రష్యన్ రచయితలు లాండ్స్కేప్స్ ని వర్ణించడంలో కనబరిచే నైపుణ్యం జపనీస్ రచనల్లో భావోద్వేగాల వర్ణనల్లో కనిపిస్తుంది..ముఖ్యంగా 'melancholy' వర్ణనలో వీళ్ళు సిద్ధహస్తులు..నేను చదివిన జాపనీస్ రచయితల్లో హరుకీ మురాకమీ,యసునారీ కవాబాతా,అకుతాగావా,కజువో ఇషిగురో వంటివారి రచనల్లో తరచూ ఒక విషయం గమనింపుకొచ్చేది..అదేమిటంటే ప్రతీ కథలోనూ అంతర్లీనంగా వర్ణించనలవికాని వ్యాకులత్వం,విచారం వ్యక్తమయ్యేవి..మూడేళ్ళ క్రితం వీళ్ళని చదువుతున్నప్పుడు నేను తెలుసుకున్న నీతి ఏంటంటే 'One should not read Japanese authors when one is already sad' అని..అందుకే కావాలనే కొంతకాలంగా జాపనీస్ సాహిత్యాన్ని దూరంపెడుతూ వచ్చాను..మళ్ళీ ఇప్పుడు ఋతువులు మారడంతో ఎప్పటినుండో దాటవేస్తున్న మిషిమాని చదువుదామని కోరిక కలిగింది..నిజానికి మిషిమాను చదవాలంటే 'Confessions of a Mask' నుండి మొదలుపెట్టాలి,కానీ అనుకోకుండా కంటబడిన 'స్టార్' తో ఈ రచయితను పరిచయం చేసుకున్నాను..నాకు మిషిమా శైలికీ ఇషిగురో (An Artist of the Floating World చదివాను) శైలికీ చాలా దగ్గర పోలికలు కనిపించాయి.
ఆస్కార్ వైల్డ్ అంటారు,"జీవితంలో రెండే రెండు ట్రాజెడీలు ఉంటాయి..ఒకటి నువ్వు కోరుకున్నవేవీ జరగకపోవడం,రెండు నువ్వు కోరుకున్నవన్నీ జరిగిపోవడం" అని..ఈ ఆధునిక తరంలో సకల సౌకర్యాల మధ్యా కూడా మనుషుల్లో పెరిగిపోతున్న అశాంతికి కారణం ఒకవిధంగా ఇదేనేమో అనిపిస్తుంది..జీవితం వడ్డించిన విస్తరిగా,ఇక సాధించాల్సినవేవీ మిగలకపోవడాన్ని మించిన ట్రాజెడీ మరొకటుంటుందా ! అతి పిన్నవయసులోనే ధనకీర్తులతోబాటుగా,ప్రముఖ హీరోగా సమాజంలో ఒక విశిష్ట స్థానాన్ని సంపాదించిన 23 ఏళ్ళ కథానాయకుడు 'రిచీ మిజునో' జీవితం అతి త్వరలోనే కాంతివిహీనంగా తయారవుతుంది..నటుడి జీవితాన్ని మినహాయిస్తే అతడికి తన వ్యక్తిగత జీవితంలో డొల్లతనం స్పష్టంగా కనిపిస్తుంటుంది..అందుకేనేమో రిచీ తనకి ఆత్మహత్య చేసుకోవాలనిపిస్తోందని చెప్తే అతడి అసిస్టెంట్ 'కాయో' “You’re twenty-four, at the top of your game. A heartthrob. A movie star, more famous by the day. No poor relatives to take care of, in perfect health. Everything is set for you to die. అంటుంది.
కెమెరా సృష్టించిన భ్రాంతిలో చిక్కుకుపోయి వాస్తవ ప్రపంచానికి దారులు వెతుకుతూ Unreal time resumed its flow. I was stripped bare — deep inside a dream అనుకుంటాడు రిచీ..కెమెరా ముందు తప్ప వాస్తవ జీవితంలో అతడి ఉనికి దాదాపు శూన్యం..షాట్ కి ముందు అద్దంలో తన ప్రతిబింబాన్ని చూసుకుంటూ 'My reflection was boyish and alive, but all the life was in the makeup. Since my face looked a little greasy, I applied some more powder, but I knew that there was nothing shining underneath. My physique was rugged and my build was solid, but the old power was escaping me. Once a mold has finished casting its share of copies, it cools and becomes deformed and useless.' అనుకుంటాడు..తన చుట్టూ చేరే ఫ్యాన్స్ అంటే అతడికి అమితమైన ఏహ్య భావం..నలువైపులనుండీ చుట్టేసి తన ప్రతి కదలికనూ శల్యపరీక్ష చేసి చూసే కళ్ళల్లోని తీక్షణత అతడిని గుచ్చుకుంటూ ఉంటుంది..Eyes, countless as the gravel at a shrine, pressed in all around me. They found their center — my image coalesced. అనుకుంటాడొకచోట.
పట్టుమని ముప్పై ఏళ్ళు కూడా లేకపోయినా నలభై ఏళ్ళ వయసున్నట్లు కనిపించే రిచీ అసిస్టెంట్ 'కాయో' తో అతడికి శారీరక సంబంధం ఉంటుంది..లైమ్ లైట్ లో వ్యక్తిగతమంటూ ఎరుగని రిచీ,లోకం కళ్ళుగప్పి ఎవరూ ఊహించలేని విధంగా అతడికేమాత్రం ఈడూ జోడూ కాని కాయోతో సంబంధం కలిగి ఉండడంలో సమాజంపై ఒకరకమైన తిరస్కారంతో కూడిన విజయం సాధించినట్లు ఆనందాన్ని పొందుతూ ఉంటాడు..ఎందుకంటే కాయోతో ఉన్న సంబంధం రిచీ తనకి మాత్రమే స్వంతమని చెప్పుకోగలిగే ఏకైక అనుభవం.
ఇక నేరేషన్ విషయానికొస్తే మిషిమా ప్రత్యేకత ఏమిటంటే ఈ రచయితకు సైకిక్ పవర్స్ ఉన్నాయేమో అనిపించేలా పాఠకుల మెదళ్ళను హ్యాక్ చేసి పూర్తిగా తన స్వాధీనంలోకి తీసేసుకుంటారు..దీనికి ఫస్ట్ పర్సన్ నేరేషన్ కూడా దోహదపడింది..ఈ కథలో రిచీ మానసిక ప్రపంచాన్ని రెండుగా విభజిస్తూ, అతడి భావాలను ఏకకాలంలో ఆల్టర్నేట్ రియాలిటీస్ లో చూపించే ప్రయత్నం చేస్తారు..అలాగని కథ అబ్స్ట్రాక్ట్,ఫాంటసీల వైపు వెళ్ళిపోకుండా జాగ్రత్తపడుతూ పగ్గాలను తన చేతుల్లో ఉంచుకుని కథనాన్ని నియంత్రిస్తారు..ఒక వాస్తవికత పై మరో వాస్తవికతను జోడిస్తూ చాలా సులభంగా మల్టీ లేయర్స్ లో అల్లేసిన కథనంలో సరళత్వమే తప్ప క్లిష్టత ఎక్కడా కనిపించదు..తన ప్రైవసీకి భంగం కలిగిస్తూ ఎల్లప్పుడూ చుట్టూ మూగే సమాజంపట్ల అయిష్టతను దాచుకుంటూ కెమెరా ముందు నటించే నటుడు రిచీ ఆలోచనలు ఒకవైపూ,పబ్లిక్ పెర్సొనా కి సంబంధం లేని ఒక 23 ఏళ్ళ సాధారణ యువకుడు రిచీ ఆలోచనలు మరొకవైపుగా కథ నడుస్తుంది..సెలబ్రిటీ జీవితపు వెలుగునూ,ఆ వెలుగుకు వెన్నంటే ఉండే చీకటినీ కలగలిపి కథనానికి ఒక ఫిలసాఫికల్ (Yin and yang) రూపాన్నిచ్చే ప్రయత్నం చేశారు మిషిమా..'ఫేమ్' ఒక్కోసారి మనుషుల్ని ఒంటరిని చేసేస్తుంది..ఎంతమందిలో ఉన్నా ఎవరికీ చెందని ఏకాకితనం గురించి ఏమని చెప్తే అర్ధమవుతుంది ! It’s useless trying to explain what it feels like in the spotlight .The very thing that makes a star spectacular is the same thing that strikes him from the world at large and makes him an outsider.
ఈ కథలో ప్రత్యేకించి చెప్పుకోవాల్సిన సందర్భం ఒకటుంది..కృత్రిమత్వానికీ,సహజత్వానికీ తేడాను చూపించడంలో ఇటువంటి ఒక వర్ణన మునుపు ఎక్కడా చదవలేదు..రిచీ సినిమా షూటింగ్ సమయంలో ఒక జూనియర్ ఆర్టిస్టు 'యూరి' సరిగ్గా నటించలేక పోవడంతో ఆమెను సినిమా నుంచి తప్పిస్తారు..ఆ బాధతో ఆమె ఆత్మహత్యకు పాల్పడుతుంది..ఆ సందర్భంలో విషపూరితమైన శరీరంతో ఆమె ప్రమేయం లేని శరీరపు కదలికల్ని వర్ణిస్తూ,తన కృత్రిమమైన నటనతో ఆమె దేహభాషలో సహజత్వాన్ని పోల్చుకుంటాడు రిచీ.
పుస్తకం నుండి మరికొన్ని వాక్యాలు,
I hate witnessing ambition, even in a woman. I had to look away.
He planned his scenes shot by shot, like a criminal plotting out the perfect crime.
The flag spasmed in the breeze. Just as it would fall limp, it whipped against the sky, snapping between shadow and light, as if any moment it would tear free and fly away. I don’t know why, but watching it infused me with a sadness that ran down to the deepest limits of my soul and made me think of suicide. There are so many ways to die.
I was once more overtaken by a deep fatigue; my thoughts returned to death. If I was going to die, now would be as good a time as any. Rather than a death cushioned by pleasure, I would die embracing a despicable filth. Cheek in the gutter, curled up against the corpse of a stray cat.
When we were filming, Takahama was always squatting by the camera. He was lanky, skeletal, and had a long, hyperactive nose and a tiny little mouth. His whole face was darkened from incessant exposure to the brutal world of dreams. Habitually dismissing the commotion of his surroundings to give himself the space to think, his gaze was lonely and parched, a gaze most people could never wear in public. It felt so private, like something I was never meant to see. He had the eyes of a child locked naked in a secret room.
My job was to come up with a backstory of violence. I’d been a shy kid. All I did was draw. I never came close to fighting anybody. Instead of gambling with the other kids, I chose the blue sky, and treasured not the gold leaf on their playing cards, but the golden sundown rimming actual young leaves. Looking back, I can say that loving nature was an error. Not seeing my affection for the weakness that it was, I put a stain upon my youth.
The yakuza with his simplistic attitude toward death and the pretty woman who resists him, hiding her true feelings, are bearers of a special kind of vulgar, trifling poetry. A hidden poetry that will be lost if any mediocrity is shed. Genius is a casualty. The poetry must never be conspicuous — its scent is only detectable when subtle. What makes the majority of these films so great is that they’re shot in a way that overlooks the poetry entirely.
*In the pale light of midnight’s foggy street, I’m haunted by the goodbye in your eyes.*
Who would ever notice that this cheap and tired lyric has terms so rigid not a single word could be replaced? People permit its existence because they think it’s harmless and derivative, with the lifespan of a mayfly, but in fact it’s the only thing that’s certain to survive. Just as evil never dies, neither does the sentimental. Like suckerfish clinging to the belly of a shark, threads of permanence cling to the underbelly of all formulaic poetry. It comes as a false shadow, the refuse of originality, the body dragged around by genius. It’s the light that flashes from a tin roof with a tawdry grace. A tragic swiftness only the superficial can possess. That elaborate beauty and pathos offered only by an undiscerning soul. A crude confession, like a sunset that backlights clumsy silhouettes. I love any story guarded by these principles, with this poetry at its core.
The piercing fidelity of the landscape must have meant that I was watching from the gates of death. What I saw was as comprehensive as a memory, poor and wretched as a memory, as quiet, as fluorescent. I was putting it together in the way you would before you die, a last attempt to connect the life flashing before you with an acute vision of the future. I let the neon wash over me, knowing this was something I could never see again. I was no longer on a set, but in an undeniable reality, a layer within the strata of my memory.
It was nothing short of a miracle that I’d stepped into this textured landscape, a living version of memory. It may sound contradictory, but it felt like I had stepped into a painting on the wall and was standing, dumbfounded, inside its panorama.
In the flow of unreal time, I expect things to proceed as planned. The future is fixed; I know its every detail and can see the route ahead of me, like a car negotiating a winding slope. This girl was not part of the plan.
I had slipped into another dimension, an actual place — all of it was real! The neon, the lanterns, the signboards, the willows, the telephone poles, and the glass door of the realtor. I’d been imagining they were all artificial, but now I was awake. I was positive that in about ten hours the sun would sweep the landscape, a newborn sun rising between the hunkered roofs.
 |
| Image Courtesy Google |
కెమెరా సృష్టించిన భ్రాంతిలో చిక్కుకుపోయి వాస్తవ ప్రపంచానికి దారులు వెతుకుతూ Unreal time resumed its flow. I was stripped bare — deep inside a dream అనుకుంటాడు రిచీ..కెమెరా ముందు తప్ప వాస్తవ జీవితంలో అతడి ఉనికి దాదాపు శూన్యం..షాట్ కి ముందు అద్దంలో తన ప్రతిబింబాన్ని చూసుకుంటూ 'My reflection was boyish and alive, but all the life was in the makeup. Since my face looked a little greasy, I applied some more powder, but I knew that there was nothing shining underneath. My physique was rugged and my build was solid, but the old power was escaping me. Once a mold has finished casting its share of copies, it cools and becomes deformed and useless.' అనుకుంటాడు..తన చుట్టూ చేరే ఫ్యాన్స్ అంటే అతడికి అమితమైన ఏహ్య భావం..నలువైపులనుండీ చుట్టేసి తన ప్రతి కదలికనూ శల్యపరీక్ష చేసి చూసే కళ్ళల్లోని తీక్షణత అతడిని గుచ్చుకుంటూ ఉంటుంది..Eyes, countless as the gravel at a shrine, pressed in all around me. They found their center — my image coalesced. అనుకుంటాడొకచోట.
పట్టుమని ముప్పై ఏళ్ళు కూడా లేకపోయినా నలభై ఏళ్ళ వయసున్నట్లు కనిపించే రిచీ అసిస్టెంట్ 'కాయో' తో అతడికి శారీరక సంబంధం ఉంటుంది..లైమ్ లైట్ లో వ్యక్తిగతమంటూ ఎరుగని రిచీ,లోకం కళ్ళుగప్పి ఎవరూ ఊహించలేని విధంగా అతడికేమాత్రం ఈడూ జోడూ కాని కాయోతో సంబంధం కలిగి ఉండడంలో సమాజంపై ఒకరకమైన తిరస్కారంతో కూడిన విజయం సాధించినట్లు ఆనందాన్ని పొందుతూ ఉంటాడు..ఎందుకంటే కాయోతో ఉన్న సంబంధం రిచీ తనకి మాత్రమే స్వంతమని చెప్పుకోగలిగే ఏకైక అనుభవం.
ఇక నేరేషన్ విషయానికొస్తే మిషిమా ప్రత్యేకత ఏమిటంటే ఈ రచయితకు సైకిక్ పవర్స్ ఉన్నాయేమో అనిపించేలా పాఠకుల మెదళ్ళను హ్యాక్ చేసి పూర్తిగా తన స్వాధీనంలోకి తీసేసుకుంటారు..దీనికి ఫస్ట్ పర్సన్ నేరేషన్ కూడా దోహదపడింది..ఈ కథలో రిచీ మానసిక ప్రపంచాన్ని రెండుగా విభజిస్తూ, అతడి భావాలను ఏకకాలంలో ఆల్టర్నేట్ రియాలిటీస్ లో చూపించే ప్రయత్నం చేస్తారు..అలాగని కథ అబ్స్ట్రాక్ట్,ఫాంటసీల వైపు వెళ్ళిపోకుండా జాగ్రత్తపడుతూ పగ్గాలను తన చేతుల్లో ఉంచుకుని కథనాన్ని నియంత్రిస్తారు..ఒక వాస్తవికత పై మరో వాస్తవికతను జోడిస్తూ చాలా సులభంగా మల్టీ లేయర్స్ లో అల్లేసిన కథనంలో సరళత్వమే తప్ప క్లిష్టత ఎక్కడా కనిపించదు..తన ప్రైవసీకి భంగం కలిగిస్తూ ఎల్లప్పుడూ చుట్టూ మూగే సమాజంపట్ల అయిష్టతను దాచుకుంటూ కెమెరా ముందు నటించే నటుడు రిచీ ఆలోచనలు ఒకవైపూ,పబ్లిక్ పెర్సొనా కి సంబంధం లేని ఒక 23 ఏళ్ళ సాధారణ యువకుడు రిచీ ఆలోచనలు మరొకవైపుగా కథ నడుస్తుంది..సెలబ్రిటీ జీవితపు వెలుగునూ,ఆ వెలుగుకు వెన్నంటే ఉండే చీకటినీ కలగలిపి కథనానికి ఒక ఫిలసాఫికల్ (Yin and yang) రూపాన్నిచ్చే ప్రయత్నం చేశారు మిషిమా..'ఫేమ్' ఒక్కోసారి మనుషుల్ని ఒంటరిని చేసేస్తుంది..ఎంతమందిలో ఉన్నా ఎవరికీ చెందని ఏకాకితనం గురించి ఏమని చెప్తే అర్ధమవుతుంది ! It’s useless trying to explain what it feels like in the spotlight .The very thing that makes a star spectacular is the same thing that strikes him from the world at large and makes him an outsider.
ఈ కథలో ప్రత్యేకించి చెప్పుకోవాల్సిన సందర్భం ఒకటుంది..కృత్రిమత్వానికీ,సహజత్వానికీ తేడాను చూపించడంలో ఇటువంటి ఒక వర్ణన మునుపు ఎక్కడా చదవలేదు..రిచీ సినిమా షూటింగ్ సమయంలో ఒక జూనియర్ ఆర్టిస్టు 'యూరి' సరిగ్గా నటించలేక పోవడంతో ఆమెను సినిమా నుంచి తప్పిస్తారు..ఆ బాధతో ఆమె ఆత్మహత్యకు పాల్పడుతుంది..ఆ సందర్భంలో విషపూరితమైన శరీరంతో ఆమె ప్రమేయం లేని శరీరపు కదలికల్ని వర్ణిస్తూ,తన కృత్రిమమైన నటనతో ఆమె దేహభాషలో సహజత్వాన్ని పోల్చుకుంటాడు రిచీ.
The position of her body made the spectacle supreme. With her eyes firmly shut, fake eyelashes and all, and undistracted by her senses, Yuri was submerged. That’s right. Her mind was underwater. Her senses had been caught in the blurred grayness at the bottom of the sea, but her body had made it to the surface, its every curve and crevice bathed in the violent light. When Yuri yelled “It hurts!” her voice was aimed at the abyss. This was not a cry out into the world, and certainly not a message. It was a frank display of physicality, expressed through pure presence and pure flesh, unburdened by the weight of consciousness. I wanted to study her, to watch her do it all over again. She had managed to attain the sublime state that actors always dream of. That two-bit actress had really pulled it off . . . without even knowing she had done it.మరొకచోట స్త్రీపురుషుల సంబంధాలను గురించిన వర్ణనలో నటుడు రిచీని ప్రేమించి అతడి ఫోటో చూస్తూ అతడితో స్వప్నంలో సాన్నిహిత్యాన్ని ఊహించుకున్న అమ్మాయి ఉత్తరం గురించి రాస్తూ Real love always plays out at a distance అంటారు :
But the girl was anything but dreaming. She wove her cloth with steady focus and fastidious attention. Nobody was watching. There was no way my photograph was looking back at her. But there I was, under her voracious gaze! Through this sort of exchange, a man and woman can consummate a pure and timeless intimacy without ever actually meeting. In some deserted square, in the middle of a sunny day — it would manifest and consummate, without either of us ever knowing.Real love always plays out at a distance.ఏ రచయిత ప్రతిభైనా ఒక గొప్ప విషయాన్ని తీసుకుని గొప్పగా చెప్పడంలో కంటే ఒక అతి సాధారణమైన అంశాన్ని తీసుకుని దాన్ని అసాధారణంగా చూపడంలో కనిపిస్తుంది..నిజానికి ఈ కథలో కొత్తదనమేమీ లేదు..ఒక సినిమా ఆర్టిస్టు జీవితం ఎంత యాంత్రికంగా ఉంటుందో అందరికీ తెలిసిన విషయమే,కానీ ఇటువంటి మామూలు విషయాన్ని మిషిమా ఒక పూర్తి స్థాయి సైకలాజికల్ ఫిక్షన్ గా చాలా ఆసక్తికరంగా రాశారు..కూర్చున్న చోటు నుండి కదలకుండా సింగిల్ సిట్టింగ్లో పూర్తి చెయ్యగలిగే పుస్తకం ఇది..నిజానికి అలా చదివితేనే పట్టుసడలని కథనంలో నూతనత్వం స్పష్టంగా అనుభవంలోకొస్తుంది.
పుస్తకం నుండి మరికొన్ని వాక్యాలు,
I hate witnessing ambition, even in a woman. I had to look away.
He planned his scenes shot by shot, like a criminal plotting out the perfect crime.
The flag spasmed in the breeze. Just as it would fall limp, it whipped against the sky, snapping between shadow and light, as if any moment it would tear free and fly away. I don’t know why, but watching it infused me with a sadness that ran down to the deepest limits of my soul and made me think of suicide. There are so many ways to die.
I was once more overtaken by a deep fatigue; my thoughts returned to death. If I was going to die, now would be as good a time as any. Rather than a death cushioned by pleasure, I would die embracing a despicable filth. Cheek in the gutter, curled up against the corpse of a stray cat.
When we were filming, Takahama was always squatting by the camera. He was lanky, skeletal, and had a long, hyperactive nose and a tiny little mouth. His whole face was darkened from incessant exposure to the brutal world of dreams. Habitually dismissing the commotion of his surroundings to give himself the space to think, his gaze was lonely and parched, a gaze most people could never wear in public. It felt so private, like something I was never meant to see. He had the eyes of a child locked naked in a secret room.
My job was to come up with a backstory of violence. I’d been a shy kid. All I did was draw. I never came close to fighting anybody. Instead of gambling with the other kids, I chose the blue sky, and treasured not the gold leaf on their playing cards, but the golden sundown rimming actual young leaves. Looking back, I can say that loving nature was an error. Not seeing my affection for the weakness that it was, I put a stain upon my youth.
The yakuza with his simplistic attitude toward death and the pretty woman who resists him, hiding her true feelings, are bearers of a special kind of vulgar, trifling poetry. A hidden poetry that will be lost if any mediocrity is shed. Genius is a casualty. The poetry must never be conspicuous — its scent is only detectable when subtle. What makes the majority of these films so great is that they’re shot in a way that overlooks the poetry entirely.
*In the pale light of midnight’s foggy street, I’m haunted by the goodbye in your eyes.*
Who would ever notice that this cheap and tired lyric has terms so rigid not a single word could be replaced? People permit its existence because they think it’s harmless and derivative, with the lifespan of a mayfly, but in fact it’s the only thing that’s certain to survive. Just as evil never dies, neither does the sentimental. Like suckerfish clinging to the belly of a shark, threads of permanence cling to the underbelly of all formulaic poetry. It comes as a false shadow, the refuse of originality, the body dragged around by genius. It’s the light that flashes from a tin roof with a tawdry grace. A tragic swiftness only the superficial can possess. That elaborate beauty and pathos offered only by an undiscerning soul. A crude confession, like a sunset that backlights clumsy silhouettes. I love any story guarded by these principles, with this poetry at its core.
The piercing fidelity of the landscape must have meant that I was watching from the gates of death. What I saw was as comprehensive as a memory, poor and wretched as a memory, as quiet, as fluorescent. I was putting it together in the way you would before you die, a last attempt to connect the life flashing before you with an acute vision of the future. I let the neon wash over me, knowing this was something I could never see again. I was no longer on a set, but in an undeniable reality, a layer within the strata of my memory.
It was nothing short of a miracle that I’d stepped into this textured landscape, a living version of memory. It may sound contradictory, but it felt like I had stepped into a painting on the wall and was standing, dumbfounded, inside its panorama.
In the flow of unreal time, I expect things to proceed as planned. The future is fixed; I know its every detail and can see the route ahead of me, like a car negotiating a winding slope. This girl was not part of the plan.
I had slipped into another dimension, an actual place — all of it was real! The neon, the lanterns, the signboards, the willows, the telephone poles, and the glass door of the realtor. I’d been imagining they were all artificial, but now I was awake. I was positive that in about ten hours the sun would sweep the landscape, a newborn sun rising between the hunkered roofs.
