Intimations : Six Essays - Zadie Smith

మామూలు మనుషులకు శ్వాసించడమెంత సహజమైన అవసరమో ఆర్టిస్టులకు ఇన్స్పిరేషన్ కూడా అంతే అవసరం..ఈ ప్రేరణను సహజంగా దైనందిన జీవితంలో ఎదురయ్యే మనుషులనుండీ,అనుభవాలనుండీ సంగ్రహిస్తారు..కానీ ఉన్నచోటు నుండి కదలకుండా ఉండాల్సిన నిర్బంధ పరిస్థితుల్లో ఆర్టిస్టులు కూడా మరో ఆర్టిస్టుల రచనలనుండి స్ఫూర్తి పొందుతారు..ఆవిధంగా క్వారంటైన్ సమయంలో మార్కస్ ఆరీలియస్ మెడిటేషన్స్ ను ధ్యానమగ్నమై చదువుతున్న సమయంలో జాడీ స్మిత్ కు రెండు విషయాలు దృష్టిలోకి వచ్చాయట..అవేమిటంటే,Talking to yourself can be useful. And writing means being overheard..ఉరకలు పరుగుల న్యూయార్క్ జీవితం కోవిడ్ కారణంగా అమాంతం స్టిల్ లైఫ్ చిత్రంలా మారిపోయిన సమయంలో ఆరీలియస్ ఇచ్చిన ప్రేరణతో ఆమె తనతో తాను చెప్పుకున్న సంగతులకు 'ఇంటిమేషన్స్' పేరిట అక్షరరూపమిచ్చారు..ఇందులో ఉన్న ఆరు వ్యాసాలూ వ్యక్తిగతమైనవే.

Image Courtesy Google

స్కూళ్ళు,ఆఫీసులు,వ్యాపారాలు,రోజువారీ పనులతో ఊపిరిసలపకుండా ఉరకలు పరుగులతో అనునిత్యం పరుగెత్తే ఆధునిక జీవనశైలికి కోవిడ్ కారణంగా ఒక సడెన్ బ్రేక్ పడ్డట్లైంది..ఫ్యాషన్ స్టేట్మెంట్ కి కేర్ ఆఫ్ అడ్రస్ Cy లకు పాపం బొత్తిగా పనిలేకుండాపోయింది..క్వారంటైన్ లో ఇంట్లో పైజామాల్లో,ముడతలు పడిన టీ షర్టుల్లో గడిచిపోతున్న సాదాసీదా జీవితం,యువతతో పాటు అన్ని వర్గాల వారికీ వయోభేదం లేకుండా అంతఃప్రపంచానికి దారులు చూపించింది..వ్యక్తిత్వపు నిర్వచనాలు చర్మపు తొలి పొరల వద్దే ఆగిపోయే దృష్టిని దాటుకుని ఆధునికత ఉట్టిపడే బ్రాండెడ్ దుస్తులు,బాహ్యాడంబరాలు కాక వ్యక్తిత్వం అంటే మరొకటేదో ఉంటుందనే ఆలోచనకు ఆస్కారం ఇచ్చింది..ప్రతిపూటా స్విగ్గీలు,జొమాటోల్లో లేదా టేక్ అవే కౌంటర్లలో ఆహారం ఆర్డర్ చేసుకునే అలవాటు తప్పించి అందరి చేతా లింగవివక్ష లేకుండా గరిట పట్టించింది..రోజువారీ పనులతో,ఇంట్లో వ్యాపకాలతో పొరుగింటివాళ్ళ పేరు కూడా తెలుసుకోలేని బిజీ జీవితాల మధ్య అందరినీ ఒకచోట చేర్చి మానవీయ సంబంధాలు పటిష్టపరిచింది..సినిమా హీరోల కథలకు బదులు కోవిడ్ బారిన పడిన వారికి అవసరమైనవి సమకూరుస్తూ,దయతో ఆదుకుంటున్న నిజజీవితపు హీరోల మానవత్వపు కథలను సగర్వంగా చెప్పుకునేలా చేసింది..ముఖ్యంగా బాహ్య ప్రపంచంతో పాటు అంతఃప్రపంచం అనేది కూడా ఒకటుంటుందని మర్చిపోయిన మనుషులకు ఆ విషయాన్ని కాస్త కఠినంగానే గుర్తుచేసింది.ఈ పుస్తకంలో వ్యాసాలన్నీ దాదాపు ఇటువంటి అనుభవాలకు సంబంధించిన కథలే..వీటితోపాటు అమెరికన్ హెల్త్ కేర్ విధానాల్నీ,సూపర్ పవర్ ఇగోను విమర్శిస్తూ,,'బ్లాక్ లైవ్స్ మేటర్' క్యాంపెయిన్ ను సమర్ధిస్తూ రాసిన వ్యాసాలు కూడా ఉన్నాయి.

తొలి వ్యాసం Peonies లో జాడీ స్మిత్ ఫెమినిస్ట్ కోణంలో ఆర్టిస్టుగా తన ఆలోచనలు మనతో పంచుకుంటారు..చాలా మంది స్త్రీలకు తాము స్త్రీగా పుట్టామనే బాధేమీ ఉండదు..నిజానికి వాళ్ళు ఒక స్త్రీగా తమ ప్రత్యేకతను,శరీరాన్ని ప్రేమిస్తారు కూడా..కానీ ఇక్కడ స్త్రీ అనే వాస్తవం కంటే దానిచుట్టూ సమాజం తయారుచేసిన స్త్రీ అనే పరిస్థితి తాలూకా బోనులో బందీగా ఉండడం తనకు అంగీకారం కాదంటారు స్మిత్..ఈ క్రమంలో నబకోవ్ 'లోలిటా' సృష్టికి కారణమైన జెనెసిస్ ను నబకోవ్ మాటల్లోనే మనకు గుర్తుచేస్తారు..“As far as I can recall, the initial shiver of inspiration was somehow prompted by a newspaper story about an ape in the Jardin des Plantes, who, after months of coaxing by a scientist, produced the first drawing ever charcoaled by an animal: this sketch showed the bars of the poor creature’s cage.” అంటారు నబకోవ్..శాస్త్రవేత్తలు ఒక కోతి చేతికి బొగ్గు ముక్క ఇచ్చి దాన్ని పెయింటింగ్ వెయ్యమంటే అది ఆర్టిస్టులా తన అంతఃప్రపంచానికి రూపునిచ్చే ప్రయత్నం చేస్తుందని భావించిన శాస్త్రవేత్తలను ఆశ్చర్యచకితుల్ని చేస్తూ ఆ కోతి తను బందీగా ఉన్న బోను చువ్వల్ని (ఇమ్మీడియట్ రియాలిటీ) చిత్రించిందట..స్త్రీలు ఎదుర్కునే లింగ వివక్ష కూడా ఇటువంటిదే అంటారు స్మిత్.

The ape is caged in by its nature, by its instincts, and by its circumstance. (Which of these takes the primary role is for zoologists to debate.) So it goes.What I didn’t like was what I thought it signified: that I was tied to my “nature,” to my animal body—to the whole simian realm of instinct—and far more elementally so than, say, my brothers.I had “cycles.” They did not. I was to pay attention to “clocks.” They needn’t. There were special words for me, lurking on the horizon, prepackaged to mark the possible future stages of my existence. I might become a spinster. I might become a crone. I might be a babe or a MILF or “childless.” My brothers, no matter what else might befall them, would remain men. And in the end of it all, if I was lucky, I would become that most piteous of things, an old lady, whom I already understood was a figure everybody felt free to patronize, even children.

అదే విధంగా మగవాడు కూడా స్వభావరీత్యా తనదైన ప్రత్యేకమైన బోనులో బందీ అయ్యి ఉన్నప్పటికీ,అది సమాజం స్త్రీలకు కేటాయించిన బోనులా సహజమైన బోను కాదంటారు..

You could make someone feel like a “real” man—no doubt its own kind of cage—but never a natural one. A man was a man was a man. He bent nature to his will. He did not submit to it, except in death. Submission to nature was to be my realm, but I wanted no part of that, and so I would refuse to keep any track whatsoever of my menstrual cycle, preferring to cry on Monday and find out the (supposed) reason for my tears on Tuesday. Yes, much better this than to properly prepare for a blue Monday or believe it in any way inevitable. My moods were my own. They had no reflection in nature. I refused to countenance the idea that anything about me might have a cyclic, monthly motion.

మన మనుషులందరికీ ఒక విచిత్రమైన జబ్బు ఉంది..ఉన్నవెయ్యిన్నొక్క బ్లెస్సింగ్స్ ను కౌంట్ చేసుకోకుండా లేని సూదిమొనంత విషయం గురించి ఏదో లేదని బాధపడడం..నిజానికి ఈ నిరాశావాదం ఒక నయం చెయ్యలేని రోగం..Suffering Like Mel Gibson అనే మరో వ్యాసం,కోవిడ్ కారణంగా రోజువారీ కూలీలు,చిన్న చిన్న వ్యాపారులు,రైతులు ఒక ప్రక్క అష్టకష్టాలు పడుతుంటే పాలరాతి సౌధాల్లో సౌకర్యవంతమైన జీవితాన్ని జీవిస్తూ కూడా కోవిడ్ వల్ల ఇంట్లో ఉండి తాము ఎంత కష్టపడుతున్నదీ చాలా దీనంగా వివరించే వారిమీద సెటైర్ లా రాసిన వ్యాసం..మనకు లేనిదాన్ని గురించి బాధపడేకంటే ఉన్నదాని విలువ తెలుసుకుని బ్రతకడం అవసరమంటూ,గ్రాటిట్యూడ్ అనేదొకటుంటుందని ఈ వ్యాసం పాఠకులకు సుతిమెత్తగా గుర్తుచేస్తుంది.

Image Courtesy Google

ఇందులో ఆరు వ్యాసాలూ వేటికవే బావున్నా,మూడో వ్యాసం 'Something to do' నాకు చాలా నచ్చిన,మనలో చాలా మంది సులభంగా కనెక్ట్ అవ్వగలిగిన వ్యాసం.

 "మనం ఇష్టపడి చేసే పనేదీ కష్టం కాదు అంటారు..కానీ ఏ పనైనా చెయ్యడంలో  ఈ 'ప్రేమ' అనే పదార్థం కలపడం చాలా ముఖ్యం..ప్రేమ అంటే మనం చేసే ఏదో పని కాదు,అది అనుభవించవలసినది,దేహం వాయులీనమైనంత సహజంగా మనం ఆ అనుభవం గుండా ప్రయాణించాలి-బహుశా ఈ కారణంగానే మనలో చాలా మందికి అదంటే భయం,అందుకే దాన్ని ప్రత్యక్షంగా ముఖాముఖీ చూడలేక పరోక్షంగా ఎదుర్కోవాలని చూస్తాం..ఇదిగో ఈ నవల,ప్రేమగా రాశాను..ఇదిగో ఈ బనానా బ్రెడ్ ప్రేమతో చేశాను..నిజానికి ఇటువంటి అస్పష్టత తలెత్తకపోతే  ప్రపంచంలో సంస్కృతి పుట్టుకకు ఆస్కారం లేదు,మనకెవరికీ అర్థవంతమైన చిన్న చిన్న ఆనందాలు అనుభవించే అవకాశం అంతకంటే లేదు..శక్తివంతమైన కళ జీవితానుభవంనుండి పుట్టినా దాని వ్యక్తీకరణ ప్రేమ ద్వారానే సాధ్యం..ఈ కళకు అర్థంపరమార్థం ఆపాదించగలిగింది ప్రేమ మాత్రమే..బహుశా ఈ కారణంవల్లనే ప్రపంచంలో పూర్తి స్థాయి ఒంటరితనం అనుభవించేవాళ్ళు మాత్రమే తమ చేతిలో ఉన్న పనిపై మనసు కేంద్రీకరించి మంచి కళను సృజించగలరు..ప్రేమించే వాళ్ళు తమ చుట్టూ ఉండేవాళ్ళ విషయంలో ఇటువంటి కళాసృజన సాధ్యం కాదు."

అటువంటి ఆర్ట్ అరుదంటూనే,
Such art is rare: we can’t all sit cross-legged like Buddhists day and night meditating on ultimate matters.* Or I can’t. But I also don’t want to just do time anymore, the way I used to. And yet, in my case, I can’t let it go: old habits die hard. I can’t rid myself of the need to do “something,” to make “something,” to feel that this new expanse of time hasn’t been “wasted.” Still, it’s nice to have company.అంటారు.

ఈ అలవాటులేని నిర్బంధం లేదా స్వేచ్ఛ గురించి కూడా మనలో చాలా సందిగ్ధత ఉంది..నిజానికి పరుగు ఆపడమనే కళ మనకెవరికైనా తెలుసా ? అటు ప్యూరిటన్ వ్యవస్థలోనూ,ఇటు గీతాసారంలోనూ ప్రబోధించిన కర్మ సిద్ధాంతం పాటిస్తూ గృహస్థు చెయ్యాల్సిన ఇంటి,వంట పనులన్నీ చేసుకుంటాం,గార్డెనింగ్ ప్రాజెక్ట్ మొదలుపెడతాం,పుస్తకాలు రాస్తాం,చదువుతాం,నడకకు వెళతాం,బట్టలు కుడతాం,మైన్క్రాఫ్ట్ లో అన్ని లెవెల్స్ పూర్తి చేస్తాం..ఇదంతా కూడా ఏదో ఒక పని చెయ్యాలి కాబట్టి చేస్తాం..చేసిన వాటికి ఫోటోలు తీస్తాం..సోషల్ మీడియాలో పోస్ట్ చేస్తాం..మాకు లైఫ్ ఉంది,మేము బ్రతుకుతున్నాం చూడండోహో అంటూ చాటింపు వేసుకుంటాం..మన మనసుల్లో మన భావాలతో పాటుగా వాటికొచ్చే రియాక్షన్స్ అన్నీ కూడా మిక్స్డ్ రియాక్షన్స్..ఏదో ఒకటి చేస్తున్నా కూడా మనల్ని మనం నిందించుకుంటాం : You use this extremity as only another occasion for self-improvement, another pointless act of self-realization. But isn’t it the case that everybody finds their capabilities returning to them, even if it’s only the capacity to mourn what we have lost? We had delegated so much.

ఏప్రిల్ చివర్లో Ottessa Moshfegh రాసిన మరో వ్యాసాన్ని ప్రస్తావించారు :

I read this line about love: “Without it, life is just ‘doing time.’” I don’t think she intended by this only romantic love, or parental love, or familial love or really any kind of love in particular. At least, I read it in the Platonic sense: Love with a capital L, an ideal form and essential part of the universe—like “Beauty” or the color red—from which all particular examples on earth take their nature. Without this element present, in some form, somewhere in our lives, there really is only time, and there will always be too much of it. Busyness will not disguise its lack. Even if you’re working from home every moment God gives—even if you don’t have a minute to spare—still all of that time, without love, will feel empty and endless.

పుస్తకం నుండి మరికొన్ని వాక్యాలు,

Ever since I was a child my only thought or insight into apocalypse, disaster or war has been that I myself have no “survival instinct,” nor any strong desire to survive, especially if what lies on the other side of survival is just me.

I always tell my students: “A style is a means of insisting on something.” A line of Sontag’s.

I have to remind myself to remember this: their style is all they have. They are insisting on their existence in a vacuum.

I can be very dumb about things that seem to others straightforward and obvious.

When in the presence of a child, get on the floor. Or else bend down until your own and the child’s eyes meet. Mothering is an art. Housekeeping is an art. Gardening is an art. Baking is an art. Those of us who have no natural gifts in these areas—or perhaps no interest—too easily dismiss them. Making small talk is an art, and never to be despised just because you yourself dread making it. Knowing all your neighbors’ names is an art. Sending cards at holidays, to everybody you know—this, too, is an art. But above all these: playing. The tales of adult women who still know how to play with children—these should be honored. Collected in a history book, like Vasari’s Lives of the Artists. Instead, their grandchildren remember.

Privilege and suffering have a lot in common. They both manifest as bubbles, containing a person and distorting their vision. But it is possible to penetrate the bubble of privilege and even pop it—whereas the suffering bubble is impermeable.