I Am God - Giacomo Sartori

సహనానికి కూడా హద్దులుంటాయంటారు. మనకి కోపం వస్తే ముందు ఎదుటివాళ్ళని తిడతాం, తరువాత మనల్ని మనం తిట్టుకుంటాం, ఇంకా కోపం తీరకపోతే, తిరిగి ఏమీ అనడు కాబట్టి ఆ పైవాణ్ణి నిందిస్తాం. కానీ దీనికి భిన్నంగా దేవుడికి మనమీద విసుగూ, కోపమూ వస్తే ! ఇంత అందమైన ప్రపంచాన్ని సృష్టించి ఇస్తే హాయిగా కలిసిమెలిసి బ్రతక్కుండా నిరంతరం విద్వేషాలతో, వైరాలతో ఈ భూమిని నరకంగా మారుస్తున్నారని అసహనం వెళ్ళగక్కితే ! సమస్త మానవాళి బాధ్యతారాహిత్యాన్నీ, హిపోక్రసీనీ, ద్వంద్వ వైఖరినీ, కుటిలత్వాన్నీ ఏకరువుపెడుతూ తిడితే ! అసలీ ఆలోచనే భలే ఉంది కదా ! దేవుడికి కోపం రావడం, చిరాకులూ పరాకులూ ప్రదర్శిస్తూ మనల్ని తిట్టడం. మనిషిని సృష్టించిన తొలి క్షణం నుండీ మానవజాతి వైఖరి పట్ల లోలోపలే దాచుకున్న అసహనాన్నీ, కోపాన్నీ ఉన్నపళంగా వెళ్ళగక్కుతూ తన ఫిర్యాదుల చిట్టా విప్పడం.

Image Courtesy Google

ఆలోచింపజేసే రచనలు అరుదుగా వస్తున్న ఈ కాలంలో ఇటాలియన్ రచయిత జియాకొమో సర్తోరి రచన "ఐయామ్ గాడ్" ఒక సరికొత్త ప్రయోగం. ఈ రచనకు మూలం ఆంగ్లమే అన్నంతగా Frederika Randall చేసిన అనువాదం ఒక ప్రవాహంలా సాగింది. మనం చేసే ప్రతీ పనికీ దేవుణ్ణి నిందించడమనే అలవాటైపోయిన ఎస్కేపిస్టు మెంటాలిటీ నుండి బయటపడి ఇకనైనా మనిషి తన కర్మలకు తానే బాధ్యత తీసుకోవలసిన అవసరం ఆసన్నమైందని గుర్తు చేస్తూ పాఠకుల్ని ఆలోచనలో పడేస్తుందీ రచన. 

"నేను దేవుణ్ణి, ఆలోచించవలసిన అవసరం నాకు లేదు. ఇప్పటివరకూ నేనెప్పుడూ ఆలోచించలేదు, నిజానికి నాకు ఆ అవసరమే ఉందనిపించలేదు. మనుషులు ఎప్పుడూ అంత దారుణమైన పరిస్థితుల్లో ఎందుకుంటారో తెలుసా ! ఎందుకంటే వాళ్ళు ఆలోచిస్తారు. నిర్వచనాలననుసరించి చూస్తే ఆలోచన అసంపూర్ణమైనదీ, లోపభూయిష్టమైనదీ, భ్రమలతో కూడి పెడత్రోవపట్టించేది. ప్రతీ ఒక్క ఆలోచననూ ఖండించే మరో ఆలోచన నిరంతరం పుడుతూనే ఉంటుంది. ఇది ఆదీ-అంతమూ లేని వ్యవహారం." 

వంటి దేవుడి స్వగతాలు మానవ జీవితంలోని పలు హేతువాద, తాత్విక కోణాలను స్పృశిస్తూ సాగుతాయి. పుస్తకం పేరుకి తగ్గట్టే "అయామ్ గాడ్" అంటూ కథంతా దేవుడి గళంలోనే ఉత్తమపురుషలో చెబుతారు. ముఖ్యంగా ఈ రచన దైవత్వమంటే మనందరిలో ఏళ్ళతరబడి వ్రేళ్ళూనుకుపోయిన దృక్పథాలను కూకటివేళ్ళతో సహా పెకలించి పారేస్తుంది. 

ఒక సందర్భంలో "వాళ్ళెవరో నా కుమారుడు అంటూ ఎవరో ఊరూ-పేరూ లేని ఒక కుర్రవాడిని తెచ్చి కూర్చోబెట్టారు, నిజానికి అతడెవరో నాకు తెలీదు." అంటాడు.

మరొకచోట "ఈ మనుషులకు ఏదైనా నిందారోపణలు చెయ్యడానికో , ఏదైనా బాధ కలిగితేనో, లేదా వాళ్ళ అవసరం తీర్చడానికో మాత్రమే నేను గుర్తొస్తాను." అంటూ వాపోతాడు. 

ఇంకోచోట "మానవుడు శాస్త్ర సాంకేతికాభివృద్ధి పేరిట క్లోనింగ్ అనీ, ట్రాన్స్ హ్యూమనిజం అనీ, డిఎన్ఏ మోడిఫికేషన్ అనీ నేను సృష్టించిన ప్రపంచాన్ని ఇష్టం వచ్చినట్లు ప్రకృతి విరుద్ధమైన పద్ధతుల్లో మార్చివేస్తున్నాడు. జంతుజాలంతో కలిసి పంచుకోవలసిన పర్యావరణాన్ని మితిమీరిన స్వార్థంతో తానొక్కడే అనుభవిస్తున్నాడు. మనం ఎవరింటికైనా వెళ్ళి వాళ్ళింట్లో వస్తువులన్నీ మనకు ఇష్టం వచ్చినట్లు మార్చేసే ఎలా ఉంటుంది ? నాకూ అలాగే అనిపిస్తుంది." అంటాడు దేవుడు. ఈ క్రింది వాక్యాలు చదివి దేవుడి సెన్స్ ఆఫ్ హ్యూమర్ కు ఎంతసేపు నవ్వుకున్నానో.

Cows are made to copulate with bulls, it’s all been foreseen right down to the minutest details, and instead today humans masturbate the bulls, and once they’ve obtained the seminal fluid, they dilute it and dilute it again to reduce the unit cost of each fertilization. Then they freeze it, like you freeze peas, or fish. Everything is rationalized and optimized (their terms) so as to get the best results and highest profits; they don’t give a hoot about how yours truly has organized things. Now I am not one who has to decide everything (contrary to what you may have heard) and in fact I’m open to any and all proposals for change. Yet it irks me to think they want to systematically alter everything I’ve done. How would they like it if I came to their house and moved all the living-room furniture around or used the toilet brush to stir a truffle-scented béchamel? I mean, a little respect.

Even so, the heifers are fortunate. Most of the junior bulls end up in the frying pan (with that system of theirs one bull is enough to impregnate thousands of females). I’d like to see their reaction if someone organized the same method for them, if the normal sexual act were replaced by a plastic syringe to the uterus guided via anal penetration, and there was just one male to every thousand females (the remaining nine hundred ninety-nine destined for steakhood). Not to mention that out on the street you’d see mobs of children all looking familiar: thousands of half-sibs, or at best cousins. And the widows, if we may call them that, all sleeping solo.

ఇటువంటి డార్క్ సెన్స్ ఆఫ్ హ్యూమర్ ఉన్న దేవుడు డాఫ్నే అనే ఒక  నాస్తికురాలితో ప్రేమలో పడతాడు. "My eye could surely find many more interesting human specimens out there, with less repellent occupations. And instead my gaze falls on her, precisely as a laser beam." మైక్రో బయాలజిస్ట్ అయిన డాఫ్నే బాక్టీరియాపై పరిశోధనలు చేస్తుంటే ఆమెను వెన్నంటి అనుక్షణం గమనిస్తూ ఉంటాడు. కొన్ని చోట్ల డాఫ్నే బై సెక్సువాలిటీ గురించీ, నాస్తికత్వం గురించీ, ప్రేమ గురించీ, ఆమె స్నేహితుల గురించీ దేవుడి హాస్యం, వ్యంగ్యం కలబోసిన వర్ణనలు భలే గమ్మత్తుగా ఉంటాయి. ఈ కథ దేవుడు చెబుతున్నప్పటికీ ఆయన స్వరం నేటి తరం పాఠకులు కనెక్ట్ అయ్యేలా చాలా సులభంగా, సంప్రదాయ వర్ణనలకు సుదూరంగా ఉంటుంది. 

ఈ రచనలో కాంట్రవర్సీకి తెరతీసే అంశాలు కూడా అనేకం ఉన్నాయి. దైవం ఉనికి గురించి దోబూచులాడుతూ చెప్పీచెప్పకుండా వదిలేసిన అభిప్రాయలు కొన్ని సందర్భాల్లో తేటతెల్లమైపోతాయి. ఉదాహరణకు, ఒక సందర్భంలో దేవుడికి విసుగేసి, "అసలీ మనుషుల్ని ఎందుకు తయారుచేసాన్రా బాబూ !" అనుకుంటాడు.  "Let me emphasize that it didn’t happen as the Bible asserts (one of the most unreliable and delusional storybooks ever written)." అన్నప్పుడు ఆస్తికత్వంపై, మతగ్రంథాలపై  రచయిత స్టాండ్ స్పష్టమవుతుంది.

"True, a father doesn’t enjoy seeing images of his son (especially an only son, and deceased young) set on fire, but there’s no point in making a tragedy out of it. There are hundreds of millions of crucifixes around; a dozen more, a dozen less, mean nothing. Anyway, I never much liked the pose in which the poor kid was immortalized: too bombastic, too melodramatic, too human."

"Even supposing that madman really is my son. Truth is, I knew nothing about it until he burst onto the scene and began proclaiming to the four winds of Palestine that he was the Son of God."

"If there’s one thing the theologians have always been good at, it’s smoke and mirrors: according to some religions he existed, for others, no; for some his nature is more human than divine, for others more divine than human—in short, a tremendous muddle."

ఆధ్యాత్మికతను కేవలం మత గ్రంథాలకూ, విగ్రహాలకూ పరిమితం చేసి  భోగవిలాసాల మధ్య యథేచ్ఛగా స్వార్థపూరితమైన జీవితం గడిపేస్తున్న మనిషి తనకు మాత్రమే అనుకూలంగా మార్చేసుకున్న "దేవుడి" ఉనికిని గురించి ఈ కథలో దేవుడు సంధించే అనేక ప్రశ్నలకు మన దగ్గర సమాధానాలు ఉండవు. మధ్య మధ్యలో  "If you’ll forgive me for weighing in where a professional novelist would hesitate to tread."  / "forgive me if I turn up the hype, a story shouldn’t be boring" అంటూ తన శృతిమించిన వర్ణనలకు పాఠకుల్ని క్షమించమని వేడుకుంటూ సాగే దేవుడి మోనోలాగ్స్ భాష, మానవీయ  విలువలూ, శాస్త్ర సాంకేతికత, పర్యావరణం మొదలు సెక్స్ వరకూ అన్ని ప్రాముఖ్యత కలిగిన అంశాలపైనా దృష్టిసారిస్తూ మానవ నాగరికత ప్రస్థానాన్నీ సింహావలోకనం చేసే ప్రయత్నం చేస్తాయి.  

ఇందులో రచయిత ఎంచుకున్న అంశం చాలా వినూత్నంగా ఉన్నప్పటికీ పదాల్లో పొదుపు లేదు. సులభంగా 100 పేజీల్లో చెప్పగలిగే కథను 220 పేజీలకు సాగదీశారనిపించింది. కొన్ని చోట్ల అవసరంలేని శృంగార వర్ణనలు పంటిక్రింద రాయిలా తగుల్తాయి. ఈ రచనలో అనేక సమకాలీన శాస్త్ర సాంకేతిక పరిశోధనల్నీ, తత్పరిణామాలనూ చర్చకు పెట్టడం వల్ల ఇందులో కాల్పనికతతో బాటుగా  వాస్తవికమైన అంశాలు కూడా చోటుచేసుకున్నాయి. ఇది కాలక్షేపం కోసమో, జ్ఞానాన్ని బోధించడం కోసమో, నీతులు వల్లించడం కోసమో, సమస్యల్ని ఏకరువుపెట్టడమో చేసిన రచన కాదు. పాఠకుల్ని ఆలోచనలో పడేస్తూ, చదివిన చాలా కాలంపాటు దేవుడి మాటలు మర్చిపోనివ్వని రచన. మానవ జీవితానికి అన్ని లోటుపాట్లతో సహా సంపూర్ణంగా అద్దంపట్టిన రచన.

పుస్తకం నుండి మరికొన్ని నచ్చిన అంశాలు : 

Don’t ask me how I came to be God, because I myself have no idea. Or rather I do know, just as I know everything, but it would take eons to put into words, and quite frankly, I don’t think it’s worth it. My rank (let’s call it that) alone guarantees a certain degree of credibility.

When you are a god, you see what’s taking place both inside and out, that’s your fundamental prerogative.

Let me repeat, and certainly not to boast (that would be absurd for a god): the cosmos is absolutely the most unbelievable work of art imaginable, and also the most tragic, most comic, most fabled.

For tens of thousands of years men worshiped river spirits, fish spirits, tree spirits, stag spirits, the spirits of hares, mountains, clouds, and rain: every type of spirit apart from that of yours truly. Some raving tramps had the gift (they thought) of communicating with this mob of spirits, and so were held in the highest esteem (like rock stars and athletes today). They would leap and spin around, waving their matted hair until they lost their senses, then, eyes rolled back in their heads and foaming at the mouth, intercede for their clients (or so they thought) hoping to obtain heaps of game, cures for diseases, assistance with various everyday problems. A pathetic spectacle. And meanwhile there I was, just waiting for them to notice I existed.

There are many other more recent liturgical customs that irritate me. If there’s a class of buildings I never liked (for example), it’s churches. I find them dark and gloomy, too tall, too truculently monumental. Depressing, macabre. Full of chilly marble, ghoulish statues, sanctimonious paintings, furnishings and symbols in bad taste. And I could never bear the smell of incense; it gives me a headache (as it were) even to think of it.

Or worse, they think of me only when things turn really awful, the way you call the fire department in an emergency. They praise me, pay me compliments, flatter me, but in fact their only concern is to cover their asses (apologies, but that is the most appropriate term), and of course to improve their material situation. They’d like to be able to acquire larger quantities of shares and real estate, they’d like to have access to more liquidity, they imagine this will make them happier. Above all, they don’t ever want to die.

I observe her every move, weigh her every sigh. You could call it a maniacal interest if it made any sense in the case of a god to speak of interest, let alone maniacal. You could call it a fixation, which suits me even less. If not an obsession. What’s certain is that nothing like this has happened to me in many billions of years; that’s what floors me. I’ve never felt less divine.

Atheists think they can do away with me by despising religious froufrou. They don’t realize that the more they go at it, the more they sink into the quicksand of their own faith in reverse, fall back on surrogates destined to leave them in the lurch (look what became of communism!).

Don’t get me wrong, I have nothing against homosexuals, but if I created men and women it was for some purpose, if you know what I mean.

However, if they think they can get at me by disparaging the church, they’ve got the wrong man (so to speak). I’ve never granted the slightest indulgence to the institution, nor to that kid they call my son (and who probably isn’t). If there’s an institution that has always caused me trouble, it’s the church.

If you want to gauge how discerning they are, just look at how well they understand one another. From scraps of information, misunderstandings and misinterpretations, they stitch up a crazy quilt of inferences, enhancing the picture with bits of their own unrelated experience, void of logic, far from the facts, often quite contradictory and even perfectly antithetical. Wrapped up in this Harlequin’s coat they spin mad plots and fairy-tale fantasies that explain little more than their own obsessions and failures.

And yet, most things (wo)men do are peculiarly in accord with the way they’d like to be seen. They spend most of their time misleading, pretending, feigning, and dissimulating. Truth is, every human being is a shrewd professional liar, a seasoned actor capable of great performances. Faking it is one of their native talents—also necessary and characteristic—just as nightingales are born to sing and kangaroos to hop. Every species has a specialty; theirs is charlatanism. In short, they were created defective, and things have only gone downhill with time. My self-appointed son, I mean the emaciated hippie who claims he came forth from third-party insemination, tried to sort them out, but he seems to have done more harm than good.

I have to admit, though, at times they’re entertaining. Not that a god needs amusement, God forbid, but these clowns are so full of themselves, they’re such hucksters, so reliably unpredictable, immoral, and nuts that anyone observing them is soon transfixed. They’re devious, like television: you end up glued to the screen even if you’re not interested, even when you know it’s just an indiscriminate ploy to grab your attention. Lucky for them they have no competition. There’s not a single form of organic matter in the entire universe that even faintly matches their sly industriousness, ubiquitous meddling, clumsy-but-cunning illogic, their skill at getting something out of every new situation.

Humans, rather than simply mate and be done with it like other animals, make a huge drama of so-called love. They suffer and sigh, they get all sentimental, become inebriated in a sea of noble aspirations, make crazy promises.

Humans throw themselves into their tiny scientific breakthroughs to distract themselves from their finite condition, the way elderly women sew cross-stitch patterns on table linen to keep the aches and the pains and the approaching end at bay.

Humans, incapable of being happy, spend their entire existence fantasizing they will be happy in the future. Five minutes later, half an hour later, that afternoon, next year, ten years hence, all the hitches and the problems will vanish, the desired state will materialize out of nothing and as if by magic everything will be easy, jolly. Unlike the other animals they are born premature, and no matter how hard they try they can never catch up; something about them always remains infantile, unfinished.* They try to make up for this by telling a million stories, twisting the facts, philosophizing, drowning in their own words. All vain efforts; unhappy they are, unhappy they remain. They even project this shortcoming of theirs on yours truly; it’s just impossible to have a mature relationship with them.

Maybe I should have inverted the life cycle, putting death at the beginning of their existence and birth at the end. And then they’d re-enter their mothers’ wombs without suffering and without regret, the way you park a car in the garage at night, to enjoy life’s one period of genuine tranquility and fusion with the universe. Eight to nine months and they’d be back to the embryonic stage, then just a rowdy spermatozoon or an ovum, and then nothing.

Other animals don’t get into trouble because they don’t speak and never have done, that’s the sole reason.* Divine language is silence; words are superfluous to express harmony and love, or even anger of the just variety. It’s enough to look one another in the face, or merely stare straight ahead; everyone will know who’s in agreement or that there’s a certain problem.