం ఒక్కటీ మిగల్చలేదు..నా వయసు ఉన్నట్లుండి రెట్టింపైపోయిన భావన..ఏం జరుగుతోందో అర్థంకాక,మెదడులో ఏమీ ప్రాసెస్ చెయ్యలేక అదొకరకమైన నిస్సహాయతా,నిర్లిప్తతా అలముకుంది..
అలాంటి సమయంలో నన్ను ఆ వైరాగ్యం నుండి బయటకు లాగిపడేసినవి పుస్తకాలు..వినడానికి ఫన్నీగా అనిపించినా ఇది నిజం..ఇది నా అనుభవం..మనందరికీ హ్యూమన్ మోర్టాలిటీ గురించి అంతా తెలిసిందే అయినా సరే ఎందుకో అస్సలు ఒప్పుకోబుద్ధి వెయ్యదు...Grief ని ఒక్కొక్కరూ ఒక్కో విధంగా హేండిల్ చేస్తారంటారు..ఒక్కోసారి నాలోకి నేను వెళ్ళిపోయి మౌనంగా ఉండిపోయినా,మరోసారి వాస్తవంలోకి లాక్కొచ్చి పడేసే చుట్టూ ఉన్న భౌతిక ప్రపంచం 'All is well' అనుకునేలా చేస్తుంది...కడుపునిండా తింటున్నాం,చల్లగా ఉంటున్నాం..ఇంకా వీటికి మించి ఆశించడం అత్యాశ కదూ అని ఒకప్రక్క మనసు హితవు చెప్తూనే ఉంటుంది..ఓ రెండ్రోజులు అంతా బావున్నట్లే అనిపిస్తుంది..మళ్ళీ మూడోరోజు మనసు మూలల్లో ఎక్కణ్ణుంచో తెలీదు పెను తుఫానులా మనసంతా చీకట్లు కమ్మేసినట్లు అనిపిస్తుంది...ఆ 'Emptiness' ని వర్ణించతరం కాదు..Grief గురించి చదవడం వేరు,అనుభవించడం వేరు..ఏ వ్యక్తీకరణకూ అందని భావన అది...సరిగ్గా అటువంటి సమయాల్లో పుస్తకం పట్టుకుంటే కళ్ళు అక్షరాలవెంట అలుపు లేకుండా పరిగెత్తేవి..మొదట్లో కళ్ళని వీడి మనసు మాత్రం ఎక్కడెక్కడో చీకటి ప్రపంచాల్లో విహరించి వచ్చేది..కానీ కళ్ళు మాత్రం నిరాఘాతంగా వాటి పని అవి చేసుకుంటూపోయేవి..నేనైతే అదొక రకమైన 'మెడిటేషన్' అంటాను..కానీ ఈ క్రమంలో మెల్లిగా ఆ chaos లో ఒక మెంటల్ బాలన్స్ అలవడింది..ఆ సమయంలో నన్ను వెతుక్కుంటూ (నిజమే నన్ను వెతుక్కుంటూనే వచ్చాయి ) వచ్చిన కొన్ని పుస్తకాలు అతుల్ ఘవన్డే 'బీయింగ్ మోర్టల్',హెలెన్ మాక్ డోనాల్డ్ 'H is for Hawk',Oliver Sacks 'Gratitude',Dalai Lama 'The Book of Joy', Rebecca Skloot 'The Immortal Life of Henrietta Lacks', Mary Roach 'Stiff: The Curious Lives of Human Cadavers' లాంటివి ఎటువంటి డిప్రెషన్ బారినా పడకుండా ఆ వైరాగ్యం నుంచి నన్ను బయటకు లాగి పడేశాయి..ఆ సమయంలో దొరికిన,కనిపించిన ప్రతీ పుస్తకమూ చదివేదాన్ని..ఎప్పుడో జీవితాన్ని కాచి వడపోసి పుస్తకాల రూపంలో మనకు అందించిన ఎంతోమంది రచయితల సాహచర్యంలో నా అనేక ప్రశ్నలకు సమాధానాలు దొరికాయనిపిస్తుంది..మళ్ళీ జీవితం మీద కొత్త ఆశలు చిగురించాయి..Thanks to the books and so many authors who kept me perfectly sane(?) in those horrible moments...అంతకు ముందు కూడా ఎన్నో పుస్తకాలు చదివాను కానీ ఆ తరువాత పఠనానుభవాలు మాత్రం పూర్తిగా వేరు..అంతవరకూ ఒక హాబీగా ఉన్న పుస్తక పఠనం నాకు ఒక నిత్యావసరంగా ఎప్పుడు మారిపోయిందో చెప్పడం కష్టం..
నిన్ననే హెర్మాన్ హెస్సేని చదువుతుంటే "In spite of all the pain and sorrow I'm still in love with this mad,mad world." అనే వాక్యాలు కనిపించాయి..నా పెదాల మీదకొక చిరునవ్వు వచ్చింది.
 |
| Image Courtesy Google |
అలాంటి సమయంలో నన్ను ఆ వైరాగ్యం నుండి బయటకు లాగిపడేసినవి పుస్తకాలు..వినడానికి ఫన్నీగా అనిపించినా ఇది నిజం..ఇది నా అనుభవం..మనందరికీ హ్యూమన్ మోర్టాలిటీ గురించి అంతా తెలిసిందే అయినా సరే ఎందుకో అస్సలు ఒప్పుకోబుద్ధి వెయ్యదు...Grief ని ఒక్కొక్కరూ ఒక్కో విధంగా హేండిల్ చేస్తారంటారు..ఒక్కోసారి నాలోకి నేను వెళ్ళిపోయి మౌనంగా ఉండిపోయినా,మరోసారి వాస్తవంలోకి లాక్కొచ్చి పడేసే చుట్టూ ఉన్న భౌతిక ప్రపంచం 'All is well' అనుకునేలా చేస్తుంది...కడుపునిండా తింటున్నాం,చల్లగా ఉంటున్నాం..ఇంకా వీటికి మించి ఆశించడం అత్యాశ కదూ అని ఒకప్రక్క మనసు హితవు చెప్తూనే ఉంటుంది..ఓ రెండ్రోజులు అంతా బావున్నట్లే అనిపిస్తుంది..మళ్ళీ మూడోరోజు మనసు మూలల్లో ఎక్కణ్ణుంచో తెలీదు పెను తుఫానులా మనసంతా చీకట్లు కమ్మేసినట్లు అనిపిస్తుంది...ఆ 'Emptiness' ని వర్ణించతరం కాదు..Grief గురించి చదవడం వేరు,అనుభవించడం వేరు..ఏ వ్యక్తీకరణకూ అందని భావన అది...సరిగ్గా అటువంటి సమయాల్లో పుస్తకం పట్టుకుంటే కళ్ళు అక్షరాలవెంట అలుపు లేకుండా పరిగెత్తేవి..మొదట్లో కళ్ళని వీడి మనసు మాత్రం ఎక్కడెక్కడో చీకటి ప్రపంచాల్లో విహరించి వచ్చేది..కానీ కళ్ళు మాత్రం నిరాఘాతంగా వాటి పని అవి చేసుకుంటూపోయేవి..నేనైతే అదొక రకమైన 'మెడిటేషన్' అంటాను..కానీ ఈ క్రమంలో మెల్లిగా ఆ chaos లో ఒక మెంటల్ బాలన్స్ అలవడింది..ఆ సమయంలో నన్ను వెతుక్కుంటూ (నిజమే నన్ను వెతుక్కుంటూనే వచ్చాయి ) వచ్చిన కొన్ని పుస్తకాలు అతుల్ ఘవన్డే 'బీయింగ్ మోర్టల్',హెలెన్ మాక్ డోనాల్డ్ 'H is for Hawk',Oliver Sacks 'Gratitude',Dalai Lama 'The Book of Joy', Rebecca Skloot 'The Immortal Life of Henrietta Lacks', Mary Roach 'Stiff: The Curious Lives of Human Cadavers' లాంటివి ఎటువంటి డిప్రెషన్ బారినా పడకుండా ఆ వైరాగ్యం నుంచి నన్ను బయటకు లాగి పడేశాయి..ఆ సమయంలో దొరికిన,కనిపించిన ప్రతీ పుస్తకమూ చదివేదాన్ని..ఎప్పుడో జీవితాన్ని కాచి వడపోసి పుస్తకాల రూపంలో మనకు అందించిన ఎంతోమంది రచయితల సాహచర్యంలో నా అనేక ప్రశ్నలకు సమాధానాలు దొరికాయనిపిస్తుంది..మళ్ళీ జీవితం మీద కొత్త ఆశలు చిగురించాయి..Thanks to the books and so many authors who kept me perfectly sane(?) in those horrible moments...అంతకు ముందు కూడా ఎన్నో పుస్తకాలు చదివాను కానీ ఆ తరువాత పఠనానుభవాలు మాత్రం పూర్తిగా వేరు..అంతవరకూ ఒక హాబీగా ఉన్న పుస్తక పఠనం నాకు ఒక నిత్యావసరంగా ఎప్పుడు మారిపోయిందో చెప్పడం కష్టం..
నిన్ననే హెర్మాన్ హెస్సేని చదువుతుంటే "In spite of all the pain and sorrow I'm still in love with this mad,mad world." అనే వాక్యాలు కనిపించాయి..నా పెదాల మీదకొక చిరునవ్వు వచ్చింది.
No comments:
Post a Comment