డిస్ట్రాక్షన్ డెమన్ తో పోరాడుతూ కాస్త తేలికపాటి పుస్తకాలు ఏమైనా చదువుదామనుకుంటున్న తరుణంలో రాబర్ట్ వాల్సర్ గుర్తొచ్చారు..చాలా కాలం క్రితం వాల్సర్ గురించి J.M.Coetzee రాసిన ఒక ఆర్టికల్ చదివినప్పటి నుంచీ ఈయన పుస్తకాలు చదవాలనుకున్నాను..దానికి తోడు,జర్మన్ రచయిత అయిన వాల్సర్ నేరేషన్ స్టైల్ లిటరరీ స్టాండర్డ్స్ కి దరిదాపుల్లో కూడా ఉండదని మరికొందరు వెలిబుచ్చిన అభిప్రాయాలు ప్రక్కన పెడితే ఈయన రచనలు న్యూయార్క్ రివ్యూ క్లాసిక్స్ లో చోటెలా సంపాయించుకున్నాయనే కుతూహలం ఈయన రచనల పట్ల మరింత ఆసక్తి కలుగజేసింది..
Colors fill up your mind too much with all sorts of muddled stuff. Colors are too sweet a muddle, nothing more. I love things in one color, monotonous things. Snow is such a monotonous song. Why shouldn’t a color be able to make the same impression as singing? White is like a murmuring, whispering, praying. Fiery colors, like for instance Autumn colors, are a shriek. Green in midsummer is a many-voiced song with all the highest notes.
ఫెంటాస్టిక్ ఫిక్షన్ చదివిన వెంటనే వాల్సర్ ను చదవడం వండర్ ల్యాండ్ లో రోలర్ కోస్టర్ రైడ్ దిగిన వెంటనే పాపి కొండల మధ్య గోదావరి మీద పడవ ప్రయాణంలా ఉంది..ఈ ప్రయాణంలో ఎత్తుపల్లాలుండవు...కుదుపులూ,గతుకులూ అంతకంటే ఉండవు..మెదడు మీద పెద్ద భారం ఏమీ మోపకుండా ఈ పుస్తకం ఆద్యంతం,హాయిగా నల్లేరు మీద బండి నడకలా సాగిపోతుంది..కొంతమంది చాలా సామాన్యంగా కనిపిస్తారు..తొలిపరిచయంలో నచ్చరు,కానీ ఓపిగ్గా వారి ప్రపంచాన్ని అర్ధం చేసుకునే కొద్దీ వారెంత లోతైన మనుషులో అర్ధం అవుతుంది.. కావాల్సిందల్లా ఓపిక..రాబర్ట్ వాల్సర్ లాంటి రచయితల్ని అర్ధంచేసుకోవాలంటే అలాంటి ఓపిక కావాలి..మొదట్లో నేరేషన్ చాలా స్లోగా అనిపించి పుస్తకం ప్రక్కన పెట్టేశాను..కానీ మళ్ళీ చదివేటప్పుడు కథలు నచ్చాయి..పుస్తకం సగం మనం పూర్తి చేస్తే,మిగతా సగం వాల్సర్ స్వయంగా పూర్తి చేయిస్తారు :) ఒక దశలో ఆయన ఆలోచనల్లోపడి కొట్టుకుపోవడం ఖాయం..భాషా సౌందర్యారాధకులూ,మితిమీరిన పాజిటివ్ వైబ్స్ అంటే ఎలర్జీ ఉన్నవారూ రాబర్ట్ వాల్సర్ కి ఎంత దూరంగా ఉంటే అంత మంచిది :)
వాల్సర్ ధోరణిలో కన్ఫర్మిటీ..
This time, the teacher said, each of you can write whatever comes to mind. To be honest, nothing comes to mind. I don’t like this kind of freedom. I am happy to be tied to a set subject. I am too lazy to think of something myself. And what would it be? I’m equally happy to write about anything. I don’t like hunting around for a topic, I like looking for beautiful, delicate words.
In general, however intelligent I may seem to be, I possess very little thirst for knowledge. I think it’s because my nature is the opposite of curious. I am happy to let lots of things happen around me without worrying about how or why. That is no doubt something to criticize me for, and not very well suited to helping me find my path in life.
ఇందులో ఆర్ట్ కు సంబంధించిన కొన్ని మంచి వ్యాసాలతో పాటు,రచయితలకూ,వ్యాసకర్తలకూ ఆయన తన అనుభవసారాన్నంతా రంగరించి చెప్పిన సలహాలు కూడా ఉన్నాయి..అయితే,రచయితల గురించి రాసిన ప్రతిసారీ ఆయన రచనాకాలంలో ఎదుర్కున్న వైఫల్యాలు,నిరాశ నిస్పృహలే ధ్వనిస్తాయి..
You can’t try to comprehend and appreciate any kind of art. Art wants to cuddle up to us. Its nature is so completely pure and self-sufficient that it doesn’t like it when you pursue it. It punishes whoever approaches it trying to grasp it. Artists know that. They are the ones who make art their profession, even though art absolutely does not like to be grasped. That is why I never want to be a musician. I am afraid of being punished by such a sweet creature.
పుస్తకంనుండి మరికొన్ని వాక్యాలు :
Anyone who can’t sit still but who always has to act loud and self-important to get his work done will never be able to write anything lively and beautiful.
In a certain sense he is noble. All unthinking, slovenly people are. When they do something bad it is only a game. It’s their passion, and being totally in the grip of a passion is never smart, but it is beautiful.
My imagination likes brightly colored things, like fairy tales. I don’t like dreaming about chores and homework. What’s all around you is for thinking, what’s far away is for dreaming.
Everything is happy.Even the colors on the beautiful lady’s clothes are happy. Colors must have feelings too. Colors are lovely and they go well with happiness.
But I forget that I am still a boy in grade A-2. How I long to escape from this stifling youth and enter into public life with its great demands, tempests, ideas, and actions.I lie here as though in chains. I feel like a mature, intelligent adult, and then I look in the mirror and what I see stuns me with its youth and insignificance.
If everything in the world were new and neat and clean I would not want to live, I would kill myself.
What can a young man who has barely seen anything of life himself have to communicate and impart? A person like that could only give a cold, superficial knowledge, unless he is a rare exception and knows how to be captivating with his mere presence.
The day was like a charming prince dressed in blue. Everywhere, it chirped and blossomed and bloomed and was green and fragrant. The world looked as though it could only have been created for tenderness, friendship, and love.
ONCE UPON a time there was a great talent who sat in his room all day long, looked out the window, and acted like a total do-nothing. The great talent knew he was a great talent, and this stupid, useless knowledge gave him food for thought all day.So I cry out loud to the world: Give a great talent no gifts and grant him no grants! Our great talent here understood that he had to produce something, but he preferred to drift around on the streets and accomplished nothing.
Maybe I started writing poetry because I was poor and needed a hobby to feel richer.
I cannot deny the peace-loving part of myself, but nor can I deny that I am a true friend of the soldier’s life.
Morning and night were like wanting to and needing to. One drove you out into vast immensity, the other pulled you back into modest smallness again.
What I joyfully wrote and shooed forth was thrown into as it were solitary confinement, where it slowly shriveled up. Lines, sentences, pages died heartrending deaths in the air of the drawer, death by drying up and withering. I saw what I had so briskly brought forth turn dull, pale, and wan.
“Don’t you know that there is mighty little freedom anywhere you look? That everyone conforms damned well to everyone else? Put that in your pipe and smoke it or write it and be glad if you can get away with it.”
To be permitted to see someone made happy makes us happy ourselves, provided we are decent people.
ఈ పుస్తకంలో రాబర్ట్ వాల్సర్ 'ప్రోజ్ పీసెస్' గా అభివర్ణించే డెబ్భై పైచిలుకు చిన్న చిన్న కథలుంటాయి..ఒకటీ రెండు మినహా మిగతా కథలన్నీ ఆయనే నేరేటర్ గా చెప్తారు..అంతేకాకుండా కొన్ని కథలు మినహాయించి మిగతావన్నీ ఒకటి,రెండుపేజీలు మించని కథలే..దానివల్ల ఎక్కడ పుస్తకం ఆపేసినా మళ్ళీ అక్కడ్నుంచీ ఫ్రెష్ గా మొదలు పెట్టగలం..కార్వర్ కథల్లాగా వాల్సర్ కథలు కూడా విచిత్రంగా ముగుస్తాయి..ఎటొచ్చీ ఈ ముగింపులు కాస్త పేలవంగా ఉంటాయి..కథ పూర్తయ్యాక,'ఇంతేనా' అనీ,లేదా 'ఇది కథేంటి!' అనీ నిట్టూర్చడం పాఠకులకు తప్పనిసరి..జీవితంలో మంచి-చెడు,కష్టం-సుఖం రెండూ ఉంటాయి,వాటిని సమానంగా చూడాలనే వాల్సర్ కరడుగట్టిన సంప్రదాయవాది,కన్ఫర్మిస్ట్..తన చుట్టూ ఉన్న ప్రపంచాన్ని ఏ చిన్న మార్పూ లేకుండా ఉన్నదున్నట్లు గా ప్రేమించమంటారు/అంగీకరించమంటారు వాల్సర్.. నిరంతరం తన వ్యక్తిత్వానికి మెరుగుపెట్టుకుంటూ,అందనిదాని కోసం అర్రులు చాస్తూ ఉండే మనిషి సహజతత్వానికి వ్యతిరేకంగా Why should I be what I am not, and not be what I am ? అని ప్రశ్నిస్తారు..కానీ ఇక్కడ చెప్పుకోవాల్సిన విషయం ఏంటంటే,చాలా మందిలాగా,ఎక్కడా తన outdated (?) ఫిలాసఫీని జస్టిఫై చేసుకోడానికి ప్రయత్నించకపోవడం వాల్సర్ మీద మనకు గౌరవం కలిగిస్తుంది..'ఇది నా పద్ధతి ,ఈ తత్వం వలన జీవితంలో నష్టపోతాను,కానీ నేనింతే' అని కథలో పాత్ర అనుకోవడం దీనికి ఒక ఉదాహరణ మాత్రమే.
What was important melted away, and I devoted undivided attention to the most unimportant things and was very happy doing so. అంటూ తన మనసుని మనముందుంచే ప్రయత్నం చేశారు వాల్సర్..
వాల్సర్ పాత్రలు ప్రకృతి ప్రేమికులు,దేశ భక్తులు,అభివృద్ధికి ఆమడ దూరంలో,తమలోకంలో తాము ఉండాటానికి ఇష్టపడతారు..సహజంగానే స్కూలు అంటే వీరికి పడదు..
That is the most useful thing about school: It tires you out, upsets you, gets you going, it nourishes the imagination, it is the anteroom, the waiting room as it were, of life. అని 'Fritz Kocher's essays' అనే కథలో Fritz తన డైరీలో రాసుకుంటాడు..ఈ కథలో మరణించిన స్కూల్ విద్యార్థి Fritz Kocher పాత్ర మళ్ళీ 'A Schoolboy's diary' లో ప్రస్తావనకొస్తుంది..ఈ రెండు కథలూ విద్యార్థి దశలో పిల్లల భావాలకు అద్దం పడతాయి..మరో కథ 'Hanswurst' లో Hanswurst is happy in his own skin.He has no future,but also doesn't want any such thing.What will become of him ? అంటారు..
Grades are a stupid invention. In singing I get an A and I don’t make a single sound. How does that happen? It would be better if they gave us apples instead of grades. But then it’s true they would have to hand out way too many apples.oh !
I like school. Anything forced on me, whose necessity has been mutely insisted upon from every side, I try to approach obligingly, and like it. School is the unavoidable choker around the neck of youth, and I confess that it is a valuable piece of jewelry indeed. What a burden we would be to our parents, workers, passersby, shop owners, if we didn’t have to go to school! What would we spend our time doing, if not homework! Playing tricks ends up being pretty exhausting after all.
ఆధునిక సమాజానికి వాల్సర్ ఫిలాసఫీ,కొన్ని చోట్ల,ఉహూ చాలా చోట్ల పాతచింతకాయ పచ్చడిలా అనిపిస్తుంది..కానీ మరికొన్ని చోట్ల సరదాగా కొందరు ప్రముఖ రచయితల గురించీ,ప్రచురణ సంస్థల గురించీ చమత్కరించే వ్యాసాలు కూడా ఈ పుస్తకంలో తళుక్కుమన్నాయి..ముఖ్యంగా రష్యన్ ,డేనిష్,స్వీడిష్ రచనల మీద ఆయన వేసిన వ్యంగ్యాస్త్రాలు అన్నీ ఇన్నీ కావు..'A Devil of a Story' అనే కథ టాల్స్టాయ్ 'అన్నా కరేనిన' మీద సెటైర్ లా ఉంటుంది..టాల్స్టాయ్ వీరాభిమానినైన నాకు,సుమారు 700 పేజీల కథను రెండు పేజీల్లో చెప్పిన వాల్సర్ సెన్స్ ఆఫ్ హ్యూమర్ చూసి నవ్వొచ్చిందిగానీ,ఎందుకో కోపం అయితే రాలేదు.. అలాగే 'Caseman and Houseman' అనే కథలో తన కంఫర్టబుల్ జోన్ నుంచి బయటకు రావడానికి ఇష్టపడని ఒక రచయితని గురించి రాస్తూ “That Houseman is useless" అని ముగించడంలో,తనను తానే విమర్శించుకుంటున్నారా అనిపిస్తుంది..అలాగే 'The Fatherland','The Soldier' లాంటి కథల్లో తీవ్రమైన రిపబ్లిక్ భావాలు కలిగిన వ్యక్తిగా వాల్సర్ తన దేశభక్తిని చాటుకుంటారు..
'Reading' అనే మరో కథ నాలాంటి పాఠకులకు బాగా నచ్చే కథ..చదవడం వల్ల పాఠకులకు జరిగే లాభం ప్రక్కన పెడితే,కుదురుగా పుస్తకం పట్టుకుని కూర్చుంటే లోకమంతా ఏ గొడవలూ,ఆధిపత్య కలహాలూ లేకుండా ప్రశాంతంగా ఉంటుందని రచయిత అభిప్రాయపడతారు :)
The worst book in the world is not as bad as the complete indifference of never picking up a book at all. A trashy book is not nearly as dangerous as people sometimes think, and the so-called really good books are under certain conditions by no means as free of danger as people generally like to believe.
'The Italian Novella' అనే కథ మెయిన్ స్ట్రీమ్ లిటరేచర్ చదివే వాళ్లకి కాస్త జ్ఞానోదయం కలిగించే కథ..సాహిత్యాన్ని నిజజీవితంలోకి అన్వయించుకోవాలా వద్దా అనే సందిగ్ధావస్థలో ఇంకా ఎవరైనా ఉంటే ఆ అనుమానాలు ఈ కథ చదివితే తొలగిపోతాయి..'బ్యూటీ ఆఫ్ లిటరేచర్' ను ఎలా ఆస్వాదించాలో చెప్పే ఈ కథ వాల్సర్ రాసిన అన్ని కథల్లోకీ నాకు అమితంగా నచ్చింది...'Six little stories' లో ఒక కవికి తన కళతో (కవితలతో) ఉండే అనుబంధాన్ని హృద్యంగా చిత్రిస్తారు..ఈ కథ చదివితే రచనల్ని జడ్జి చేసే ముందు పాఠకులు మరోసారి ఆలోచిస్తారు..
The young man is an artist, memory his instrument, night his space, dream his time, and the melodies he gives to life are his faithful servants who speak of him into the greedy ears of the world. I am only an ear, an unutterably moved ear.
ఇకపోతే ఈయన కథల్లో ఈ 'బ్యూటిఫుల్','లవ్లీ' అనే పదాల గురించి ప్రత్యేకంగా చెప్పుకోవాలి,అస్సలు విసుగు లేకుండా ఎన్నిసార్లు వీటిని వాడారో లెక్కేలేదు..రాబర్ట్ వాల్సర్ ప్రపంచంలో ప్రతీదీ అందమైనదే..ఒకవేళ ఆ అందం మన కళ్ళకు కనపడలేదా,మరోసారి తన దృష్టితో చూడమంటారు..అలా అని ఏదో ఫాంటసీ ప్రపంచంలోలా కాకుండా కథలన్నీ వాస్తవాలకు దగ్గరగా,హంగూ-ఆర్భాటం లేని శైలితో పిచ్చాపాటీ కబుర్లు చెప్తున్నట్లు ఉంటాయి..
ఈ పుస్తకంలో ప్రకృతి,పల్లె వాతావరణం,ఋతువులు మొదలైనవాటి గురించిన వర్ణనలు ఆద్యంతం ఆకట్టుకుంటాయి..ఊరికి దూరంగా ప్రకృతి కి దగ్గరగా, కొండలపై ఏకాంతపు నడక సమయాల్లో వాల్సర్ స్వరంలో పెల్లుబికే భావావేశంలో,మంచు కురిసే కాలంలో చలికి వణికే పువ్వుల్లోని సున్నితత్వం కనిపిస్తుంది..చుట్టూ ఉన్న అందమైన ప్రపంచాన్నీ,వేసవి ఉదయాలనీ,చెరువుపై నీటిలో అల్లిబిల్లిగా దోబూచులాడే సంధ్యా కిరణాల్నీ ఆస్వాదించి తరించమని చెప్పే సందర్భాలు ఇందులో కోకొల్లలు.
మనిషి మనుగడకు నియమాలు అవసరమనీ,నియమోల్లంఘన శాంతికి భగ్నమనీ వాల్సర్ నమ్మకం..ముఖ్యంగా 'ప్రతిఘటన' ఈయన కథల్లో కనిపించదు..ఈయన రాతలు కొన్ని కథలుగా కనిపిస్తే,మరి కొన్ని చిన్న చిన్న వ్యాసాల్లా ఉంటాయి.. మరికొన్ని సాయంకాలం టీ తాగుతూ చెప్పుకునే పిచ్చాపాటి కబుర్లలా ఉంటాయి..ఏ ఒక్క కథనూ ఒక గాటికి కట్టెయ్యడం అసాధ్యం..ఈ కథల్లో అంతర్లీనంగా వాల్సర్ ఒక జీవితానికి సరిపడే ఫిలాసఫీనంతా బోధిస్తారు..వాల్సర్ ప్రపంచంలో మనిషి ఒంటరి కాడు..ప్రకృతిలో,సమాజంలో అతనొక భాగంగా ఉంటాడు..అలా ఉంటూనే అంతర్ముఖంగా ఉండటం ఆయన పాత్రల్లో కనిపించే మరో లక్షణం...
The sun shines down from the sky onto the lake which becomes completely like a sun with the sleepy shadows of the life all around it quietly rocking back and forth within it. There is nothing to disturb the scene, everything is lovely in the sharpest closeness, in the haziest distance; all the colors in the world play together and are a single charmed and charming world of morning.
What was important melted away, and I devoted undivided attention to the most unimportant things and was very happy doing so. అంటూ తన మనసుని మనముందుంచే ప్రయత్నం చేశారు వాల్సర్..
వాల్సర్ పాత్రలు ప్రకృతి ప్రేమికులు,దేశ భక్తులు,అభివృద్ధికి ఆమడ దూరంలో,తమలోకంలో తాము ఉండాటానికి ఇష్టపడతారు..సహజంగానే స్కూలు అంటే వీరికి పడదు..
That is the most useful thing about school: It tires you out, upsets you, gets you going, it nourishes the imagination, it is the anteroom, the waiting room as it were, of life. అని 'Fritz Kocher's essays' అనే కథలో Fritz తన డైరీలో రాసుకుంటాడు..ఈ కథలో మరణించిన స్కూల్ విద్యార్థి Fritz Kocher పాత్ర మళ్ళీ 'A Schoolboy's diary' లో ప్రస్తావనకొస్తుంది..ఈ రెండు కథలూ విద్యార్థి దశలో పిల్లల భావాలకు అద్దం పడతాయి..మరో కథ 'Hanswurst' లో Hanswurst is happy in his own skin.He has no future,but also doesn't want any such thing.What will become of him ? అంటారు..
Grades are a stupid invention. In singing I get an A and I don’t make a single sound. How does that happen? It would be better if they gave us apples instead of grades. But then it’s true they would have to hand out way too many apples.oh !
I like school. Anything forced on me, whose necessity has been mutely insisted upon from every side, I try to approach obligingly, and like it. School is the unavoidable choker around the neck of youth, and I confess that it is a valuable piece of jewelry indeed. What a burden we would be to our parents, workers, passersby, shop owners, if we didn’t have to go to school! What would we spend our time doing, if not homework! Playing tricks ends up being pretty exhausting after all.
ఆధునిక సమాజానికి వాల్సర్ ఫిలాసఫీ,కొన్ని చోట్ల,ఉహూ చాలా చోట్ల పాతచింతకాయ పచ్చడిలా అనిపిస్తుంది..కానీ మరికొన్ని చోట్ల సరదాగా కొందరు ప్రముఖ రచయితల గురించీ,ప్రచురణ సంస్థల గురించీ చమత్కరించే వ్యాసాలు కూడా ఈ పుస్తకంలో తళుక్కుమన్నాయి..ముఖ్యంగా రష్యన్ ,డేనిష్,స్వీడిష్ రచనల మీద ఆయన వేసిన వ్యంగ్యాస్త్రాలు అన్నీ ఇన్నీ కావు..'A Devil of a Story' అనే కథ టాల్స్టాయ్ 'అన్నా కరేనిన' మీద సెటైర్ లా ఉంటుంది..టాల్స్టాయ్ వీరాభిమానినైన నాకు,సుమారు 700 పేజీల కథను రెండు పేజీల్లో చెప్పిన వాల్సర్ సెన్స్ ఆఫ్ హ్యూమర్ చూసి నవ్వొచ్చిందిగానీ,ఎందుకో కోపం అయితే రాలేదు.. అలాగే 'Caseman and Houseman' అనే కథలో తన కంఫర్టబుల్ జోన్ నుంచి బయటకు రావడానికి ఇష్టపడని ఒక రచయితని గురించి రాస్తూ “That Houseman is useless" అని ముగించడంలో,తనను తానే విమర్శించుకుంటున్నారా అనిపిస్తుంది..అలాగే 'The Fatherland','The Soldier' లాంటి కథల్లో తీవ్రమైన రిపబ్లిక్ భావాలు కలిగిన వ్యక్తిగా వాల్సర్ తన దేశభక్తిని చాటుకుంటారు..
'Reading' అనే మరో కథ నాలాంటి పాఠకులకు బాగా నచ్చే కథ..చదవడం వల్ల పాఠకులకు జరిగే లాభం ప్రక్కన పెడితే,కుదురుగా పుస్తకం పట్టుకుని కూర్చుంటే లోకమంతా ఏ గొడవలూ,ఆధిపత్య కలహాలూ లేకుండా ప్రశాంతంగా ఉంటుందని రచయిత అభిప్రాయపడతారు :)
The worst book in the world is not as bad as the complete indifference of never picking up a book at all. A trashy book is not nearly as dangerous as people sometimes think, and the so-called really good books are under certain conditions by no means as free of danger as people generally like to believe.
'The Italian Novella' అనే కథ మెయిన్ స్ట్రీమ్ లిటరేచర్ చదివే వాళ్లకి కాస్త జ్ఞానోదయం కలిగించే కథ..సాహిత్యాన్ని నిజజీవితంలోకి అన్వయించుకోవాలా వద్దా అనే సందిగ్ధావస్థలో ఇంకా ఎవరైనా ఉంటే ఆ అనుమానాలు ఈ కథ చదివితే తొలగిపోతాయి..'బ్యూటీ ఆఫ్ లిటరేచర్' ను ఎలా ఆస్వాదించాలో చెప్పే ఈ కథ వాల్సర్ రాసిన అన్ని కథల్లోకీ నాకు అమితంగా నచ్చింది...'Six little stories' లో ఒక కవికి తన కళతో (కవితలతో) ఉండే అనుబంధాన్ని హృద్యంగా చిత్రిస్తారు..ఈ కథ చదివితే రచనల్ని జడ్జి చేసే ముందు పాఠకులు మరోసారి ఆలోచిస్తారు..
The young man is an artist, memory his instrument, night his space, dream his time, and the melodies he gives to life are his faithful servants who speak of him into the greedy ears of the world. I am only an ear, an unutterably moved ear.
ఇకపోతే ఈయన కథల్లో ఈ 'బ్యూటిఫుల్','లవ్లీ' అనే పదాల గురించి ప్రత్యేకంగా చెప్పుకోవాలి,అస్సలు విసుగు లేకుండా ఎన్నిసార్లు వీటిని వాడారో లెక్కేలేదు..రాబర్ట్ వాల్సర్ ప్రపంచంలో ప్రతీదీ అందమైనదే..ఒకవేళ ఆ అందం మన కళ్ళకు కనపడలేదా,మరోసారి తన దృష్టితో చూడమంటారు..అలా అని ఏదో ఫాంటసీ ప్రపంచంలోలా కాకుండా కథలన్నీ వాస్తవాలకు దగ్గరగా,హంగూ-ఆర్భాటం లేని శైలితో పిచ్చాపాటీ కబుర్లు చెప్తున్నట్లు ఉంటాయి..
ఈ పుస్తకంలో ప్రకృతి,పల్లె వాతావరణం,ఋతువులు మొదలైనవాటి గురించిన వర్ణనలు ఆద్యంతం ఆకట్టుకుంటాయి..ఊరికి దూరంగా ప్రకృతి కి దగ్గరగా, కొండలపై ఏకాంతపు నడక సమయాల్లో వాల్సర్ స్వరంలో పెల్లుబికే భావావేశంలో,మంచు కురిసే కాలంలో చలికి వణికే పువ్వుల్లోని సున్నితత్వం కనిపిస్తుంది..చుట్టూ ఉన్న అందమైన ప్రపంచాన్నీ,వేసవి ఉదయాలనీ,చెరువుపై నీటిలో అల్లిబిల్లిగా దోబూచులాడే సంధ్యా కిరణాల్నీ ఆస్వాదించి తరించమని చెప్పే సందర్భాలు ఇందులో కోకొల్లలు.
మనిషి మనుగడకు నియమాలు అవసరమనీ,నియమోల్లంఘన శాంతికి భగ్నమనీ వాల్సర్ నమ్మకం..ముఖ్యంగా 'ప్రతిఘటన' ఈయన కథల్లో కనిపించదు..ఈయన రాతలు కొన్ని కథలుగా కనిపిస్తే,మరి కొన్ని చిన్న చిన్న వ్యాసాల్లా ఉంటాయి.. మరికొన్ని సాయంకాలం టీ తాగుతూ చెప్పుకునే పిచ్చాపాటి కబుర్లలా ఉంటాయి..ఏ ఒక్క కథనూ ఒక గాటికి కట్టెయ్యడం అసాధ్యం..ఈ కథల్లో అంతర్లీనంగా వాల్సర్ ఒక జీవితానికి సరిపడే ఫిలాసఫీనంతా బోధిస్తారు..వాల్సర్ ప్రపంచంలో మనిషి ఒంటరి కాడు..ప్రకృతిలో,సమాజంలో అతనొక భాగంగా ఉంటాడు..అలా ఉంటూనే అంతర్ముఖంగా ఉండటం ఆయన పాత్రల్లో కనిపించే మరో లక్షణం...
The sun shines down from the sky onto the lake which becomes completely like a sun with the sleepy shadows of the life all around it quietly rocking back and forth within it. There is nothing to disturb the scene, everything is lovely in the sharpest closeness, in the haziest distance; all the colors in the world play together and are a single charmed and charming world of morning.
Colors fill up your mind too much with all sorts of muddled stuff. Colors are too sweet a muddle, nothing more. I love things in one color, monotonous things. Snow is such a monotonous song. Why shouldn’t a color be able to make the same impression as singing? White is like a murmuring, whispering, praying. Fiery colors, like for instance Autumn colors, are a shriek. Green in midsummer is a many-voiced song with all the highest notes.
ఫెంటాస్టిక్ ఫిక్షన్ చదివిన వెంటనే వాల్సర్ ను చదవడం వండర్ ల్యాండ్ లో రోలర్ కోస్టర్ రైడ్ దిగిన వెంటనే పాపి కొండల మధ్య గోదావరి మీద పడవ ప్రయాణంలా ఉంది..ఈ ప్రయాణంలో ఎత్తుపల్లాలుండవు...కుదుపులూ,గతుకులూ అంతకంటే ఉండవు..మెదడు మీద పెద్ద భారం ఏమీ మోపకుండా ఈ పుస్తకం ఆద్యంతం,హాయిగా నల్లేరు మీద బండి నడకలా సాగిపోతుంది..కొంతమంది చాలా సామాన్యంగా కనిపిస్తారు..తొలిపరిచయంలో నచ్చరు,కానీ ఓపిగ్గా వారి ప్రపంచాన్ని అర్ధం చేసుకునే కొద్దీ వారెంత లోతైన మనుషులో అర్ధం అవుతుంది.. కావాల్సిందల్లా ఓపిక..రాబర్ట్ వాల్సర్ లాంటి రచయితల్ని అర్ధంచేసుకోవాలంటే అలాంటి ఓపిక కావాలి..మొదట్లో నేరేషన్ చాలా స్లోగా అనిపించి పుస్తకం ప్రక్కన పెట్టేశాను..కానీ మళ్ళీ చదివేటప్పుడు కథలు నచ్చాయి..పుస్తకం సగం మనం పూర్తి చేస్తే,మిగతా సగం వాల్సర్ స్వయంగా పూర్తి చేయిస్తారు :) ఒక దశలో ఆయన ఆలోచనల్లోపడి కొట్టుకుపోవడం ఖాయం..భాషా సౌందర్యారాధకులూ,మితిమీరిన పాజిటివ్ వైబ్స్ అంటే ఎలర్జీ ఉన్నవారూ రాబర్ట్ వాల్సర్ కి ఎంత దూరంగా ఉంటే అంత మంచిది :)
వాల్సర్ ధోరణిలో కన్ఫర్మిటీ..
This time, the teacher said, each of you can write whatever comes to mind. To be honest, nothing comes to mind. I don’t like this kind of freedom. I am happy to be tied to a set subject. I am too lazy to think of something myself. And what would it be? I’m equally happy to write about anything. I don’t like hunting around for a topic, I like looking for beautiful, delicate words.
In general, however intelligent I may seem to be, I possess very little thirst for knowledge. I think it’s because my nature is the opposite of curious. I am happy to let lots of things happen around me without worrying about how or why. That is no doubt something to criticize me for, and not very well suited to helping me find my path in life.
ఇందులో ఆర్ట్ కు సంబంధించిన కొన్ని మంచి వ్యాసాలతో పాటు,రచయితలకూ,వ్యాసకర్తలకూ ఆయన తన అనుభవసారాన్నంతా రంగరించి చెప్పిన సలహాలు కూడా ఉన్నాయి..అయితే,రచయితల గురించి రాసిన ప్రతిసారీ ఆయన రచనాకాలంలో ఎదుర్కున్న వైఫల్యాలు,నిరాశ నిస్పృహలే ధ్వనిస్తాయి..
You can’t try to comprehend and appreciate any kind of art. Art wants to cuddle up to us. Its nature is so completely pure and self-sufficient that it doesn’t like it when you pursue it. It punishes whoever approaches it trying to grasp it. Artists know that. They are the ones who make art their profession, even though art absolutely does not like to be grasped. That is why I never want to be a musician. I am afraid of being punished by such a sweet creature.
పుస్తకంనుండి మరికొన్ని వాక్యాలు :
Anyone who can’t sit still but who always has to act loud and self-important to get his work done will never be able to write anything lively and beautiful.
In a certain sense he is noble. All unthinking, slovenly people are. When they do something bad it is only a game. It’s their passion, and being totally in the grip of a passion is never smart, but it is beautiful.
My imagination likes brightly colored things, like fairy tales. I don’t like dreaming about chores and homework. What’s all around you is for thinking, what’s far away is for dreaming.
Everything is happy.Even the colors on the beautiful lady’s clothes are happy. Colors must have feelings too. Colors are lovely and they go well with happiness.
But I forget that I am still a boy in grade A-2. How I long to escape from this stifling youth and enter into public life with its great demands, tempests, ideas, and actions.I lie here as though in chains. I feel like a mature, intelligent adult, and then I look in the mirror and what I see stuns me with its youth and insignificance.
If everything in the world were new and neat and clean I would not want to live, I would kill myself.
What can a young man who has barely seen anything of life himself have to communicate and impart? A person like that could only give a cold, superficial knowledge, unless he is a rare exception and knows how to be captivating with his mere presence.
The day was like a charming prince dressed in blue. Everywhere, it chirped and blossomed and bloomed and was green and fragrant. The world looked as though it could only have been created for tenderness, friendship, and love.
ONCE UPON a time there was a great talent who sat in his room all day long, looked out the window, and acted like a total do-nothing. The great talent knew he was a great talent, and this stupid, useless knowledge gave him food for thought all day.So I cry out loud to the world: Give a great talent no gifts and grant him no grants! Our great talent here understood that he had to produce something, but he preferred to drift around on the streets and accomplished nothing.
Maybe I started writing poetry because I was poor and needed a hobby to feel richer.
I cannot deny the peace-loving part of myself, but nor can I deny that I am a true friend of the soldier’s life.
Morning and night were like wanting to and needing to. One drove you out into vast immensity, the other pulled you back into modest smallness again.
What I joyfully wrote and shooed forth was thrown into as it were solitary confinement, where it slowly shriveled up. Lines, sentences, pages died heartrending deaths in the air of the drawer, death by drying up and withering. I saw what I had so briskly brought forth turn dull, pale, and wan.
“Don’t you know that there is mighty little freedom anywhere you look? That everyone conforms damned well to everyone else? Put that in your pipe and smoke it or write it and be glad if you can get away with it.”
To be permitted to see someone made happy makes us happy ourselves, provided we are decent people.
No comments:
Post a Comment