ఈ మధ్య కాలంలో ఐదు నిముషాల్లో రాసిన ఆర్టికల్ బహుశా ఇదే అనుకుంటా ! అయినా పొగడాలంటే కష్టం గానీ,తెగడాలంటే చిటికలో పని కదూ !! డిప్రెషన్ నుండి బయటపడడానికి ఒక్కొక్కరు ఒక్కోమార్గం ఎంచుకుంటారు..కొందరు ఏకాంతం కోరుకుంటే,మరికొందరు అందరితో కలిసిమెలిసి తిరుగుతారు..అమెరికన్ రచయిత్రి Ottessa Moshfegh రాసిన ఈ నవలలో,తల్లితండ్రుల్ని కోల్పోయి అనాథగా డిప్రెషన్ లో ఉన్న ప్రోటగొనిస్ట్ నార్కోటిక్ హైబర్నేషన్ ద్వారా తన గత జీవితపు చేదు నుండి విముక్తి పొందాలనుకుంటుంది..ఆమెకు అప్పుడప్పుడూ వచ్చి పలకరించి పోయే చిన్ననాటి స్నేహితురాలు రేవా తప్ప ఎవరూ ఉండరు..సెప్టెంబర్ 11 న WTC టవర్స్ కూల్చివేత సమయంలో అల్లిన కథ ఇది.
కొన్ని పుస్తకాలు ఊహాలోకాల్లో విహరింపజేస్తే,మరో కొన్ని విజ్ఞాన భాండాగారాల్లా కొత్త కొత్త విషయాలను నేర్పిస్తాయి..అటువంటి పుస్తకాల గురించి రాయమంటే రచయిత విశ్లేషించిన అంశాలను ఏకరువు పెట్టడం తప్ప తన్మయత్వంతో భావావేశానికి లోనై కొత్తగా పరిచయం పేరిట మరో కథ రాసే అవకాశం తక్కువ..ఇంకొన్ని పుస్తకాలుంటాయి,అందులో రచయిత చెప్పే వివరాల చిట్టా ఓపిగ్గా విని విని 'మీరు చెప్పడం ఆపేస్తే మాకు బయట బోలెడు పనులున్నాయ్' అని పుస్తకం ఎప్పుడైపోతుందా అని ఎదురుచూసేవి..ఇది అచ్చంగా ఈ మూడోరకం పుస్తకం అన్నమాట..పాఠకుణ్ణి కట్టిపడేసే అంశాలు ఇందులో ఏవీ లేవు..కథా కమామిషు సంగతి ప్రక్కన పెడితే వాక్యనిర్మాణంలో కూసింత సౌందర్యం తప్ప కథనంలో పస లేదు..ఇక ఆధునిక పోకడలతో కూడిన భాషారాక్షసాల్ని గురించి ప్రస్తావించే పని అసలే లేదు..దీనికి వ్యాసాలూ,పరిచయాలూ రాసే అవసరం అంతకంటే లేదు..ఈపోస్టు కేవలం పుస్తకం చదివిన ఫ్రస్ట్రేషన్ పోగొట్టుకునే ప్రయత్నం అన్నమాట..
ఈ మధ్య నేను బొత్తిగా సమకాలీన సాహిత్యం చదవడం మానేశాను..కానీ ఒకానొక దుర్ముహూర్తంలో అసలు ఆ ప్రపంచంలో ఏం జరుగుతోందో చూద్దామనే దుర్బుద్ధి పుట్టింది..పర్యవసానంగా,మాన్ బుకర్లూ,అమెజాన్ బెస్ట్ సెల్లర్లు అంటూ విడుదలయ్యే లిస్టుల జోలికి వెళ్ళకూడదని వేసుకున్న ఒట్టు తీసి అమాంతం గట్టున పెట్టేసి ఈ టైమ్ మ్యాగజైన్ 2018 లో విడుదల చేసిన పది బెస్ట్ బుక్స్ లో ఒకటైన Ottessa Moshfegh రాసిన ఈ 'My Year of Rest and Relaxation' అనే పుస్తకాన్ని చదవడం సంభవించింది..'Eileen' గురించి విన్నప్పటినుంచీ Ottessa Moshfegh ని చదువుదామని మూడేళ్ళుగా వాయిదా వేస్తూ వచ్చాను..ఒక్కోసారి వేచి చూసి చూసి చదివిన పుస్తకాలు 'ఇంతేనా' అని తుస్సుమనిపించడం చాలా సార్లు అనుభవమే అయినా అందమైన పుస్తకం కవర్ల మాటున దాగున్న రచయిత అంతరంగమేంటో తెలుసుకునే వరకూ మనకు మనఃశాంతి ఉండదు,అదో బాధ..ఈ పుస్తకం చదవడానికి మరో కారణం,కవరు మీదున్న అందమైన అమ్మాయి ముఖచిత్రం,కవరు అందంగా ఉంటే కథ కూడా అందంగా ఉంటుందని అనుకోవడం అమాయకత్వం కదూ !!! సమకాలీన సాహిత్యంలో ఈ అమెరికన్ రచయిత్రి కి వచ్చిన అవార్డులూ రివార్డులూ అన్నీ ఇన్నీ కావు..మెల్లిగా పేజీలు తిప్పుతూ, చాలా చోట్ల విసుగేసినా కూడా ఏదో విషయం లేకపోతే ఇంత పేరు ప్రఖ్యాతులు రావు కదా ! అని మళ్ళీ నాకు నేనే నచ్చజెప్పుకుంటూ చదువుతూ వెళ్ళాను..ఇక ఇందులో ఉన్న పాజిటివ్ అంశాల గురించి చెప్పాలంటే,ఎక్కడా తెచ్చిపెట్టుకున్న ధోరణి లేని నిజాయితీ ఈ రచనలో అణువణువునా కనిపిస్తుంది..Moshfeg శైలిలో ముతకలోహంలోని కరుకుదనం కనిపిస్తుంది..ఈ నవల కార్పొరేట్ వ్యవస్థ వెలుగుల వెనుక న్యూ యార్క్ ఆధునిక యువత జీవన విధానాన్ని కళ్ళకు కట్టినట్లు చూపిస్తుంది..పుస్తకం నిడివి తగ్గిస్తే కథ కాస్త ఆసక్తికరంగా ఉండదేమో అని కూడా అనిపించింది..చాలా ఏళ్ళ క్రితం చదివిన అండ్రే గిడే 'ఇమ్మోరలిస్ట్' నీ,కామూ existentialism ని అక్కడక్కడా తళుక్కుమనిపించినా రోజూ వేసుకునే టాబ్లెట్ల చిట్టానీ,కళ్ళ క్రింది ముడతల్నీ,సోఫా కవర్లనీ.బేడీషీట్ మాపునీ,స్నేహితురాలి హావభావాల్నీ గురించిన పదేపదే చెప్పిందే చెప్పినట్లున్న విపరీతమైన వర్ణనలు విసుగు తెప్పించాయి..వంద పేజీల కథని మూడొందల పేజీల్లో చెప్పిన రచయిత్రి సహనాన్ని కొనియాడుతూ,పుస్తకం పూర్తి చేశాక నాకు సహనం బాగా ఎక్కువని నాకు నేనే భుజం తట్టుకుని,లెంపలు వేసుకుని పాపపరిహారంగా బ్లాగ్ లో ఈ పోస్టు రాసి పడేస్తున్నాను..స్వస్తి..
పుస్తకం నుండి కొన్ని నచ్చిన వాక్యాలు,
I was both relieved and irritated when Reva showed up, the way you’d feel if someone interrupted you in the middle of suicide. Not that what I was doing was suicide. In fact, it was the opposite of suicide. My hibernation was self-preservational. I thought that it was going to save my life.
She was a slave to vanity and status, which was not unusual in a place like Manhattan, but I found her desperation especially irritating. It made it hard for me to respect her intelligence. She was so obsessed with brand names, conformity, “fitting in.” She made regular trips down to Chinatown for the latest knockoff designer handbags. She’d given me a Dooney & Bourke wallet for Christmas once. She got us matching fake Coach key rings. Ironically, her desire to be classy had always been the déclassé thorn in her side. “Studied grace is not grace,” I once tried to explain. “Charm is not a hairstyle. You either have it or you don’t. The more you try to be fashionable, the tackier you’ll look.”
Education is directly proportional to anxiety, as you’ve probably learned, having gone to Columbia.
Being pretty only kept me trapped in a world that valued looks above all else.
OH, SLEEP. Nothing else could ever bring me such pleasure, such freedom, the power to feel and move and think and imagine, safe from the miseries of my waking consciousness. I was not a narcoleptic—I never fell asleep when I didn’t want to. I was more of a somniac. A somnophile. I’d always loved sleeping. It was one thing my mother and I had enjoyed doing together when I was a child. She was not the type to sit and watch me draw or read me books or play games or go for walks in the park or bake brownies. We got along best when we were asleep.
This was good, I thought. I was finally doing something that really mattered. Sleep felt productive. Something was getting sorted out. I knew in my heart—this was, perhaps, the only thing my heart knew back then—that when I’d slept enough, I’d be okay. I’d be renewed, reborn. I would be a whole new person, every one of my cells regenerated enough times that the old cells were just distant, foggy memories. My past life would be but a dream, and I could start over without regrets, bolstered by the bliss and serenity that I would have accumulated in my year of rest and relaxation.
I wanted to hold on to the house the way you’d hold on to a love letter. It was proof that I had not always been completely alone in this world. But I think I was also holding on to the loss, to the emptiness of the house itself, as though to affirm that it was better to be alone than to be stuck with people who were supposed to love you, yet couldn’t.
But I was determined to sleep it away.
And during this lull in the drama of sleep, I entered a stranger, less certain reality. Days slipped by obliquely, with little to remember, just the familiar dent in the sofa cushions, a froth of scum in the bathroom sink like some lunar landscape, craters bubbling on the porcelain when I washed my face or brushed my teeth. But that was all that went on. And I might have just dreamt up the scum. Nothing seemed really real. Sleeping, waking, it all collided into one gray, monotonous plane ride through the clouds. I didn’t talk to myself in my head. There wasn’t much to say. This was how I knew the sleep was having an effect: I was growing less and less attached to life. If I kept going, I thought, I’d disappear completely, then reappear in some new form. This was my hope. This was the dream.
I took the garbage out into the hallway and threw it down the trash chute. Having a trash chute was one of my favorite things about my building. It made me feel important, like I was participating in the world. My trash mixed with the trash of others. The things I touched touched things other people had touched. I was contributing. I was connecting.
Rejection, I have found, can be the only antidote to delusion
The art world had turned out to be like the stock market, a reflection of political trends and the persuasions of capitalism, fueled by greed and gossip and cocaine. I might as well have worked on Wall Street. Speculation and opinions drove not only the market but the products, sadly, the values of which were hinged not to the ineffable quality of art as a sacred human ritual—a value impossible to measure, anyway—but to what a bunch of rich assholes thought would “elevate” their portfolios and inspire jealousy and, delusional
as they all were, respect. I was perfectly happy to wipe out all that garbage from my mind.
The air tasted like when you test a battery with your tongue. Cold and electric. “I’m not fit to occupy space. Excuse me for living.”
I did the math: for the next four months, 120 days total, I would spend only forty hours in a conscious state.
“School is not for artists,” I could hear him say. “Art history is fascism.
 |
| Image Courtesy Google |
ఈ మధ్య నేను బొత్తిగా సమకాలీన సాహిత్యం చదవడం మానేశాను..కానీ ఒకానొక దుర్ముహూర్తంలో అసలు ఆ ప్రపంచంలో ఏం జరుగుతోందో చూద్దామనే దుర్బుద్ధి పుట్టింది..పర్యవసానంగా,మాన్ బుకర్లూ,అమెజాన్ బెస్ట్ సెల్లర్లు అంటూ విడుదలయ్యే లిస్టుల జోలికి వెళ్ళకూడదని వేసుకున్న ఒట్టు తీసి అమాంతం గట్టున పెట్టేసి ఈ టైమ్ మ్యాగజైన్ 2018 లో విడుదల చేసిన పది బెస్ట్ బుక్స్ లో ఒకటైన Ottessa Moshfegh రాసిన ఈ 'My Year of Rest and Relaxation' అనే పుస్తకాన్ని చదవడం సంభవించింది..'Eileen' గురించి విన్నప్పటినుంచీ Ottessa Moshfegh ని చదువుదామని మూడేళ్ళుగా వాయిదా వేస్తూ వచ్చాను..ఒక్కోసారి వేచి చూసి చూసి చదివిన పుస్తకాలు 'ఇంతేనా' అని తుస్సుమనిపించడం చాలా సార్లు అనుభవమే అయినా అందమైన పుస్తకం కవర్ల మాటున దాగున్న రచయిత అంతరంగమేంటో తెలుసుకునే వరకూ మనకు మనఃశాంతి ఉండదు,అదో బాధ..ఈ పుస్తకం చదవడానికి మరో కారణం,కవరు మీదున్న అందమైన అమ్మాయి ముఖచిత్రం,కవరు అందంగా ఉంటే కథ కూడా అందంగా ఉంటుందని అనుకోవడం అమాయకత్వం కదూ !!! సమకాలీన సాహిత్యంలో ఈ అమెరికన్ రచయిత్రి కి వచ్చిన అవార్డులూ రివార్డులూ అన్నీ ఇన్నీ కావు..మెల్లిగా పేజీలు తిప్పుతూ, చాలా చోట్ల విసుగేసినా కూడా ఏదో విషయం లేకపోతే ఇంత పేరు ప్రఖ్యాతులు రావు కదా ! అని మళ్ళీ నాకు నేనే నచ్చజెప్పుకుంటూ చదువుతూ వెళ్ళాను..ఇక ఇందులో ఉన్న పాజిటివ్ అంశాల గురించి చెప్పాలంటే,ఎక్కడా తెచ్చిపెట్టుకున్న ధోరణి లేని నిజాయితీ ఈ రచనలో అణువణువునా కనిపిస్తుంది..Moshfeg శైలిలో ముతకలోహంలోని కరుకుదనం కనిపిస్తుంది..ఈ నవల కార్పొరేట్ వ్యవస్థ వెలుగుల వెనుక న్యూ యార్క్ ఆధునిక యువత జీవన విధానాన్ని కళ్ళకు కట్టినట్లు చూపిస్తుంది..పుస్తకం నిడివి తగ్గిస్తే కథ కాస్త ఆసక్తికరంగా ఉండదేమో అని కూడా అనిపించింది..చాలా ఏళ్ళ క్రితం చదివిన అండ్రే గిడే 'ఇమ్మోరలిస్ట్' నీ,కామూ existentialism ని అక్కడక్కడా తళుక్కుమనిపించినా రోజూ వేసుకునే టాబ్లెట్ల చిట్టానీ,కళ్ళ క్రింది ముడతల్నీ,సోఫా కవర్లనీ.బేడీషీట్ మాపునీ,స్నేహితురాలి హావభావాల్నీ గురించిన పదేపదే చెప్పిందే చెప్పినట్లున్న విపరీతమైన వర్ణనలు విసుగు తెప్పించాయి..వంద పేజీల కథని మూడొందల పేజీల్లో చెప్పిన రచయిత్రి సహనాన్ని కొనియాడుతూ,పుస్తకం పూర్తి చేశాక నాకు సహనం బాగా ఎక్కువని నాకు నేనే భుజం తట్టుకుని,లెంపలు వేసుకుని పాపపరిహారంగా బ్లాగ్ లో ఈ పోస్టు రాసి పడేస్తున్నాను..స్వస్తి..
పుస్తకం నుండి కొన్ని నచ్చిన వాక్యాలు,
I was both relieved and irritated when Reva showed up, the way you’d feel if someone interrupted you in the middle of suicide. Not that what I was doing was suicide. In fact, it was the opposite of suicide. My hibernation was self-preservational. I thought that it was going to save my life.
She was a slave to vanity and status, which was not unusual in a place like Manhattan, but I found her desperation especially irritating. It made it hard for me to respect her intelligence. She was so obsessed with brand names, conformity, “fitting in.” She made regular trips down to Chinatown for the latest knockoff designer handbags. She’d given me a Dooney & Bourke wallet for Christmas once. She got us matching fake Coach key rings. Ironically, her desire to be classy had always been the déclassé thorn in her side. “Studied grace is not grace,” I once tried to explain. “Charm is not a hairstyle. You either have it or you don’t. The more you try to be fashionable, the tackier you’ll look.”
Education is directly proportional to anxiety, as you’ve probably learned, having gone to Columbia.
Being pretty only kept me trapped in a world that valued looks above all else.
OH, SLEEP. Nothing else could ever bring me such pleasure, such freedom, the power to feel and move and think and imagine, safe from the miseries of my waking consciousness. I was not a narcoleptic—I never fell asleep when I didn’t want to. I was more of a somniac. A somnophile. I’d always loved sleeping. It was one thing my mother and I had enjoyed doing together when I was a child. She was not the type to sit and watch me draw or read me books or play games or go for walks in the park or bake brownies. We got along best when we were asleep.
This was good, I thought. I was finally doing something that really mattered. Sleep felt productive. Something was getting sorted out. I knew in my heart—this was, perhaps, the only thing my heart knew back then—that when I’d slept enough, I’d be okay. I’d be renewed, reborn. I would be a whole new person, every one of my cells regenerated enough times that the old cells were just distant, foggy memories. My past life would be but a dream, and I could start over without regrets, bolstered by the bliss and serenity that I would have accumulated in my year of rest and relaxation.
I wanted to hold on to the house the way you’d hold on to a love letter. It was proof that I had not always been completely alone in this world. But I think I was also holding on to the loss, to the emptiness of the house itself, as though to affirm that it was better to be alone than to be stuck with people who were supposed to love you, yet couldn’t.
But I was determined to sleep it away.
And during this lull in the drama of sleep, I entered a stranger, less certain reality. Days slipped by obliquely, with little to remember, just the familiar dent in the sofa cushions, a froth of scum in the bathroom sink like some lunar landscape, craters bubbling on the porcelain when I washed my face or brushed my teeth. But that was all that went on. And I might have just dreamt up the scum. Nothing seemed really real. Sleeping, waking, it all collided into one gray, monotonous plane ride through the clouds. I didn’t talk to myself in my head. There wasn’t much to say. This was how I knew the sleep was having an effect: I was growing less and less attached to life. If I kept going, I thought, I’d disappear completely, then reappear in some new form. This was my hope. This was the dream.
I took the garbage out into the hallway and threw it down the trash chute. Having a trash chute was one of my favorite things about my building. It made me feel important, like I was participating in the world. My trash mixed with the trash of others. The things I touched touched things other people had touched. I was contributing. I was connecting.
Rejection, I have found, can be the only antidote to delusion
The art world had turned out to be like the stock market, a reflection of political trends and the persuasions of capitalism, fueled by greed and gossip and cocaine. I might as well have worked on Wall Street. Speculation and opinions drove not only the market but the products, sadly, the values of which were hinged not to the ineffable quality of art as a sacred human ritual—a value impossible to measure, anyway—but to what a bunch of rich assholes thought would “elevate” their portfolios and inspire jealousy and, delusional
as they all were, respect. I was perfectly happy to wipe out all that garbage from my mind.
The air tasted like when you test a battery with your tongue. Cold and electric. “I’m not fit to occupy space. Excuse me for living.”
I did the math: for the next four months, 120 days total, I would spend only forty hours in a conscious state.
“School is not for artists,” I could hear him say. “Art history is fascism.
No comments:
Post a Comment