The Days of Abandonment - Elena Ferrante

Basically,I am convinced that not only are there no “major” or “minor” writers, but writers themselves do not exist — or at least they do not count for much. అంటారు నోబుల్ గ్రహీత ఇటాలో కాల్వినో..అదే విధంగా ఒక రచన అక్షర రూపం దాల్చాక ఆ రచనకూ,రచయితకూ మధ్య ఉన్న సంబంధం పూర్తిగా తెగిపోతుంది అంటారు రోలాండ్ బార్త్..ఈ ప్రతిపాదనలను తన రచనావ్యాసంగానికి తు.చ తప్పకుండా అన్వయించుకున్నారు ఇటలీకి చెందిన నియోపోలిటన్ రచయిత్రి ఎలెనా ఫెరాంటే..సమకాలీన రచయిత్రులలో ప్రముఖురాలైనప్పటికీ ఆమె ఈనాటికీ తన ఐడెంటిటీ ని గోప్యంగానే ఉంచారు..ఇక్కడ తొలిసారిగా ఒక రచయిత్రి ఫోటో బదులు ఆమె అనేక రచనల్ని అనువదించిన ఆన్ గోల్డ్స్టయిన్ ఫోటో జత చేయాల్సి వచ్చింది.

Image Courtesy Google

కళనూ,కళాకారుణ్ణీ ఎంత వేరు చేసి చూసే ప్రయత్నం చేసినా కొన్ని సందర్భాల్లో కళ మీద కళాకారుడి ఛరిష్మా కనబరిచే ఆధిపత్యం విస్మరించలేనిది..అలాగే కొన్నిసార్లు  రచనల కంటే వాటి వెనుక ఉన్న మిస్టీరియస్ రచయితలు మరింత ఆసక్తికరంగా అనిపించడం సర్వసాధారణం..ఏదైనా ఒక పుస్తకంలో ప్రథమ పురుషలో ఉన్న నేరేషన్ చదువుతున్నామనుకోండి,ఎక్కడో ఒక సందర్భంలో ప్రొటొగోనిస్ట్ అభిప్రాయాలు మనల్ని విస్మయపరిచినప్పుడు మనం మధ్యలో కథ చదవడం ఆపేసి ఆ రచయిత పూర్వాపరాలు ఏమిటా అని గూగుల్ లో సెర్చ్ చేస్తాం..ఆ అనుభవాల వెనకున్న ముఖాన్ని నిశితంగా పరిశీలిస్తాం,వెలిబుచ్చిన అభిప్రాయాలకు మూలం ఏమిటా అని అతడి వ్యక్తిగత జీవితంపై దృష్టిసారిస్తాం..చివరగా మన ఊహాత్మకతకు రచయిత రూపంలో ఒక స్పష్టమైన ఆకారాన్ని తయారుచేసుకుంటాం..ఇది చాలామంది పాఠకులకు అనుభవంలో ఉన్న విషయమే..కానీ ఈ కథను చదివినప్పుడు మన ఊహలకు అటువంటి స్పష్టత దొరకదు,ఎందుకంటే కథలో ప్రొటొగోనిస్ట్ ముఖాన్ని రచయిత్రిలో వెతికే అవకాశం మనకు లేదు..చాలా ఏళ్ళ క్రితం ఎలిజబెత్ గిల్బర్ట్ రచన 'ఈట్,ప్రే,లవ్' చదివినప్పుడు,ఏమిటో ఈ కడుపునిండిన కష్టాలు అనిపించింది..ఆ తరువాత కమలా దాస్ 'మై స్టోరీ' చదివినప్పుడు ఆమె అర్థంపర్థంలేని ఆలోచనా ధోరణికి ఆమెపై తీవ్రమైన విముఖత కలిగింది (బహుశా ఇరవైలలో చదవడం వల్ల కావచ్చు,ఇప్పుడు చదివితే ఎలా ఉంటుందో చెప్పడం కష్టం) ఎలెనా ఫెరాంటే ఐడెంటిటీ తెలియదు గనుక ఆమె వ్యక్తపరిచిన అభిప్రాయాలకు ఆమె వ్యక్తిగత జీవితానికీ ముడిపెట్టి ఆమెను విమర్శించే అవకాశం పాఠకులకు లేదు..ఇది నిస్సందేహంగా ఈ రచనకు అదనపు ప్రయోజనాన్ని చేకూర్చింది అనిపించింది.

ఇక కథ విషయానికొస్తే 15 ఏళ్ళ కాపురం తరువాత పరస్త్రీ వ్యామోహంలోపడి ప్రొటొగోనిస్ట్ వోల్గా (38) ను ఆమె భర్త మారియో (40) హఠాత్తుగా వదిలేసి వెళ్ళిపోతాడు..ఇద్దరు పిల్లలు జన్నీ,ఇలారియాల బాధ్యతతో పాటు జీవితంలో హఠాత్తుగా ఏర్పడిన ఊహించని ఖాళీని ఎలా పూరించుకోవాలో తెలీక తీవ్రమైన వత్తిడికి లోనవుతుంది ఓల్గా..అటువంటి పరిస్థితిని ఎదుర్కోవడంలో ఒక స్త్రీ పడే సంఘర్షణను మనసుకు హత్తుకునే గద్య కవిత్వంగా మలిచారు ఫెరాంటే..ఈ కథలో చాలా వ్యక్తిగతమైన వివరాలతో భార్యా భర్తల మధ్య ఏర్పడే ఖాళీతనాన్ని,దాంపత్య సంబంధాల్లో మొనాటనీని విశ్లేషిస్తారు ఫెరాంటే..ఇందులో కథ చాలా సాధారణమైన అంశమే గానీ కథనం మాత్రం ప్రత్యేకమైనది.

ఒక స్త్రీనీ,పురుషుడినీ కేవలం వివాహమనే సామజిక కట్టుబాటు మాత్రమే కలిపి ఉంచుతుందంటే ఎందుకో నమ్మబుద్ధి కాదు..దాన్ని నిలబెట్టుకోవడంలో వ్యక్తిగత నిబధ్ధత అన్నివేళలా కీలకపాత్ర పోషిస్తుంది..అనేక సర్దుబాట్లు,రాజీలు,త్యాగాలు,ఆమోదాలు వీటన్నిటి మధ్యా ఒకరిలో ఉన్న లోపాలను మరొకరు అంగీకరిస్తూ ముందుకు సాగడమే చక్కని దాంపత్యానికి సూత్రం అంటూ ఉంటారు..కానీ మనసు కోతిలాంటిది,మారియోకు యవ్వనంలో ఉన్న కార్లా (19) పై వ్యామోహం కలుగుతుంది..తనలో అనిశ్చితినీ,అస్థిరమైన మనస్తత్వాన్నీ సమర్ధించుకోలేక ఆమెకు నిజం చెప్పకుండా,తన చేదు బాల్యాన్ని అడ్డుపెట్టుకుని ఓల్గాతో విడిపోతాడు..'An absence of sense, he explained, with unusual emphasis, repeating the expression he had used years before..కానీ తన భావాలను తాను తెలుసుకోలేని అస్పష్టతను మొదట్నుంచీ మారియో సహజ స్వభావంగా భావించి ఎప్పటిలాగే అతడు తిరిగి వస్తాడేమో అని ఎదురుచూస్తుంది ఓల్గా.. Mario was like that, I said to myself: tranquil for years, without a single moment of confusion, and then suddenly thrown off by a nothing.

తొలినాళ్ళలో చాలా ఓర్పుగా అతడికోసం ఎదురు చూసిన ఓల్గాలో క్రమేపీ సహనం నశిస్తుంది..కనీసం ఫోన్ నెంబర్ కూడా ఇవ్వకుండా మాయమైపోయి మళ్ళీ 34 రోజుల తరువాత చాలా మాములుగా ఏమీ జరగనట్లు పిల్లల్ని చూడడానికి వచ్చిన మారియోని చూసి ఆశ్చర్యపోతుంది ఓల్గా..ఒకప్రక్క తాను అతడి ధ్యాసలో డిప్రెషన్ కు గురై క్రుంగి కృశించిపోతే అతడు మాత్రం చాలా ప్రశాంతంగా ఏమీ జరగనట్లు ఆనందంగా కనపడడం ఆమెకు మనసు మెలితిప్పిన భావన కలుగుతుంది..దానికి కారణం అతడి జీవితంలో నాలుగేళ్ళ క్రితం పరిచయమైన మరో స్త్రీ కార్లా అని తెలుసుకుంటుంది.

While I bore—as soon as his startled gaze touched me I was certain of it—all the signs of suffering, he could not hide those of well-being, perhaps of happiness.

Women without love lose the light in their eyes, women without love die while they are still alive.

నిజానికి భార్యాభర్తల మధ్య ఉండేది కేవలం ఎమోషనల్ ఇన్వెస్ట్మెంట్ మాత్రమే అయితే,అది కేవలం మానసికమైనదే కాబట్టి కొంతకాలం బాధపడినా ప్రాక్టికల్ గా చూస్తే బంధాన్ని తెంచుకోవడం పెద్ద కష్టమేమీ కాదు..కానీ జీవిత భాగస్వాములు ఆర్ధికంగా,శారీరకంగా,మానసికంగా,సామాజికంగా ఇలా అనేక విధాలుగా  ఒకరిపై ఒకరు ఆధారపడతారు..అందులోనూ ఆర్థికస్వాతంత్య్రం లేని స్త్రీ అయితే మరింత భర్తపై ఆధారపడుతుంది..15 ఏళ్ళ సంసారంలో భర్తకూ,పిల్లలకూ సపర్యలు చేసే క్రమంలో ఓల్గా తనను తాను పూర్తిగా కోల్పోతుంది..తన ఇష్టాయిష్టాలు,అభిరుచులు అన్నీ మర్చిపోయి మారియో కెరీర్ ను స్థిరపరిచే క్రమంలో ఓల్గా కుటుంబం,పిల్లల బాధ్యతను నెత్తిన వేసుకుని తన కెరీర్ ను సైతం పణంగా పెడుతుంది..కానీ రేవు దాటాక తెప్ప తగలేసిన తీరులో మారియో జీవితంలో స్థిరపడగానే కుటుంబాన్ని విస్మరించి స్వార్ధంగా తనదారి తాను చూసుకుంటాడు..ఓల్గా సంఘర్షణలో మరో కోణం కూడా ఉంది..భార్యాభర్తలమధ్య అవగాహనా రాహిత్యం వల్ల మనస్పర్థలు తలెత్తి విడిపోవడం సర్వసాధారణంగా జరిగేదే..కానీ భర్త పరాయి స్త్రీపై వ్యామోహంతో భార్యను వదిలివెయ్యడంలో ఒకరకమైన క్రూరత్వం ఉంది..ఈ రెండో కోణంలో బాధితురాలైన (poverella-ఇటాలియన్) స్త్రీ ఘోరమైన అవమానానికీ,తిరస్కారానికీ గురవుతుంది..ఈ కారణంగా ఓల్గాలో ఆత్మవిశ్వాసం దెబ్బతింటుంది,తనలో లేనిదేమిటో కార్లా లో ఉన్నదేమిటో అర్థంకాక,ఆమె తాను అందంగా లేననే అభద్రతా భావంతో మానసికంగా,శారీరకంగా కృంగిపోతుంది..కానీ మారియో విషయంలో ఇవేమీ జరగవు..అతడికి తన పురుషాధిక్యతను మరోసారి నిరూపించుకోడానికి కార్లా రూపంలో మరో అవకాశం దొరికింది అంతే..ఓల్గాకు మారియో పై ప్రేమ మొదట ద్వేషంగా,అటుపై ఏ భావమూ లేనితనంగా రూపాంతరం చెందే క్రమాన్ని రచయిత్రి ఎక్కడా పట్టుసడలకుండా రాసుకొచ్చారు..మారియో కి ఇష్టమైన కుక్కపిల్ల ఒట్టో మరణంతో ఓల్గా కు మారియో పై ప్రేమ కూడా పూర్తిగా చచ్చిపోతుంది..దానితో పాటు ఆమె అనుభవించిన దుక్ఖం నుండి కూడా విడుదల లభిస్తుంది..మరి మారియో మళ్ళీ వచ్చాడా ? ఓల్గా అతణ్ణి క్షమించగలిగిందా ? తెలుసుకోవాలంటే పుస్తకం చదవండి.

When my eyes dried and the last sobs died in my breast, I realized that Mario had become again the good man he had perhaps always been, I no longer loved him.

జీవితంలో ఎంతో జాగ్రత్తగా చేసుకునే ఏ ఛాయిస్ అయినప్పటికీ అందులో మంచి-చెడూ రెండూ ఉంటాయి..ఎవర్నైనా గుడ్డిగా ప్రేమించడం తప్పనీ,ఎమోషనల్ అటాచ్మెంట్ ఉండకూడదనీ,దాని వల్ల బాధపడకుండా బయటపడగలమనీ నేటి మేనేజ్మెంట్ గురువులు ఘోషిస్తున్నారు..నిజమే బాధపడకుండా బయటపడగలమేమో ,అలాగే ఎక్కడ హర్ట్ అవుతామో అని నిరంతరం భయపడుతూ జీవితాన్ని సంపూర్ణంగా జీవించకుండా మిగిలిపోనూగలం..భవిష్యత్తుని స్పష్టంగా ఊహించడం కష్టం..కానీ ఆ అనిశ్చితిలోనే అంతర్లీనమైన జీవన మాధుర్యం ఉంటుంది..ఎదురయ్యే ఎత్తుపల్లాలను ఎదుర్కునే ధైర్యాన్నికూడా ఇలాంటి సంఘర్షణలనుండే నేర్చుకుని మనిషి ఒక పరిపూర్ణమైన వ్యక్తిగా మారతాడు..పడిపోవడం తప్పు కాదు..పడిన చోటే ఉండిపోయి లేవకపోవడమే తప్పు అన్నారెవరో.

పుస్తకంనుండి మరికొన్ని వాక్యాలు, 

So I had learned to speak little and in a thoughtful manner, never to hurry, not to run even for a bus, but rather to draw out as long as possible the time for reaction, filling it with puzzled looks, uncertain smiles.

I saw the cover again in every detail. My French teacher had assigned it when I had told her too impetuously, with ingenuous passion, that I wanted to be a writer. It was 1978, more than twenty years earlier. “Read this,” she had said to me, and diligently I had read it. But when I gave her back the volume, I made an arrogant statement: these women are stupid. Cultured women, in comfortable circumstances, they broke like knickknacks in the hands of their straying men. They seemed to me sentimental fools: I wanted to be different, I wanted to write stories about women with resources, women of invincible words, not a manual for the abandoned wife with her lost love at the top of her thoughts. I was young, I had pretensions.

I didn’t like the impenetrable page, like a lowered blind. I liked light, air between the slats. I wanted to write stories full of breezes, of filtered rays where dust motes danced. And then I loved the writers who made you look through every line, to gaze downward and feel the vertigo of the depths, the blackness of inferno. I said it breathlessly, all in one gulp, which was something I never did, and my teacher smiled ironically, a little bitterly. She, too, must have lost someone, something.

All the fault of spies, I thought, false friends, people who always side with those who enjoy themselves, happy and free, never with the unhappy. I knew it very well. They preferred new, lighthearted couples, who are out and about long into the night, the satisfied faces of those who do nothing but fuck.

I had disappeared into his minutes, into his hours, so that he could concentrate. I had taken care of the house, I had taken care of the meals, I had taken care of the children, I had taken care of all the boring details of everyday life, while he stubbornly climbed the ladder up from our unprivileged beginnings. And now, now he had left me, carrying off, abruptly, all that time, all that energy, all that effort I had given him, to enjoy its fruits with someone else, a stranger who had not lifted a finger to bear him and rear him and make him become what he had become.

Habitual acts, they are performed in the head even when you don’t perform them. Or you perform them in reality,even when the head out of habit has stopped taking account of them.

But I immediately removed that idea of solicitude attributed to a man from whom I solicited nothing anymore. I was an obsolete wife, a cast-off body, my illness is only female life that has outlived its usefulness.

In the evening after that encounter, before going to sleep, I felt that his smell still emanated from the closets, was exhaled by the drawer of his night table, the walls, the shoe rack. In the past months that olfactory signal had provoked nostalgia, desire, rage. Now I associated it with Otto’s death and it no longer moved me. I discovered that it had become like the memory of the odor of an old man who, on a bus, has rubbed off on us the desires of his dying flesh. This fact annoyed me, depressed me.

What a complex foamy mixture a couple is. Even if the relationship shatters and ends, it continues to act in secret pathways, it doesn’t die, it doesn’t want to die.

I took a pair of scissors and, for a whole long silent evening, cut out eyes, ears, legs, noses, hands of mine, of the children, of Mario. I pasted them onto a piece of drawing paper. The result was a single body of monstrous futurist indecipherability, which I immediately threw in the garbage.