Everything is already said...
And everything is already done..
We all are mere translators..
We all are mere followers..
నిశ్చలంగా ఉన్న మనసులో ఉన్నట్లుండి మెరుపులా ఏదో ఆలోచన వస్తే దాన్ని పేపర్ మీద పెట్టబోయాను..ఉహూ,అక్షరాలు అల్లరిగా అటూ ఇటూ పరుగులుపెడుతూ చేతికందలేదు,ప్రాధేయపడినా నా మాట విననూలేదు..వాటి వెనుక పరుగు పెట్టలేక అలసిపోయిన మనసుతో ఉసూరంటూ పెన్ను ప్రక్కన పడేసి,'అయినా కొత్తగా రాయడానికేముందీ ! అన్నీ ఎప్పుడో ఒకప్పుడు,ఎవరో ఒకరు రాసేసినవే కదా' అనిపించింది..వెంటనే పెదాల మీదకు పిలవకుండానే చిరునవ్వు వచ్చి కూర్చుంది..ఇదే మాట మిత్రులతో అంటే నాకు వేదాంతం వంటబట్టిందంటూ ముసిముసిగా నవ్వారు.
ఇంతకూ ఇదంతా ఎందుకు గుర్తొచ్చిందంటే,రోలన్ బార్త్ రాసిన 'The Death of the Author' అనే వ్యాసం చదివాను..రచయితకు తన రచన మీద అన్ని హక్కులూ ఉంటాయంటారు..కానీ బార్త్ ఈ వ్యాసంలో దీనికి పూర్తి విరుద్ధమైన ప్రతిపాదన చేశారు..ఇందులో రచయిత బల్జాక్ రాసిన Sarrasine అనే కథలో ఒక స్త్రీ వర్ణన గురించిన వాక్యాలు ప్రస్తావిస్తారు.."This was woman herself, with her sudden fears, her irrational whims,her instinctive worries, her impetuou s boldness, her fussings and her delicious sensibility.'
అసలీ వాక్యాల్ని ఎవరు అంటున్నారు ? రచయిత బల్జాక్ స్త్రీవాదాన్ని సాహితీ విలువలతో వర్ణిస్తున్నారా ? లేక బల్జాక్ అనే వ్యక్తి,స్త్రీ గురించి తన వ్యక్తిగత అనుభవాల సారాంశం వెల్లడించారా ? లేక ఆ వేషధారణ మాటున ఏముందో తెలీని బాల్జాక్ సృష్టించిన పాత్ర అజ్ఞానమా ? లేదా సార్వత్రిక వివేకమా ? లేక రొమాంటిక్ సైకాలజీనా ? అని ప్రశ్నిస్తూ ,We shall never know, for the good reason that writing is the destruction of every voice, of every point of origin. Writing is that neutral, composite,oblique space where our subject slips away, the negative where all identity is lost, starting with the very identity of the body writing. అంటారు.
బార్త్ అభిప్రాయం ప్రకారం,ఏదైనా విషయాన్ని అక్షరాల్లో పెట్టగానే అంతవరకూ రచయిత మనసులో ఉన్న ఆ భావన అతని స్పృహను వీడి బయటకి వచ్చేస్తుంది..ఇక్కడ రచయితను కర్తగా చూస్తే,అతని కలం నుండి జాలువారిన పదాలు క్రియాత్మక మండలానికి దూరంగా జరిగి రచయిత నుండి వేరుపడతాయి..వెనువెంటనే వెల్లడైన ఆ అభిప్రాయం తాలూకూ రచయిత గళం దాని మూలాన్ని కోల్పోతుంది..సరిగ్గా రచయిత తన మరణాన్ని చేరుకునే ఆ బిందువు వద్ద 'రచన' మొదలవుతుందని బార్త్ వాదన...ఇదంతా కొత్త విషయమేమీ కాదంటూ Ethnographic సమాజాలను ఉదహరిస్తారు బార్త్..ఈ సమాజాల్లో 'కథనానికి' ప్రత్యేకం ఒక వ్యక్తిని బాధ్యుడుగా చెసేవారు కాదట..ఒక ఆలోచనను ఒకరినుండి మరొకరికి అందచేసే వారిని మధ్యవర్తిగానో,షమన్ గానో మాత్రమే వ్యవహరించేవారు..ఈ కారణంగా ఆ వ్యక్తి యొక్క ఆలోచన పట్ల ఉండే ఆరాధనా భావం ఆ వ్యక్తి 'మేథ' మీద ఉండేది కాదు..కానీ మధ్య యుగంలోని ఇంగ్లీషు అనుభవవాదానికీ,ఫ్రెంచి హేతువాదానికీ ఫలితంగా ఈ 'రచయిత' అనే వ్యక్తి ఆవిర్భవించాడంటారు..మరికాస్త ముందుకి వెళ్ళి,భాష కూడా అనునిత్యం రూపాంతరం చెందే ప్రాచీన భావాల,అనేక భాష-యాసల,సంస్కృతుల,చిహ్నాల మేళవింపనీ,ఒక వ్యక్తిని (రచయితను) దానికి ఏకైక హక్కుదారునిగా చూడడం సరికాదంటారు
ఆలోచించగా మనిషి అస్తిత్వం లేదా స్వభావంలోని అనిశ్చితి బార్త్ వాదనకు బలం చేకూరుస్తుంది..క్షణక్షణం మారే రచయిత భావనా ప్రపంచం రచయితను సృజనకు కేవలం ఒక కారణభూతునిగా చూపిస్తుంది తప్ప,అతను తన రచనతో ప్రత్యక్ష సంబంధం కలిగి ఉంటాడని చెప్పడానికి అవరోధంగా నిలుస్తుంది...ఒక రచయితను పురిటినెప్పుల బాధనంతా ఓర్చుకుని బిడ్డకు జన్మనిచ్చే తల్లిగా చూస్తే,తల్లి ప్రేగునుండి విడివడ్డ బిడ్డ పూర్తి స్వతంత్రుడూ,స్వయంప్రతిపత్తి కలిగిన మరో జీవే కదా ! అలాగే రచయిత నుండి వేరుపడిన రచన,పాఠకుని ద్వారా తన ఉనికిని వెతుక్కుంటూ రూపాంతరం చెందుతుంది..ఈ కోణంలో చూస్తే ఆ రచనను చదివే పాఠకుని ఊహాశక్తిని బట్టి ప్రతి రచనా అసంఖ్యాకమైన కొత్త రూపాల్ని సంతరించుకుంటుంది..ఆ మధ్య పీటర్ మెండెల్సండ్ రాసిన 'What we see when we read' ను చదివినప్పుడు,అందులో రచయిత బార్త్ వాదనను ఒక పాఠకుని కోణంలో చూపించే ప్రయత్నం చేశారు.
The birth o f the reader must be at the cost of the death of the Author.
Linguistically, the author is never more than the instance writing, just as I is nothing other than the instance saying I: language knows a 'subject', not a 'person', and
this subject, empty outside of the very enunciation which defines it, suffices to make language 'hold together', suffices,that is to say, to exhaust it.
దీనితో పాటుగా ఒక టెక్స్ట్ ను కేవలం ఒక పదాల వరుసగా కాకుండా,ఒక మల్టీ డైమెన్షనల్ స్పేస్ లో అమరిన వివిధ పదాల సమ్మేళనంగా అభివర్ణిస్తారు..మళ్ళీ ఈ పదాల్లో ఒక్కటి కూడా 'ఒరిజినల్' పదం కాదంటూ,టెక్స్ట్ అనే మల్టీడైమెన్షనల్ స్పేస్ లో అనేక పదాలు ఒకదానినొకటి ఢీకొని,ఒకదానిలోనొకటి కలిసిపోయి,అంతిమంగా ఒక మిశ్రమ రూపాన్ని సంతరించుకుంటాయి అంటారు..
The text is a tissue of quotations drawn from the innumerable centres of culture. Similar to Bouvard and Pecuchet, those eternal copyists, at once sublime and comic and whose profound ridiculousness indicates precisely the truth of writing,the writer can only imitate a gesture that is always anterior, never original.His only power is to mix writings, to counter the ones with the others, in such a way as never to rest on any one of them.
చివరగా తనను తాను వ్యక్తపరుచుకోవాలనుకునే రైటర్ కు,కేవలం తానొక అనువాదకుడిననీ,తన లోపలి 'విషయం' ఒక 'రెడీమేడ్ డిక్షనరీ' లోనుండి ఏర్చి కూర్చిన అభిప్రాయమనీ స్పృహ కలిగి ఉండడం అవసరమనీ బార్త్ అంటారు..ఇదంతా చదివాకా రాయడం,చదవడం ఇవన్నీ వ్యర్థమేనా అనిపిస్తుంది..కానీ మనమంతా కూడా ఒక రకంగా కాలచక్రంలో చిక్కుకుని ఈ లైఫ్ సైకిల్ లో చేసిన పనినే మళ్ళీ మళ్ళీ చేస్తున్నాం-చెయ్యడంలో భేదం ఉండొచ్చు గాక,చూసినదే మళ్ళీ మళ్ళీ చూస్తున్నాం -వర్ణచిత్రంలో/ఇమేజ్ లో రంగులు మారొచ్చు,విన్నదే మళ్ళీ మళ్ళీ వింటున్నాం-శబ్ద తరంగాల ఫ్రీక్వెన్సీ మారుతుందేమో,అలాగే రచయిత కూడా రాసిందే మళ్ళీ మళ్ళీ రాస్తున్నారేమో (మార్పు వ్యక్తీకరణలో మాత్రమే)..ఇదేదో బావుంది అనుకుంటున్నపుడు చివరగా అర్ధం అయ్యింది,మనం పాఠకులం కూడా చదివిందే చదువుతున్నాము,మన ఊహా ప్రపంచాలు వేరంతే :)
And everything is already done..
We all are mere translators..
We all are mere followers..
నిశ్చలంగా ఉన్న మనసులో ఉన్నట్లుండి మెరుపులా ఏదో ఆలోచన వస్తే దాన్ని పేపర్ మీద పెట్టబోయాను..ఉహూ,అక్షరాలు అల్లరిగా అటూ ఇటూ పరుగులుపెడుతూ చేతికందలేదు,ప్రాధేయపడినా నా మాట విననూలేదు..వాటి వెనుక పరుగు పెట్టలేక అలసిపోయిన మనసుతో ఉసూరంటూ పెన్ను ప్రక్కన పడేసి,'అయినా కొత్తగా రాయడానికేముందీ ! అన్నీ ఎప్పుడో ఒకప్పుడు,ఎవరో ఒకరు రాసేసినవే కదా' అనిపించింది..వెంటనే పెదాల మీదకు పిలవకుండానే చిరునవ్వు వచ్చి కూర్చుంది..ఇదే మాట మిత్రులతో అంటే నాకు వేదాంతం వంటబట్టిందంటూ ముసిముసిగా నవ్వారు.
 |
| Image Courtesy Google |
అసలీ వాక్యాల్ని ఎవరు అంటున్నారు ? రచయిత బల్జాక్ స్త్రీవాదాన్ని సాహితీ విలువలతో వర్ణిస్తున్నారా ? లేక బల్జాక్ అనే వ్యక్తి,స్త్రీ గురించి తన వ్యక్తిగత అనుభవాల సారాంశం వెల్లడించారా ? లేక ఆ వేషధారణ మాటున ఏముందో తెలీని బాల్జాక్ సృష్టించిన పాత్ర అజ్ఞానమా ? లేదా సార్వత్రిక వివేకమా ? లేక రొమాంటిక్ సైకాలజీనా ? అని ప్రశ్నిస్తూ ,We shall never know, for the good reason that writing is the destruction of every voice, of every point of origin. Writing is that neutral, composite,oblique space where our subject slips away, the negative where all identity is lost, starting with the very identity of the body writing. అంటారు.
బార్త్ అభిప్రాయం ప్రకారం,ఏదైనా విషయాన్ని అక్షరాల్లో పెట్టగానే అంతవరకూ రచయిత మనసులో ఉన్న ఆ భావన అతని స్పృహను వీడి బయటకి వచ్చేస్తుంది..ఇక్కడ రచయితను కర్తగా చూస్తే,అతని కలం నుండి జాలువారిన పదాలు క్రియాత్మక మండలానికి దూరంగా జరిగి రచయిత నుండి వేరుపడతాయి..వెనువెంటనే వెల్లడైన ఆ అభిప్రాయం తాలూకూ రచయిత గళం దాని మూలాన్ని కోల్పోతుంది..సరిగ్గా రచయిత తన మరణాన్ని చేరుకునే ఆ బిందువు వద్ద 'రచన' మొదలవుతుందని బార్త్ వాదన...ఇదంతా కొత్త విషయమేమీ కాదంటూ Ethnographic సమాజాలను ఉదహరిస్తారు బార్త్..ఈ సమాజాల్లో 'కథనానికి' ప్రత్యేకం ఒక వ్యక్తిని బాధ్యుడుగా చెసేవారు కాదట..ఒక ఆలోచనను ఒకరినుండి మరొకరికి అందచేసే వారిని మధ్యవర్తిగానో,షమన్ గానో మాత్రమే వ్యవహరించేవారు..ఈ కారణంగా ఆ వ్యక్తి యొక్క ఆలోచన పట్ల ఉండే ఆరాధనా భావం ఆ వ్యక్తి 'మేథ' మీద ఉండేది కాదు..కానీ మధ్య యుగంలోని ఇంగ్లీషు అనుభవవాదానికీ,ఫ్రెంచి హేతువాదానికీ ఫలితంగా ఈ 'రచయిత' అనే వ్యక్తి ఆవిర్భవించాడంటారు..మరికాస్త ముందుకి వెళ్ళి,భాష కూడా అనునిత్యం రూపాంతరం చెందే ప్రాచీన భావాల,అనేక భాష-యాసల,సంస్కృతుల,చిహ్నాల మేళవింపనీ,ఒక వ్యక్తిని (రచయితను) దానికి ఏకైక హక్కుదారునిగా చూడడం సరికాదంటారు
ఆలోచించగా మనిషి అస్తిత్వం లేదా స్వభావంలోని అనిశ్చితి బార్త్ వాదనకు బలం చేకూరుస్తుంది..క్షణక్షణం మారే రచయిత భావనా ప్రపంచం రచయితను సృజనకు కేవలం ఒక కారణభూతునిగా చూపిస్తుంది తప్ప,అతను తన రచనతో ప్రత్యక్ష సంబంధం కలిగి ఉంటాడని చెప్పడానికి అవరోధంగా నిలుస్తుంది...ఒక రచయితను పురిటినెప్పుల బాధనంతా ఓర్చుకుని బిడ్డకు జన్మనిచ్చే తల్లిగా చూస్తే,తల్లి ప్రేగునుండి విడివడ్డ బిడ్డ పూర్తి స్వతంత్రుడూ,స్వయంప్రతిపత్తి కలిగిన మరో జీవే కదా ! అలాగే రచయిత నుండి వేరుపడిన రచన,పాఠకుని ద్వారా తన ఉనికిని వెతుక్కుంటూ రూపాంతరం చెందుతుంది..ఈ కోణంలో చూస్తే ఆ రచనను చదివే పాఠకుని ఊహాశక్తిని బట్టి ప్రతి రచనా అసంఖ్యాకమైన కొత్త రూపాల్ని సంతరించుకుంటుంది..ఆ మధ్య పీటర్ మెండెల్సండ్ రాసిన 'What we see when we read' ను చదివినప్పుడు,అందులో రచయిత బార్త్ వాదనను ఒక పాఠకుని కోణంలో చూపించే ప్రయత్నం చేశారు.
The birth o f the reader must be at the cost of the death of the Author.
Linguistically, the author is never more than the instance writing, just as I is nothing other than the instance saying I: language knows a 'subject', not a 'person', and
this subject, empty outside of the very enunciation which defines it, suffices to make language 'hold together', suffices,that is to say, to exhaust it.
దీనితో పాటుగా ఒక టెక్స్ట్ ను కేవలం ఒక పదాల వరుసగా కాకుండా,ఒక మల్టీ డైమెన్షనల్ స్పేస్ లో అమరిన వివిధ పదాల సమ్మేళనంగా అభివర్ణిస్తారు..మళ్ళీ ఈ పదాల్లో ఒక్కటి కూడా 'ఒరిజినల్' పదం కాదంటూ,టెక్స్ట్ అనే మల్టీడైమెన్షనల్ స్పేస్ లో అనేక పదాలు ఒకదానినొకటి ఢీకొని,ఒకదానిలోనొకటి కలిసిపోయి,అంతిమంగా ఒక మిశ్రమ రూపాన్ని సంతరించుకుంటాయి అంటారు..
The text is a tissue of quotations drawn from the innumerable centres of culture. Similar to Bouvard and Pecuchet, those eternal copyists, at once sublime and comic and whose profound ridiculousness indicates precisely the truth of writing,the writer can only imitate a gesture that is always anterior, never original.His only power is to mix writings, to counter the ones with the others, in such a way as never to rest on any one of them.
చివరగా తనను తాను వ్యక్తపరుచుకోవాలనుకునే రైటర్ కు,కేవలం తానొక అనువాదకుడిననీ,తన లోపలి 'విషయం' ఒక 'రెడీమేడ్ డిక్షనరీ' లోనుండి ఏర్చి కూర్చిన అభిప్రాయమనీ స్పృహ కలిగి ఉండడం అవసరమనీ బార్త్ అంటారు..ఇదంతా చదివాకా రాయడం,చదవడం ఇవన్నీ వ్యర్థమేనా అనిపిస్తుంది..కానీ మనమంతా కూడా ఒక రకంగా కాలచక్రంలో చిక్కుకుని ఈ లైఫ్ సైకిల్ లో చేసిన పనినే మళ్ళీ మళ్ళీ చేస్తున్నాం-చెయ్యడంలో భేదం ఉండొచ్చు గాక,చూసినదే మళ్ళీ మళ్ళీ చూస్తున్నాం -వర్ణచిత్రంలో/ఇమేజ్ లో రంగులు మారొచ్చు,విన్నదే మళ్ళీ మళ్ళీ వింటున్నాం-శబ్ద తరంగాల ఫ్రీక్వెన్సీ మారుతుందేమో,అలాగే రచయిత కూడా రాసిందే మళ్ళీ మళ్ళీ రాస్తున్నారేమో (మార్పు వ్యక్తీకరణలో మాత్రమే)..ఇదేదో బావుంది అనుకుంటున్నపుడు చివరగా అర్ధం అయ్యింది,మనం పాఠకులం కూడా చదివిందే చదువుతున్నాము,మన ఊహా ప్రపంచాలు వేరంతే :)
No comments:
Post a Comment