చాలాకాలం క్రితం,అంటే నేను కూడా conversations,డిబేట్స్ లో చాలా passionate గా,చురుగ్గా పాల్గొనే రోజుల్లో,వేడిగా ఒక చర్చ జరుగుతోంది..ఒక మంచి మిత్రులు 'మార్పుని స్వీకరించాలనీ,లోకాన్ని,మనుషుల్ని ఉన్నవారిని ఉన్నట్లు accept చెయ్యాలనీ' చెప్తూ, "It is not the strongest or the most intelligent who will survive but those who can best manage change" అనే డార్విన్ సిద్ధాంతాన్ని గుర్తుచేశారు..Arguement ని ఎలా అయినా గెలవాలనే పట్టుదలతో నేను వెంటనే,"బట్ ఐ డోంట్ వాంట్ టు సర్వైవ్..ఐ వాంట్ టు లివ్" అన్నాను..స్పృహలో అన్నానో లేక కోపంలో అన్నానో గుర్తులేదుగానీ..ఇప్పుడు అది గుర్తొస్తే మాత్రం నవ్వొస్తుంది..
'जलने में क्या मज़ा है.. परवाने जानते है' అని ఒక హిందీ పాటలో అన్నట్లు,మనిషి తన భావోద్వేగాలను ఫుల్ potential లో అనుభవించగలిగినప్పుడు మాత్రమే ఏ మనిషిలోనైనా పరిపూర్ణత సిద్ధిస్తుంది అనుకుంటాను..క్వాలిటీ ఆఫ్ లైఫ్ vs క్వాంటిటీ ఆఫ్ లైఫ్... :) చీకటి దారుల్లో ప్రయాణం అలవాటైనవారు,వెలుగుదారుల్లో ప్రయాణాన్ని మామూలు వారికంటే కాస్త ఎక్కువ మోతాదులో ఆస్వాదిస్తారేమో..పిరాండెల్లో ఒక సందర్భంలో అంటారు,ప్రతి మనిషి భావోద్వేగాల్లోనూ ఒక మోస్తరు insanity కలిసిపోయి ఉంటుంది అని..ఏ క్రియేటివ్ పీస్ ఆఫ్ ఆర్ట్ అయినా కూడా ఆ insanity బౌండరీస్ క్రాస్ చేయగలిగిన వాళ్ళకే సాధ్యపడుతుంది.హ్యూమన్ ఎమోషన్స్ కి చెక్ పెట్టి,మనం మనిషి జీవన ప్రమాణాన్ని పెంచగలం..పీస్ ఆఫ్ మైండ్ సొంతం చేసుకోగలం,కానీ నిస్సందేహంగా ఆ బ్యాలన్స్డ్ లైఫ్ తో ఒక సింగిల్ పీస్ ఆఫ్ ఆర్ట్ ని మాత్రం సృష్టించలేం..ఇక్కడ ఆర్ట్ అంటే ఒక చిత్రమో,మరో కళారూపమో మాత్రమే కానక్కర్లేదు..ఒక 'పరిపూర్ణమైన మనిషి'ని మించిన కళారూపం ఏముంటుంది !!! అసలే మనిషిలోనైనా పరిపూర్ణతకి మించిన 'కళ' ఏముంటుంది !!!
కానీ నా ఫ్రెండ్ ఒకరు ఎప్పుడూ అంటూ ఉండే 'Accepting change is not changing' అనే సూత్రం పూర్తిగా అర్ధం అయ్యాకా ఈ తరహా చర్చ మళ్ళీ ఎప్పుడూ చెయ్యలేదు. :)
2014 లో Coetzee ని మొదటిసారి చదివాను..ఆయన రాసిన 'Youth' లో సేవ్ చేసుకున్న నోట్స్ నుండి ఈ ఆర్ట్ గురించిన వాక్యాలు ఈరోజు ఎందుకో కంటబడ్డాయి..
From J.M.Coetzee's 'Youth'
For he will be an artist, that has long been settled. If for the time being he must be obscure and ridiculous, that is because it is the lot of the artist to suffer obscurity and ridicule until the day when he is revealed in his true powers and the scoffers and mockers fall silent
Having mistresses is part of an artist's life: even if he steers clear of the trap of marriage, as he will certainly do, he is going to have to find a way of living with women. Art cannot be fed on deprivation alone, on longing, loneliness. There must be intimacy, passion, love as well.
Picasso, who is a great artist, perhaps the greatest of all, is a living example. Picasso falls in love with women, one after another. One after another they move in with him, share his life, model for him. Out of the passion that flares up anew with each new mistress, the Doras and Pilars whom chance brings to his doorstep are reborn into everlasting art. That is how it is done
Is that the fate of all women who become mixed up with artists: to have their worst or their best extracted and worked into fiction?
Women love artists because they burn with an inner flame, a flame that consumes yet paradoxically renews all that it touches.
But fortunately, artists do not have to be morally admirable people. All that matters is that they create great art. If his own art is to come out of the more contemptible side of himself, so be it. Flowers grow best on dungheaps, as Shakespeare never tires of saying.
Normal people find it hard to be bad. Normal people, when they feel badness flare up within them, drink, swear, commit violence. Badness is to them like a fever: they want it out of their system, they want to go back to being normal. But artists have to live with their fever, whatever its nature, good or bad. The fever is what makes them artists; the fever must be kept alive. That is why artists can never be wholly present to the world: one eye has always to be turned inward.
'जलने में क्या मज़ा है.. परवाने जानते है' అని ఒక హిందీ పాటలో అన్నట్లు,మనిషి తన భావోద్వేగాలను ఫుల్ potential లో అనుభవించగలిగినప్పుడు మాత్రమే ఏ మనిషిలోనైనా పరిపూర్ణత సిద్ధిస్తుంది అనుకుంటాను..క్వాలిటీ ఆఫ్ లైఫ్ vs క్వాంటిటీ ఆఫ్ లైఫ్... :) చీకటి దారుల్లో ప్రయాణం అలవాటైనవారు,వెలుగుదారుల్లో ప్రయాణాన్ని మామూలు వారికంటే కాస్త ఎక్కువ మోతాదులో ఆస్వాదిస్తారేమో..పిరాండెల్లో ఒక సందర్భంలో అంటారు,ప్రతి మనిషి భావోద్వేగాల్లోనూ ఒక మోస్తరు insanity కలిసిపోయి ఉంటుంది అని..ఏ క్రియేటివ్ పీస్ ఆఫ్ ఆర్ట్ అయినా కూడా ఆ insanity బౌండరీస్ క్రాస్ చేయగలిగిన వాళ్ళకే సాధ్యపడుతుంది.హ్యూమన్ ఎమోషన్స్ కి చెక్ పెట్టి,మనం మనిషి జీవన ప్రమాణాన్ని పెంచగలం..పీస్ ఆఫ్ మైండ్ సొంతం చేసుకోగలం,కానీ నిస్సందేహంగా ఆ బ్యాలన్స్డ్ లైఫ్ తో ఒక సింగిల్ పీస్ ఆఫ్ ఆర్ట్ ని మాత్రం సృష్టించలేం..ఇక్కడ ఆర్ట్ అంటే ఒక చిత్రమో,మరో కళారూపమో మాత్రమే కానక్కర్లేదు..ఒక 'పరిపూర్ణమైన మనిషి'ని మించిన కళారూపం ఏముంటుంది !!! అసలే మనిషిలోనైనా పరిపూర్ణతకి మించిన 'కళ' ఏముంటుంది !!!
కానీ నా ఫ్రెండ్ ఒకరు ఎప్పుడూ అంటూ ఉండే 'Accepting change is not changing' అనే సూత్రం పూర్తిగా అర్ధం అయ్యాకా ఈ తరహా చర్చ మళ్ళీ ఎప్పుడూ చెయ్యలేదు. :)
2014 లో Coetzee ని మొదటిసారి చదివాను..ఆయన రాసిన 'Youth' లో సేవ్ చేసుకున్న నోట్స్ నుండి ఈ ఆర్ట్ గురించిన వాక్యాలు ఈరోజు ఎందుకో కంటబడ్డాయి..
From J.M.Coetzee's 'Youth'
For he will be an artist, that has long been settled. If for the time being he must be obscure and ridiculous, that is because it is the lot of the artist to suffer obscurity and ridicule until the day when he is revealed in his true powers and the scoffers and mockers fall silent
Having mistresses is part of an artist's life: even if he steers clear of the trap of marriage, as he will certainly do, he is going to have to find a way of living with women. Art cannot be fed on deprivation alone, on longing, loneliness. There must be intimacy, passion, love as well.
Picasso, who is a great artist, perhaps the greatest of all, is a living example. Picasso falls in love with women, one after another. One after another they move in with him, share his life, model for him. Out of the passion that flares up anew with each new mistress, the Doras and Pilars whom chance brings to his doorstep are reborn into everlasting art. That is how it is done
Is that the fate of all women who become mixed up with artists: to have their worst or their best extracted and worked into fiction?
Women love artists because they burn with an inner flame, a flame that consumes yet paradoxically renews all that it touches.
But fortunately, artists do not have to be morally admirable people. All that matters is that they create great art. If his own art is to come out of the more contemptible side of himself, so be it. Flowers grow best on dungheaps, as Shakespeare never tires of saying.
Normal people find it hard to be bad. Normal people, when they feel badness flare up within them, drink, swear, commit violence. Badness is to them like a fever: they want it out of their system, they want to go back to being normal. But artists have to live with their fever, whatever its nature, good or bad. The fever is what makes them artists; the fever must be kept alive. That is why artists can never be wholly present to the world: one eye has always to be turned inward.
No comments:
Post a Comment