2020 లో నాగరిక సమాజం సిగ్గుతో తలొంచుకునే రీతిలో నల్లజాతీయుడు జార్జ్ ఫ్లాయిడ్ తెల్లజాతీయుల జాత్యహంకారానికి బలైన ఘటనకు మనందరం ప్రత్యక్ష సాక్షులమే. ఈ ఆధునిక యుగంలోనే పరిస్థితి ఇలా ఉంటే బానిసత్వపు మూలాలు లోతంటా వేళ్ళూనుకుని ఉన్న కాలంలో నల్లజాతీయులు ఇంకెంత దయనీయ పరిస్థితుల్లో ఉండేవారో ఊహించడం కష్టం. ఆ కాలానికి చెందిన ప్రఖ్యాత అమెరికన్ రచయిత జేమ్స్ బాల్డ్విన్ ఫిక్షన్ కంటే ఆయన వ్యాసాలంటే నాకు ప్రత్యేకమైన ఇష్టం. ముఖ్యంగా ప్యూరిటన్ వ్యవస్థనుండి వచ్చిన బాల్డ్విన్ విలువల పట్లా, 'అమెరికన్ అహంకారానికి' నిస్సంకోచంగా తన కలంతో తూట్లుపొడిచే ఆయన గళం పట్లా నాకు ప్రత్యేకమైన గౌరవమూ, అభిమానమూను.
ఈ వ్యాసాలు చదవడం పూర్తిచేసి, పుస్తకం మూసేశాక ఆ 'నథింగ్ పర్సనల్' అన్న టైటిల్ చూసి నవ్వొచ్చింది, కముకు దెబ్బలు కొట్టేముందు ఒంటికి సుతారంగా వెన్నరాయడం అంటే ఇదేనేమో అనుకున్నాను. "నథింగ్ పర్సనల్" అంటూనే ఈ వ్యాసాల్లో అమెరికా నార్సిసిజాన్నీ, కన్స్యూమరిజాన్నీ తీవ్రంగా విమర్శిస్తారు బాల్డ్విన్. బాల్డ్విన్ వచనానికి ధీటుగా Richard Avedon తీసిన ఫోటోలు ఈ వ్యాసాలకు అదనపు వన్నె తీసుకొచ్చాయి. ఇవి వ్యాసాలు కాబట్టి ఇందులో నాకు నచ్చిన కొన్ని అంశాలను మాత్రం ప్రస్తావిస్తాను.
 |
| Image Courtesy Google |
నాలుగు భాగాలుగా విభజించిన ఈ వ్యాసాలు న్యూయార్క్ వెలుగుజిలుగుల వెనుక గాఢాంధకారాన్నీ, శ్వేతవర్ణపు మంచుదుప్పట్ల వెనుక కాఠిన్యాన్నీ బహిర్గతం చేస్తాయి. ఆకాశహర్మ్యాల్లో నివాసం ఉండేవాళ్ళని వాళ్ళ చుట్టూ ఉన్న ప్రపంచం గురించి అడిగితే "It's a wonderful world" అనే అంటారు, ఏ సంస్కృతి గురించైనా నిజానిజాలు తెలియాలంటే ఆ సంస్కృతిలో అణచివేతకు గురవుతున్న వర్గాన్నో, ఆకలితో అలమటించేవారినో, జాత్యహంకారపు కోరల్లో చిక్కుకుని దినదినగండంగా రోజులు వెళ్ళదీసే వాళ్ళనో అడగాలి. ఈ దిగువ ప్రపంచానికి చెందిన వ్యక్తిగా బాల్డ్విన్ న్యూయార్క్ ను ఒక నల్లజాతీయుని కళ్ళతో చూపిస్తారు. అంతులేని ధనదాహానికి పరాకాష్ఠగా మారిన అమెరికన్ సంస్కృతిలో ప్రేమరాహిత్యానికి చిరునామాలాంటి న్యూయార్క్ నగరంలోని వీధుల్ని ఎటువంటి ఫ్యాబ్రికేషన్స్ లేకుండా ఆయనతో కలిసిచేసే ప్రయాణంలో మరింత యథాతథంగా చూసే అవకాశం పాఠకులకు కలుగుతుంది. గెలుపుకూ, ఆధిపత్యానికీ, అత్యాశకూ తప్ప ప్రేమకూ, ప్రేమించే మనుషులకూ స్థానం లేని ప్రపంచమిదని నిరాశ వ్యక్తం చేసిన బాల్డ్విన్ వచనంలో 'Loveless world' అనేమాట పునరావృతమవుతూ ఉంటుంది.
ప్రపంచానికి కన్స్యూమరిజం కమర్షియల్స్ లో కనిపించే 'అమెరికన్ మిత్' వెనుక ఎటువంటి మెటీరియలిస్టిక్ పొస్సెషన్స్ తోనూ పూడ్చలేని ఒంటరితనం (unspeakable loneliness) ఉందంటారు బాల్డ్విన్. ఇందులో అనేకచోట్ల సంపాదనా,గెలుపూ,స్వార్థం తప్ప మరో ధ్యాసలేని మెటీరియలిస్టిక్ మనస్తత్వాలతో ఎక్కడికి వెళ్తున్నారో, ఎందుకు వెళ్తున్నారో కూడా స్పృహలేని గుంపుల మధ్యలో మనుష్యత్వాన్ని వెతుక్కునే మామూలు మనిషిగా కనిపిస్తారు బాల్డ్విన్.
Where do they come from? how did they become—these faces—so cruel and so sterile? they are related to whom? they are related to what? They do not relate to the buildings, certainly—no human being could; I suspect, in fact, that many of us live with the carefully suppressed terror that these buildings are about to crash down on us; the nature of the movement of the people in the streets is certainly very close to panic. You will search in vain for lovers.
Everyone is rushing, God knows where, and everyone is looking for God knows what—but it is clear that no one is happy here, and that something has been lost. Only, sometimes, uptown, along the river, perhaps, I’ve sometimes watched strangers here, here for a day or a week or a month, or newly transplanted, watched a boy and a girl, or a boy and a boy, or a man and a woman, or a man and a child, or a woman and a child; yes, there was something recognizable, something to which the soul responded, something to make one smile, even to make one weep with exultation. They were yet distinguishable from the concrete and the steel. One felt that one might approach them without freezing to death.
బాల్డ్విన్ వచనానికో ప్రత్యేకత ఉంది. కళ్ళు పేజీ చివరకి వచ్చేస్తాయి గానీ వాక్యం ఓ పట్టాన ముగియదు. ఫుల్ స్టాప్స్ అంత త్వరగా కనపడవు. ఈ కారణంగా పటిష్టమైన గొలుసుకట్టులా సాగే ఆయన వచనానికి ఆపకుండా చదివించే గుణం మెండు. ఉదాహరణకు ఈ క్రింది వాక్యాలు చూడండి.
A EUROPEAN FRIEND of mine and myself were arrested on Broadway, in broad daylight, while looking for a taxi. He had been here three days, had not yet mastered English, and I was showing him the wonders of the city of New York. He was impressed and bewildered, though he also seemed rather to wonder what purpose it served—when, suddenly, down from heaven, or up through the sidewalk, two plain-clothes men appeared, separated us, scarcely a word was spoken.
"అక్కడికి నేను పుట్టిన గడ్డ మీద నాకెటువంటి హక్కూ లేనట్లు వీళ్ళకి నేను సంజాయిషీ ఇచ్చుకోవాలా" అని ఆగ్రహిస్తూ రాసిన ఈ క్రింది వాక్యాలను చూస్తే అమెరికన్ జాత్యహంకారాన్ని"around here" అంటూ అలతిపదాల్లో తూర్పారబట్టడం బాల్డ్విన్ కే సాధ్యం అనిపించింది,
I watched my friend, carried by the scruff of the neck, vanish into the crowd. Not a soul seemed to notice; apparently it happened every day. I was pushed into the doorway of a drugstore, and frisked, made to empty my pockets, made to roll up my sleeves, asked what I was doing around here—“around here” being the city in which I was born.
బాల్డ్విన్ వచనాన్ని చూస్తే ఆగ్రహాన్ని వెళ్ళగక్కడం కూడా ఒక కళ అనిపిస్తుంది. ఇంత మృదువుగా తిట్టొచ్చా ! అతి మామూలుగా విషయాన్ని చెబుతూనే ఈ క్రింది వాక్యాల్లో 'in the land of the free' అని వాక్యాన్ని ముగించడంలో ఎంత వ్యంగ్యం,కోపం ధ్వనిస్తుందో !
I am an old hand at this—policemen have always loved to pick me up and, sometimes, to beat me up—so I said nothing during this entire operation. I was worried about my friend, who might fail to understand the warmth of his reception in the land of the free; worried about his command of English, especially when confronted by the somewhat special brand used by the police.
అమెరికన్ల లో జెనెటిక్ డిసార్డర్ లా నరనరాల్లోనూ ఇంకిపోయిన 'అపనమ్మకం' వల్ల ఒకరితోనొకరూ స్వేచ్ఛగా నోరువిప్పి నిజం మాట్లాడుకోలేరంటారు.
Talking to Americans is usually extremely uphill work. We are afraid to reveal ourselves because we trust ourselves so little. American attitudes are appalling, but so are the attitudes of most of the people in the world. What is stultifying here is that the attitude is presented as the person; one is expected to justify the attitude in order to reassure the person—whom, alas, one has yet to meet, who is light-years away, in some dreadful, private labyrinth. And in this labyrinth the person is desperately trying not to find out what he really feels. Therefore, the truth cannot be told, even about one’s attitudes: we live by lies. And not only, for example, about race—whatever, by this time, in this country, or, indeed, in the world, this word may mean—but about our very natures. The lie has penetrated to our most private moments, and the most secret chambers of our hearts.
నేటి అమెరికన్ సంస్కృతి పిల్లలకు మంచి విలువలు ఇచ్చేదిగా ఉందా అని పదేపదే ప్రశ్నిస్తారు బాల్డ్విన్. ఆరోగ్యకరమైన ఆశయాలకీ, అంతులేని స్వార్థానికీ మధ్య గీత గీసుకోవడం నేటి తరానికి నేర్పడంలో విఫలమవుతున్నామని అభిప్రాయపడతారు.
How is it possible for the child to grow up if the child is not loved? Children can survive without money or security or safety or things: but they are lost if they cannot find a loving example, for only this example can give them a touchstone for their lives. Thus far and no further: this is what the father must say to the child. If the child is not told where the limits are, he will spend the rest of his life trying to discover them. For the child who is not told where the limits are knows, though he may not know he knows it, that no one cares enough about him to prepare him for his journey.
పుస్తకం నుండి కొన్ని నచ్చిన వాక్యాలు :
People who work at the most disgraceful jobs in order to pay, for the luxury of someone else’s attention, twenty-five dollars an hour. To my black and toughened, Puritan conscience, it seems an absolute scandal; and, again, this peculiar self-indulgence certainly has a dreadful effect on their children, whom they are quite unable to raise. And they cannot raise them because they have opted for the one commodity which is absolutely beyond human reach: safety.
This is one of the reasons, as it seems to me, that we are so badly educated, for to become educated (as all tyrants have always known) is to become inaccessibly independent, it is to acquire a dangerous way of assessing danger, and it is to hold in one’s hands a means of changing reality. This is not at all the same thing as “adjusting” to reality: the effort of “adjusting” to reality simply has the paradoxical effect of destroying reality, since it substitutes for one’s own speech and one’s own voice an interiorized public cacophony of quotations
And love will simply have no choice but to go into battle with space and time and, furthermore, to win.
God help the innocent here, that man or woman who simply wants to love, and be loved.
Unless this would-be lover is able to replace his or her backbone with a steel rod, he or she is doomed. This is no place for love. I know that I am now expected to make a bow in the direction of those millions of unremarked, happy marriages all over America, but I am unable honestly to do so because I find nothing whatever in our moral and social climate—and I am now thinking particularly of the state of our children—to bear witness to their existence. I suspect that when we refer to these happy and so marvelously invisible people, we are simply being nostalgic concerning the happy, simple, God-fearing life which we imagine ourselves once to have lived. In any case, wherever love is found, it unfailingly makes itself felt in the individual, the personal authority of the individual. Judged by this standard, we are a loveless nation. The best that can be said is that some of us are struggling. And what we are struggling against is that death in the heart which leads not only to the shedding of blood, but which reduces human beings to corpses while they live.
And look at the New York buildings, rising up like tyrannical eagles, glass and steel and aluminum smiting the air, jerry-built, inept, contemptuous; who can function in these buildings and for whose profit were they built? Unloved indeed: look at our children. They roam the streets, as arrogant and irreverent as business-men and as dangerous as those gangs of children who roamed the streets of bombed European cities after the last World War. Only, these children have no strange and grinning soldiers to give them chocolate candy or chewing gum, and no one will give them a home.
No comments:
Post a Comment