టెక్నాలజీకి దూరంగా మా బాల్యం గడిచిందని చెప్పుకునే ఆఖరి తరం బహుశా మనదే. సాంకేతికపరిజ్ఞానం విస్తృత రూపం దాల్చక మునుపు ,కనీసం సగం జీవితం ఇంటర్నెట్ లేకుండా బ్రతికిన తరం మనది. సాంకేతిక పరిజ్ఞానపు ఛాయలు లేని బాల్యం ఒక వరం. నేటి తరానికి ఆ అదృష్టం లేదు, పసిపిల్లలు సైతం మారాం చెయ్యకుండా పాలు తాగాలంటే ఆకాశంలో చందమామ సంగతెలా ఉన్నా చేతిలో గాడ్జెట్ లేకపోతే గడవని రోజులివి. సాంకేతిక పురోభివృద్ధిని Bruce Benderson "the end of imagination achieved by the victory of imagination" గా అభివర్ణించినట్లు దీనివల్ల మానవజాతి కోల్పోయిందే ఎక్కువనిపిస్తుంది. ఈ పుస్తకంలో విశ్లేషణలన్నీ ఈ అంశం చుట్టూనే తిరుగుతాయి. నేటి తరం సాధించినదేమిటో, కోల్పోయినదేమిటో ఇంటర్నెట్ కు ముందూ, తరువాతా తన గత జ్ఞాపకాల తెరలను తొలగిస్తూ వివరణాత్మకంగా చెప్పే ప్రయత్నం చేశారు ఫ్రెంచ్ రచయితా, అనువాదకులూ Maël Renouard.
ఎంతటి పరిపూర్ణ జీవనమైనా చివరకు మనకు మిగిలేవల్లా జ్ఞాపకాలే. కానీ మార్సెల్ ప్రూస్ట్ లా నేటి తరం తమ జ్ఞాపకాలని వెతుక్కునే చోటు మానవ మస్తిష్కం మాత్రం కాదు, ఇంటర్నెట్.
Who hasn’t gone on the internet looking for past loves and friends not seen for years? Time lost in search of lost time.
We will do a Google search exactly as we go looking through our memories, by a simple act of the mind which, like memory, will require neither the hand nor the eye as intermediary. We will use this inner Google to look up words and phrases in a foreign language. We will know the name of the tree, the history of the public monument, the biography of Casimir Delavigne, as soon as our sight data is recorded and processed. And this is not all, by any means. Each thing will deploy itself beneath our gaze in its monadic singularity, that is, in the infinity of its nature, its history, its relations to the entire world. The memory of which our brain is the organ will no longer be an individual memory.
Image Courtesy Google
రచనలో ఇంటర్నెట్ కి ముందూ, తరువాతా తన జీవితానుభవాల మధ్య వైరుధ్యాన్ని ఉదాహరణాలతో సహా మన ముందు ఉంచే ప్రయత్నం చేశారు రెనౌర్డ్. వాస్తవాన్ని ఇంటర్నెట్ ఎంత వక్రీకరిస్తోందో చెబుతూ అనేక విషయాలు చర్చకు పెట్టారు. వర్చ్యువల్ ప్రపంచానికి ఎక్కువ సమయం కేటాయిస్తూ అందరిపట్లా కలుపుగోలుతనం, ప్రేమ చూపించేవాళ్ళు 90 % సమయం మొబైల్లోనే గడుపుతూ తన కుటుంబాన్నీ, తమ ఆరోగ్యాన్నీ నిర్లక్ష్యం చెయ్యచ్చు. 24 గంటలూ స్క్రీన్ల ముందు కూర్చుని ఆదర్శ జీవితాన్ని గురించి బోధించేవారు స్క్రీన్ వెనుక మానసిక వ్యాధులతోనో, ఒబెసిటీతోనో ఇబ్బంది పడుతూ ఉండవచ్చు, పైకి నవ్వుతూ సెల్ఫీలు తీసుకుని పోస్ట్ చేసేవాళ్ళు వాస్తవంలో డిప్రెషన్ తో బాధపడుతూ ఉండవచ్చు, తమవి కాని రాతల్ని తమవిగా చెప్పుకోవచ్చు, తమది కానీ భావజాలాల్నీ, వ్యక్తిత్వాల్నీ మొహానికి మాస్కుల్లా తొడుక్కోవచ్చు, వాస్తవంలో పొసగపోయినా తమది అన్యోన్య దాంపత్యం అని బహిరంగ ప్రేమలు ప్రదర్శించి ప్రపంచాన్ని నమ్మించవచ్చు. ఇలాంటివెన్నో. ఇక్కడ కోరుకున్న మాస్కు తక్షణం సిద్ధం.
We can live in many worlds, in many languages. There is an internet Pentecost that makes us speak in tongues and will soon cast aside, among other terrors of the past, the dystopia of a world dominated by Anglophone monolingualism.
“Basically, if I had to sum up my Facebook experience, I’d say it’s the continuous revelation of the idiocy of intelligent people. For a long time, I found it hard to believe what I took to be a nasty myth. But the scales have fallen from my eyes. All I have to do is log in, and the horrific certainty forces itself upon me again, with ever more crushing strength. This spectacle fascinates and terrifies me at the same time; I can watch it for hours, silently and invisibly; by the end, I find myself plunged into an emptiness from which I can hardly rise.”
గాంధీ కొటేషన్స్ పోస్ట్ చేస్తే సత్యవంతులనీ, దేవుడి ఫోటోలు పెడితే నిష్ఠాగరిష్టులనీ ఇలా వాస్తవానికి భిన్నమైన అనేక ప్రొజెక్షన్స్ కి నిలయం నేటి ఇంటర్నెట్ అంటారు రచయిత. ఇంటర్నెట్ వాడకం వల్ల కొత్తగా నిర్వచనాలు మార్చుకుంటున్న మన నైతిక విలువలు కపట సమాజాలకి అనుకూలంగా రూపొందినవి. ఇక్కడ మన ఆలోచనలేమిటనేదాని కంటే ,మనం ఏం మాట్లాడుతున్నామన్నదే ప్రధానం. లోపల ఎంత విషపూరితమైన అలోచలున్నా పైకి గొప్పగా మాట్లాడుతూ తమను తాము ఉత్తముల్లా ప్రొజెక్ట్ చేసుకునే అవకాశం ఉన్నది వర్చ్యువల్ ప్రపంచంలోనే. వ్యక్తిగతంగా మనమేమిటి అనేదానికంటే మనం ప్రపంచానికి ఏం చూపిస్తామనేదే ఇక్కడ ముఖ్యం. నిజానికి ఇది మన విలువను నిర్ణయించే కొలమానం కాదు. ప్రపంచానికి మనం అందించే ఒక కపటమైన చారిత్రాత్మక వర్ణన అంతే.
This way of doing things would be too contrary to the material’s inner tendency: the internet abhors a nonentity and hungers for exhibition; exhibition is the element in which the internet burns the victims upon which it feeds each day. The simplest thing to do is to follow this tendency by leaving one’s prey a prisoner to the web; for the difficult thing today isn’t to become known but rather to be forgotten.
స్టాలిన్ శకంలో ఒక మనిషిని వదిలించుకోవాలంటే అతడి ఉనికికి సంబంధించిన ప్రతీ చిహ్నాన్నీ సమూలంగా చెరిపేసేవారట. ఈరోజు అదే పని అతడి ఉనికిని ఒక్కంగుళం కూడా వదలకుండా పబ్లిక్లో పూర్తిగా ప్రదర్శనకు పెట్టడం ద్వారా జరుగుతోందంటారు రెనౌర్డ్.
ప్రతీ తరమూ కాలగతిలో కలిసిపోతున్న తమ గతాన్ని తలుచుకున్నట్లే రెనౌర్డ్ కూడా అదృశ్యమైపోతున్న సంస్కృతిని గుర్తుచేసుకుంటారు. వాస్తవాన్ని ఏమార్చే వర్చ్యువల్ డిస్టోర్షన్స్ ప్రక్కన పెడితే , సాంకేతికవిప్లవం కారణంగా నేటి తరానికి పూర్వపు తరం అపురూపంగా భావించే కొన్ని జ్ఞాపకాలు పూర్తిగా తెరమరుగైపోతున్నాయి. మొబైల్లో టైమ్ చూడడం అలవాటై చేతికి గడియారాలు మాయమైపోతున్నాయి. పేజీలను అపురూపంగా చేత్తో తడుముతూ పుస్తకం చదవడం, ఆత్రంగా ఎదురుచూస్తూ అందుకున్న ఉత్తరాన్ని ఇంకు వాసన గుభాళిస్తుండగా చదువుకోవడం, చేత్తో ఉత్తరాలూ, పద్దులూ రాయడం లాంటి జ్ఞాపకాలు మున్ముందు తరాలకి ఉండే అవకాశం లేదు. ఫోటోని స్టూడియోలో కడిగించి భద్రంగా ఆల్బమ్ లో దాచుకుని ఒక అపురూప జ్ఞాపకంగా మిగుల్చుకునే అవకాశం వీళ్ళకి లేదు. కుప్పలుతెప్పలుగా ఇంటర్నెట్లో క్షణానికోసారి కనిపించే ఫోటోలు చూసినప్పుడు మునుపటి తరానికి కలిగిన నోస్టాల్జియా భావన కలగకపోవచ్చు.
Too often, I’ve resorted to Proust’s lovely excuse in his letter to Madame de Caillavet, whose husband had fallen in battle: ‘I’ve thought so much about that daughter of whom he was so proud, your dear Mademoiselle Simone, that I don’t even know anymore if I actually wrote to her, so many times have I written her in thought.’ The time has come for the inner, post-digital internet to deliver us from this gap between thought and act, mind and hand—one of the last vestigial features that still bind us to the tragedy of our original condition. The time has come for us to be able to write and send messages within our mind, without having to write them down on a physical device, with the help of our fingers.”
ల్యాండ్ లైన్ లో ఫోన్ మాట్లాడుతూ అందుబాటులో ఉన్న కాగితాలపై గీసే గీతలూ,రాతలూ (టెలిఫోన్ డూడుల్స్) వాళ్ళకి ఉండవు, ఇప్పుడు కాగితం కనిపించడమే గగనం. కాగితంపై ఏదైనా రాసి పోస్ట్ చెయ్యాలంటే మనకి అదొక గందరగోళంతో కూడిన వ్యవహారం. ఎవరి జేబులోనూ పెన్ను ఉండదు, అందుబాటులో కాగితం దొరకదు. పోస్ట్ అందుతుందో లేదో అనే భయం ఒక్క క్లిక్ తో అవసరమైన సాప్ట్ కాపీస్ అటాచ్ చేసి పంపగలిగే ఈమెయిల్ సౌకర్యాన్ని అందిపుచ్చుకునేలా చేసింది. ఇవన్నీ మెల్లిగా దైనందిన జీవితంలో నుంచి మనకు తెలీకుండానే ఒక్కొక్కటిగా అదృశ్యమైపోతున్నాయి. డెఱిడా ముందే ఊహించి చెప్పినట్లు ప్రస్తుత తరానికి ఉన్న 'రియాలిటీ' వర్చ్యువల్ రియాలిటీ మాత్రమే. మనమందరం ఇంటర్నెట్ సాలెగూడులో భ్రమలను వాస్తవాలనుకుని బ్రతుకుతున్నాం. ఇంటర్నెట్ వినియోగం వల్ల ఎదుర్కుంటున్న ఇటువంటి పరిణామాలన్నీ ఈ రచనలో చిన్న చిన్న కథల్లానూ, ప్రోజ్ పీసేస్లానూ చెప్పుకొస్తారు రచయిత.
Before, I used to know in the blink of an eye where to find any one of my innumerable books; now it’s much more difficult, just as my relation to all things I’m not connected to on the internet has become more difficult. On Google, I can’t ask where I put my keys; I can’t act upon them. I can’t summon my books to my side. More and more actions are accomplished entirely on the internet; those that still require physical action have become strange and nearly impossible. If someone asks me to fill out forms and send them by mail, I become disoriented. It isn’t familiar to me anymore.
ఇక ఇంటర్నెట్ వాడకం వల్ల కలిగే దుష్పరిణామాల్లో మన దృష్టిని దాటిపోయే అనేక విషయాలను రచయిత ఏకరువు పెడుతుంటే ఆశ్చర్యంతోపాటు ఒకింత భయం కూడా కలగక మానదు. విశ్వవ్యాప్తంగా జరుగుతున్న సోషల్ మీడియా ప్రదర్శనలు మనుషుల మధ్య భావజాలాల సంఘర్షణలకు దారితీస్తున్నాయి. ఒకప్పుడు ప్లేటో భయపడినట్లుగానే "మున్ముందు కాలంలో రచనలు తప్పుడు వ్యక్తుల చేతుల్లో పడతాయి, అవి రాసిన రచయితలు అవి తమవని కనీసం డిఫెండ్ చేసుకునే అవకాశం కూడా ఉండదు" అన్నమాటల్ని ఇంటర్నెట్ ప్రతి క్షణం రుజువు చేస్తూనే ఉంది. ప్రతీదీ ఆన్లైన్ లో లభ్యమవ్వడం వల్ల ప్లాగియారిజం పెచ్చుమీరింది. పాపులారిటీ కోసం ఏది ఎక్కడ బాగా అమ్ముడుపోతుందో గమనించి తమవి కాని రచనల్ని తమవని చెప్పుకోవడమే కాక, భావ చౌర్యంతోబాటు చివరకు తమవి కాని గుణగణాల్నీ, వ్యక్తిత్వాన్నీ కూడా తమవని మోసం చేసే స్థాయికి దిగజారింది నేటి సమాజం.
“I believe,” says Jacques Derrida in Ghost Dance, “that the future belongs to ghosts, and that modern technologies, of images, cinematography, telecommunications, etc., augment the power of ghosts.”
ప్రతీ చిన్న విషయాన్నీ ఇంటర్నెట్లో పెట్టడం ద్వారా బహుశా మన తర్వాతి తరం మనకంటే ఎక్కువ జ్ఞాపకాలే మూటగట్టుకోవచ్చు. ఏదేమైనా మన మస్తిష్కం లోపలి పొరల్లోని జ్ఞాపకాలు మన తదనంతరం శూన్యంలోకి అదృశ్యమైపోయినట్లు వారి జ్ఞాపకాలు అనంతంలోకి శిధిలమైపోతాయి.
పుస్తకం నుండి మరికొన్ని అంశాలు,
Lodge’s world is still an exhausting world. A world in which it is possible to run in vain. A world in which a person can disappear forever. A world in which you always have to hope for the grace of coincidences. Lodge multiplies such coincidences wittingly and abundantly. They are part of a network of allusions that link his novel to traditional narrative forms, at times picaresque, at times Arthurian. The world of literature itself turns out to be a small world, a world of winks between old friends.
Deleuze was struck by how Bergson said in Matter and Memory that we plunge into the virtual past in order to find our memories there and bring them to the surface of consciousness, as upon the surface of the ocean. The internet has given an outward form to this process. One day, it will return to the inwardness from which it came.
Proust established a clear distinction between voluntary and involuntary memory, a distinction which is partly demolished by our wanderings on the internet, the way they unfold in the recollection machine. On the internet, acts of voluntary memory often reach further than their initial goal, and it isn’t unusual for them to confront us by chance, unexpectedly, with buried swaths of our past existence; epiphanies of involuntary memory draw the digital wanderer into new searches, where he seeks—voluntarily, now—to get his hands on another dose of the ecstatic recollection that so intensely transported him the first time.
Each of our five senses opens onto a realm as vast as the world; its limits are the limits of the world. The internet is the world, but it is not only the world (just as the world is not only images, smells, or sounds). The internet becoming an organ of sense is inscribed in its idea.
ఏకాంతానికి ఒకప్పుడు ఉండే అర్థాలు వేరు, ఇప్పుడు ఏకాంతం ఒక 'కాన్షియస్ ఛాయిస్' అయ్యిందనే విషయాన్ని రచయిత చెప్పిన తీరు :
Interiority is no longer master in its own house. The world has broken in and crowded it out. In the past, I only used to be able to concentrate at home, in silence and solitude. That’s exactly what I have to get away from now if I want to have any hope of putting the hours of a day to good use; otherwise, I look up everything that crosses my mind on the internet; the brief distractions that normally punctuate a sustained effort take on outsize proportions; time slips through my fingers, and I watch myself waste the hours as I take long puffs of this opium. Physical space—definitely less teeming—is where I take refuge to regain my faculty for concentration. On a café terrace, the sound of motors, the merry-go-round of passersby, and even the neighboring conversations and the background music that used to irritate me, all these simple monotonous, regular, predictable things have become far more solid anchors for my attention than the solitude of an office or a room in which I know the infinite lies in reach of my laziness, musings, or lack of willpower.
ఆధ్యాత్మికతకు మున్ముందు మారబోయే నిర్వచనాలు గురించి ఈ పుస్తకంలో రాసిన విషయాలు ఆసక్తికరంగా ఉన్నాయి.
Spiritualism: I believe that matter is an aspect of mind; that mind is the future of matter; that matter will not hold out against its complete manipulation by mind. Or to put it otherwise: matter and mind are one and the same, but this unity realizes and reveals itself through time.
Techno-spiritualism: Mind is not ethereal; it does not move upon the waters. It exists only in those devices that trace at once the actuality of its limits and the potential of its unlimited expansion. The internet is not the mind, but it is “of” the mind. This spiritualism is not a humanism propped upon the current state of our biological being.
Google Earth and Facebook have rung in the revenge of simple hearts who believe in real presence. The internet has vindicated the faith of the ignorant who imagine that knowledge is integral—that to know, is to know everything
The quantitative evaluation of academic talent, become obsessive, encourages publications that merely serve to add a line to a résumé and that no one reads. Who, for that matter, could read them without wasting a life? Textual inflation is now close to exceeding the cognitive capacities of a human life span.
Jacques Derrida, 1967 లో గ్రమటాలజీ అనే రచనలో “the end of the book” గురించి మాట్లాడినప్పుడు మున్ముందు జరగబోయే ఇంటర్నెట్ ఆవిర్భావం గురించి ఆయనకు తెలియదు.
The comparison also suggests that books will never completely vanish, just as horses are still around, in equestrian clubs, where they are objects of aesthetic worship and enjoy a level of care whose technical precision verges upon a science. Books will undoubtedly meet with a similar fate, their sphere of existence limited and reserved—with all the advantages this entails—to leisure and art. They will also find themselves in the company of sailboats.
Debord spoke of the diffuse spectacle (liberal democratic) and the concentrated spectacle (Soviet). Perhaps we should invent the category of the esoteric spectacle (digital) in which life hands itself the mirror of a false reconciliation.
I had the feeling of truly understanding what it means to be able to immediately “share” with “friends” the photographs of the places in which we find ourselves. The contradiction between solitude, as a condition of aesthetic experience, and communication, as the intimate aim of this experience, was suddenly resolved with an efficacy that, a few years earlier, would have seemed unimaginable. I looked at my camera; I nearly pushed the “share” button, as if this had become an obvious, natural, even necessary gesture; and I held back my finger.
Goodness! The kind of books you read!
ReplyDeleteThank you.
Delete