James - Percival Everett

ప్రపంచం నీది కాని పేరుతో నిన్ను పిలుస్తుంది, నీది కాని ఉనికిని నీకు ఆపాదించాలని ప్రయత్నిస్తుంది. చదువుకుని జ్ఞానం సంపాదిస్తే, చక్కని ఆధునికమైన భాష మాట్లాడితే, నువ్వు తన మాట వినవని దానికి తెలుసు. అందుకే నిన్ను చీకట్లో ఉంచడానికి ఎన్ని ప్రయత్నాలు చెయ్యాలో అన్నీ చేస్తుంది. పుస్తకాలనూ, తద్వారా జ్ఞానాన్ని నీకు అందుబాటులో లేకుండా చేస్తుంది. మతాన్ని అడ్డుపెట్టుకుని నిన్ను భయపెట్టి తన అదుపాజ్ఞల్లో పెట్టుకుంటుంది. వాళ్ళు చెప్పిన 'ధర్మం' తప్పితే నువ్వు నరకానికి పోతావని బెదిరిస్తుంది. 'బైబిల్' నీ శత్రువు చేతిలో ఆయుధమనీ, ఇదంతా నిన్ను తనకు అనుకూలంగా మలుచుకోడానికి చేసే ప్రయత్నమేనని నీకు తెలుసు. 

“There is no God, child. There’s religion but there’s no God of theirs. Their religion tells that we will get our reward in the end. However, it apparently doesn’t say anything about their punishment. But when we’re around them, we believe in God. Oh, Lawdy Lawd, we’s be believin’. Religion is just a controlling tool they employ and adhere to when convenient.”

Image Courtesy Google

మొదట్లో వాళ్ళు చెప్పేది నిజమని నమ్మినా, మెల్లగా వాళ్ళ తత్వం నీకు బోధపడుతుంది. నిన్ను హింసించి, నీ చేత వెట్టి చాకిరీ చేయించుకుని, నిన్ను బానిసలా, కుక్కకంటే హీనంగా చూడడంలో వారికి దొరికే ఆనందమేమిటో నీకు అర్థంకాదు. కానీ నువ్వు అందరిలాంటి వాడివీ కాదు. ఒకప్రక్క వాళ్ళను నమ్మినట్లు నటిస్తూనే, నీకు అందుబాటులోలేని వాళ్ళ ప్రపంచంలోకి చొరబడడానికి ప్రయత్నిస్తావు. యజమాని ఇంట్లోలేని సమయం చూసి, దొంగలా ఒక మూల నక్కి లైబ్రరీలో వోలెటైర్ "ట్రీటీస్ ఆన్ టాలరెన్స్", రుస్సో "డిస్కోర్స్ ఆన్ ఈక్వాలిటీ" లాంటి పుస్తకాలు చదువుతావు. క్రమేపీ వాళ్ళ కళ్ళుగప్పి రాయడం కూడా నేర్చుకుంటావు. కానీ వాళ్ళతో మాట్లాడేటప్పుడు మాత్రం ఆ విషయం వాళ్ళకి తెలీకుండా జాగ్రత్తపడతావు. పనిగట్టుకుని బానిస భాష మాట్లాడతావు. నీ కూతురు లిజీకి "Oh, Lawd, missums ma’am, you wan fo me to gets some sand?” అని నోట్లోంచి వచ్చే ఒక్కో పదాన్నీ గమనించుకుంటూ మాట్లాడమని హెచ్చరిస్తావు. నిన్నూ, నీ తడబాటు భాషనూ సరిచెయ్యడంలో వాళ్ళ సుపీరియారిటీ తృప్తిపడుతుందని నీకు తెలుసు.

నీ కళ్ళముందే నీకు ఆశ్రయం ఇచ్చి, అన్నంపెట్టిన కేటీని దారుణంగా మానభంగం చేసినా ఏమీ చెయ్యలేక పిరికిపందలా ఓ మూలాన దాక్కుంటావు. మళ్ళీ ఏమీ జరగనట్లు ఆ విషయం గురించి కేటీతో సహా అందరూ మర్చిపోయి(?) మామూలుగా తమ పనుల్లో పడిపోతారు. బానిసకి కోపం రాకూడదు, వచ్చినా దాన్నేం చేసుకోవాలో ఎవరికీ తెలీదు. నీ ఆగ్రహానికి చిరునామా లేదు, అందుకే దాన్ని మింగేయాలి, అణిచేసుకోవాలి.

I was as much scared as angry, but where does a slave put anger? We could be angry with one another; we were human. But the real source of our rage had to go without address, swallowed, repressed.

My sleep was bothered by the scene of Katie’s rape. I hated that man. I hated myself for not intervening. I hated the world that wouldn’t let me apply justice without the certain retaliation of injustice. I hated that such violence had been served to my wife and would be served to my daughter. I hated that the overseer would return to Katie. Again and again.

కానీ సహనానికి కూడా పరిమితులుంటాయి, నీ సహనం వయస్సు ఇరవయ్యేడేళ్ళు. బహుశా నీ కోపం వయస్సు కూడా ఇరవైఏడేళ్ళే. నీకు కుక్కలా కాకుండా ఒక మనిషిలా గౌరవంగా బ్రతికే హక్కు కావాలి. వాళ్ళివ్వరని అర్థమయ్యాక, నీ హక్కును వాళ్ళ చేతుల్లోంచి బలవంతంగా నువ్వే లాక్కుంటావు. ఇన్నేళ్ళకు నీ ఆగ్రహానికి చిరునామా దొరికింది. అది నిన్ను నాశనం చేసేలోగా నువ్వే దాన్ని నాశనం చేస్తావు. నీ కళ్ళలో మునుపెన్నడూ చూడని తెగింపునీ, ధైర్యాన్నీ చూసి "నువ్వు 'జిమ్' కదూ!? అని నివ్వెరపోయి ప్రశ్నించిన వాళ్ళకి, "కాదు, నా పేరు జేమ్స్" అని నిన్ను నువ్వు సరికొత్తగా పరిచయం చేసుకుంటావు.

“Jim?”

“James,” I said.

“My name is James. I’m going to get my family. You can come with me or you can stay here. You can come and try freedom or you can stay here. You can die with me trying to find freedom or you can stay here and be dead anyway. My name is James.”

మార్క్ ట్వైన్ 'మాస్టర్ పీస్' "The Adventures of Huckleberry Finn" కథను అందులో బానిస పాత్ర "జిమ్" దృష్టికోణం నుంచి చెప్పిన నవలే "జేమ్స్". అమెరికన్ రచయిత పెర్సీవల్ ఎవెరెట్ రాసిన ఈ నవల 2025 సంవత్సరానికి గాను "Pulitzer Prize"ను గెలుచుకుంది. ఇక ఎవెరెట్ 2001లో రాసిన మరో నవల 'Erasure' కథను "అమెరికన్ ఫిక్షన్" పేరిట సినిమాగా తీస్తే, అది ఐదు ఆస్కార్లు గెలుచుకుంది.

ఎవెరెట్ “If you want to tell people the truth, make them laugh, otherwise they'll kill you.” అన్న ఆస్కార్ వైల్డ్ అన్న మాటల్ని ఈ నవలలో అక్షరాలా పాటించారు. బ్లాక్ లిటరేచర్ గురించి మునుపు చాలా నవలలు చదివాను. కానీ  జాత్యహంకారపు చీకటి కాలాన్ని ఇంత సున్నితంగా చెప్పగలిగిన రచయితలు బహు అరుదు. పాఠకుల్ని తన భావోద్వేగాల లోతుల్లో ముంచెయ్యకుండా,  హాస్యం, వ్యంగ్యం కలిపిన వచనాన్ని అదుపుచేస్తూ చెప్పడం నాకు ఎవెరెట్  శైలిలో బాగా నచ్చిన విషయం. జాత్యహంకారం నేపథ్యంలో రాసిన క్లాసిక్ "హకల్బెర్రీ ఫిన్" అభిమానులు తప్పకుండా చదవాల్సిన రచన. హ్యాపీ రీడింగ్ :)

పుస్తకం నుండి మరికొన్ని వాక్యాలు :

Waiting is a big part of a slave’s life, waiting and waiting to wait some more. Waiting for demands. Waiting for food. Waiting for the ends of days. Waiting for the just and deserved Christian reward at the end of it all.

--------------------------------------------------------------------------------------

I had wondered every time I sneaked in there what white people would do to a slave who had learned how to read. What would they do to a slave who had taught the other slaves to read? What would they do to a slave who knew what a hypotenuse was, what irony meant, how retribution was spelled?

--------------------------------------------------------------------------------------

I really wanted to read. Though Huck was asleep, I could not chance his waking and discovering me with my face in an open book. Then I thought, How could he know that I was actually reading? I could simply claim to be staring dumbly at the letters and words, wondering what in the world they meant. How could he know? At that moment the power of reading made itself clear and real to me. If I could see the words, then no one could control them or what I got from them. They couldn’t even know if I was merely seeing them or reading them, sounding them out or comprehending them. It was a completely private affair and completely free and, therefore, completely subversive.

--------------------------------------------------------------------------------------

“Way I sees it is dis. If’n ya gots to hab a rule to tells ya wha’s good, if’n ya gots to hab good ’splained to ya, den ya cain’t be good. If’n ya need sum kinda God to tells ya right from wrong, den you won’t never know.”

---------------------------------------------------------------------------------------

“Where am I?” I asked.

“You’re in Illinois,” the old man said.

“So, I’m in a free state?”

The men laughed. “Boy, you’re in America,” a muscular man said.

-----------------------------------------------------------------------------------------

I read and read, but I found what I needed was to write. I needed that pencil. I could not keep track of my thoughts. I could not follow my own reasoning after a while. This was perhaps because I couldn’t stop reading long enough to make space in my head. I was like a man who had not eaten for a season and had then gorged himself until sick. And my books, once read, were not what I wanted, not what I needed. 

--------------------------------------------------------------------------------------

“They wanted a constitution that would justify their behavior. If I hadn’t written it for them, someone else would have. What in the world would be different if that had happened?”

I looked at him. “You tell me,” I said.

“Some might say that my views on slavery are complex and multifaceted.”

“Convoluted and multifarious.”

“Well reasoned and complicated.”

“Entangled and problematic.”

“Sophisticated and intricate.”

“Labyrinthine and Daedalean.”

“Oh, well played, my dark friend.”

--------------------------------------------------------------------------------------

The two men sat out in the open, unafraid of being seen. That was new to me and Huck. A boy and a Negro attracted suspicion, but grown white men and a Negro, that was normal.

--------------------------------------------------------------------------------------

I had stood and listened to this transaction and never once was I asked for either opinion or desire. I was the horse that I was, just an animal, just property, nothing but a thing, but apparently I was a horse, a thing, that could sing.

--------------------------------------------------------------------------------------

“What would they have done to you if they had figured out that you were exactly what you were pretending to be?”

--------------------------------------------------------------------------------------

A man who refused to own slaves but was not opposed to others owning slaves was still a slaver, to my thinking.

--------------------------------------------------------------------------------------

McHart looked me up and down. “I ain’t never owned a slave. Are they hard to keep and care for? What’s it cost to feed one?”

“Food, water. Just like a dog. Except they can sort of talk.”

“Much easier to keep than a dog,” Norman added. “They don’t leave piles everywhere to step in, don’t piss in corners. They don’t get into skunks and porcupines. Hell, this one can sing.”

--------------------------------------------------------------------------------------

“Belief has nothing to do with truth. Believe what you like. Believe I’m lying and move through the world as a white boy. Believe I’m telling the truth and move through the world as a white boy anyway. Either way, no difference.” I looked at the boy’s face and I could see that he had feelings for me and that was the root of his anger. He had always felt affection for me, if not actual love. He had always looked to me for protection, even when he thought he was trying to protect me.

--------------------------------------------------------------------------------------

Without someone white to claim me as property, there was no justification for my presence, perhaps for my existence.

The Transposed Heads: A Legend of India - Thomas Mann / Hayavadana - Girish karnad

చాలాసార్లు ఏదో ఒక పుస్తకం చదువుదామనుకుని దాన్ని వెతుకుతుంటే ఇంకేదో ఆసక్తికరమైన పుస్తకం కంటబడుతుంది. సహజంగానే డిస్ట్రాక్షన్స్ ఎక్కువ కాబట్టి అసలు పుస్తకం వదిలేసి అది చదవడం జరుగుతుంటుంది. :) "ది మేజిక్ మౌంటైన్" చదవాలనుకుంటూ ఏళ్ళు గడిచిపోయాయి. ఈ మధ్య ఏదో పుస్తకం గురించి వెతుకుతుంటే జర్మన్ రచయితైన థామస్ మన్ ఒక భారతీయ కథను నవలగా రాశారనే ఆసక్తికరమైన విషయం తెలిసింది. ఈ గూగుల్, AI లాంటివి లేని కాలంలో జర్మన్ జాతీయుడైన థామస్ మన్ కి సంస్కృతంలో రాసిన కథ గురించెలా తెలిసిందని చూస్తే మరికొన్ని విషయాలు తెలిసాయి. మాక్స్ ముల్లర్ తర్వాత ఇండియన్ ఫిలాసఫీ గురించి రాసిన స్కాలర్లలో హెన్రిక్ జిమ్మర్ [German Indologist and linguist] సుప్రసిద్ధులు. ఆయన ఇండియన్ మైథాలజీ గురించి రాసిన ఒక పుస్తకంలో "కాళి" గురించి చదివిన థామస్ మన్ కు వెంటనే ఆ కథను ఒక నవలగా రాయాలనే ఆలోచన వచ్చిందట. అనుకున్నదే తడవు 1940లో ఆ జానపద కథను "ది ట్రాన్స్పోజ్డ్ హెడ్స్" పేరుతో నవలగా రాశారు. హెన్రిక్ జిమ్మర్ సోమదేవుడు రాసిన "కథాసరిత్సాగరం" నుండి గ్రహించిన కథను మూలకథగా చేసుకుని మన్ ఈ నవలను రాశారు.

Image Courtesy - Google Photos

ఈ మూలకథ గురించిన వివరాలు గూగుల్ చేస్తే గిరీష్ కర్నాడ్ రచనల్లో ప్రముఖంగా వినబడే "హయవదన" కథ కూడా ఇదేనని తెలిసింది. రెండు రచనల్నీ పోల్చుకుంటూ చదవడం బావుంటుందని అది పూర్తి చేసిన వెంటనే "హయవదన" కూడా చదివాను. ఈ రెండు రచనల్లో మన్ రచన నవల రూపంలో చదవడానికి అనువుగా ఉంది. కర్నాడ్ రచన నాటక రూపంలో కథలో మరో కథగా చెప్పుకొస్తారు. అవకాశం ఉంటే ఈ నాటకం చదవడం కంటే చూడడానికే ఎక్కువ బావుంటుంది. ఈ రెండు రచనల్లోనూ చిన్న చిన్న మార్పులూ, కొన్ని భిన్నమైన పాత్రలూ, వేర్వేరు పేర్లూ ఉన్నప్పటికీ రెండిట్లోనూ మూల కథ మాత్రం ఒక్కటే.

ఇక కథలోకొస్తే, సామాజికంగా రెండు భిన్న వర్గాలకు చెందిన నంద, శ్రీధామన్ అనే ఇద్దరు ప్రాణ స్నేహితులు యాత్రకు బయలుదేరినప్పడు ఒక కొలనులో సీత అనే అందమైన యువతి నగ్నంగా స్నానం చేస్తూ ఉండగా చూసి ఆమె సౌందర్యానికి ముగ్ధులవుతారు. నంద శారీరక ధృడత్వంతో బలంగా ఉండే సామాన్యుడు, కాగా శ్రీధామన్ బ్రాహ్మణ పండితుడు. శ్రీధామన్ తొలిచూపులోనే క్షత్రియ కుటుంబానికి చెందిన సీతను గాఢంగా ప్రేమిస్తాడు. మిత్రుని మనసెరిగిన నంద, స్వయంగా పూనుకుని మిత్రుడికి సీతనిచ్చి వివాహం జరిపిస్తాడు. కొన్ని నెలల తర్వాత గర్భవతి అయిన సీతను పుట్టింటికి తీసుకువెళ్ళడానికి శ్రీధామన్, నందతో కలిసి ప్రయాణమవుతాడు. మార్గమధ్యంలో ముగ్గురూ కాళికా దేవి ఆలయం వద్ద ఆగుతారు. పెళ్ళైన  తరువాత పలు సందర్భాల్లో సీతకు శారీరకంగా బలవంతుడైన నంద పట్ల ఉన్న ఆకర్షణను గ్రహించిన శ్రీధామన్, తాను మధ్యలో తప్పుకుంటే వారిద్దరూ సుఖంగా ఉంటారని భావించి, దేవీ దర్శనం చేసుకొస్తానని చెప్పి ఆలయంలో తన తలను తానే నరుక్కొని ఆత్మహత్య చేసుకుంటాడు. తర్వాత లోపలకు వెళ్ళి మిత్రుడి మృత శరీరాన్ని చూసిన నంద కూడా దుఃఖంతో తనను తాను బలి చేసుకుంటాడు.

ఈ ఇద్దర్నీ వెతుక్కుంటూ ఆలయంలోకి వచ్చిన సీత వారి మృతదేహాలను చూసి, దీనంతటికీ తానే కారణమని గ్రహించి, తాను కూడా ఉరి వేసుకొని చనిపోవడానికి ప్రయత్నిస్తుండగా కాళికా దేవి ప్రత్యక్షమై, వారి తలలను శరీరాలకు తిరిగి అతికిస్తే వారు సజీవులవుతారని ఆమెకు వరమిస్తుంది. సీత  తొందరపాటులో శ్రీధామన్ తలను నంద శరీరానికీ, నంద తలను శ్రీధామన్ శరీరానికీ అతికించేస్తుంది. ఇద్దరు స్నేహితులూ శిరస్సులు మారిన దేహాలతో సజీవులవుతారు. ఇప్పుడు సీత భర్త ఎవరు అనే విషయంలో ముగ్గురి మధ్యా వివాదం తలెత్తుతుంది. ఇక్కడనుండీ వాదోపవాదాలతో కథ ఆసక్తికరంగా మారిపోతుంది. పిల్లలు పుట్టడానికి కారణం దేహం కాబట్టి, నంద ఆమె తన భార్యగా ఉండడమే సబబని వాదిస్తాడు. కానీ మనిషి గుర్తింపును నిర్ణయించేది తల కాబట్టి ఆమె తనకు భార్య కావడమే సరైనదని శ్రీధామన్ వాదిస్తాడు. విషయం తేలకపోయేసరికి ఈ వివాదం తీర్చమని వారు అరణ్యంలో నివసించే 'కామదమన' అనే సన్యాసి వద్దకు వెళతారు. ఈ వివాదం ఎలా పరిష్కారమయ్యిందనేది మిగతా కథ.

ఈ వివాదంలో కామదమన తుది తీర్పునివ్వడానికి పరిగణనలోకి తీసుకునే అనేక అంశాలు పాఠకుల్ని ఆలోచింపజేస్తాయి. వివాహంలో వధువు కోసం చేతిని చాపుతూ పాణిగ్రహణం చేస్తారు కాబట్టి, శరీరానికి చెందిన ఆ చేయి ఉన్నవాడే భర్తగా యోగ్యత కలిగి ఉంటాడని ఒకసారీ, శరీరావయవాలలో శిరస్సు ప్రధానమైనది కాబట్టి అది ఎవరిదైతే అతడే భర్తని మరోసారీ అంటాడు. 

తలలు, దేహాలూ మారిపోయే ఇటువంటి కథే చిన్నప్పుడు చదువుకున్న విక్రమభేతాళుడి కథల్లో కూడా చదివిన గుర్తు. అదే విధంగా ఈ కథ షేక్స్పియర్ నాటకం "A Midsummer Night's Dream"లో "లవ్ పోషన్స్" మార్చేసి ఇవ్వడం వలన రెండు జంటల్లో ఎవరి ప్రియుడు ఎవరో తెలీక ఏర్పడే గందరగోళాన్నీ గుర్తుకు తెచ్చింది. ఈ ప్రాచీన కథలో గమనించిన మరో విషయం- స్త్రీ అయిన సీత, తన లైంగికతను ఓన్ చేసుకోవడంలో అనుభవించే అపరిమితమైన స్వేచ్ఛ. శారీరక దృఢత్వం లేని శ్రీధామన్ కి తన లాంటి సౌందర్యరాశిని భార్యగా పొందే యోగ్యత లేదని భావిస్తున్నట్లు ఒక సందర్భంలో ఆమె స్వయంగా అంటుంది. తలలు మార్పిడి జరిగాక కూడా భర్తకు దక్కిన నంద శరీరం క్రమేపీ శ్రీధామన్ తలకు తగ్గట్టు క్షీణించడం చూసి నిరాశ చెందుతుంది. అదుపు తప్పిన శారీరక వాంఛలు మనిషి ఆలోచనలనూ, మేధనూ, తద్వారా సమాజాన్నీ ఎంతగా ప్రభావితం చేస్తాయో ఈ మూడు పాత్రల ప్రవర్తనలోనూ స్పష్టంగా చూడొచ్చు. ఏదేమైనా సామాజికపరంగా చూస్తే, శరీరం కంటే మనిషి మేధస్సు ఎక్కువ ప్రాధాన్యత కలిగి ఉంటుందని శ్రీధామన్, కామదమనల వాదనలు నిరూపించే ప్రయత్నం చేస్తాయి. పరిపూర్ణమైన మనిషి జీవితానికి ఈ రెండిటి మధ్యా సమన్వయం, సమతౌల్యం అవసరమని చెప్పే ఈ కథ మనిషి ఉనికిని అనేక కోణాల్లో విశ్లేషిస్తుంది. 

హ్యాపీ రీడింగ్ :)

"Reality continues to ruin my life" అను పాఠకుల పాట్లు

నాకు చిన్నప్పటినుండీ బిగ్ బీ అంటే చాలా ఇష్టం. ఆయన సినిమాలన్నీ టీవీలో వచ్చినప్పుడు ఒక్కటి కూడా వదిలిపెట్టకుండా చూసాను. రేఖతో "దేఖా ఏక్ ఖ్వాబ్ తో యే సిల్ సిలే హుయే" అని డ్యూయెట్ పాడినా, "బడీ సూనీ సూనీ హై జిందగీ యే జిందగీ" అని వైన్ గ్లాసు చేత్తో పట్టుకుని నిరాశ నిండిన కళ్ళతో నిలబడినా, "దేదే ప్యార్ దే ప్యార్ దే, ప్యార్ దేదే" అంటూ నడివీధిలో అర్థరాత్రి అల్లరి చేసినా, యాంగ్రీ యంగ్ మాన్ లా గంభీరమైన గొంతుతో డైలాగ్స్ చెప్పినా "క్యా బాత్ హై!" అనుకుంటూ సగటు అభిమానిలా ఆనందిస్తాను.

సపోజ్, నాకంత ఇష్టమైన బిగ్ బీని ప్రత్యక్షంగా  కలిసే అవకాశం  వచ్చిందనుకుందాం, (అంత విషయం లేదనుకోండి, ఉత్తినే ఊహించుకుందాం) హ్రిషికేష్ ముఖర్జీ "గుడ్డి" సినిమాలో హీరోయిన్లా ఉంటుంది నా పరిస్థితి. మన మానసిక ప్రపంచంలోని ఫాంటసీలో అంత "లార్జర్ దాన్ లైఫ్" పర్సనాలిటీ కాస్తా దైనందిన జీవితంలో నిత్యం కనిపించే అతి మామూలు మనిషిగా మారిపోతారు కదా! ఇప్పుడాయన భార్యా పిల్లలున్న ఒక పెద్దాయన, వృత్తి రీత్యా యాక్టరు అంతే. ఎంతటి ఆశాభంగం!! అయినా సరే, నేను "సర్లే పోనీ" అని ఊరుకోకుండా ఆ మనిషిలో 'సిల్ సిలా'లో డ్యూయెట్ పాడిన 'అమిత్ మల్హోత్రా' కోసం వెతుకుతాను. 'అభిమాన్లో' పాపులర్ సింగర్ 'సుబీర్ కుమార్' ఛాయలేమన్నా ఈ పెద్దాయనలో కనిపిస్తాయేమో అని ఆశగా చూస్తాను. "ఆనంద్"లో 'డాక్టర్ భాస్కర్ బెనర్జీ' ఇతనయ్యే అవకాశం లేదులే అని పెదవి విరుస్తాను. ఇక్కడ కనిపిస్తున్నది ఒకే ఒక్క మనిషి, ఒకే ఒక్క జీవితం. అంతే. చివరకు నా మానసిక గెలాక్సీలో ముక్కలుచెక్కలుగా బద్దలై నలుదిశలకూ చెదిరిపోతున్న నా ఫాంటసీ ప్రపంచాల తాలూకూ గ్రహశకలాలను తలుచుకుని కాల్విన్ లా "రియాలిటీ కంటిన్యూస్ టు రూన్ మై లైఫ్" అని నిట్టూరుస్తాను.

అన్నట్లు ఇలాంటి ఆశాభంగమే RGV కి కూడా జరిగిందట. ఆయన ఒకసారెప్పుడో జగదేక సుందరి శ్రీదేవికి పెళ్ళైన తరువాత ఆమె ఇంటికి వెళ్ళినప్పుడు చేతిలో కాఫీ కప్పుతో  వచ్చి నవ్వుతూ పలకరించిన ఆ 'అతిలోక సుందరి'ని చూసి, "ఆమెను ఒక సాధారణ గృహిణిగా మార్చిపారేసిన బోనీ కపూర్ ని ఆ క్షణంలో చంపెయ్యాలనిపించింది" అంటారు నవ్వుతూ. ట్రస్ట్ మీ,  ఫాంటసీ ప్రపంచాలు నాశనమైపోతే కలిగే బాధ అంతా ఇంతా కాదు. :)) ఎప్పుడూ కళాకారులే తమ ఆర్టిస్టిక్ కష్టాల గురించి ఏకరువు పెడుతూ ఉంటారు. కానీ ఆ ఆర్ట్ ని "consume" చేసే వినియోగదారులకు కూడా పైన రాసినట్లు చాలా  రకాల కష్టాలుంటాయి. సీత కష్టాలు సీతవీ, పీత కష్టాలు పీతవీ అంటారందుకే. :) 

ఆ మధ్య ఎవరో ఒక సరదా ప్రశ్న అడిగారు, "నువ్వు ఏ దీవిలోనైనా ఒంటరిగా తప్పిపోతే ఏ రచయితతో  కలిసి తప్పిపోవడం నీకిష్టం?" అని. ఇదే ప్రశ్న సినిమా వాళ్ళ గురించి కూడా అడుగుతుంటారులెండి :) వాళ్ళు అడిగింది చాలా సరదా ప్రశ్నే అయినా నాకు ఆ ప్రశ్న చాలా భయపెట్టేదిగా అనిపిస్తుంది. పైకి పద్ధతిగా ఏం చెప్పాలో తెలీని గందరగోళంలో పిచ్చి నవ్వు నవ్వుతున్నా, లోపల మాత్రం అంతరాత్మ "అసలేం మాట్లాడుతున్నావ్ నువ్వు? రచయితతో తప్పిపోవడమేంటి? ఆ ఊహే భయంకరంగా లేదూ?" అని కేకలు పెడుతోంది. కానీ ఏదో ఒక జవాబు చెప్పాలి కాబట్టి ఆలోచించాను.

జేన్ ఆస్టెన్? -మిస్టర్ డార్సీ, ప్రేమ, రొమాన్స్ ఆవిడ రాతల్లో ఉంటాయి గానీ పాపం జీవితంలో లేవంటారు, దానికి తోడు పరమ జడ్జిమెంటల్, కష్టం.

సిగిజ్మండ్? "డెల్యూషనల్ థింకింగ్" స్టయిల్లో రాయడం కోసం రాత్రంతా తిండీతిప్పలూ మానేసి ఎముకలు కొరికే చలిలో కూర్చున్న పెద్దమనిషి, మనల్ని  కూడా తోడు కూర్చోమంటే? ఎందుకొచ్చిన రిస్కు!

బుకౌస్కి? పోనీ హెమ్మింగ్వే? వాళ్ళ ప్రక్కనే కూర్చుని మాట్లాడాలంటే మనం కూడా కంపెనీ ఇస్తూ హాఫో, క్వార్టరో వెయ్యాలేమో! ఎందుకొచ్చిన గోల.

పోనీ కామూ? నిజాయితీ, ప్రేమా తప్ప బొత్తిగా ఫీలింగ్స్ ఉండకూడదనే ఆ ఎమోషన్స్ లేని నిహిలిజానికీ మనకీ సరిపోదు గానీ, నెక్స్ట్ ... 

పోనీ జాయిస్? ప్రతీ విషయంలోనూ ఆ బ్రెయిన్ స్టోర్మింగ్ డీటెయిల్స్ తట్టుకోలేం. మనుషుల్లో మరీ అంత ఎనలిటికల్ స్కిల్స్ అంటే నాకు చచ్చే భయం. రేప్పొద్దున నా రోజువారీ పనికిరాని జీవితం గురించి కూడా ఒక నవల రాసినా రాసేస్తారు.

అవునూ బోర్హెస్ ని ఎలా మర్చిపోయాను? ప్రతీ విషయానికీ మల్టీపుల్ డైమెన్షన్స్ వెతికే ఆయన లెక్కల చిక్కులు విప్పేసరికి మనకి నీరసం వస్తుంది. నిజానికి ఆయన "తొలిప్రేమ" కూడా ఆయన నెర్డినెస్, గ్రంపీనెస్ భరించలేక ఆయనతో బ్రేక్ అప్ చెప్పారని ఒక పుస్తకంలో చదివాను. తర్వాత ఆయన ఆ ప్రేమను మ్యూజ్ గా చేసుకుని గొప్ప రచయితగా ఎదిగారంటారు, అది వేరే విషయం.

ఈ సంభావ్యతల చిట్టా చాలాసేపు కొనసాగాక చివరకు తేలిందేంటంటే, ఏ గొప్ప రచయితనైనా పుస్తకం రూపంలో చదవడం బావుంటుంది గానీ వాళ్ళని  నిజజీవితంలో రక్తమాంసాలున్న మనిషిగా వాస్తవ ప్రపంచంలో ఊహించడం కష్టం. నిజానికి ఈ మాట ఒక్క రచయిత విషయంలోనే కాదు ఆర్టిస్టిక్ స్ట్రీక్ ఉన్న ప్రతీ ఒక్కరికీ, మొత్తం ఆర్ట్ ప్రపంచానికీ వర్తిస్తుందనిపిస్తుంది. ఆర్ట్ విషయంలో మన సంబంధం వాళ్ళ మెదడుతో, అందులోని ఆలోచనలతో, వాళ్ళ ఫాంటసీ ప్రపంచాలతో. ఇంకొంచెం స్పష్టంగా చెప్పాలంటే వాళ్ళ "స్పిరిట్ అండ్ సోల్"తో.

రెండేళ్ళ క్రితం అనుకుంటా, గుల్జార్ గురించి ఆయన కూతురు మేఘన రాసిన పుస్తకం "Because He Is" ఒకటి చదివాను. ఆయన తనకు ఏ రకం చాక్లెట్లు తెచ్చేవారో, తన తెల్ల లాల్చీ పైజామా ఎక్కడ ఇస్త్రీ చేయించుకునేవారో, ఏ బ్రాండ్ సిగరెట్లు వాడేవారో- ఇటువంటి  విషయాలను ఏకరువుపెడుతూ మనకి అంతుపట్టని ఉపరితలంలో ఉన్న ఆయన తాత్వికతను కాలికిందవేసి తొక్కేసి, ఆయన్ని రక్తమాంసాలున్న మామూలు మనిషిగా,అంతకుమించి ఒక సగటు తండ్రిగా నేలమీదకి లాగి పడేసిందా పిల్ల :))  గాడ్!! ఐ హేటెడ్ హర్ ఫర్ దట్. నా మెదడులో 'గుల్జార్' పేరు వినగానే గుర్తొచ్చే సినిమా పాటలూ, ఖంగుమనే కంఠంతో చదివిన కవిత్వం- వీటన్నిటినీ ఫార్మాట్  చేసేస్తూ ఆయన్ని ఒక సాధారణ భర్తగా, తండ్రిగా, సమస్త లోపాలూ ఉన్న మనిషిగా నా కళ్ళ ముందు నిలబెట్టేసింది. ఆ దెబ్బతో మళ్ళీ అటువంటి పుస్తకాల జోలికి పోలేదు నేను. గమనిస్తే ఈ ఇబ్బంది మరీ ముఖ్యంగా మన అభిమాన ఫిక్షనల్ ప్రపంచపు మనుషుల విషయంలో ఎక్కువగా ఎదురవుతుంది.

సో మై డియర్ ఆర్టిస్ట్! నాకు నీ ఆలోచనలిష్టం, నీ రాతల్లో ప్రాణం పోసుకునే అక్షరాలిష్టం, జీవితంలో పచ్చితనాన్ని ఎస్తెటిక్స్ తో ఫ్యాబ్రికేట్ చేసి చూపించే వాస్తవాలిష్టం. అంతేగానీ నువ్వు ఏం తింటావో, ఎన్ని గంటలకి యోగా చేస్తావో, నీ రిలేషన్షిప్స్ ఎలా ఉన్నాయో, నీకెంతమంది పిల్లలో, వాళ్ళ పెంపకం ఎలా చేస్తావో, ఎన్ని గంటలు నిద్రపోతావో, ఎక్కడ షాపింగ్ చేస్తావో, నువ్వు వాడే బ్రాండ్ పెన్ ఏమిటో- ఇలాంటి వివరాలు తెలుసుకునే ఆసక్తి నాకు అస్సలు లేదు. నీ గురించి అన్నీ తెలిసిపోయాక, మిస్టరీ విడిపోయాక నీ రాతలు చదవాలనే ఆసక్తి కలగదు. I do not want to trade my beautiful fantasy for your stinking reality. No, thank you.

PS : నేనూ నా చదువు గురించి ఒక పుస్తకం రాశాను. అంచేత ఈ పోస్టుని పర్సనల్గా తీసుకుని మనోభావాలు దెబ్బతీసుకోకండి. :) 

కొన్నేళ్ళ క్రితం పోస్ట్ చేసిన మిత్రుల మధ్య సంభాషణల్లో దొర్లిన నా సరదా సమాధానాలు:

Copyright A Homemaker's Utopia

Copyright A Homemaker's Utopia

The Book of Fantasy - Edited By Jorge Luis Borges, Silvina Ocampo and Adolfo Bioy Casares

ఇష్టమైన రచయితలు ఎందరున్నా బోర్హెస్, సుసాన్ సొంటాగ్ -వీరిద్దరూ అంటే నాకు ప్రత్యేకమైన ఇష్టం. ఎందుకో వీరిద్దరూ నాకు రచయితలుగా కంటే పాఠకుల్లానే ఎక్కువ కనిపిస్తారు. వాళ్ళలో పుస్తకాల పేజీల్లో తప్ప మరే విధంగానూ వాస్తవ ప్రపంచాన్ని చూడలేనితనమేదో నాకు చాలా దగ్గరితనంగా అనిపిస్తుంది. ఎస్థెటిక్ స్పర్శ తగలని వాస్తవాన్ని యథాతథంగా చూడడానికి ఇష్టపడనితత్వమేదో నాలో కూడా ఉండడమే బహుశా ఆ ఇష్టానికి కారణం కావచ్చు. దానికి తోడు వాళ్ళ పుస్తకాలు మునుపెన్నడూ చదవని గొప్ప సాహిత్యాన్ని పరిచయం చేసాయి. 1940లో ఫాంటసీ ప్రక్రియలో ప్రముఖుడైన బోర్హెస్, తన మిత్రులైన మరో ఇద్దరు అర్జెంటీనా సాహితీ దిగ్గజాలతో కలిసి ఎంపిక చేసిన 81 కథల్ని "ది బుక్ ఆఫ్ ఫాంటసీ" పేరుతో ప్రచురించారు. కంటిచూపు పోయేవరకూ పఠనాన్ని ఒక యజ్ఞంలా మార్చుకున్న మనిషికి నచ్చిన ఈ కథలు, ప్రచురించిన 85 ఏళ్ళ తర్వాత కూడా పాఠకులకు ఫాంటసీ ప్రపంచపు అద్భుతాలను సరికొత్తగా పరిచయం చేస్తూనే ఉన్నాయి.

ఒక సమయంలో అకుతాగవా, బోర్హెస్, క్రిఝిఝానోవ్స్కీ, కాల్వినో, ఉర్సులా లీగ్విన్, బ్రాడ్బరీ లాంటి కొందర్ని చదివాక ఫెంటాస్టిక్ ఫిక్షన్ వ్యామోహంలో పడిపోయాను. అంతవరకూ చదివిన అస్తిత్వవాదపు రచనలకు భిన్నంగా మెదడుకి మేత పెట్టే మెటఫోర్లతో కూడిన కథనంతో పజిల్స్ సాల్వ్ చేస్తున్నట్లుండే కథల్ని చదివాక ఇతరత్రా రచనలేవీ పెద్దగా నచ్చడం మానేశాయి. చివరకు ఫెంటాస్టిక్ ఫిక్షన్ ఏం చేసిందంటే, నా చదువు "సిగిజ్మండ్ ని చదవక ముందూ, చదివిన తరువాత" అన్నంతగా ప్రభావితమైంది. చెప్పీచెప్పకుండా కథను చెబుతూ, దాన్నెలా అర్థం చేసుకుంటామన్న విషయాన్ని పూర్తిగా పాఠకుడి ఊహకు వదిలేస్తూ చెప్పే కథలంటే నాకు మొదట్నుంచీ ఆసక్తి.

"యులీసిస్" చదివిన తర్వాత ఏ పుస్తకం చదవడమైనా తేలికే(?) అనిపిస్తుంది కాబట్టి ఈ పుస్తకాన్ని మహా అయితే పదిహేను రోజుల్లో పూర్తిచేసేస్తాను అనుకుంటూ మొదలుపెట్టాను. కానీ విచిత్రంగా ఇందులో కొన్ని కథల్ని వాటి శైలి కోసం రెండు, మూడు సార్లు చదివాను. మరి కొన్ని కథల్ని ఎక్కడైనా డాట్స్ ని సరిగ్గా కనెక్ట్ చెయ్యలేదేమో అన్న అనుమానంతో మరో రెండు, మూడు సార్లు చదివాను. ఇక కొన్నైతే రచయిత నర్మగర్భంగా ఇంకేం వివరాలు దాచేస్తున్నారో తెలుసుకుందామని డిటెక్టివ్ వర్క్ చేస్తూ మరోసారి చదివాను. “I can't imagine a man really enjoying a book and reading it only once.” అని C.S. Lewis అన్నట్లు ఎవరైనాసరే ఈ కథల్ని కనీసం రెండుమూడు సార్లు చదవకుండా ఈ పుస్తకం ముగించడం దాదాపు అసంభవం అంటాను. 

ఇందులో కొన్ని చిన్నకథలైతే, కొన్ని పెద్ద పెద్ద కథలు, మరికొన్ని పేజీలో సగం మాత్రమే ఉండే పిట్టకథలు. కొన్ని కథల్లో దెయ్యాలూ, ప్రేతాత్మలూ కనిపిస్తే, మరికొన్ని క్రైమ్ చుట్టూ అల్లిన కథలు. ఈ కథల గురించి చెప్పాలంటే ఒక్కో కథకూ ఒక్కో వ్యాసం రాయచ్చు, అంత మంచి కథలు. ఈ పుస్తకం నాకు అత్యంత ఇష్టుడు అకుతాగవా రాసిన "సెన్నిన్" తో మొదలవుతుంది. 

1. "The Drowned Giant" by J.G. Ballard :

ఈ కథల్లో నాకు మునుపు పరిచయం లేని రచయితల్లో ఒకరైన జె. జి. బల్లాడ్ కథ ఒకటి ఉంది. బల్లాడ్ రాసిన "The Drowned Giant" కాల్పనిక సాహిత్యంలో మార్మికత అవసరాన్ని మరోసారి గుర్తుచేసిన కథ. ఒకానొక చోట సముద్రపు ఒడ్డుకి ఒక పెద్ద 'జైంట్' (మహాకాయుడు) కొట్టుకు వచ్చిన సంగతి చుట్టుపక్కలంతా పాకితే, అది ఒట్టి  పుకారని అనుకుంటూ కూడా కుతూహలం కొద్దీ దాన్ని చూడ్డానికి అక్కడికి చేరతాడు. తీరాచూస్తే అక్కడ నిజంగానే ఒక జైంట్ కనిపిస్తాడు. అతడి మహోన్నతమైన ఆకృతినీ, తీర్చిదిద్దినట్లున్న రూపురేఖల్నీ చూశాక అక్కడ కనిపించిన తోటి మనుషులంతా అతడికి అల్పంగా [puny] కనిపిస్తారు. "కొత్తొక వింత" అన్నట్లుగా మొదట్లో దాన్నొక మహాద్భుతంగా చూసిన జనం దాని మీదకెక్కి ఆడుతుంటారు. కొందరు దాన్నెక్కి కూర్చుంటారు, మరి కొందరు దానిమీద నడుస్తుంటారు. కానీ రోజులు గడిచే కొద్దీ శుష్కిస్తున్న శరీర భాగాలనూ, ఎముకలనూ, తలనూ మొండెం నుంచి వేరుచేసి ఊరిలో పలుచోట్ల అలంకార ప్రాయంగానూ, మ్యూజియంలలోనూ ప్రదర్శనకు పెడతారు. మనిషి జీవించి ఉన్నప్పుడు ఎంత గొప్పగా బ్రతికినా మరణించాక మట్టిలో నిరర్ధకంగా  కలిసిపోవడమనే  నిజాన్ని కళ్ళలోకి కళ్ళుపెట్టి చూస్తూ ఈ కథ చెబుతున్నట్లు ఉంటుంది.

ఇందులో చివరకు మిగిలే మహోన్నతమైన(?) మానవ జీవితపు అవశేషాలనూ, దుఖ్ఖాన్నీ కథావస్తువుగా చేసి పైకి చాలా సరళంగా కనిపిస్తున్నట్లు కథ చెప్పినా చదవడం పూర్తయ్యేసరికి పాఠకుడిలో ఒకరకమైన స్తబ్దత నెలకొంటుంది. ఎందుకంటే ఆ కథ ఒక జైంట్ గురించి చెబుతున్నట్లు చెప్పినా, రచయిత "నువ్వు 'మానవుడే మహనీయుడు' అనుకుంటూ, నిన్ను మించినవాడులేడని విర్రవీగుతూ మరచిపోయిన నీ కథను నీకే గుర్తుచేస్తున్నాను" అన్నట్లు  'హ్యూమన్ మోర్టాలిటీ'ని గుర్తుచేస్తారు. రచయిత ఎవరి గురించో చెప్తున్న కథను మనం "ఊఁ" కొడుతూ వింటున్నప్పుడు చివర్లో హఠాత్తుగా ఆ కథ నన్ను గురించేనన్న స్పృహ కలగడం పాఠకుడికి ఒక షాక్ లా అనిపిస్తుంది.

2.  "The Golden Kite, the Silver Wind" - Ray Bradbury :

ఈ కథ నాకెంత ఎంత నచ్చిందో చెప్పలేను. "అనగనగా" అంటూ మొదలుపెట్టి పిల్లలందరికీ మళ్ళీ మళ్ళీ చెప్పాల్సిన కథ ఇది. యునైటెడ్ స్టేట్స్ కీ, సోవియట్ యూనియన్ కీ మధ్య కోల్డ్ వార్ జరుగుతూ విపరీతమైన టెన్షన్ నెలకొన్న సందర్భంలో రాసిన ఈ నీతి కథ ప్రతీ మానవ సమాజానికీ అన్వయించుకునే విధంగా అత్యంత అవసరమైన రాజకీయ పాఠం చెబుతుంది. ఈ కథను అనువాదం చెయ్యాలనిపించేంతగా నచ్చింది. మరో పోస్ట్ లో దీన్ని విడిగా అనువాదం చేశాను.

Life was full of symbols and omens. Demons lurked everywhere, Death swam in the wetness of an eye, the turn of a gull’s wing meant rain, a fan held so, the tilt of a roof, and, yes, even a city wall was of immense importance.

3. Fate is a Fool - Arturo Cancela

ఈ అర్జెంటీనియన్ కథ కాలగతిలో మనం గర్వపడేవన్నీ మనతో సహా ఎలా కనుమరుగైపోతాయో కథానాయకుడు 'జువాన్ పెడ్రో రియార్టే' అనుభవాలకు సున్నితమైన హాస్యాన్ని జోడించి చెబుతుంది. సామాజికంగా మార్పు ఎంత సహజంగా జరిగిపోతుందో, ఆ మార్పుతో బాటు ఒకప్పుడు సంఘజీవిగా గొప్పగా, గర్వంగా జీవించిన మనిషి ప్రాముఖ్యతను కోల్పోయి నిరర్ధకంగా ఎలా మిగిలిపోతాడో హాస్యం, వ్యంగ్యం మేళవించి చెప్పిన కథ ఇది. ఈ కథ మునుపు చదివిన Marcel Aymé రాసిన 'The Man Who Walked Through Walls' కథల్ని గుర్తుకుతెచ్చింది. ఈ కథ చదివాక "శంకరాభరణం" సినిమా లాంటి గంభీరమైన అంశాన్ని ఈ కథలా పూర్తిగా కామెడీ కోణంలో ఎవరైనా తీస్తే చూడాలన్న చిలిపి ఆలోచన వచ్చింది. :)

Juan Pedro Rearte left the hospital limping, and limping he entered the twentieth century.

‘So,’ he said to himself, deeply melancholic, ‘progress has left me with a limp and that same limp prevents me from following it, making me the champion of underdevelopment.’

4. Tantalia - Macedonio Fernandez :

ఈ కథల్లో బోర్హెస్ గురువు, మెంటార్, ఇన్స్పిరేషన్ అయిన మేసిడోనియో హెర్నాండెజ్ కథ ఒకటి ఉంది. ఫెర్నాండెజ్ గురించి మునుపు చాలా చోట్ల చదివాను. ఆయన కథల సారాన్ని [లేదా కథల్ని!?] బోర్హెస్ తన రచనల్లో కాపీ చేశారనే అపవాదులు బోర్హెస్ మీద చాలానే ఉన్నాయి. ఆ ప్లాగియారిజం ఆరోపణలు నిజమో కాదో ఖచ్చితమైన సమాచారం లేదు గానీ ఆ విషయాలు మొదటిసారి చదివినప్పుడు మాత్రం చాలా బాధేసింది. 'టాంటాలియా' కథ చదివినప్పుడు ఆయన శైలి బోర్హెస్ మీద చాలా ప్రభావం కలిగి ఉందన్నది మాత్రం నిజమని అర్థమైంది. ఈ కథకి ముందు రచయిత పేరు చెప్పకపోతే  శైలిని బట్టి మనం బోర్హెస్ రాశారేమో అనుకుని పొరబడే అవకాశం ఉంది.

5. A Secure Home : Elena Garro

ఇందులో ఎలెనా గర్రో అనే మెక్సికన్ రచయిత్రి తొలిసారి పరిచయమైంది. ఈ కథ నేరేషన్ మొదలవ్వడమే భలే ఉంటుంది. కిటికీలూ, తలుపులూ లేని ఒక ఇరుకైన చీకటి గది. ఆ గదిలో 80 నుండి 5 ఏళ్ళ వరకూ అన్ని వయసుల  స్త్రీపురుషులు ఉంటారు. ఆ ఇంట్లో వాళ్ళంతా ఇంటికి రాబోయే ఒక వ్యక్తి కోసం ఎదురు చూస్తూ ఒకరితో ఒకరు పిచ్చాపాటీ మాట్లాడుకుంటూ ఉంటారు. ఈ కథలో వాళ్ళెవరూ? ఆ ఇంటికి ఎవరొస్తున్నారు? ఈ విషయాలేమీ స్పష్టత లేకుండా చివరికొచ్చేసరికి విషయం అర్థమైనప్పుడు "కథను ఇలా కూడా చెప్పొచ్చా" అనిపిస్తుంది. ఈ కథ చదివి రచయిత్రి ఎలెనా ఇతరత్రా పుస్తకాలేమైనా దొరుకుతాయేమో అని జల్లెడ పడితే ఆ దార్లు మరో రెండు మూడు పుస్తకాలవైపు తీసుకెళ్ళాయి.

కొన్నేళ్ళ క్రితం పీటర్ మెండెల్సండ్ రాసిన "What we see when we read" అనే పుస్తకం చదివాను. అందులో ఈ తరంలో సృజనాత్మకత క్షీణించిపోవడానికి ప్రధాన కారణంగా సినిమాలూ, ఫోటోలూ అంటారు. ఉదాహరణకు నేను "ప్రైడ్ అండ్ ప్రిజుడిస్" నవల చదివినప్పుడు డార్సీనీ, ఎలిజబెత్ నూ నా మనసులో ఒక రూపంలో ఊహించుకుంటాను. నవలను సినిమాగా చూసినప్పుడు నా ఊహకూ, వాస్తవానికీ పొంతనలు కనబడవు. కానీ నా మెదడులో నిక్షిప్తమైన ఉన్న ఎలిజబెత్ చిత్రం వెంటనే ఆ సినిమాలో నటి రూపంలో ఒక ఫ్రేమ్ లో ఇమిడిపోతుంది. ఆ తరువాత 'ఎలిజబెత్' ప్రస్తావన ఎప్పుడొచ్చినా ఆ నటి మొహం తప్ప మన మెదడు మరొక రూపాన్ని అంగీకరించదు, మన కళ్ళు స్టోర్ చేసుకునే మెమరీ డేటా మన ఊహాత్మకతను రీప్లేస్ చేసేస్తుందన్నమాట. బహుశా అందుకే సొంటాగ్ కూడా ఫోటోగ్రఫీ గురించి రాసిన ఒక పుస్తకంలో [On Photography] “Photographs are a way of imprisoning reality...One can't possess reality, one can possess images--one can't possess the present but one can possess the past.” అంటారు. "బుక్ ఆఫ్ ఫాంటసీ" కథల్లో మనిషి ఆలోచనా పరిధికావలి    అతీంద్రీయ శక్తులతో కూడిన అసాధారణ ప్రపంచాలను కేవలం మన దృష్టి పరిధిలోకి కుదించడం చాలా కష్టంతో కూడుకున్న పని. ఫాంటసీ శైలి ఉనికిలోకి వచ్చే చోటు మనిషి సబ్కాన్షియస్ కాబట్టి ఈ కథలన్నీ అవి చదివే పాఠకుడి ఊహాత్మకతలోనే జీవం పోసుకుంటాయి. అందువల్ల ఆ ఫాంటసీ ప్రపంచపు అనుభవం ఎవరికి వారికే ప్రత్యేకం.

ఇందులో కోర్తజార్, కిప్లింగ్, చెస్టెరాన్, హాథోర్న్, కాఫ్కా, మపాసా, ఎడ్గర్ అలెన్ పో, వైల్డ్, టాల్స్టాయ్ లాంటి వాళ్ళతో బాటు నాకు మునుపు తెలీని వివిధ దేశాల సైన్స్ ఫిక్షన్, ఫాంటసీ, క్రైమ్ రచయితలు చాలామంది పరిచయమయ్యారు.  ఇందులో మునుపు చదివిన నథానియల్ హాథ్రోన్ "Earth's Holocaust" కథ కూడా ఉంది. దాని గురించి మునుపొక బ్లాగ్ పోస్ట్లో రాసాను. పుస్తకాల పురుగుల గురించి అందులో వ్యంగ్యంగా, అవమానకరంగా రాసిన వాక్యాలు అంత సులభంగా మర్చిపోలేం. :))

This,’ remarked the sedate observer beside me, ‘is a bookworm—one of those men who are born to gnaw dead thoughts. His clothes, you see, are covered with the dust of libraries. He has no inward fountain of ideas; and, in good earnest, now that the old stock is abolished, I do not see what is to become of the poor fellow. Have you no word of comfort for him?’

ఇందులో నేను మొదటిసారి మాక్స్ బీర్బోమ్ కథను చదివాను. ఆయన రాసిన "Enoch Soames" రచనావ్యాసంగంలోకి అడుగుపెట్టే ప్రతీ రచయితా చదివి తీరాల్సిన గొప్ప కథ. ఇక ఈవెలిన్ వా రాసిన "The man who liked Dickens", ఎడిత్ వార్టన్ రాసిన "Pomegranate Seed", జియోవన్నీ పాపిని రాసిన "The man who belonged to me" కథలు గురించి ఎంత చెప్పుకున్నా తక్కువే. ముఖ్యంగా ఆ మూడో కథ స్టోరీ టెల్లింగ్ లో ఒక మాస్టర్ పీస్. విచిత్రంగా జాయిస్ తో తెగతెంపులు చేసేసుకున్నాననుకునేలోగా ఇందులో కూడా "యులీసిస్" లో డెడలస్ తల్లి మరణం గురించి రాసిన రెండు చిన్న భాగాలు ఉన్నట్టుండి  ప్రత్యక్షమయ్యాయి. Leopoldo Lugones రాసిన కథ "The Horses of Abdera"కు  గ్రీకు మైథాలజీలో హెర్క్యులస్ కథ ఆధారం. ఈ కథ గురించి గూగుల్ చేస్తే దాని చుట్టూ ప్రచారంలో ఉన్న పిట్టకథలనేకం తెలుస్తాయి. గుర్రాలు అచ్చం మనుషుల్లా వ్యవహరించే ఈ కథ భలే వింతగా ఉంటుంది. 

ఇక రుడ్యార్డ్ కిప్లింగ్ రాసిన "The return of Imray" కథ బ్రిటిషర్ల కాలపు  ఇండియా నేపథ్యంలో రాసిన కథ. కథకుడిగా కిప్లింగ్ నైపుణ్యం గురించి చెప్పనవసరం లేదు. ఆకాలంలో చదువూ సంధ్యా లేని భారతీయులపట్ల కిప్లింగ్ తృణీకార వైఖరి ఆయన రాతల్లో స్పష్టంగా కనిపిస్తుంది. పాపం ఎప్పటిలాగానే వాళ్ళే ఏలిన రాజ్యంలో పాలకుల మీద జరిగిన అమానుషాల గురించి మాత్రమే చెప్పుకొస్తారాయన. నాణానికి రెండో వైపు కథలు ఏవైనా రాశారేమో తెలీదు, నాకైతే ఎక్కడా చదివిన గుర్తులేదు. అదంతా ప్రక్కన పెడితే ఈ కథలో ఒక వాక్యం దగ్గర ఆగిపోయాను. ఆ మధ్య కొందరు పాత రచయితల రచనల్లో వాక్యాలను తీసేసి, వాటిని తిరగరాసి ప్రచురించే ప్రయత్నం చేసిన వివాదం బహుశా ఇలాంటి వాక్యాల గురించే అనిపించింది. ఆ రచయితల్లో కిప్లింగ్ పేరు కూడా ఉంది మరి. కిప్లింగ్ భార్య గయ్యాళి అని కొందరూ, కిప్లింగ్ ఒక 'మేల్ షొవనిస్ట్ పిగ్' అని మరి కొందరూ అనుకుంటూ ఉంటారు. కిప్లింగ్ కఠినమైన వ్యక్తిత్వం గురించి కొన్ని గార్డియన్ పత్రిక కథనాలు కూడా ఉన్నాయి. ఆ వాక్యం ఇదీ.

"If a mere wife had wished to sleep out of doors in that pelting rain it would not have mattered; but Tietjens was a dog, and therefore the better animal."

కొద్దికాలంగా రియాలిటీ నలువైపులకూ లాగేస్తుంటే, ఇష్టమైన చదువు ప్రాధాన్యతల లిస్టులో అట్టడుగుకి చేరిపోయింది. మళ్ళీ చాలా కాలానికి రాసి పెట్టుకున్న "డ్రీమ్ లిస్టు" దుమ్ము దులిపితే, వాటిల్లో మొట్టమొదట కనిపించిన పుస్తకం జార్జి లూయీ బోర్హెస్, అడాల్ఫో బయో కజారెస్, సిల్వినా ఒకాంపో- ఈ ముగ్గురూ సంపాదకత్వం వహించిన "The Book of Fantasy". అన్నట్లు సిల్వినా ఒకాంపో అంటే గుర్తొచ్చింది, ఆవిడ కథలు చాలా చెత్తగా రాస్తారు. కొన్నేళ్ళ క్రితం NYRB క్లాసిక్స్ లో కొన్ని కథలు చదివి విరక్తి చెందాను. కేవలం బోర్హెస్, అడాల్ఫో ల స్నేహం, సాహచర్యం మాత్రమే ఆవిణ్ణి లైమ్ లైట్ లో నిలబెట్టాయనిపిస్తుంది. "బుక్ ఆఫ్ ఫాంటసీ" చదవాలనుకుంటూ ఆరేడేళ్ళపైనే గడిచిపోయాయంటే నాకే ఆశ్చర్యంగా ఉంది. ఎట్టకేలకు ఈ ఏడాది ఆ కోరిక నెరవేర్చుకున్నాను. హ్యాపీ రీడింగ్. :)

పుస్తకం నుండి నచ్చిన కొన్ని వాక్యాలు:

I asked him what he thought of Baudelaire. He uttered the snort that was his laugh, and ‘Baudelaire,’ he said, ‘was a bourgeois malgré lui.’

‘In Life and in Art,’ he said, ‘all that matters is an inevitable ending.’

‘You sound like an Argentine, you’re so bitter.’

He who consumes too much news has no time for boiling, frying or chewing it over, but is obliged to swallow everything raw and whole. Having considered political digestion and protective fatty layers of tissue, he decided to attack the problem from quite a different angle.

The Tale and the Poet : Sir Richard Burton (1821-90) --- Tulsi Das, the Hindu poet, created the tale of Hanuman and his army of monkeys. Years afterwards, a despot imprisoned him in a stone tower. Alone in his cell, he fell to meditating, and from his meditation came Hanuman and his monkey army, who laid low the city, broke open the tower, and freed Tulsi Das.

I couldn’t tell you why she knitted so much; I think women knit when they discover that it’s a fat excuse to do nothing at all.

The truth was, that the human race had now reached a stage of progress so far beyond what the wisest and wittiest men of former ages had ever dreamed of that it would have been a manifest absurdity to allow the earth to be any longer encumbered with their poor achievements in the literary line.

How could she ever have gained that power, since she knows so little about these hearts of ours? She hides herself and does not sing, but our people, quietly, without visible disappointment, a self-confident mass in perfect equilibrium, so constituted, even though appearances are misleading, that they can only bestow gifts and not receive them, even from Josephine, our people continue on their way.

I have always had a solitary disposition, always been a dreamer, a sort of lone philosopher, kind to others, content with little, bearing neither bitterness towards men, nor resentment towards heaven. I have always lived alone, as a result of a kind of uneasiness which comes over me when I am with other people. How can I explain this? I don’t suppose I can explain it. It’s not that I refuse to see people, or to chat to them, or to have dinner with friends, but when I’ve been with them for some time, even with the people I know best, I find that they weary me, tire me out, get on my nerves—and with a growing exasperation I long to see them go, or go away myself, so that I can be alone.

This feeling I have is more than a desire: it is a compelling necessity. And if I had to endure the continued presence of other people, if I had to go on listening to their conversation for any length of time, something would certainly happen to me. What exactly would it be? Ah, who knows? Perhaps I should faint—something like that.

‘Wait one moment, please. I’ll explain now why I thought about you and why I followed you. A few days ago I said to myself: “You are a fool, the kind of person you can meet anywhere any day; and you’ve got this craze of wanting to live a glorious life, all risks and adventures, like the people in six-penny stories and cheap novels. But you’ve no imagination so you can’t expect to have that sort of life. The only thing to do is to look round till you find an author who makes up extra-ordinary characters, and make him a present of your life so that he can do whatever he likes with it and turn it into something really exciting and beautiful and unexpected . . .” ‘

I thought to myself how for months—ever since I had taken over control of that man—I had not been master of my own life; I had been obliged to leave all my work in the middle, to leave my country, to worry myself inventing romantic adventures and reliable people to carry them out. Since I had taken possession of Amico Dite’s life, I had had to sacrifice the whole of my own life to him. I, nominally his master, had really degenerated into his slave; or at best, merely the manager of his personal existence.

‘I married Rani never dreaming that at night she turned into a tiger.’

At about seven o’clock the bell rang. I opened the door. It was Rani. Her hair was uncombed, her clothes in a mess, her nails dirty. She seemed confused and ashamed. I turned my head away so as not to hurt her; I let her come i

Don Pedro was right: each family is a world unto itself.

In vain I told him that I considered as harmful the distance which is maintained between one man and another in Buenos Aires and the displeasure at the peculiarities of others, in vain I advised him to be tolerant and understanding. I don’t think he even heard me.

‘For nearly half a century now I have been acting and playing other men’s passions without ever feeling them—for at bottom I have never felt anything. So I am like those other men just for fun! So I am nothing but a shadow! Passions, feelings, real actions—that is what makes a genuine Man. Consequently, since my age forces me to rejoin Mankind, I must find myself some passions or real feelings—seeing that that is the sine qua non without which nobody can call himself a Man.

In those days people were happy in getting so easily quit. America was not then discovered, and distressed ladies were not nearly as dangerous as they are now.

The proper basis for marriage is a mutual misunderstanding.

Not being a genius, he had no enemies

The Golden Kite, the Silver Wind - Ray Bradbury

కొద్ది రోజులుగా బోర్హెస్, సిల్వినా ఒకాంపో, అడాల్ఫో సెసారెస్ లతో కలిసి ఎడిట్ చేసిన "బుక్  ఆఫ్ ఫాంటసీ" చదువుతున్నాను. అందులో రే బ్రాడ్బరీ కథ "The Golden Kite, the Silver Wind" చిన్నపుడు చదివిన చందమామ కథను గుర్తుచేసింది. "అనగనగా" అంటూ మొదలుపెట్టి పిల్లలందరికీ మళ్ళీ మళ్ళీ చెప్పాల్సిన కథ ఇది. యునైటెడ్ స్టేట్స్ కీ, సోవియట్ యూనియన్ కీ మధ్య కోల్డ్ వార్ జరుగుతూ విపరీతమైన టెన్షన్ నెలకొన్న సందర్భంలో రాసిన ఈ నీతి కథ ప్రతీ మానవ సమాజానికీ అన్వయించుకునే విధంగా అత్యంత అవసరమైన రాజకీయ పాఠం చెబుతుంది.

Image Courtesy Google

Life was full of symbols and omens. Demons lurked everywhere, Death swam in the wetness of an eye, the turn of a gull’s wing meant rain, a fan held so, the tilt of a roof, and, yes, even a city wall was of immense importance.

ఈ కథకు నా స్వేచ్ఛానువాదం: 

అనగనగా రెండూళ్ళు. ఒక్కో ఊరికీ ఒక "మాండరిన్" రాజుగా ఉంటాడు. ఒకరోజు రాజు గారు కొలువుదీరి ఉండగా ఒక బంటు పక్కూరు కువాన్-సి తన ఊరి గోడను పంది ఆకారంలో కట్టుకుందన్న వార్తను మోసుకొస్తాడు.

"నా చిన్నప్పుడు కొండ ప్రక్కన చిన్న పల్లెటూరు, ఇప్పుడు గోడ నిర్మించుకునేంత స్థాయికి చేరిందా!" కోపంతో రుసరుసలాడాడు మాండరిన్.

"ఎక్కడో దూరంగా ఉన్న ఊరు గోడ ఎలా కట్టుకుంటే మనకేంటి నాన్నా?" ప్రశ్నించింది రాజు గారి కూతురు.

"ఎందుకంటే, మన ఊరి గోడ 'నారింజ' ఆకారంలో కట్టుకున్నాం కదా! ఆ పందులన్నీ మన గోడను ఆకలితో తినేస్తాయి" సమాధానమిచ్చాడు రాజు.

మానవ జీవితమంతా సంకేతాలమయం. శకునాలు, చిహ్నాలూ మనకు చాలా ముఖ్యం. మృత్యువు ఎక్కడెలా పొంచి ఉందో చెప్పలేం. అందుకే ఒక గోడ కూడా చాలా ప్రాముఖ్యతను కలిగి ఉంటుంది. ఈ ప్రాంతానికి వచ్చే యాత్రికులూ, ప్రయాణికులు, కళాకారులూ,  దేశదిమ్మరులూ ఈ రెండు ఊళ్ళలో ప్రవేశించడానికి శకునాలూ, సంకేతాలూ చూసుకుంటారు. "నారింజ ఆకారపు గోడ ఉన్న ఊరా? వద్దొద్దు, నేను పంది ఆకారంలో ఉన్న ఊళ్ళో ప్రవేశిస్తే, దానిలాగే సుష్టుగా తిని బాగా వృద్ధి చెందుతాను" అనుకుంటారు.

రాజుగారి భయమూ, బాధా చూసిన కూతురు అతనికో మంచి ఉపాయం చెప్పింది. గోడ కట్టడానికి అవసరమైన శిల్పుల్నీ, పనివాళ్ళనూ వెంటనే పిలిపించమని చెప్పి తాను మాత్రం తెర వెనుక నిలబడి, తండ్రికి వాళ్ళతో ఏం మాట్లాడాలో దిశానిర్దేశం చేస్తానని చెప్పింది.

రాళ్ళు, గ్రానైట్ , ఓనిక్స్, క్వార్ట్జ్ లాంటి స్ఫటికాలూ, శిలలతో పని చెయ్యడం తెలిసిన శిల్పులందరూ సభకు తరలి వచ్చారు. మాండరిన్ సింహాసనం వెనుకనున్న తెరకు దగ్గరగా నిలబడ్డాడు. కాసేపటికి తెర వెనుక నుండి గుసగుసగా మాటలు వినిపించాయి. మాండరిన్, కూతురి మాటల్ని యథాతథంగా వల్లించడం మొదలుపెట్టాడు.

"మన పట్టణమేమో నారింజ ఆకారంలో ఉంది, పొరుగున ఉన్న కువాన్-సి తమ పట్టణాన్ని పంది ఆకారంలో కట్టుకుంది. అందువల్ల అది మన నారింజలన్నిటినీ తినేస్తుంది. మీరు వెంటనే మన గోడను ఆ పందిని హతమార్చడానికి వీలుగా ఉండే పెద్ద దుడ్డు కర్ర ఆకారంలోకి మార్చాలి." అని ఆదేశించాడు.

శిల్పులందరూ సరేనని రాజు వద్ద సెలవు తీసుకుని వెళ్ళిపోయారు. ఈ విషయం పట్టణమంతా వ్యాపించింది. రాజుగారి తెలివికీ, వివేకానికీ అందరూ అతణ్ణి ప్రశంసించారు.

ఊళ్ళో గోడ కట్టడానికి సన్నాహాలు మొదలయ్యాయి. ప్రజలందరూ కలసిమెలసి పనిచేశారు. నెల తిరిగేలోగా గోడ కట్టడం పూర్తైపోయింది. ఇప్పుడు మాండరిన్ ప్రతిరోజూ ప్రశాంతంగా నిద్రపోతున్నాడు. కానీ ఈ ఆనందం ఎక్కువకాలం నిలవలేదు. ఒకనాడు మధ్యాహ్నం బంటు ఒకడు అత్యవసర సందేశం మోసుకుని సభలోకి పరుగెత్తుకుంటూ వచ్చాడు.

"ఓ మాండరిన్, మన ఊళ్ళో వ్యాధి ప్రబలింది, నీరు విషతుల్యమైంది, ప్రజలు అల్లాడుతున్నారు. మనం కట్టిన దుడ్డు కర్ర ఆకారంలో ఉన్న గోడను కాల్చి మసిచెయ్యడానికి కువాన్-సి పట్టణం వారు తమ గోడను అతి పెద్ద చలిమంట ఆకారంలో పునర్నిర్మించారు." అని విన్నవించుకున్నాడు.

మాండరిన్ కి మళ్ళీ నీరసం వచ్చినంత పనైంది. ఊళ్ళోకి వచ్చే యాత్రికులు, సులభంగా బూడిదయ్యే కర్రను కాదని ఉవ్వెత్తున ఎగసిపడే మంటలున్న వారి ఊరి వైపు వెళ్ళిపోతారు అనుకుని విచారపడ్డాడు.

సరిగ్గా అదే సమయంలో తెర వెనుక నుండి "కాదు" అన్న స్వరం వినిపించింది. మాండరిన్ మునుపటిలాగే తెర వెనుక మాటల్ని అనుకరిస్తూ, "శిల్పకారులకు  వెంటనే మన గోడలను పెద్ద సరస్సు ఆకారంలో కట్టమని చెప్పండి. ఆ సరస్సు నీటితో వాళ్ళ మంటల్ని ఆర్పేయండి." అని ఆదేశించాడు.

మహారాజు తెలివికి పట్టణమంతా మరోసారి సంతోషించింది. ప్రజలందరూ  మరోసారి గోడ నిర్మించే పనుల్లో పడ్డారు. కానీ వారి పనిలో మునుపటి వేగం , ఉత్సాహం తగ్గాయి. ఎందుకంటే మొదటిసారి గోడ నిర్మించడానికి పట్టిన నెల రోజుల సమయంలో వారు సొంత పనులకూ, వ్యాపారానికీ, వ్యవసాయానికీ సమయం కేటాయించలేకపోయారు. ఈకారణంగా చాలామంది పేదరికంతో బలహీనపడ్డారు. ఏదైతేనేం, త్వరలోనే సరస్సు ఆకారంలో గోడ నిర్మాణం పూర్తయ్యింది.

రాజు గారు సరిగ్గా ఊపిరి పీల్చుకోనైనాలేదు, ఈలోగానే మళ్ళీ ముప్పు ముంచుకొచ్చింది. కువాన్-సి పట్టణంవారు ఈసారి తమ గోడలను సరస్సు నీటిని అమాంతంగా తాగేసే "నోరు" ఆకారంలో కట్టారనన్న వార్త ఊళ్ళో గుప్పుమంది.

మాండరిన్ మరోసారి కుమార్తె సలహా కోసం తెరకు దగ్గరగా జరిగాడు. అప్పుడు తెర వెనుక స్వరం, "మన గోడలను వెంటనే 'సూది' ఆకారంలోకి మార్చండి, ఆ నోటిని కుట్టేద్దాం." అని పలికింది. మాండరిన్ ఆ స్వరాన్ని అనుకరిస్తూ శిల్పులకు ఆదేశాలు జారీ చేసాడు.

"రాజా! రక్ష రక్ష!" అంటూ వార్తాహరుడు మళ్ళీ వచ్చాడు. "వారు తమ గోడలను 'కత్తి' ఆకారంలోకి మారుస్తున్నారు, అది మన సూదిని ఇట్టే విరగ్గొట్టేస్తుంది." అన్నాడు.

ఈసారి మాండరిన్ నిలువెల్లా కంపించిపోయాడు. తెరను పట్టుకుని నిలబడి , కుమార్తె చెప్పే ఉపాయం కోసం వేచి చూస్తున్నాడు.

తెర వెనుక స్వరం, "అయితే మన గోడను వెంటనే 'కత్తి ఒర'గా మార్చండి. వాళ్ళ కత్తి మన ఒరలో ఇమిడిపోతుంది." అని పలికింది.

"ప్రభూ, దయ చూపండి. కువాన్-సి పట్టణం వారు రాత్రీ పగలూ పనిచేసి, తమ గోడను మిరుమిట్లు గొలిపే 'మెరుపు' ఆకారంలోకి మార్చారు, అది మన కత్తి ఒరను ధ్వంసం చేసేస్తుంది." అంటూ పరుగుపరుగున ఏడుస్తూ మరో వార్త మోసుకొచ్చాడు వార్తాహరుడు.

ఊరంతా వ్యాధులు ప్రబలాయి, దుకాణాలు మూసుకుపోయాయి. నడి వేసవి రోజుల్లో వ్యవసాయం మాని, నిరంతరం గోడలు నిర్మిస్తూ నిర్విరామంగా పనిచేసిన జనం నీరసంతో శుష్కించిపోయారు. మృతుల సంఖ్య కూడా పెరిగింది. మాండరిన్ విచారంతో వ్యాధిగ్రస్తుడై మంచంపట్టాడు. తెరవెనుక స్వరం కూడా నీరసించి ఎక్కడో నూతిలోంచి వస్తున్నట్లు వినిపించసాగింది.

"కువాన్-సి ఒక 'గద్ద'. అయితే మన గోడల్ని ఆ గద్దను పట్టుకునే 'వల'గా మార్చాలి. వారు సూర్యుడిగా మారి మన వలను కాల్చేస్తే, మనం చంద్రుడిలా మారి వాళ్ళ సూర్యుణ్ణి గ్రహణంతో కనపడకుండా చేసెయ్యాలి."

ఆ విధంగా వ్యాపారాలూ, వ్యవసాయాలూ మానేసి సమతౌల్యం కోల్పోయిన  ఊరు తుప్పుపట్టిన యంత్రంలా చివరకు పూర్తిగా పనిచెయ్యడం మానేసింది.

తెర వెనుక నుండి క్షీణించిన స్వరం, "ఇంక చాలు, దేవుడి మీద భారం వేసి,  కువాన్-సి ని మన ఊరికి ఆహ్వానిస్తున్నామని వెంటనే కబురు పంపండి" అంది.

వేసవి చివరలో, శుష్కించిన శరీరంతో, నీరసంగా నడవలేని స్థితిలో ఉన్న కువాన్-సి రాజుగారిని నలుగురు బక్కచిక్కిన మనుషులు మోసుకొచ్చి సభలో కూర్చోబెట్టారు. రెండూళ్ళ మాండరిన్లు ఎదురెదురుగా కూర్చున్నారు.

తెర వెనుక స్వరం "మనం ఈ దురంతానికి ముగింపు పలుకుదాం. ఇదిలా కొనసాగదు, మన ప్రజలు ప్రతి రోజూ, ప్రతి గంటా తమ గోడల్ని నిర్మిస్తూనే ఉంటే వాళ్ళకి వేటకీ, వ్యవసాయానికీ, వ్యాపారానికీ, భోజనం చేయడానికీ, చేపలు పట్టడానికీ, ప్రేమలో పడడానికీ, తమ పూర్వీకుల్ని గౌరవించుకోడానికీ సమయం దొరకదు." అని పలికింది.

ఇద్దరు రాజులూ అంగీకారంగా తలూపారు.

"ఇప్పుడు మమ్మల్నందర్నీ సూర్యకాంతిలోకి తీసుకెళ్ళండి" అని సేవకులను  ఆజ్ఞాపించిందా స్వరం.

ఇద్దరు వృద్ధులనూ సూర్యకాంతి పడుతున్న ఒక చిన్న కొండ పైకి  తీసుకెళ్ళారు. అక్కడ పోషణ లేక, సన్నగా చిక్కిపోయిన కొందరు పిల్లలు రంగురంగుల గాలిపటాలెగరేస్తున్నారు.

రాకుమార్తె తన తండ్రి మంచం వద్ద నిలబడి, "అవి చూడండి," అంది.

"చూడ్డానికేముంది? అవి కేవలం గాలిపటాలేగా!" అన్నారు ఇద్దరు మాండరిన్లు.

"నిజమే, కానీ నేలమీద ఉండే గాలిపటానికి విలువేమిటి? విలువ లేని దానికో లక్ష్యాన్నిచ్చి, అది అందంగా ఎదగడానికి అవసరమైనదేమిటి?" ఆమె ఇద్దర్నీ ప్రశ్నించింది.

"గాలి కదా!" ఏకగ్రీవంగా సమాధానమిచ్చారు ఇద్దరు మాండరిన్లు.

"మరి ఆకాశాన్నీ, గాలినీ అందంగా మార్చడానికి వాటికేం కావాలి?" మళ్ళీ ప్రశ్నించిందామె.

"గాలిపటం." వారు ఒక్కసారిగా సమాధానమిచ్చారు. "నిజానికి సాదాసీదాగా,  ఖాళీగా ఉండే ఆకాశాన్ని రంగులమయం చేస్తూ అందంగా మార్చాలంటే ఎగిరే గాలిపటాలు అనేకం కావాలి."

"కదా! ఇప్పుడు మీ కువాన్-సి ఊరి గోడని చివరిసారిగా 'గాలి' ఆకారంలో నిర్మించండి. మేము మా గోడను ఒక బంగారు గాలిపటంలా నిర్మిస్తాము. మీ ఊరి గాలి మా గాలిపటాన్ని ఆకాశంలో అద్భుతమైన ఎత్తులకు తీసుకువెడుతుంది. మా గాలిపటం మీ గాలి యొక్క సమరూపాన్ని మార్చి దానికో గమ్యాన్నీ, అర్థాన్నీ ఇస్తుంది. ఈ రెండూ ఒకటి లేకుండా మరొకటి అందంగా, ఆనందంగా మనలేవు. కలసిమెలసి జీవించడం అంటే పరస్పర సహకారంతో ఒక దాని మీద మరొకటి ఆధారపడి చిరకాలం జీవించడం."

తరువాత ఇద్దరు రాజులూ చాలా కాలం తరువాత తృప్తిగా ఆహారాన్ని తీసుకున్నారు. తాత్కాలికంగా వచ్చిన ఓపికతో ఒకరినొకరు కౌగలించుకుని కీర్తించుకున్నారు. మాండరిన్ కుమార్తె వివేకాన్ని గౌరవిస్తూ ఆమెను కొడుకులు లేని మాండరిన్ కు దక్కిన గొప్ప కొడుకని వేనోళ్ళ పొగిడారు.

ఆ విధంగా ఆ రెండు పట్టణాలూ "గోల్డెన్ కైట్ పట్టణం" మరియు "సిల్వర్ విండ్  పట్టణం"గా మారాయి. పాడి పంటలతో, వ్యాపారాలతో, సుఖసంతోషాలతో  రెండూళ్ళూ కళకళలాడాయి.