Saturday, April 5, 2025

The Transposed Heads: A Legend of India - Thomas Mann / Hayavadana - Girish karnad

చాలాసార్లు ఏదో ఒక పుస్తకం చదువుదామనుకుని దాన్ని వెతుకుతుంటే ఇంకేదో ఆసక్తికరమైన పుస్తకం కంటబడుతుంది. సహజంగానే డిస్ట్రాక్షన్స్ ఎక్కువ కాబట్టి అసలు పుస్తకం వదిలేసి అది చదవడం జరుగుతుంటుంది. :) "ది మేజిక్ మౌంటైన్" చదవాలనుకుంటూ ఏళ్ళు గడిచిపోయాయి. ఈ మధ్య ఏదో పుస్తకం గురించి వెతుకుతుంటే జర్మన్ రచయితైన థామస్ మన్ ఒక భారతీయ కథను నవలగా రాశారనే ఆసక్తికరమైన విషయం తెలిసింది. ఈ గూగుల్, AI లాంటివి లేని కాలంలో జర్మన్ జాతీయుడైన థామస్ మన్ కి సంస్కృతంలో రాసిన కథ గురించెలా తెలిసిందని చూస్తే మరికొన్ని విషయాలు తెలిసాయి. మాక్స్ ముల్లర్ తర్వాత ఇండియన్ ఫిలాసఫీ గురించి రాసిన స్కాలర్లలో హెన్రిక్ జిమ్మర్ [German Indologist and linguist] సుప్రసిద్ధులు. ఆయన ఇండియన్ మైథాలజీ గురించి రాసిన ఒక పుస్తకంలో "కాళి" గురించి చదివిన థామస్ మన్ కు వెంటనే ఆ కథను ఒక నవలగా రాయాలనే ఆలోచన వచ్చిందట. అనుకున్నదే తడవు 1940లో ఆ జానపద కథను "ది ట్రాన్స్పోజ్డ్ హెడ్స్" పేరుతో నవలగా రాశారు. హెన్రిక్ జిమ్మర్ సోమదేవుడు రాసిన "కథాసరిత్సాగరం" నుండి గ్రహించిన కథను మూలకథగా చేసుకుని మన్ ఈ నవలను రాశారు.

Image Courtesy - Google Photos

ఈ మూలకథ గురించిన వివరాలు గూగుల్ చేస్తే గిరీష్ కర్నాడ్ రచనల్లో ప్రముఖంగా వినబడే "హయవదన" కథ కూడా ఇదేనని తెలిసింది. రెండు రచనల్నీ పోల్చుకుంటూ చదవడం బావుంటుందని అది పూర్తి చేసిన వెంటనే "హయవదన" కూడా చదివాను. ఈ రెండు రచనల్లో మన్ రచన నవల రూపంలో చదవడానికి అనువుగా ఉంది. కర్నాడ్ రచన నాటక రూపంలో కథలో మరో కథగా చెప్పుకొస్తారు. అవకాశం ఉంటే ఈ నాటకం చదవడం కంటే చూడడానికే ఎక్కువ బావుంటుంది. ఈ రెండు రచనల్లోనూ చిన్న చిన్న మార్పులూ, కొన్ని భిన్నమైన పాత్రలూ, వేర్వేరు పేర్లూ ఉన్నప్పటికీ రెండిట్లోనూ మూల కథ మాత్రం ఒక్కటే.

ఇక కథలోకొస్తే, సామాజికంగా రెండు భిన్న వర్గాలకు చెందిన నంద, శ్రీధామన్ అనే ఇద్దరు ప్రాణ స్నేహితులు యాత్రకు బయలుదేరినప్పడు ఒక కొలనులో సీత అనే అందమైన యువతి నగ్నంగా స్నానం చేస్తూ ఉండగా చూసి ఆమె సౌందర్యానికి ముగ్ధులవుతారు. నంద శారీరక ధృడత్వంతో బలంగా ఉండే సామాన్యుడు, కాగా శ్రీధామన్ బ్రాహ్మణ పండితుడు. శ్రీధామన్ తొలిచూపులోనే క్షత్రియ కుటుంబానికి చెందిన సీతను గాఢంగా ప్రేమిస్తాడు. మిత్రుని మనసెరిగిన నంద, స్వయంగా పూనుకుని మిత్రుడికి సీతనిచ్చి వివాహం జరిపిస్తాడు. కొన్ని నెలల తర్వాత గర్భవతి అయిన సీతను పుట్టింటికి తీసుకువెళ్ళడానికి శ్రీధామన్, నందతో కలిసి ప్రయాణమవుతాడు. మార్గమధ్యంలో ముగ్గురూ కాళికా దేవి ఆలయం వద్ద ఆగుతారు. పెళ్ళైన  తరువాత పలు సందర్భాల్లో సీతకు శారీరకంగా బలవంతుడైన నంద పట్ల ఉన్న ఆకర్షణను గ్రహించిన శ్రీధామన్, తాను మధ్యలో తప్పుకుంటే వారిద్దరూ సుఖంగా ఉంటారని భావించి, దేవీ దర్శనం చేసుకొస్తానని చెప్పి ఆలయంలో తన తలను తానే నరుక్కొని ఆత్మహత్య చేసుకుంటాడు. తర్వాత లోపలకు వెళ్ళి మిత్రుడి మృత శరీరాన్ని చూసిన నంద కూడా దుఃఖంతో తనను తాను బలి చేసుకుంటాడు.

ఈ ఇద్దర్నీ వెతుక్కుంటూ ఆలయంలోకి వచ్చిన సీత వారి మృతదేహాలను చూసి, దీనంతటికీ తానే కారణమని గ్రహించి, తాను కూడా ఉరి వేసుకొని చనిపోవడానికి ప్రయత్నిస్తుండగా కాళికా దేవి ప్రత్యక్షమై, వారి తలలను శరీరాలకు తిరిగి అతికిస్తే వారు సజీవులవుతారని ఆమెకు వరమిస్తుంది. సీత  తొందరపాటులో శ్రీధామన్ తలను నంద శరీరానికీ, నంద తలను శ్రీధామన్ శరీరానికీ అతికించేస్తుంది. ఇద్దరు స్నేహితులూ శిరస్సులు మారిన దేహాలతో సజీవులవుతారు. ఇప్పుడు సీత భర్త ఎవరు అనే విషయంలో ముగ్గురి మధ్యా వివాదం తలెత్తుతుంది. ఇక్కడనుండీ వాదోపవాదాలతో కథ ఆసక్తికరంగా మారిపోతుంది. పిల్లలు పుట్టడానికి కారణం దేహం కాబట్టి, నంద ఆమె తన భార్యగా ఉండడమే సబబని వాదిస్తాడు. కానీ మనిషి గుర్తింపును నిర్ణయించేది తల కాబట్టి ఆమె తనకు భార్య కావడమే సరైనదని శ్రీధామన్ వాదిస్తాడు. విషయం తేలకపోయేసరికి ఈ వివాదం తీర్చమని వారు అరణ్యంలో నివసించే 'కామదమన' అనే సన్యాసి వద్దకు వెళతారు. ఈ వివాదం ఎలా పరిష్కారమయ్యిందనేది మిగతా కథ.

ఈ వివాదంలో కామదమన తుది తీర్పునివ్వడానికి పరిగణనలోకి తీసుకునే అనేక అంశాలు పాఠకుల్ని ఆలోచింపజేస్తాయి. వివాహంలో వధువు కోసం చేతిని చాపుతూ పాణిగ్రహణం చేస్తారు కాబట్టి, శరీరానికి చెందిన ఆ చేయి ఉన్నవాడే భర్తగా యోగ్యత కలిగి ఉంటాడని ఒకసారీ, శరీరావయవాలలో శిరస్సు ప్రధానమైనది కాబట్టి అది ఎవరిదైతే అతడే భర్తని మరోసారీ అంటాడు. 

తలలు, దేహాలూ మారిపోయే ఇటువంటి కథే చిన్నప్పుడు చదువుకున్న విక్రమభేతాళుడి కథల్లో కూడా చదివిన గుర్తు. అదే విధంగా ఈ కథ షేక్స్పియర్ నాటకం "A Midsummer Night's Dream"లో "లవ్ పోషన్స్" మార్చేసి ఇవ్వడం వలన రెండు జంటల్లో ఎవరి ప్రియుడు ఎవరో తెలీక ఏర్పడే గందరగోళాన్నీ గుర్తుకు తెచ్చింది. ఈ ప్రాచీన కథలో గమనించిన మరో విషయం- స్త్రీ అయిన సీత, తన లైంగికతను ఓన్ చేసుకోవడంలో అనుభవించే అపరిమితమైన స్వేచ్ఛ. శారీరక దృఢత్వం లేని శ్రీధామన్ కి తన లాంటి సౌందర్యరాశిని భార్యగా పొందే యోగ్యత లేదని భావిస్తున్నట్లు ఒక సందర్భంలో ఆమె స్వయంగా అంటుంది. తలలు మార్పిడి జరిగాక కూడా భర్తకు దక్కిన నంద శరీరం క్రమేపీ శ్రీధామన్ తలకు తగ్గట్టు క్షీణించడం చూసి నిరాశ చెందుతుంది. అదుపు తప్పిన శారీరక వాంఛలు మనిషి ఆలోచనలనూ, మేధనూ, తద్వారా సమాజాన్నీ ఎంతగా ప్రభావితం చేస్తాయో ఈ మూడు పాత్రల ప్రవర్తనలోనూ స్పష్టంగా చూడొచ్చు. ఏదేమైనా సామాజికపరంగా చూస్తే, శరీరం కంటే మనిషి మేధస్సు ఎక్కువ ప్రాధాన్యత కలిగి ఉంటుందని శ్రీధామన్, కామదమనల వాదనలు నిరూపించే ప్రయత్నం చేస్తాయి. పరిపూర్ణమైన మనిషి జీవితానికి ఈ రెండిటి మధ్యా సమన్వయం, సమతౌల్యం అవసరమని చెప్పే ఈ కథ మనిషి ఉనికిని అనేక కోణాల్లో విశ్లేషిస్తుంది. 

హ్యాపీ రీడింగ్ :)

Tuesday, April 1, 2025

"Reality continues to ruin my life" అను పాఠకుల పాట్లు

నాకు చిన్నప్పటినుండీ బిగ్ బీ అంటే చాలా ఇష్టం. ఆయన సినిమాలన్నీ టీవీలో వచ్చినప్పుడు ఒక్కటి కూడా వదిలిపెట్టకుండా చూసాను. రేఖతో "దేఖా ఏక్ ఖ్వాబ్ తో యే సిల్ సిలే హుయే" అని డ్యూయెట్ పాడినా, "బడీ సూనీ సూనీ హై జిందగీ యే జిందగీ" అని వైన్ గ్లాసు చేత్తో పట్టుకుని నిరాశ నిండిన కళ్ళతో నిలబడినా, "దేదే ప్యార్ దే ప్యార్ దే, ప్యార్ దేదే" అంటూ నడివీధిలో అర్థరాత్రి అల్లరి చేసినా, యాంగ్రీ యంగ్ మాన్ లా గంభీరమైన గొంతుతో డైలాగ్స్ చెప్పినా "క్యా బాత్ హై!" అనుకుంటూ సగటు అభిమానిలా ఆనందిస్తాను.

సపోజ్, నాకంత ఇష్టమైన బిగ్ బీని ప్రత్యక్షంగా  కలిసే అవకాశం  వచ్చిందనుకుందాం, (అంత విషయం లేదనుకోండి, ఉత్తినే ఊహించుకుందాం) హ్రిషికేష్ ముఖర్జీ "గుడ్డి" సినిమాలో హీరోయిన్లా ఉంటుంది నా పరిస్థితి. మన మానసిక ప్రపంచంలోని ఫాంటసీలో అంత "లార్జర్ దాన్ లైఫ్" పర్సనాలిటీ కాస్తా దైనందిన జీవితంలో నిత్యం కనిపించే అతి మామూలు మనిషిగా మారిపోతారు కదా! ఇప్పుడాయన భార్యా పిల్లలున్న ఒక పెద్దాయన, వృత్తి రీత్యా యాక్టరు అంతే. ఎంతటి ఆశాభంగం!! అయినా సరే, నేను "సర్లే పోనీ" అని ఊరుకోకుండా ఆ మనిషిలో 'సిల్ సిలా'లో డ్యూయెట్ పాడిన 'అమిత్ మల్హోత్రా' కోసం వెతుకుతాను. 'అభిమాన్లో' పాపులర్ సింగర్ 'సుబీర్ కుమార్' ఛాయలేమన్నా ఈ పెద్దాయనలో కనిపిస్తాయేమో అని ఆశగా చూస్తాను. "ఆనంద్"లో 'డాక్టర్ భాస్కర్ బెనర్జీ' ఇతనయ్యే అవకాశం లేదులే అని పెదవి విరుస్తాను. ఇక్కడ కనిపిస్తున్నది ఒకే ఒక్క మనిషి, ఒకే ఒక్క జీవితం. అంతే. చివరకు నా మానసిక గెలాక్సీలో ముక్కలుచెక్కలుగా బద్దలై నలుదిశలకూ చెదిరిపోతున్న నా ఫాంటసీ ప్రపంచాల తాలూకూ గ్రహశకలాలను తలుచుకుని కాల్విన్ లా "రియాలిటీ కంటిన్యూస్ టు రూన్ మై లైఫ్" అని నిట్టూరుస్తాను.

అన్నట్లు ఇలాంటి ఆశాభంగమే RGV కి కూడా జరిగిందట. ఆయన ఒకసారెప్పుడో జగదేక సుందరి శ్రీదేవికి పెళ్ళైన తరువాత ఆమె ఇంటికి వెళ్ళినప్పుడు చేతిలో కాఫీ కప్పుతో  వచ్చి నవ్వుతూ పలకరించిన ఆ 'అతిలోక సుందరి'ని చూసి, "ఆమెను ఒక సాధారణ గృహిణిగా మార్చిపారేసిన బోనీ కపూర్ ని ఆ క్షణంలో చంపెయ్యాలనిపించింది" అంటారు నవ్వుతూ. ట్రస్ట్ మీ,  ఫాంటసీ ప్రపంచాలు నాశనమైపోతే కలిగే బాధ అంతా ఇంతా కాదు. :)) ఎప్పుడూ కళాకారులే తమ ఆర్టిస్టిక్ కష్టాల గురించి ఏకరువు పెడుతూ ఉంటారు. కానీ ఆ ఆర్ట్ ని "consume" చేసే వినియోగదారులకు కూడా పైన రాసినట్లు చాలా  రకాల కష్టాలుంటాయి. సీత కష్టాలు సీతవీ, పీత కష్టాలు పీతవీ అంటారందుకే. :) 

ఆ మధ్య ఎవరో ఒక సరదా ప్రశ్న అడిగారు, "నువ్వు ఏ దీవిలోనైనా ఒంటరిగా తప్పిపోతే ఏ రచయితతో  కలిసి తప్పిపోవడం నీకిష్టం?" అని. ఇదే ప్రశ్న సినిమా వాళ్ళ గురించి కూడా అడుగుతుంటారులెండి :) వాళ్ళు అడిగింది చాలా సరదా ప్రశ్నే అయినా నాకు ఆ ప్రశ్న చాలా భయపెట్టేదిగా అనిపిస్తుంది. పైకి పద్ధతిగా ఏం చెప్పాలో తెలీని గందరగోళంలో పిచ్చి నవ్వు నవ్వుతున్నా, లోపల మాత్రం అంతరాత్మ "అసలేం మాట్లాడుతున్నావ్ నువ్వు? రచయితతో తప్పిపోవడమేంటి? ఆ ఊహే భయంకరంగా లేదూ?" అని కేకలు పెడుతోంది. కానీ ఏదో ఒక జవాబు చెప్పాలి కాబట్టి ఆలోచించాను.

జేన్ ఆస్టెన్? -మిస్టర్ డార్సీ, ప్రేమ, రొమాన్స్ ఆవిడ రాతల్లో ఉంటాయి గానీ పాపం జీవితంలో లేవంటారు, దానికి తోడు పరమ జడ్జిమెంటల్, కష్టం.

సిగిజ్మండ్? "డెల్యూషనల్ థింకింగ్" స్టయిల్లో రాయడం కోసం రాత్రంతా తిండీతిప్పలూ మానేసి ఎముకలు కొరికే చలిలో కూర్చున్న పెద్దమనిషి, మనల్ని  కూడా తోడు కూర్చోమంటే? ఎందుకొచ్చిన రిస్కు!

బుకౌస్కి? పోనీ హెమ్మింగ్వే? వాళ్ళ ప్రక్కనే కూర్చుని మాట్లాడాలంటే మనం కూడా కంపెనీ ఇస్తూ హాఫో, క్వార్టరో వెయ్యాలేమో! ఎందుకొచ్చిన గోల.

పోనీ కామూ? నిజాయితీ, ప్రేమా తప్ప బొత్తిగా ఫీలింగ్స్ ఉండకూడదనే ఆ ఎమోషన్స్ లేని నిహిలిజానికీ మనకీ సరిపోదు గానీ, నెక్స్ట్ ... 

పోనీ జాయిస్? ప్రతీ విషయంలోనూ ఆ బ్రెయిన్ స్టోర్మింగ్ డీటెయిల్స్ తట్టుకోలేం. మనుషుల్లో మరీ అంత ఎనలిటికల్ స్కిల్స్ అంటే నాకు చచ్చే భయం. రేప్పొద్దున నా రోజువారీ పనికిరాని జీవితం గురించి కూడా ఒక నవల రాసినా రాసేస్తారు.

అవునూ బోర్హెస్ ని ఎలా మర్చిపోయాను? ప్రతీ విషయానికీ మల్టీపుల్ డైమెన్షన్స్ వెతికే ఆయన లెక్కల చిక్కులు విప్పేసరికి మనకి నీరసం వస్తుంది. నిజానికి ఆయన "తొలిప్రేమ" కూడా ఆయన నెర్డినెస్, గ్రంపీనెస్ భరించలేక ఆయనతో బ్రేక్ అప్ చెప్పారని ఒక పుస్తకంలో చదివాను. తర్వాత ఆయన ఆ ప్రేమను మ్యూజ్ గా చేసుకుని గొప్ప రచయితగా ఎదిగారంటారు, అది వేరే విషయం.

ఈ సంభావ్యతల చిట్టా చాలాసేపు కొనసాగాక చివరకు తేలిందేంటంటే, ఏ గొప్ప రచయితనైనా పుస్తకం రూపంలో చదవడం బావుంటుంది గానీ వాళ్ళని  నిజజీవితంలో రక్తమాంసాలున్న మనిషిగా వాస్తవ ప్రపంచంలో ఊహించడం కష్టం. నిజానికి ఈ మాట ఒక్క రచయిత విషయంలోనే కాదు ఆర్టిస్టిక్ స్ట్రీక్ ఉన్న ప్రతీ ఒక్కరికీ, మొత్తం ఆర్ట్ ప్రపంచానికీ వర్తిస్తుందనిపిస్తుంది. ఆర్ట్ విషయంలో మన సంబంధం వాళ్ళ మెదడుతో, అందులోని ఆలోచనలతో, వాళ్ళ ఫాంటసీ ప్రపంచాలతో. ఇంకొంచెం స్పష్టంగా చెప్పాలంటే వాళ్ళ "స్పిరిట్ అండ్ సోల్"తో.

రెండేళ్ళ క్రితం అనుకుంటా, గుల్జార్ గురించి ఆయన కూతురు మేఘన రాసిన పుస్తకం "Because He Is" ఒకటి చదివాను. ఆయన తనకు ఏ రకం చాక్లెట్లు తెచ్చేవారో, తన తెల్ల లాల్చీ పైజామా ఎక్కడ ఇస్త్రీ చేయించుకునేవారో, ఏ బ్రాండ్ సిగరెట్లు వాడేవారో- ఇటువంటి  విషయాలను ఏకరువుపెడుతూ మనకి అంతుపట్టని ఉపరితలంలో ఉన్న ఆయన తాత్వికతను కాలికిందవేసి తొక్కేసి, ఆయన్ని రక్తమాంసాలున్న మామూలు మనిషిగా,అంతకుమించి ఒక సగటు తండ్రిగా నేలమీదకి లాగి పడేసిందా పిల్ల :))  గాడ్!! ఐ హేటెడ్ హర్ ఫర్ దట్. నా మెదడులో 'గుల్జార్' పేరు వినగానే గుర్తొచ్చే సినిమా పాటలూ, ఖంగుమనే కంఠంతో చదివిన కవిత్వం- వీటన్నిటినీ ఫార్మాట్  చేసేస్తూ ఆయన్ని ఒక సాధారణ భర్తగా, తండ్రిగా, సమస్త లోపాలూ ఉన్న మనిషిగా నా కళ్ళ ముందు నిలబెట్టేసింది. ఆ దెబ్బతో మళ్ళీ అటువంటి పుస్తకాల జోలికి పోలేదు నేను. గమనిస్తే ఈ ఇబ్బంది మరీ ముఖ్యంగా మన అభిమాన ఫిక్షనల్ ప్రపంచపు మనుషుల విషయంలో ఎక్కువగా ఎదురవుతుంది.

సో మై డియర్ ఆర్టిస్ట్! నాకు నీ ఆలోచనలిష్టం, నీ రాతల్లో ప్రాణం పోసుకునే అక్షరాలిష్టం, జీవితంలో పచ్చితనాన్ని ఎస్తెటిక్స్ తో ఫ్యాబ్రికేట్ చేసి చూపించే వాస్తవాలిష్టం. అంతేగానీ నువ్వు ఏం తింటావో, ఎన్ని గంటలకి యోగా చేస్తావో, నీ రిలేషన్షిప్స్ ఎలా ఉన్నాయో, నీకెంతమంది పిల్లలో, వాళ్ళ పెంపకం ఎలా చేస్తావో, ఎన్ని గంటలు నిద్రపోతావో, ఎక్కడ షాపింగ్ చేస్తావో, నువ్వు వాడే బ్రాండ్ పెన్ ఏమిటో- ఇలాంటి వివరాలు తెలుసుకునే ఆసక్తి నాకు అస్సలు లేదు. నీ గురించి అన్నీ తెలిసిపోయాక, మిస్టరీ విడిపోయాక నీ రాతలు చదవాలనే ఆసక్తి కలగదు. I do not want to trade my beautiful fantasy for your stinking reality. No, thank you.

PS : నేనూ నా చదువు గురించి ఒక పుస్తకం రాశాను. అంచేత ఈ పోస్టుని పర్సనల్గా తీసుకుని మనోభావాలు దెబ్బతీసుకోకండి. :) 

కొన్నేళ్ళ క్రితం పోస్ట్ చేసిన మిత్రుల మధ్య సంభాషణల్లో దొర్లిన నా సరదా సమాధానాలు:

Copyright A Homemaker's Utopia

Copyright A Homemaker's Utopia