పొరుగుదేశమైన శ్రీలంక భౌగోళిక స్వరూపం గురించి తెలిసినంత దాని అంతర్గత స్వరూపం గురించి నాకు తెలియదు..శ్రీలంక అంటే ఫ్లడ్ లైట్స్ వెలుగులో పచ్చటి మైదానంలో డేగకళ్ళతో గ్రౌండ్ ని కలియజూస్తూ ఓపెనింగ్ కి దిగే అరవింద డిసిల్వా...బ్యాట్ పట్టుకుంటే కన్నూమిన్నూ కానకుండా బంతిని చితక్కొట్టే సనత్ జయసూర్యా..ఇవేవీ కాకపోతే గుర్తొచ్చేది LTTE మాత్రమే..ఇక 'శ్రీలంక సాహిత్యం' : ఈ మాట ఒక పారడాక్స్ లా అనిపిస్తోంది..ఈ వ్యాసం రాసేముందు అసలు శ్రీలంక రచయితలెవరున్నారా అని ఒకసారి గూగుల్ చేసి చూడాల్సొచ్చింది..నిజానికి ఇప్పుడు పరిచయం చెయ్యబోయే పుస్తకం కూడా సింహళంలో రాసిన స్వచ్ఛమైన శ్రీలంక సాహిత్యం కాదు,కేరళ రచయిత టి.డి.రామకృష్ణన్ మలయాళంలో రాసిన 'సుగంధి అలియాస్ ఆండాళ్ దేవనాయకి' శ్రీలంకను గురించిన రచన..2016 లో కేరళ సాహిత్య అకాడమీ అవార్డు,మలయత్తూర్ అవార్డులతో పాటు,2017 లో వాయలార్ అవార్డు కూడా గెలుచుకున్న ఈ నవలను ఇటీవలే ప్రియ కె.నాయర్ ఆంగ్లంలోకి అనువదించారు.
'యూనివర్సిటీ ఆఫ్ జాఫ్నా'లో లెక్చరర్ గా పనిచేసిన ప్రముఖ తమిళ హ్యూమన్ రైట్స్ ఆక్టివిస్ట్ 'డాక్టర్ రజిని తిరనాగమా' ఎల్టీటీఈ కి వ్యతిరేకంగా పనిచేసినందుకు గాను ఆవిణ్ణి 1989 సెప్టెంబర్ లో తమిళ టైగర్లు పట్టపగలే కాల్చిచంపారు..ఈ నవలను ఆవిడ కథ ఆధారంగా రాశారు..కథ విషయానికొస్తే ఆ హత్యను తమకు అనుకూలంగా మార్చుకుందామనుకున్న శ్రీలంక ప్రభుత్వం,రజిని జీవితాన్ని ఆధారంగా తీస్తున్న ఒక అంతర్జాతీయ సినిమా ప్రాజెక్ట్ కు సహాయసహకారాలనందిస్తానని ఆ చిత్ర యూనిట్ ను కొలంబోకి ఆహ్వానిస్తుంది.ఆ చిత్ర దర్శకుడు పీటర్ జీవానందం రజిని జీవిత చరిత్రను తెరకెక్కించే ప్రయత్నంలో స్క్రిప్ట్ తయారుచేస్తూనే,ఎల్టీటీఈ లో పనిచేసి వాళ్ళకు వ్యతిరేకంగా గళం విప్పిన కారణంగా ఉన్నట్లుండి అదృశ్యమైపోయిన తన ప్రియురాలు సుగంథిని కూడా వెతుకుతుంటాడు..ఎల్టీటీఈ ఘాతుకాలకు ప్రత్యక్ష సాక్షి అయిన సుగంథి దొరికితే తన డ్రీమ్ ప్రాజెక్ట్ స్క్రిప్ట్ కి మరింత ప్రయోజనం చేకూరుతుందని అతడి యోచన..మరి పీటర్ ఈ ప్రయత్నంలో ఎటువంటి పరిస్థితుల్ని ఎదుర్కొన్నాడు ! అతడు సుగంథిని కలిశాడా లేదా ! అన్నది మిగతా కథ..మానవహక్కుల్ని కాలరాస్తూ ఇష్టారాజ్యంగా పరిపాలించిన మహిందా రాజపక్స నియంతృత్వంలోని శ్రీలంక ఫాసిస్టు ప్రభుత్వం ఒకవైపూ, స్వాతంత్య్ర ఉద్యమం ముసుగులో అనేక ఘోరాలకూ,నేరాలకూ పాల్పడిన ఎల్టీటీఈ మరోవైపూ,వీరిద్దరూ కాక ఈ ఘోరాలకు తగిన సాయమందించడానికి వచ్చిన భారత శాంతి దళాలూ ఇంకోవైపూ,అన్నీ కలిసి శ్రీలంకలో సామాన్య ప్రజల జీవితాలను ఎంత నరకప్రాయంగా మార్చాయో ఈ నవల సాక్ష్యాలతో సహా నిరూపిస్తుంది.
ఇక రజిని కథను చెప్పడానికి పీటర్ తన స్క్రిప్ట్ లో భాగంగా తయారుచేసుకున్న చారిత్రాత్మక ఆధారాలున్న కథ దేవనాయకిది..రజిని కథకు సరిగ్గా సమాంతరంగా నడిచే ఈ కథ పాళీ భాషలో వందల ఏళ్ళ క్రితం శ్రీలంకలోని సిగిరియా అనే స్థలంలో లభ్యమైన 'సుసాన సూపిన' అనే చారిత్రాత్మక గ్రంథం ఆధారంగా రాశారు..దేవనాయకి కథలో,'కథలోపలి కథలు' అనేకం ఉంటాయి,అంతే కాకుండా,ఇందులో ఆసక్తిగొలిపే ఫాంటసీ ఎలిమెంట్స్ త్వర త్వరగా పేజీలు తిప్పేలా చేస్తాయి.
ఈ కథను ముఖ్యంగా స్త్రీవాద కోణంలో చూపించే ప్రయత్నం చేశారు..శ్రీలంక మహిళలపై అటు మిలిటరీ,ఇటు ఎల్టీటీఈ ల ఘాతుకాలను వర్ణించిన తీరు వెన్నులోంచి చలి పుట్టిస్తుంది..రాజపక్స నియంతృత్వంలో స్త్రీలపై జరుగుతున్న అత్యాచారాలనుండి విముక్తి ప్రసాదిస్తామంటూ స్వేఛ్ఛా మంత్రాన్ని జపించినట్లు నటించి స్త్రీలను,పిల్లల్నీ తమ గొడుకు క్రిందకి బలవంతంగా చేర్చుకున్న ఎల్టీటీఈ లో అంతర్గతంగా వ్రేళ్లూనుకున్న పురుషస్వామ్య విధానాలను ఈ నవలలో తూర్పారబట్టారు..ఇంటెలెక్చువల్ వర్గాలూ,జర్నలిస్టులూ,రచయితలూ,మానవహక్కుల సంఘాలూ ఎన్నున్నా శ్రీలంక ఫాసిజం వాళ్ళ నోరు నొక్కేసింది..హింసకు ఎదురు తిరిగిన కొందర్ని దేశ బహిష్కారం చేస్తే,మరి కొందర్ని చంపేస్తారు.ఇక స్త్రీల సంగతైతే మరీ దారుణం..రేప్ విక్టింస్ ని బ్రెయిన్ వాష్ చేసి సూసైడ్ బాంబర్లుగా మార్చడం
అంతా మనకు తెలిసిన చరిత్రే.
‘Peter, almost all the women activists in Sri Lanka are rape victims,’I could feel tears welling up in my eyes. These words contained the answer to the question why Sri Lankan women chose to become suicide bombers.
సంక్లిష్టమైన శ్రీలంక పొలిటికల్ సినారియోను రచయిత కాల్పనికతకు కుదించి సరళీకరించిన తీరు ఆకట్టుకుంటుంది..ఏ ప్రభుత్వమైనా,విప్లవమైనా ప్రజాస్వామిక పరిధుల్ని దాటి స్వతంత్రంగా వ్యవహరించినప్పుడు దేశంలో ఎటువంటి హింసాత్మక వాతావరణం నెలకొంటుందో చెప్పడానికి శ్రీ లంక ఒక మంచి ఉదహరణ అంటారు రామకృష్ణన్..ఈ కథలో శ్రీలంక రాజకీయ చరిత్రలో భాగంగా ఉన్న ఎల్టీటీఈ ఛీఫ్ వేలుపిళ్లై ప్రభాకరన్,రజిని,రాజపక్స లాంటి నిజజీవిత వ్యక్తులతో బాటు దేవకాయకి,పీటర్,సుగంధి,మీనాక్షి లాంటి కాల్పనిక పాత్రలూ,రాజరాజచోళుడూ,మహేంద్రవర్మ లాంటి చరిత్ర సంబంధిత వ్యక్తులూ కూడా కలగలిసిపోయి ఉండటంతో ఏది నిజమైన పాత్రో,ఏది అభూత కల్పనో కనుక్కోవడం కష్టం..రెండు కథల్ని బ్యాక్ టు బ్యాక్ చెప్తూ,హిస్టారికల్ ఫిక్షన్ నీ,పొలిటికల్ ఫిక్షన్ నీ,మ్యాజికల్ రియలిజాన్నీ ఫ్యూషన్ చేస్తూ అన్ని పాయల్నీ చివర్లో కలిపి ముడివేసిన తీరు చాలా బావుంది..నాన్ ఫిక్షన్ లో తప్ప ఫిక్షన్ లో బహు అరుదుగా కనిపించే 'రీసెర్చ్' ఈ పుస్తకంలో మరో మెచ్చుకోదగ్గ అంశం..నాకు తెలిసిన రచయితల్లో అయాన్ మక్ ఇవాన్ తరువాత మళ్ళీ అంత వివరంగా ఆల్టర్నేట్ హిస్టరీస్ మీద రీసెర్చ్ చేసి కథ రాసిన రచయిత ఈయనే.
ఈ కథను చెప్పడానికి రామకృష్ణన్ ఎన్నుకున్న కాన్వాస్ చాలా పెద్దది..చివర్లో ఒక ఇంటర్వ్యూలో "కేరళవారై ఉండి శ్రీలంక కథనెలా రాశారని" అడిగితే, గ్లోబలైజేషన్ పుణ్యమాని సాహిత్యం కూడా ప్రాంతీయ పరిమితుల్ని దాటి ఎప్పుడో బయటికి వెళ్ళిపోయిందంటూ,అంతర్జాతీయంగా పాఠకుల్ని ఆకట్టుకోవాలంటే రచయితలు తమ ప్రాంతీయ పరిథుల్ని దాటి బైటకి రావడమొక్కటే మార్గం అంటారు రాధాకృష్ణన్..Umberto Eco "Why write novels ? To rewrite history." అంటారు..రామకృష్ణన్ ఈ మాటల్ని తు.చ తప్పకుండా పాటించారనిపించింది..ఆల్టర్నేట్ హిస్టరీలను శోధించి చరిత్రనూ,పుక్కిటి పురాణాల్నీ కలిపి రాసిన ఈ కథ వాస్తవమో,కల్పనో కూడా అర్ధం కానంతగా పాఠకుల్ని మోసం చేస్తుంది..పుస్తకం చదువుతున్నంతసేపూ పాఠకుల మదిలో పదే పదే మెదిలే ఒకే ఒక ప్రశ్న "ఇది నిజమేనా ?" ఈ కారణంగా ఆయనిచ్చిన రిఫరెన్సుల చిట్టా పట్టుకుని గూగుల్ చెయ్యకుండా ఈ పుస్తకం చదవడం అసంభవం..అక్కడక్కడా అవసరంలేని కొన్ని వివరాలతో కూడిన నేరేషన్ విషయంలో నాకు చిన్న చిన్న పేచీలున్నా,ఈ మధ్య కాలంలో ఇలాంటి పుస్తకం చదవలేదని మాత్రం ఘంటాపథంగా చెప్పగలను..ఆపకుండా చదివించే గుణమున్నదే అసలుసిసలు రచన అనుకుంటే ఈ పుస్తకం ఖచ్చితంగా ఒక మంచి రచనే..రాజకీయాలూ,చరిత్ర ఆసక్తి ఉన్నవాళ్ళు తప్పకుండా చదవాల్సిన రచన ఈ 'సుగంధీ అలియాస్ ఆండాళ్ దేవనాయకి'.
"My fiction is an aesthetic rebellion against fascist structures" అంటారు ఈ పుస్తకం చివర్లో ఇచ్చిన ఇంటర్వ్యూ లో రాధాకృష్ణన్.
పుస్తకం నుండి కొన్ని అంశాలు :
But in those days I didn’t know of Rosa Luxemburg’s stand on nationalism, and it was only much later that I realized the Eelam movement was not a class struggle of the proletariat against the bourgeoisie. I was only led by a thirst for revenge against the Sinhalese nationalists who had massacred my family..
Your mother Madhavi said that outspokenness is your only fault.
The temple Thanumalayan and Devanayaki built on the spot where the gods appeared later came to be known as the Thanumalayan temple. Devanayaki gave birth to two more sons and a daughter, and they all lived happily together for a long time. This was the Kurava dynasty that later ruled Nanjinad. After the rule of the Konangi Kuravas and the Nanji Kuravas who ruled in the twelfth century, the Kurava dynasty slowly declined. Brahmins took control of the temple. The high-born Brahmins,who had only contempt for the Kuravas, transformed Devanayaki’s story into the legend of Atri and his wife Anasuya. The story of Devanayaki was successfully Aryanized. Their version was that the gods wanted to test Anasuya’s chastity and so they came in the guise of sages and asked her to serve food to them naked. She sprinkled the water with which she had washed her husband’s feet on them, transforming them into babies.
But the leader of the Tigers and Thambimuthu had political motivations. For them, the movie was an effort to answer the accusation that the Tigers had been responsible for Rajini’s death, and to establish that Rajini, who had been on their side to begin with, had never shifted loyalties. It was an attempt to whitewash their anti-human-rights activities.
Neither of us knew then that the Tigers were responsible for Rajini’s murder. Bhuvana and I believed that it was either the Indian Peace Keeping Force or the Sri Lankan army. We planned the movie so that Rajini would be portrayed as the prey of both the government and the military.
They had realized that the Iyakkam, the Sri Lankan army and the Indian Peace Keeping Force were all crushing the lives of the ordinary people. They wanted to expose this and sensitize the public against violence.
I explained the concepts of human rights activism to them in detail. Human rights activists fight armed enemies without weapons. As individuals we might lose, but ultimately society will win. Most often, victory is attained after we die. That is the path Christ has shown us. The path Gandhi has shown us. That was the route the UTHR activists took.
The Sri Lankan military and the Indian Peace Keeping Force were able to justify themselves saying that they were military activities. But the Iyakkam, which claimed that it was acting for the people, was unable to justify its misdeeds. By this time, they had moved away from democratic principles and were trying to silence their critics through torture and murder.
‘You are right, Mary. All of them spoke with fear in their hearts. The audience too were victims of fear. This is today’s Sri Lanka. Clouds of fear surround us. Nothing is democratic. Everyone is under surveillance. We too are definitely being watched. Both the government that is celebrating freedom from terrorism, and the Iyakkam that is searching for a way to climb out of the abyss of complete failure, are afraid of the common people.And the hapless people of this country? They fear everyone. It’s quite a paradox.
We need such icons in these times, because all wars are essentially wars against women. They are cruelly exploited, emotionally, physically and sexually. For men clad in battledress, whether they come with swords or guns, on horseback or in armoured cars, the value of their conquest seems heightened by the violation of women. This is a reality that Rajini showed us, which we must recognize. There need to be resistance movements against wars.
‘But often, we have to pay a very dear price for this. Rajini was willing to make that sacrifice. That is why she was able to write a few months before her death that, “One day, a gun will silence me and it will not be held by an outsider, but by a son born in the womb of this very society, from a woman with whom I share a history.”
As authorized Sri Lankan history itself is the product of great political manipulation, nobody considers this wrong.
When I rewrote the script, intertwining the myth of Devanayaki with the murder of Rajini Thiranagama, albeit without any evidence to back it up, it became the story of every woman in Sri Lanka. They started resembling Devanayaki in her myriad moods. While Rajini countered violence with the message of peace, many other women were burning with the fire of revenge. Revenge against anyone who hurt the mind or body of a woman. The emotions of love, lust, sympathy, peace and revenge were all mixed up in it.
Though I spent the entire night bathed in blood, I did not die.’ Meenakshi’s story ended. In shock, we looked at our hands to make sure they were still there.
Though I paid money to the Iyakkam regularly, I hated them. It was not just because they killed Dr Sridhar that I felt angry. Is this how freedom is obtained? Haven’t you heard of Mahatma Gandhi? He won freedom for such a large country like India without using guns or bombs. What did these people gain after so much bloodshed ?
This is the newest face of fascism. It is no longer what it used to be when Hitler and Mussolini were around. In the twenty-first century, fascism dons several masks: that of pseudo-democracy, development, and even that of peace. It is one of the strategies of power. It gives the majority the opportunity to ennoble their narrow racist feelings. It turns democracy, which we consider great,into something that is anti-people. The majority rapes, kills and silences the minority. I don’t feel a peaceful, dignified resistance against this sort of power structure will suffice. But we cannot adopt the fascist ploys of the Iyakkam either. We have to forge a new path. Our enemy is not a person or the state, but the mindset of the majority.’
 |
| Image Courtesy Google |
ఇక రజిని కథను చెప్పడానికి పీటర్ తన స్క్రిప్ట్ లో భాగంగా తయారుచేసుకున్న చారిత్రాత్మక ఆధారాలున్న కథ దేవనాయకిది..రజిని కథకు సరిగ్గా సమాంతరంగా నడిచే ఈ కథ పాళీ భాషలో వందల ఏళ్ళ క్రితం శ్రీలంకలోని సిగిరియా అనే స్థలంలో లభ్యమైన 'సుసాన సూపిన' అనే చారిత్రాత్మక గ్రంథం ఆధారంగా రాశారు..దేవనాయకి కథలో,'కథలోపలి కథలు' అనేకం ఉంటాయి,అంతే కాకుండా,ఇందులో ఆసక్తిగొలిపే ఫాంటసీ ఎలిమెంట్స్ త్వర త్వరగా పేజీలు తిప్పేలా చేస్తాయి.
ఈ కథను ముఖ్యంగా స్త్రీవాద కోణంలో చూపించే ప్రయత్నం చేశారు..శ్రీలంక మహిళలపై అటు మిలిటరీ,ఇటు ఎల్టీటీఈ ల ఘాతుకాలను వర్ణించిన తీరు వెన్నులోంచి చలి పుట్టిస్తుంది..రాజపక్స నియంతృత్వంలో స్త్రీలపై జరుగుతున్న అత్యాచారాలనుండి విముక్తి ప్రసాదిస్తామంటూ స్వేఛ్ఛా మంత్రాన్ని జపించినట్లు నటించి స్త్రీలను,పిల్లల్నీ తమ గొడుకు క్రిందకి బలవంతంగా చేర్చుకున్న ఎల్టీటీఈ లో అంతర్గతంగా వ్రేళ్లూనుకున్న పురుషస్వామ్య విధానాలను ఈ నవలలో తూర్పారబట్టారు..ఇంటెలెక్చువల్ వర్గాలూ,జర్నలిస్టులూ,రచయితలూ,మానవహక్కుల సంఘాలూ ఎన్నున్నా శ్రీలంక ఫాసిజం వాళ్ళ నోరు నొక్కేసింది..హింసకు ఎదురు తిరిగిన కొందర్ని దేశ బహిష్కారం చేస్తే,మరి కొందర్ని చంపేస్తారు.ఇక స్త్రీల సంగతైతే మరీ దారుణం..రేప్ విక్టింస్ ని బ్రెయిన్ వాష్ చేసి సూసైడ్ బాంబర్లుగా మార్చడం
అంతా మనకు తెలిసిన చరిత్రే.
‘Peter, almost all the women activists in Sri Lanka are rape victims,’I could feel tears welling up in my eyes. These words contained the answer to the question why Sri Lankan women chose to become suicide bombers.
సంక్లిష్టమైన శ్రీలంక పొలిటికల్ సినారియోను రచయిత కాల్పనికతకు కుదించి సరళీకరించిన తీరు ఆకట్టుకుంటుంది..ఏ ప్రభుత్వమైనా,విప్లవమైనా ప్రజాస్వామిక పరిధుల్ని దాటి స్వతంత్రంగా వ్యవహరించినప్పుడు దేశంలో ఎటువంటి హింసాత్మక వాతావరణం నెలకొంటుందో చెప్పడానికి శ్రీ లంక ఒక మంచి ఉదహరణ అంటారు రామకృష్ణన్..ఈ కథలో శ్రీలంక రాజకీయ చరిత్రలో భాగంగా ఉన్న ఎల్టీటీఈ ఛీఫ్ వేలుపిళ్లై ప్రభాకరన్,రజిని,రాజపక్స లాంటి నిజజీవిత వ్యక్తులతో బాటు దేవకాయకి,పీటర్,సుగంధి,మీనాక్షి లాంటి కాల్పనిక పాత్రలూ,రాజరాజచోళుడూ,మహేంద్రవర్మ లాంటి చరిత్ర సంబంధిత వ్యక్తులూ కూడా కలగలిసిపోయి ఉండటంతో ఏది నిజమైన పాత్రో,ఏది అభూత కల్పనో కనుక్కోవడం కష్టం..రెండు కథల్ని బ్యాక్ టు బ్యాక్ చెప్తూ,హిస్టారికల్ ఫిక్షన్ నీ,పొలిటికల్ ఫిక్షన్ నీ,మ్యాజికల్ రియలిజాన్నీ ఫ్యూషన్ చేస్తూ అన్ని పాయల్నీ చివర్లో కలిపి ముడివేసిన తీరు చాలా బావుంది..నాన్ ఫిక్షన్ లో తప్ప ఫిక్షన్ లో బహు అరుదుగా కనిపించే 'రీసెర్చ్' ఈ పుస్తకంలో మరో మెచ్చుకోదగ్గ అంశం..నాకు తెలిసిన రచయితల్లో అయాన్ మక్ ఇవాన్ తరువాత మళ్ళీ అంత వివరంగా ఆల్టర్నేట్ హిస్టరీస్ మీద రీసెర్చ్ చేసి కథ రాసిన రచయిత ఈయనే.
ఈ కథను చెప్పడానికి రామకృష్ణన్ ఎన్నుకున్న కాన్వాస్ చాలా పెద్దది..చివర్లో ఒక ఇంటర్వ్యూలో "కేరళవారై ఉండి శ్రీలంక కథనెలా రాశారని" అడిగితే, గ్లోబలైజేషన్ పుణ్యమాని సాహిత్యం కూడా ప్రాంతీయ పరిమితుల్ని దాటి ఎప్పుడో బయటికి వెళ్ళిపోయిందంటూ,అంతర్జాతీయంగా పాఠకుల్ని ఆకట్టుకోవాలంటే రచయితలు తమ ప్రాంతీయ పరిథుల్ని దాటి బైటకి రావడమొక్కటే మార్గం అంటారు రాధాకృష్ణన్..Umberto Eco "Why write novels ? To rewrite history." అంటారు..రామకృష్ణన్ ఈ మాటల్ని తు.చ తప్పకుండా పాటించారనిపించింది..ఆల్టర్నేట్ హిస్టరీలను శోధించి చరిత్రనూ,పుక్కిటి పురాణాల్నీ కలిపి రాసిన ఈ కథ వాస్తవమో,కల్పనో కూడా అర్ధం కానంతగా పాఠకుల్ని మోసం చేస్తుంది..పుస్తకం చదువుతున్నంతసేపూ పాఠకుల మదిలో పదే పదే మెదిలే ఒకే ఒక ప్రశ్న "ఇది నిజమేనా ?" ఈ కారణంగా ఆయనిచ్చిన రిఫరెన్సుల చిట్టా పట్టుకుని గూగుల్ చెయ్యకుండా ఈ పుస్తకం చదవడం అసంభవం..అక్కడక్కడా అవసరంలేని కొన్ని వివరాలతో కూడిన నేరేషన్ విషయంలో నాకు చిన్న చిన్న పేచీలున్నా,ఈ మధ్య కాలంలో ఇలాంటి పుస్తకం చదవలేదని మాత్రం ఘంటాపథంగా చెప్పగలను..ఆపకుండా చదివించే గుణమున్నదే అసలుసిసలు రచన అనుకుంటే ఈ పుస్తకం ఖచ్చితంగా ఒక మంచి రచనే..రాజకీయాలూ,చరిత్ర ఆసక్తి ఉన్నవాళ్ళు తప్పకుండా చదవాల్సిన రచన ఈ 'సుగంధీ అలియాస్ ఆండాళ్ దేవనాయకి'.
"My fiction is an aesthetic rebellion against fascist structures" అంటారు ఈ పుస్తకం చివర్లో ఇచ్చిన ఇంటర్వ్యూ లో రాధాకృష్ణన్.
పుస్తకం నుండి కొన్ని అంశాలు :
But in those days I didn’t know of Rosa Luxemburg’s stand on nationalism, and it was only much later that I realized the Eelam movement was not a class struggle of the proletariat against the bourgeoisie. I was only led by a thirst for revenge against the Sinhalese nationalists who had massacred my family..
Your mother Madhavi said that outspokenness is your only fault.
The temple Thanumalayan and Devanayaki built on the spot where the gods appeared later came to be known as the Thanumalayan temple. Devanayaki gave birth to two more sons and a daughter, and they all lived happily together for a long time. This was the Kurava dynasty that later ruled Nanjinad. After the rule of the Konangi Kuravas and the Nanji Kuravas who ruled in the twelfth century, the Kurava dynasty slowly declined. Brahmins took control of the temple. The high-born Brahmins,who had only contempt for the Kuravas, transformed Devanayaki’s story into the legend of Atri and his wife Anasuya. The story of Devanayaki was successfully Aryanized. Their version was that the gods wanted to test Anasuya’s chastity and so they came in the guise of sages and asked her to serve food to them naked. She sprinkled the water with which she had washed her husband’s feet on them, transforming them into babies.
But the leader of the Tigers and Thambimuthu had political motivations. For them, the movie was an effort to answer the accusation that the Tigers had been responsible for Rajini’s death, and to establish that Rajini, who had been on their side to begin with, had never shifted loyalties. It was an attempt to whitewash their anti-human-rights activities.
Neither of us knew then that the Tigers were responsible for Rajini’s murder. Bhuvana and I believed that it was either the Indian Peace Keeping Force or the Sri Lankan army. We planned the movie so that Rajini would be portrayed as the prey of both the government and the military.
They had realized that the Iyakkam, the Sri Lankan army and the Indian Peace Keeping Force were all crushing the lives of the ordinary people. They wanted to expose this and sensitize the public against violence.
I explained the concepts of human rights activism to them in detail. Human rights activists fight armed enemies without weapons. As individuals we might lose, but ultimately society will win. Most often, victory is attained after we die. That is the path Christ has shown us. The path Gandhi has shown us. That was the route the UTHR activists took.
The Sri Lankan military and the Indian Peace Keeping Force were able to justify themselves saying that they were military activities. But the Iyakkam, which claimed that it was acting for the people, was unable to justify its misdeeds. By this time, they had moved away from democratic principles and were trying to silence their critics through torture and murder.
‘You are right, Mary. All of them spoke with fear in their hearts. The audience too were victims of fear. This is today’s Sri Lanka. Clouds of fear surround us. Nothing is democratic. Everyone is under surveillance. We too are definitely being watched. Both the government that is celebrating freedom from terrorism, and the Iyakkam that is searching for a way to climb out of the abyss of complete failure, are afraid of the common people.And the hapless people of this country? They fear everyone. It’s quite a paradox.
We need such icons in these times, because all wars are essentially wars against women. They are cruelly exploited, emotionally, physically and sexually. For men clad in battledress, whether they come with swords or guns, on horseback or in armoured cars, the value of their conquest seems heightened by the violation of women. This is a reality that Rajini showed us, which we must recognize. There need to be resistance movements against wars.
‘But often, we have to pay a very dear price for this. Rajini was willing to make that sacrifice. That is why she was able to write a few months before her death that, “One day, a gun will silence me and it will not be held by an outsider, but by a son born in the womb of this very society, from a woman with whom I share a history.”
As authorized Sri Lankan history itself is the product of great political manipulation, nobody considers this wrong.
When I rewrote the script, intertwining the myth of Devanayaki with the murder of Rajini Thiranagama, albeit without any evidence to back it up, it became the story of every woman in Sri Lanka. They started resembling Devanayaki in her myriad moods. While Rajini countered violence with the message of peace, many other women were burning with the fire of revenge. Revenge against anyone who hurt the mind or body of a woman. The emotions of love, lust, sympathy, peace and revenge were all mixed up in it.
Though I spent the entire night bathed in blood, I did not die.’ Meenakshi’s story ended. In shock, we looked at our hands to make sure they were still there.
Though I paid money to the Iyakkam regularly, I hated them. It was not just because they killed Dr Sridhar that I felt angry. Is this how freedom is obtained? Haven’t you heard of Mahatma Gandhi? He won freedom for such a large country like India without using guns or bombs. What did these people gain after so much bloodshed ?
This is the newest face of fascism. It is no longer what it used to be when Hitler and Mussolini were around. In the twenty-first century, fascism dons several masks: that of pseudo-democracy, development, and even that of peace. It is one of the strategies of power. It gives the majority the opportunity to ennoble their narrow racist feelings. It turns democracy, which we consider great,into something that is anti-people. The majority rapes, kills and silences the minority. I don’t feel a peaceful, dignified resistance against this sort of power structure will suffice. But we cannot adopt the fascist ploys of the Iyakkam either. We have to forge a new path. Our enemy is not a person or the state, but the mindset of the majority.’
No comments:
Post a Comment