న్యూ డైరెక్షన్స్ వారు 2020 లో ఇంతవరకూ ప్రచురించని కాఫ్కా సరికొత్త పుస్తకం ఒకటి ప్రచురించారు..కాఫ్కా తన చివరి రోజుల్లో రాసిన కొన్ని రచనల్ని తగలబెట్టెయ్యమని మిత్రుణ్ణి కోరారట..కానీ వారు కాఫ్కా చివరికోరిక మన్నించకపోవడంతో ఆయన చివరి కాలంలో రాసిన కొన్ని ప్రోజ్ పీసెస్ 'ది లోస్ట్ రైటింగ్స్' (నిజానికి లాస్ట్ రైటింగ్స్ అనాలి ) మైఖేల్ హోఫ్మాన్ అనువాదంలో వెలుగు చూశాయి...చాలా కాలంగా రీడింగ్ బ్లాక్ వల్ల ఏ రచయితా నా అటెన్షన్ ని హోల్డ్ చెయ్యలేకపోయిన సమయంలో కాఫ్కా ఆ బాధ్యత తీసుకున్నారు.
 |
| Image Courtesy Google |
అన్ని కాఫ్కా మార్కు రచనల్లాగే ఇందులో ప్రోజ్ కూడా పాఠకులకు సగం స్వప్నావస్థలోనూ,సగం జాగృతావస్థలోనూ ఉన్నట్లనిపిస్తుంది..ఈ పుస్తకం చదువుతున్నప్పుడు ఇటీవల చదివిన హరాల్డ్ బ్లూమ్ కాఫ్కా గురించి రాసిన కొన్ని మాటలు గుర్తుకు వచ్చాయి..కాఫ్కా ప్రియురాలు మిలెనా ఆయన సంస్మరణార్ధం రాసిన కొన్ని మాటలను జ్ఞప్తికి తెచ్చుకుంటారు బ్లూమ్..కాఫ్కా తన రచనల ద్వారా మనందరినీ ఒక రకమైన 'కాస్మిక్ ఎంప్టీనెస్' లోకి నెట్టేస్తారంటూ ఈ విధంగా అంటారు :
He was a hermit, a man of insight who was frightened by life.. He saw the world as being full of invisible demons which assail and destroy defenseless man.… All his works describe the terror of mysterious misconceptions and guiltless guilt in human beings.
కాఫ్కా ప్రోజ్ పీసెస్ ఒక ఎనిగ్మా లాంటి అబ్స్ట్రాక్ట్ ప్రపంచానికి ద్వారాలు తెరుస్తాయి..కొన్ని వాక్యాలు చదువుతున్నప్పుడు అవి కాఫ్కా అక్షరాలను కుంచెగా చేసుకుని గీయడానికి ప్రయత్నించిన చిత్రపటాలేమో అనిపిస్తాయి..ఆ ప్రోజ్ ఎలా ఉంటుందంటే ఆయన రాసిన వాక్యాల్ని చదివి కాసేపు చదవడం ఆపేసి,ఆ చిత్రాన్ని మన మెదడులో చిన్న చిన్న సంగతులూ,విషయవిశేషాలతో సహా ఏ ఒక్క డీటెయిల్ నీ వదలకుండా మరోసారి రూపకల్పన చేసుకోవాల్సి వస్తుంది..అలా చేస్తే గానీ మనకు కాఫ్కా పూర్తి ప్రపంచం అర్ధం కాదు..దానికి తోడు కాఫ్కా ప్రోజ్ కు మొదలూ తుదీ ఉండవేమో,రెండు వైపులా చివరల్ని పట్టుసడలకుండా జాగ్రత్తగా పట్టుకుని ముడులు వేసుకుంటూ వెళ్ళడం పాఠకుల వంతు అవుతుంది..కొన్ని వాక్యాలు అసంపూర్తిగా అనిపిస్తాయి,అక్కడక్కడా కాఫ్కా తన ఆలోచనల అలజడిని తాళలేక దాల్చిన మౌనం తాలూకా కలం మరకలు కూడా పాఠకుల దృష్టికి వస్తాయి..మాట్లాడే జంతువులూ,మాటలు కరువైన మనుషులూ,చీకటి గదులూ,అంతం ఎక్కడో కనిపించని ఆకాశ హర్మ్యాలూ,ఒక ప్రపంచం నుండి మరో ప్రపంచానికి అవలీలగా మూసిన తలుపులు తోసుకుంటూ నడుచుకు వెళ్ళగలిగే సగటు మనుషులూ,ఇవన్నీ వెరసి కాఫ్కా జీనియస్ ఈ ప్రోజ్ పీసెస్లో అడుగడుగునా కనిపిస్తుంది.
మీరు కేవలం వినోదం కోసం చదివేవారైతే ఈ పుస్తకం మీకు కాదు అంటూ ఈ పుస్తకానికి చివరిమాట రాసిన Reiner Stach,కాఫ్కా రచనలకు సంబంధించి ఈ పుస్తకాన్ని కాఫ్కా పూర్తి ప్రపంచాన్ని ఆవిష్కరించగలిగే 'అడ్వాన్స్డ్ వెర్షన్' గా అభివర్ణించారు..కానీ జనాదరణ విషయంలో ఇటువంటి క్రిటికల్ ఎడిషన్స్ పెద్దగా విజయం సాధించలేవు..ఎందుకంటే ఇటువంటి పుస్తకాలు తమ పాఠకులను తామే వెతుక్కుంటాయి..పలుచోట్ల చాలా పొడిపొడిగా,అస్పష్టంగా ఉండే వర్ణనలు సాధారణంగా కథను ఎంజాయ్ చేద్దామనుకునే సాహితీ ప్రియుల్ని భయపెడతాయంటారు స్టాచ్.
They require of the reader that she negotiate a vast number of texts of every length and form, without the aid of a familiar title, say, or an order established by the author — and, yes, in many cases it’s not even clear whether a text was broken off or viewed by Kafka as finished.
ఇందులో ఒక ప్రోజ్ పీస్ I Loved a Girl Who Loved Me Back కు నా స్వేచ్చానువాదం :
నేను ప్రేమించిన అమ్మాయి నన్ను తిరిగి ప్రేమించింది,కానీ నేను ఆమె నుండి మరో గత్యంతరం లేక విడిపోయాను.
ఎందుకంటే ఏమో,నాకే తెలియదు.
అన్ని దిశలకూ గురిపెట్టిన ఈటెలవంటి ఆయుధాలు ధరించిన అనేకమంది సైనికుల వలయంలో ఆమె చిక్కుకుని ఉన్నట్లు అనిపిస్తుంది.
నేను ఏ వైపునుండి ఆమెను చేరుకోవాలని ప్రయత్నించినా,వాళ్ళ పదునైన మొనలు నన్ను గాయపరచడంతో తీవ్రమైన బాధకు గురై వెనుతిరగవలసివస్తుంది.
దీనికి ఆమె ఏ విధంగానూ బాధ్యురాలు కాదా ? బహుశా కాదేమో అనే నాకూ అనిపిస్తుంది.ఉహూ,నిజానికి కాదనే నా నమ్మకం కూడా.
నేను మీకు పూర్తి కథ ఇంకా చెప్పనేలేదు. నిజానికి నేను కూడా అటువంటి ఆయుధాలు ధరించిన సైనికుల వలయంలోనే చిక్కుకుని ఉన్నాను. ఎటొచ్చీ వాళ్ళు తమ ఈటెల మొనలు వెనుకవైపుకు, అనగా నాదిశగా గురిపెట్టి ఉన్నారు.
నేను ఆ అమ్మాయి వైపుకు జరగడానికి ప్రయత్నించిన వెంటనే, నా దిశగా ఉన్న పదునైన మొనలు నాకే గుచ్చుకుని ముందుకు అడుగువెయ్యలేకపోయేవాడిని.
బహుశా నేను ఆ అమ్మాయి చుట్టూ ఉన్న సైనిక వలయాన్ని ఎప్పటికీ చేరుకోలేదేమో. ఒకవేళ చేరుకున్నట్లైతే , ఆ సరికే నాచుట్టూ ఉన్న ఈటెలు నా హృదయంలో దిగి గాయపడి స్పృహ కోల్పోయి రక్తమోడుతూండేవాడిని.
అయితే ఆ అమ్మాయి ఒంటరిగా మిగిలిపోతుందా ?
లేదు, ఆమెకు సరిజోడు అయిన మరొక ప్రియుడు ఎటువంటి అవరోధాలూ లేకుండా ఆమెను అతి సునాయాసంగా చేరువయ్యాడు.
విఫలయత్నాలతో అలసిపోయిన నేను,వారిద్దరి ముఖాలూ తొలిముద్దుకు దగ్గరకు జరిగిన సమయంలో వారి మధ్య అంతకంతకూ తరిగిపోయిన శూన్యంలా నిరాసక్తంగా నిర్లిప్తంగా చూస్తూ ఉండిపోయాను.
I loved a girl who loved me back, but I was forced to leave her.
Why?
I don’t know. It was as though she was surrounded by a ring of armed men who held out their lances in all directions. No matter how I sought to approach, I encountered their sharp points, was wounded, and had to retire. I suffered badly.
Was the girl in no way responsible?
I don’t think so, in fact, I know she wasn’t. The above comparison was not the whole story, because I too was ringed by armed men, though they pointed their lances backward, in my direction. As I moved toward the girl, I was immediately caught in the lances of my own men and could make no further progress. It’s possible that I never came close to the armed men of the girl, and if I did, then I was already bleeding and insensible from the lances of my own men.
Did the girl remain alone then?
No, another suitor got through to her, easily and unhindered. Exhausted by my own efforts, I watched as indifferently as though I were the air through which their faces met in their first kiss.
పుస్తకం నుండి మరికొన్ని నచ్చిన అంశాలు,
The deep well. It takes years for the bucket to reach the top, then in an instant it plummets to the bottom, faster than you can lean down; you think you are still holding it in your hands and already you hear the faraway splash, but you’re not even listening.
There are many waiting here. A vast crowd disappearing into the darkness. What do they want? There are obviously certain demands they want to make. I will listen to them and then make my reply. I will not go out onto the balcony; I couldn’t even if I wanted to. In winter the balcony door is kept locked, and the key is somewhere else. Nor will I step up to the window. I will see no one, I will not have my head turned by a spectacle, my desk is the place for me, with my head in my hands, that is my posture.
Some prose pieces are like pictures.. you stop while reading each piece..you contemplate and without picturing in your head you cannot understand his pieces.
He knows that this hammer is not enough to knock the least splinter out of the wall, he doesn’t seek to do so either, sometimes he runs his hammer along the walls, as though to give the signal to the great waiting machinery of rescue to swing into operation. It will
not happen exactly in this way, the rescue will begin in its own time, irrespective of the hammer, but it remains something, something palpable and graspable, a token, something one can kiss, as one cannot kiss rescue.
I rowed calmly through the waves, hardly thinking about my strokes, so intent was I on taking in with all my faculties the silence that reigned here, a silence such as I had never encountered in all my life. It was like a fruit I had never tasted, though it was the most nutritious of all fruits. I had closed my eyes and was drinking it in.
I have buried my reason happily in my hand, I carry my head upright, but my hand is hanging down, my reason is dragging it down to the ground. Look at my small, calloused, veined, wrinkled, proud-veined, five-fingered hand, how clever of me to harbor my reason in this unlikely container. What is of particular advantage is that I have two hands. As in a children’s game, I can ask myself: which hand am I holding my reason in, no one will be able to guess, because through the wrinkles in my hands, I can straightaway transfer my reason from hand to the other.
What is bothering you? What is tearing at your heart’s support? What is testing your doorknob? What calls you from out on the street that won’t walk in through the open gate? Oh, it’s only the one you are bothering, the one at whose heart’s supports you are tearing, whose doorknob you are testing, whom you are calling from the street and through whose open gate you won’t walk [. . .]
You don’t have to leave the house. Stay at your desk and listen. Or don’t even listen, wait for it to bother you. Don’t even wait, be completely quiet and alone. The world will offer itself to you to be unmasked, it cannot do otherwise, it will writhe in front of you in ecstasies.
No comments:
Post a Comment